icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 12
คนทั้งโลกรู้
จำนวนคำ:2481    |    อัปเดตเมื่อ:13/01/2022

เวลาเก้าโมงเช้า หย่าเสวียนที่กำลังหลับสนิทในห้องเรียนมัลติมีเดีย เสียงนักเรียนจำนวนมากที่กำลังเอะอะโวยวายอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอตื่นขึ้นเพราะเสียงดังกล่าว

ขณะที่เธอกำลังนอนอยู่บนโต๊ะนั้น ตาของเธอก็ค่อย ๆ ลืมขึ้น และก็พบว่ามีคนจำนวนมากอออยู่ที่ประตูและหน้าต่าง พวกเขากำลังชี้มาที่เธออย่างดูถูกเหยียดหยาม เธอใช้เวลาทำความเข้าใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วมาจากไกล ๆ “นั่นมันหย่าเสวียนเซคยี่สิบสองไม่ใช่เหรอ? น่าอายจริง ๆ ”

“เธอทำให้มหาวิทยาลัยเราต้องขายขี้หน้า! เธอก็แค่ผู้หญิงที่นิสัยเหมือนผู้ชายเท่านั้นแหละ กล้าดียังไงมายั่วยวนหลิงเฉินแบบนั้น!”

“ใช่ ๆ ! หน้าด้านจริง ๆ เลย! ยังจะนอนหลับลงอีกนะ? !”

ปัง!

และการซุบซิบนินทาทั้งหมดก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียง พวกเขามองไปทางห้วยหมิงที่ทุบโต๊ะอย่างแรง และแยกตัวกันไปด้วยความกลัว

พอข่าวลือแพร่ออกไป ผู้คนต่างก็ไม่ค่อยชอบหย่าเสวียน แต่กลับไม่มีใครกล้าเล่นกับห้วยหมิงที่กำลังโกรธ ทุกคนรู้ว่าผู้ชายคนนี้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและเป็นคนอารมณ์ร้อน ห้วยหมิงนั้นก็เป็นอีกคนที่ไม่มีใครกล้าหือ

จะมีก็แต่สองคนที่อยู่หน้าประตูนั่นแหละ พวกเขาเองก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยเหมือนกับห้วยหมิงเช่นกัน หนึ่งในนั้นก็คือ จือยี่ เขาพูดเป็นการท้าทายหย่าเสวียนว่า “ได้ยินว่าเธอชอบหลิงเฉินเหรอ? มันเป็นเรื่องจริงรึป่าว?”

หย่าเสวียนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จนรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ‘อะไรนะ? ฉันชอบใครนะ? หลิงเฉินงั้นเหรอ?’ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังสับสน หน้าตาที่ดูงุนงงเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด เธอขมวดคิ้วขึ้นเมื่อเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำหน้าให้ดีที่สุด

“ใครบอกพวกนาย?” เธอถามพลางเหลือบมองพวกเขา ‘อย่าให้ฉันรู้นะว่าเป็นใคร’ เธอคิดอย่างขุ่นเคือง ‘ฉันจะสั่งสอนมันเอง!’ น่าแปลกที่คำถามของเธอทำให้พวกเขารู้สึกตลก “ตลกมากรึไง?” เธอถาม

“ฮ่าๆๆๆ! ไม่รู้รึไง?” คนอ้วนที่ชื่อเซี่ยงหยู่ถามพลางมองเพื่อนของเขา “ตอนนี้เธอดังแล้วนะ! คนทั้งโลกคงรู้แล้วว่าเธอสารภาพรักกับหลิงเฉินหน่ะ!”

“ใช่ ๆ !” จือยี่พยักหน้าพลางพูดเสียงดัง “ที่เธอตะโกนในป่านั่นหน่ะ คนทั้งโลกต่างก็ได้ยินที่เธอตะโกนว่า 'หลิงเฉิน ฉันรักคุณ!’ คนหัวเกรียนซึ่งก็คือจือยี่พูดล้อเลียนเธอ แถมยังจงใจพูดเสียงแหบ ๆ ให้เหมือนกับหย่าเสวียนอีก แต่มันกลับไม่เหมือนเสียงของเธอแม้แต่นิด

หย่าเสวียนอึ้งจนพูดไม่ออก เธอจำได้ว่าตอนที่เธออยู่ในป่านั้น รอบ ๆ ตัวเธอไม่มีใครอื่น ทำไมทุกคนถึงรู้เรื่องนี้ได้นะ? ‘ไม่ใช่สิ! เธอครุ่นคิด

ตอนนั้นจำได้ว่ามีผู็ชายคนหนึ่งอยู่หลังต้นไม้... ชี่หาง! ลู่ชี่หางอยู่ที่นั่นด้วย

เธอขมวดคิ้ว หรือว่าคนที่กระจายข่าวคือลู่ชี่หางอย่างนั้นเหรอ? ‘ต้องเป็นเขาแน่ ๆ ’ เธอคิดพลางเม้มปากแน่น ขณะที่ทั้งสองนั่นดูเหมือนจะสนุกกับการที่เห็นเธอโกรธ เธอก้มหัวลงเล็กน้อยพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เมื่อรู้คำตอบแล้วก็ตะโกนใส่สองคนที่อยู่ตรงหน้าประตูทันที “หุบปากไปเลยนะ!” และเมื่อพวกเขาไม่หยุดหัวเราะ หย่าเสวียนก็ผลักโต๊ะของเธอด้วยความโกรธ ขาโต๊ะครูดไปกับพื้นตามแรงผลักจนเกิดเสียงขึ้นมา “หุบปากซะ! แล้วไปเข้าเรียนได้แล้ว!”

เมื่อสองคนนั้นโดนผู้หญิงตะโกนด่าแบบนี้ก็รู้สึกขายหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาถูกผู้หญิงด่าแบบนี้ พวกเขาเคยแต่ได้ยินว่า หย่าเสวียน เซคยี่สิบสองนั้น ไม่เคยโดนใครรังแกง่าย ๆ เมื่อมองย้อนกลับไป พวกเขาคิดว่าคงจะเป็นแค่เรื่องตลกเสียมากกว่า

จือยี่มองหน้าเซี่ยงหยู่ที่น้ำหนักหนึ่งร้อยห้ากิโลกรัม ส่วนสูงร้อยหกสิบแปดเซนติเมตร ก่อนจะเดินกอดคอกันแล้วเดินเข้ามาหาหย่าเสวียน เมื่อจือยี่เดินเข้ามาใกล้ เขาหยิบหนังสือของหย่าเสวียนขึ้นมาจากโต๊ะที่ถูกผลักไปก่อนหน้านี้ และโยนมันลงบนพื้นอย่างจงใจ พลางยกยิ้มขึ้น

เมื่อคนในเซคยี่สิบสองเห็นอย่างนี้แล้ว ต่างพากันลุกขึ้นและรีบออกไปจากห้องเรียนทันที สองคนนั้นคิดว่าเพราะกลัวพวกเขา

แต่มันกลับตรงกันข้าม เพราะพวกเขามองเห็นสีหน้าของหย่าเสวียนที่กำลังจะสั่งสอนสองคนนั่นมากกว่า ‘บ้าเอ้ย! พวกนายสองคนบ้ารึป่าว? กล้าดียังไงมาหาเรื่องเฮียเหนียน! พวกเรารีบหนีกันเถอะ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะต้องซวยไปด้วยแน่นอน

ภายในเวลาไม่ถึงนาที ทั้งห้องก็เหลือเพียงแค่สองคนนั่นกับหย่าเสวียน และ เพื่อน ๆ ของเธอ

หย่าเสวียนเอนหลังพิงโต๊ะของห้วยหมิงที่อยู่ด้านหลังพลางจ้องไปที่ทั้งสองคนนั่นด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองคนถึงกับเบิกตากว้าง เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของเธอ พวกเขาก็แทบจะลืมไปเลยว่าทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นั่น พวกเขาคิดว่าเธอสวยมาก และสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงไม่สังเกตเห็นให้เร็วกว่านี้

ขณะที่ทั้งสองกำลังมองหย่าเสวียนจนเกือบจะน้ำลายไหลนั้น เธอก็ลุกขึ้นยืนและก้มเก็บหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาและตบหน้าเขา

จือยี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “นังนี่มันกล้าดียังไง... โอ๊ย!” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บ พอหนังสือหล่นลงไปที่พื้น เขาก็เห็นว่ามีหมัดจ่ออยู่ที่หน้าของเขา และก็ทำให้คนอ้วนถึงกับตาโต

ห้วยหมิงที่นั่งอยู่บนโต๊ะก็ชักมือออก แล้วเป่านิ้วของเขา “พวกนายโง่รึป่าว? ไม่รู้รึไงว่าเฮียเหนียนเป็นใคร? ชอบความเร้าใจว่างั้น?” เขาพูดพลางพับแขนเสื้อขึ้น

ทันใดนั้นเอง กระติกน้ำร้อนก็พุ่งเข้าหาเซี่ยงหยู่อย่างจัง “โอ๊ย!” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พลางจับหัวของเขาไว้

“พวกแก! ได้เห็นดีกันแน่!” จือยี่ขู่และหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะโทรออกไปหาใครสักคน “เพื่อน ฉันกำลังถูกรังแกในห้องเรียนมัลติมีเดียบนชั้นสาม รีบ ๆ มาให้ไวเลยนะ!”

คนรวยพวกนี้ไม่สนใจกฎเกณฑ์ของมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่นิด สิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือการขกต่อย ซึ่งหย่าเสวียนเองก็ไม่ได้สนใจ

‘ช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อซะจริง แถมรบกวนการนอนของฉันอีกด้วย’ เธอคิดอย่างเบื่อหน่าย เธอกลับไปนอนต่อที่โต๊ะพลางบิดขี้เกียจ “ถ้าพวกนั้นมาแล้วก็ปลุกฉันด้วยละกัน”

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกเดือดดาลมากขึ้นเรื่อย ๆ

ห้วยหมิงสะกิดไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งนอนสิ เอาชนะสองคนนี้ก่อนค่อยนอน” พักนี้เขาอยู่กับหย่าเสวียนอยู่บ่อย ๆ ก็เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้มีเรื่องกับใครสักเท่าไหร่ กำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี แล้วสองคนนี้ก็มาหาเรื่องเอง

หย่าเสวียนถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง และเตะเก้าอี้ไปทางเท้าของจือยี่ที่อยู่ใกล้ ๆ

โอ๊ย ขณะที่เขากำลังร้องด้วยความเจ็บปวดนั้น แววตาของห้วยหมิงกลับรู้สึกสนุกขึ้นมา มันแทบไม่ต้องออกแรงอะไรมาก และดูเหมือนว่าพวกนั้นจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแล้วด้วยซ้ำ เขาก้มลงลูบขาทั้งสองข้างที่โดนเก้าอี้กระแทกด้วยความเจ็บ

เซี่ยงหยู่เดินเข้าไปหาเสี่ยวเคออย่างหาเรื่อง เพราะเธอขว้างกระติกน้ำร้อนโดนหัวเขา หว่านหยิงกับเจ๋อหนันที่เห็นดังนั้นก็รีบมายืนข้าง ๆ เสี่ยวเคอและมองไปที่เซี่ยงหยู่ทันที เขากล้ายังจะทำร้ายเสี่ยวเคอ เมื่อมันเปลี่ยนเป็นสามรุมหนึ่งงั้นเหรอ? “ไอ้หนู มานี่มา... เดี๋ยวพี่จะสอนอะไรให้!” หว่านหยิงพูดขณะที่เธอมัดผมของเธอด้วยยางรัดผม เธอกางแขนออกก่อนเรียกเขาเข้ามา

บรรยากาศในห้องเรียนเริ่มตึงเครียด ตอนนี้กลายเป็นสองต่อห้า แถมพวกเพื่อน ๆ ของพวกนั้นก็ยังมาไม่ถึง เลยได้แต่คอหดด้วยความกลัว

แม้ว่าจะมีห้าคน แต่เจ๋อหนันนั้นเป็นเด็กเรียนและไม่ชอบใช้กำลัง เขาจึงเดินไปที่ประตูของห้องเรียนเพื่อคอยส่งข่าว

ก่อนที่พวกของทั้งสองคนนั่นจะมาถึง ทั้งสองคนก็โดนซัดจนอ่วม จือยี่ลุกขึ้นจากพื้น จับหน้าบวม ๆ ของตัวเองพลางชี้ไปที่หย่าเสวียนแล้วตะโกนว่า “ซัดนังนี่ซะ! เธอ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากนอกห้องเรียน “ทำอะไรกันหน่ะ?” และเมื่อเสียง ๆ นี้ดังขึ้น ทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่เขา

มีคนจำนวนมากอออยู่ที่ประตูทางเข้า เจ๋อหนันที่มัวแต่สนใจอยู่กับการต่อสู้ภายในห้องเรียน จึงมองไม่เห็นชายคนดังกล่าวและไม่ได้บอกเพื่อนของเขา

ร่างผอมสูงยืนอยู่หน้าห้องเรียน ซึ่งก็คือลู่ชี่หาง ท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยของพวกเขานั่นเอง

เขาเป็นคนสุภาพ มีมารยาทและได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

แน่นอนว่าทุกอย่างจบลงที่ห้องของท่านอธิการบดี คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทุกคน แม้แต่พวกที่สองคนนั่นเรียกมาก็โดนเรียกมาที่นี่ด้วยเช่นกัน

พวกเขาทั้งหมดประมาณสิบสองคนยืนเรียงแถวพลางก้มหน้าลงต่อหน้าลู่ชี่หาง

ใคร ๆ ก็รู็จักลู่ชี่หางดี เขาเป็นลูกชายคนโตของลอฟตัส กรุ๊ป พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะหาเรื่องหรือพูดอะไรกับเขา พวกเขาถูกเรียกตัวไปที่ห้องของเขา เพราะชี่หางอยากรู้ว่าทำไมถึงมีเรื่องกัน ไม่มีใครอยากเป็นคนเริ่ม ทุกคนต่างมองไปตามที่ต่าง ๆ เว้นแต่สบตากับชี่หาง

“เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง” ชี่หางถาม คนอายุสามสิบปีนั้นก็มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็ก ๆ ที่อยู่ข้างหน้าเขามาก แม้แต่เสียงของเขาก็ยังมีเสน่ห์เลย

จือยี่ที่กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ถูกหย่าเสวียนจ้องเขม็งจนเงียบไป

เขาบ่น ‘ชกต่อยเก่งใช่ไหม?’ เขาคิดพลางขมวดคิ้ว ‘วันหลังจะหานักเทควันโดเก่ง ๆ มาจัดการเธอ! ดูสิว่าเธอจะสู้ได้ไหม’

ชี่หางเห็นว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังจ้องตากัน สายตาของเขาจดจ้องไปที่เธออยู่พักหนึ่ง

‘หย่าเสวียน? เธอมีนิสัยเหมือนใครกันนะ? หรือบางทีที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะไม่มีแม่มาตั้งแต่เด็ก ๆ รึป่าวนะ’ ชี่หางคิดพลางถอนหายใจ

เขาดันแว่นขึ้น และถามชื่อทุกคนที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วพิมพ์ลงในคอมพิวเตอร์ ก่อนจะส่งอีเมลถึงคณบดี

พวกเขารู้สึกสงสัยว่าทำไมชี่หางถึงไม่ถามชื่อของหย่าเสวียน รวมทั้งตัวหย่าเสวียนเองด้วย เธอมองเขาด้วยความสงสัย หรือว่าเขาจะรู้จักเธอกันนะ?

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี