icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 10
พิธีมอบรางวัล
จำนวนคำ:2813    |    อัปเดตเมื่อ:12/01/2022

เจิ้งเฟยยืนโค้งรอคำตอบอย่างสุภาพ ผ่านไปสักพักใหญ่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากเจ้านาย

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เจ้านายด้วยความสงสัย มวนบุหรี่ในมือของหลิงเฉินนั้นไหม้จนหมดมวน เหลือเพียงแค่ก้นบุหรี่เท่านั้น แต่เขากลับไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่นิดเดียว เขากำลังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ เจิ้งเฟยหันไปมองทางโทรทัศน์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งนำอยู่เป็นคนแรก

เธอสวมเสื้อยืดสีเขียวและรองเท้าผ้าใบซึ่งได้รับการสนับสนุนจากบริษัทของหลิงเฉิน ความเร็วของเธอคงที่ แม้ว่าเสื้อยืดของเธอจะชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการวิ่ง ใบหน้าของเธอนั้นแดงราวกับผลแอปเปิล มันน่ารักมาก และมันก็ทำให้คนที่เห็นรู้สึกอยากจะหยิกมัน นั่นคือสิ่งที่เจิ้งเฟยรู้สึกหลังจากที่ได้ดูและเขาก็แอบเชียร์เธออย่างเงียบ ๆ

“รายงานใหม่อีกรอบ” จู่ ๆ หลิงเฉินก็สั่งขึ้นมาให้เจิ้งเฟยเริ่มรายงานอีกครั้ง เมื่อเจิ้งเฟยหันกลับมาเพื่อรายงานให้เขาฟัง หลิงเฉินได้ละสายตาจากหน้าจอ และหันกลับมาสนใจกับเอกสารตรงหน้าราวกับว่ากำลังจดจ่ออยู่กับมันมาโดยตลอด

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงสิบนาที หย่าเสวียนก็วิ่งแซงนักกีฬามาราธอนเหรียญเงินไปได้ และเธอก็กลับมาเป็นที่หนึ่งอีกครั้ง ทุกคนเห็นถึงความพยายามในทุก ๆ ก้าวของเธอ เธอวื่งได้อย่างรวดเร็วและก็ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ นั้นคึกคักขึ้นมาทันที

เพื่อน ๆ ในคณะบริหารธุรกิจก็เริ่มตะโกนให้กำลังใจเธออีกครั้ง “เก่งมาก หย่าเสวียน!” “สู้ ๆ สู้ ๆ ! ใกล้จะถึงเส้นชัยแล้ว!” แม้แต่คนที่มองไม่เห็น พอได้ยินว่าหย่าเสวียนวิ่งนำอยู่เป็นคนแรก พวกเขาก็ตะโกนให้กำลังใจเธอเช่นเดียวกัน เสียงเชียร์นั้นยังคงดังกระหึ่มอยู่เป็นระยะ อย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเลย

อีกสิบนาทีต่อมา เหลือแค่สามรอบก่อนที่พวกเขาจะเข้าเส้นชัย จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจดังแว่วมาจากทางด้านหลัง และก็ได้ยินเสียงคนเรียกเจ๋อหนันขึ้นมา

หย่าเสวียนหอบหันหลังกลับมาดู ก็พบว่าห้วยหมิงรวมไปถึงคนอื่น ๆ นั้นไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เธอก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาถอนตัวออกจากการแข่งขันไปเรียบร้อย เหลือแค่เจ๋อหนันที่วิ่งอยู่ในลำดับที่หก ซึ่งไม่รู้ว่าล้มลงไปตอนไหน เขาพยายามจะลุกขึ้นยืนหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ

หย่าเสวียนกลืนน้ำลายและลังเลอยู่พักหนึ่ง แม้จะอยู่ห่างจากเขาหลายเมตร แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะวิ่งกลับมาหาเขา ท่ามกลางความตกใจของทุก ๆ คน

ในขณะเดียวกัน นักกีฬามาราธอนเหรียญเงินก็กลับมาแซงเธอและกลับขึ้นไปเป็นที่หนึ่งอีกครั้ง

“เฮีย...” เจ๋อหนันหอบหายใจ เมื่อเห็นว่าเธอกลับมา “เฮียเหนียน ไม่... ไม่ต้อง... สนใจฉัน...” ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หย่าเสวียนก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาและยื่นมือออกไป เจ๋อหนันเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาขอโทษ

เมื่อมองเห็นนักกีฬาเหรียญเงินวิ่งผ่านหย่าเสวียนไป ก็ทำให้เขาได้สติขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอก็คงไม่ต้องกลับมา และเธอก็อาจจะชนะการแข่งขันไปแล้วก็ได้ เขาจับมือเธอและค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

ทว่า อาการบาดเจ็บของเขานั้นหนักกว่าที่คิด ทันทีที่เขายืนขึ้น เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ขาและมันก็เกือบจะทำให้เขาต้องทรุดลงไปอีกครั้ง หย่าเสวียนรีบจับเขาไว้ทันที

“เฮียเหนียน ฟังฉันนะ” เขาหอบหายใจ “ขาฉันเจ็บ” เขาส่ายหัวอย่างรู้สึกผิดหวัง “ฉัน... ฉันวิ่งต่อไม่ไหวแล้วหล่ะ เธอรีบไปเถอะ รีบวิ่งเข้า ไม่ต้องสนใจฉันหรอก”

หย่าเสวียนมองไปที่หัวเข่าที่ถลอกของเขาก่อนจะพูดว่า “หมอ แค่ถลอกนิดหน่อยเอง นายทำได้ เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง”

เธอรู้จักกับเจ๋อหนันมานานหลายปีแล้ว เขาเป็นคนหัวดี และคอยอยู่ข้าง ๆ เธอเสมอเวลาที่เธอมีปัญหากับอาจารย์ ในเวลาที่สำคัญเช่นนี้ เธอจะทิ้งเขาไปได้ยังไงกันหล่ะ

เมื่อได้ยินหย่าเสวียนพูดอย่างนั้นแล้ว เจ๋อหนันกัดฟันแน่นและเริ่มวิ่งต่อ มันไม่ได้เจ็บอะไรมาก เพราะมีหย่าเสวียนคอยเป็นกำลังใจให้เขาตลอดการแข่งขัน

จู่ ๆ พวกเพื่อน ๆ ที่ส่งเสียงให้กำลังใจพวกเขานั้นก็ตะโกนขึ้นมาว่า “หัวหน้าห้อง! เฮียเหนียน! พวกเธอเท่มากเลย!”

และก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังออกมาจากกองเชียร์ “หย่าเสวียน ฉันรักเธอ!” และก็ทำให้ทุกคนถึงกับหัวเราะออกมา เพราะคนที่ตะโกนมันออกมาคือผู้หญิงคนหนึ่ง

แม้จะเสียเปรียบอยู่มาก แต่หย่าเสวียนก็พาเจ๋อหนันวิ่งแซงหน้านักวิ่งคนอื่น ๆ ไป ในที่สุด พวกเขาก็ไปถึงเส้นชัย หย่าเสวียนได้ที่สาม ส่วนเจ๋อหนันได้ที่สี่

นักวิ่งหมายเลขเก้าหกหนึ่ง ยอมสละรางวัลที่หนึ่งกลับไปช่วยเพื่อนที่ได้รับบาดเจ็บนั้น ได้ใจผู้ชม ณ ตอนนั้นไปเต็ม ๆ เพราะการตัดสินใจของเธอ ทำให้เธอกลายเป็นฮีโร่ของงานนี้ไปเลย

ผู้ชายที่อยู่ในห้องพักวีไอพีนั้นเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างการแข่งขัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงมันออกมา แต่เหตุการณ์นี้ก็ส่งผลอะไรบางอย่างกับเขาเช่นกัน

ณ ตอนนี้ นักกีฬาหญิงที่ได้ที่สามนั้นรายล้อมไปด้วยผู้ชายนับสิบคน พวกเขาโยนเธอขึ้นเพื่อแสดงความยินดี พวกเขาทำแบบนี้อยู่สองสามครั้ง แม้ว่าเธอจะรู้สึกเหนื่อยและหมดแรง แต่เธอก็ยังยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

หลิงเฉินยกยิ้มมุมปาก ‘หึ ดูเธอทำสิ’ เขาคิดอย่างหงุดหงิด ‘เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยซะที่ไหนกัน ไม่งั้นคงไม่ยั่วยวนพวกผู้ชายไร้เดียงสาพวกนั้นหรอก

หลังการการแข่งขัน หย่าเสวียนกลับไปที่หอพักของเธอ และนอนลงบนเตียง มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในวันนี้ ทว่า มันยังไม่จบ

พิธีปิดการแข่งขันฮาล์ฟมาราธอนรวมไปถึงการมอบรางวัลให้กับผู้ชนะกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้ และยิ่งไปกว่านั้น คนที่มอบเหรียญรางวัลคือ หลิงเฉิน ประธานกรรมการบริหารของ ZL กรุ๊ป

เมื่อได้ยินชื่อหลิงเฉิน เธอก็รีบลุกขึ้นทันที “อะไรนะ? !” หย่าเสวียนตะโกนออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ‘หลิงเฉินงั้นเหรอ?’ เธอคิดอย่างเคือง ๆ ‘จริงดิ! ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกี่ยวกับเขาได้นะ? เธอนอนคิดอยู่บนเตียง และเผลอกัดริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว

เสี่ยวเคอมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจ “ฉันว่านะ หย่าเสวียน เธอกับหลิงเฉินหน่ะดวงสมพงศ์กันแน่ ๆ เลยหล่ะ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ที่นั่นก็มักจะมีเขาด้วยเสมอ!” หย่าเสวียนถอนหายใจ ‘ดวงสมพงศ์กันงั้นเหรอ?’ เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ‘ยังไงซะเขากับฉันก็เป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย’ เธอคิดกับตัวเอง

“ตอนนี้ฉันกลัวว่าพวกเธอจะมีเรื่องกันในพิธีมอบรางวัลหน่ะสิ” เสี่ยวเคอพูด “ฉันไม่มีเรื่องกับเขาในพิธีแน่นอน” หย่าเสวียนตอบ “ถ้ารู้แต่แรกว่าเขาจะเป็นคนมอบรางวัล... และฉันก็ไม่ได้ที่หนึ่งยู่แล้ว ฉันคงให้คนอื่นได้ที่สามไปแล้วหล่ะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอหน้าเขา

จริง ๆ ที่สามก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ยังไงซะถ้าไม่ได้ที่หนึ่งก็ถือว่าฉันแพ้อยู่ดี” เธอรับคำท้ามาแบบนั้น เธอได้ที่สามก็เท่ากับว่าเธอแพ้กว่อกว่อ หว่านหยิงเป่าเล็บที่เพิ่งทาเสร็จพลางพูดแทรกขึ้นมา “จริง ๆ แล้วนะหย่าเสวียน ฉันอิจฉาเธอมาก เธอโชคดีแค่ไหนที่ได้เจอกับหลิงเฉินหลายต่อหลายครั้ง! เขาทั้งหล่อทั้งรวย เขาคือทุกอย่าง มันเหมือนกับพรหมลิขิตเลยหล่ะ” สายตาชวนฝันของเธอหายไปและก็เรื่มพูดต่อ “แต่พอนึกถึงทุกครั้งที่เธอมีเรื่องกับเขาแล้ว ฉันก็รู้สึกหายอิจฉาเธอแล้วหล่ะ” ‘คงจะมีแต่หย่าเสวียนเท่านั้นแหละที่กล้ามีเรื่องกับหลิงเฉิน

หรือว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเธอนั้นจะมีอำนาจมากกว่าหลิงเฉินกันนะ?

ไม่...เป็นไปไม่ได้หรอก’ หว่านหยิงสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปจากสมองของเธอ ในเมืองเยว่ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่คนกลัวหลิงเฉินทั้งนั้น

เสี่ยวเคอกอดหมอนอย่างไม่เข้าใจพลางถามขึ้นว่า “เฮียเหนียน หลิงเฉินออกจะหล่อขนาดนั้น ฉันหล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมทุกครั้งที่เจอเขาเธอถึงไม่รู้สึกสนใจเขาเลยสักนิดหล่ะ? ทำไมพวกเธอสองคนถึงได้เกลียดกันนักนะ?”

หย่าเสวียนหยุดยิ้มไปพักหนึ่ง ครั้งแรกที่เธอสบตาเขา เธอก็รู้สึกสนใจในรูปลักษณ์ของเขาอยู่เหมือนกัน เพราะว่าเขานั้นหล่อจริง ๆ แต่ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน เขาก็ทำให้เธอต้องโมโหทุกครั้งไป ทำไมหน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าเธอรับนิสัยชอบดูถูกของเขาไม่ได้ ก็แค่จูบครั้งเดียวเองไม่ใช่รึไง? อีกอย่าง คนที่เสียเปรียบควรจะเป็นผู้หญิงมากกว่า ไม่ใช่หรือ? ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ใจแคบขนาดนี้นะ แต่เขากลับคิดว่าผู้หญิงควรจะเป็นคนสุภาพเรียบร้อยและไม่เจ้าชู้

เพราะงั้นก็เลย ต่างคนต่างเกลียดขี้หน้ากันไปโดยปริยาย

“ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ” หย่าเสวียนบ่น “ทำไมถึงเจอเขาไปทุกที่เลยนะ? แม้แต่คนมอบรางวัลของงานวิ่งมาราธอนก็เป็นเขา?” เธอกลอกตา “เขาไม่มีงานทำรึไงกัน? เขาไม่ใช่เจ้าของบริษัทธุรกิจข้ามชาติเหรอ? ไม่ต้องดูแลธุรกิจของตัวเองรึไง? ทำไมถึงดูว่างขนาดนี้หล่ะ?” หย่าเสวียนอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมเขา

“หย่าเสวียน ZL กรุ๊ป เป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ของการวิ่งมาราธอนครั้งนี้” เสี่ยวเคอบอกกับเธอ “ไม่ว่าจะเป็นเสื้อกีฬา รองเท้าผ้าใบ ของรางวัลต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่ได้รับการสนับสนุนจากเขาทั้งนั้น เป็นเรื่องธรรมดาที่หลิงเฉินจะมาเข้าร่วมพิธีในครั้งนี้”

“นอกจากนี้ ZL กรุ๊ป ยังสนใจในการแข่งขันกีฬาอีกด้วย พวกเขาสนับสนุนการแข่งขันกีฬามากมาย” หว่านหยิงให้ข้อมูลเพิ่มเติม “ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเห็น ZL กรุ๊ป ในงานใหญ่ ๆ อย่างงานมาราธอนนี้” หย่าเสวียนเชื่อที่พวกเธอพูด แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมพวกเธอถึงได้รู้มากขนาดนี้

พวกเธอมักจะติดตามข่าวของหลิงเฉินอยู่เสมอ ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ล้วนแต่ติดตามเขากันทั้งนั้น เขาเป็นผู้ชายโสดที่รวยที่สุดในเมืองเยว่ จะมีเพียงก็แต่ หย่าเสวียนเท่านั้นที่ดูจะรังเกียจเขา

ในพิธีมอบรางวัล หย่าเสวียนยืนบนแท่นรับรางวัลที่สาม ไม่นานผู้ชายที่ทำให้ผู้คนกรีดร้องก็เดินเข้ามา

เขาสวมสูทและรองเท้าหนังสีดำใหม่เอี่ยมพลางเดินขึ้นไปบนเวที

แสงแดดทำให้เขาดูเปล่งประกายมากยิ่งขึ้น และมันก็ทำให้เขาดูน่าเกรงขามมากเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างเวทีนั่นเลย แม้แต่หย่าเสวียนเองก็ไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เช่นกัน

ถ้าเขาเป็นแบบนี้ และไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน เขานั้นหล่อมากจริง ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้หญิงจำนวนมากคลั่งไคล้เขา

ดวงตาของพิธิกรสาวนั้นเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด “ขอเรียนเชิญคุณหลิงเฉินมอบรางวัลให้กับผู้ชนะเลิศของเราในวันนี้ด้วยค่ะ” เธอประกาศเสียงสั่นเมื่ออยู่ใกล้เขา

เขามอบเหรียญให้ทีละคน และเมื่อมาถึงรางวัลที่สาม หลิงเฉินเดินเข้าไปหาหย่าเสวียนพร้อมกับคนที่ถือรางวัล ใบหน้าของเขานิ่งเฉยราวกับว่าไม่เคยเจอเธอมาก่อน เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับเขา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าทุกคนต่างจับจ้องมาที่เธอ เธอก็ยิ้มออกมา แต่แววตาของเธอนั้นกลับไม่ยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี