เวลาเก้าโมงเช้า หย่าเสวียนที่กำลังหลับสนิทในห้องเรียนมัลติมีเดีย เสียงนักเรียนจำนวนมากที่กำลังเอะอะโวยวายอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอตื่นขึ้นเพราะเสียงดังกล่าว

ขณะที่เธอกำลังนอนอยู่บนโต๊ะนั้น ตาของเธอก็ค่อย ๆ ลืมขึ้น และก็พบว่ามีคนจำนวนมากอออยู่ที่ประตูและหน้าต่าง พวกเขากำลังชี้มาที่เธออย่างดูถูกเหยียดหยาม เธอใช้เวลาทำความเข้าใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วมาจากไกล ๆ “นั่นมันหย่าเสวียนเซคยี่สิบสองไม่ใช่เหรอ？ น่าอายจริง ๆ ”

“เธอทำให้มหาวิทยาลัยเราต้องขายขี้หน้า！ เธอก็แค่ผู้หญิงที่นิสัยเหมือนผู้ชายเท่านั้นแหละ กล้าดียังไงมายั่วยวนหลิงเฉินแบบนั้น！”

“ใช่ ๆ ！ หน้าด้านจริง ๆ เลย！ ยังจะนอนหลับลงอีกนะ？ ！”

ปัง！

และการซุบซิบนินทาทั้งหมดก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียง พวกเขามองไปทางห้วยหมิงที่ทุบโต๊ะอย่างแรง และแยกตัวกันไปด้วยความกลัว

พอข่าวลือแพร่ออกไป ผู้คนต่างก็ไม่ค่อยชอบหย่าเสวียน แต่กลับไม่มีใครกล้าเล่นกับห้วยหมิงที่กำลังโกรธ ทุกคนรู้ว่าผู้ชายคนนี้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและเป็นคนอารมณ์ร้อน ห้วยหมิงนั้นก็เป็นอีกคนที่ไม่มีใครกล้าหือ

จะมีก็แต่สองคนที่อยู่หน้าประตูนั่นแหละ พวกเขาเองก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยเหมือนกับห้วยหมิงเช่นกัน หนึ่งในนั้นก็คือ จือยี่ เขาพูดเป็นการท้าทายหย่าเสวียนว่า “ได้ยินว่าเธอชอบหลิงเฉินเหรอ？ มันเป็นเรื่องจริงรึป่าว？”

หย่าเสวียนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จนรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ‘อะไรนะ？ ฉันชอบใครนะ？ หลิงเฉินงั้นเหรอ？’ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังสับสน หน้าตาที่ดูงุนงงเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด เธอขมวดคิ้วขึ้นเมื่อเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำหน้าให้ดีที่สุด

“ใครบอกพวกนาย？” เธอถามพลางเหลือบมองพวกเขา ‘อย่าให้ฉันรู้นะว่าเป็นใคร’ เธอคิดอย่างขุ่นเคือง ‘ฉันจะสั่งสอนมันเอง！’ น่าแปลกที่คำถามของเธอทำให้พวกเขารู้สึกตลก “ตลกมากรึไง？” เธอถาม

“ฮ่าๆๆๆ！ ไม่รู้รึไง？” คนอ้วนที่ชื่อเซี่ยงหยู่ถามพลางมองเพื่อนของเขา “ตอนนี้เธอดังแล้วนะ！ คนทั้งโลกคงรู้แล้วว่าเธอสารภาพรักกับหลิงเฉินหน่ะ！”

“ใช่ ๆ ！” จือยี่พยักหน้าพลางพูดเสียงดัง “ที่เธอตะโกนในป่านั่นหน่ะ คนทั้งโลกต่างก็ได้ยินที่เธอตะโกนว่า 'หลิงเฉิน ฉันรักคุณ！’ คนหัวเกรียนซึ่งก็คือจือยี่พูดล้อเลียนเธอ แถมยังจงใจพูดเสียงแหบ ๆ ให้เหมือนกับหย่าเสวียนอีก แต่มันกลับไม่เหมือนเสียงของเธอแม้แต่นิด

หย่าเสวียนอึ้งจนพูดไม่ออก เธอจำได้ว่าตอนที่เธออยู่ในป่านั้น รอบ ๆ ตัวเธอไม่มีใครอื่น ทำไมทุกคนถึงรู้เรื่องนี้ได้นะ？ ‘ไม่ใช่สิ！ เธอครุ่นคิด

ตอนนั้นจำได้ว่ามีผู็ชายคนหนึ่งอยู่หลังต้นไม้... ชี่หาง！ ลู่ชี่หางอยู่ที่นั่นด้วย

เธอขมวดคิ้ว หรือว่าคนที่กระจายข่าวคือลู่ชี่หางอย่างนั้นเหรอ？ ‘ต้องเป็นเขาแน่ ๆ ’ เธอคิดพลางเม้มปากแน่น ขณะที่ทั้งสองนั่นดูเหมือนจะสนุกกับการที่เห็นเธอโกรธ เธอก้มหัวลงเล็กน้อยพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เมื่อรู้คำตอบแล้วก็ตะโกนใส่สองคนที่อยู่ตรงหน้าประตูทันที “หุบปากไปเลยนะ！” และเมื่อพวกเขาไม่หยุดหัวเราะ หย่าเสวียนก็ผลักโต๊ะของเธอด้วยความโกรธ ขาโต๊ะครูดไปกับพื้นตามแรงผลักจนเกิดเสียงขึ้นมา “หุบปากซะ！ แล้วไปเข้าเรียนได้แล้ว！”

เมื่อสองคนนั้นโดนผู้หญิงตะโกนด่าแบบนี้ก็รู้สึกขายหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาถูกผู้หญิงด่าแบบนี้ พวกเขาเคยแต่ได้ยินว่า หย่าเสวียน เซคยี่สิบสองนั้น ไม่เคยโดนใครรังแกง่าย ๆ เมื่อมองย้อนกลับไป พวกเขาคิดว่าคงจะเป็นแค่เรื่องตลกเสียมากกว่า

จือยี่มองหน้าเซี่ยงหยู่ที่น้ำหนักหนึ่งร้อยห้ากิโลกรัม ส่วนสูงร้อยหกสิบแปดเซนติเมตร ก่อนจะเดินกอดคอกันแล้วเดินเข้ามาหาหย่าเสวียน เมื่อจือยี่เดินเข้ามาใกล้ เขาหยิบหนังสือของหย่าเสวียนขึ้นมาจากโต๊ะที่ถูกผลักไปก่อนหน้านี้ และโยนมันลงบนพื้นอย่างจงใจ พลางยกยิ้มขึ้น

เมื่อคนในเซคยี่สิบสองเห็นอย่างนี้แล้ว ต่างพากันลุกขึ้นและรีบออกไปจากห้องเรียนทันที สองคนนั้นคิดว่าเพราะกลัวพวกเขา

แต่มันกลับตรงกันข้าม เพราะพวกเขามองเห็นสีหน้าของหย่าเสวียนที่กำลังจะสั่งสอนสองคนนั่นมากกว่า ‘บ้าเอ้ย！ พวกนายสองคนบ้ารึป่าว？ กล้าดียังไงมาหาเรื่องเฮียเหนียน！ พวกเรารีบหนีกันเถอะ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะต้องซวยไปด้วยแน่นอน

ภายในเวลาไม่ถึงนาที ทั้งห้องก็เหลือเพียงแค่สองคนนั่นกับหย่าเสวียน และ เพื่อน ๆ ของเธอ

หย่าเสวียนเอนหลังพิงโต๊ะของห้วยหมิงที่อยู่ด้านหลังพลางจ้องไปที่ทั้งสองคนนั่นด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองคนถึงกับเบิกตากว้าง เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของเธอ พวกเขาก็แทบจะลืมไปเลยว่าทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นั่น พวกเขาคิดว่าเธอสวยมาก และสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงไม่สังเกตเห็นให้เร็วกว่านี้

ขณะที่ทั้งสองกำลังมองหย่าเสวียนจนเกือบจะน้ำลายไหลนั้น เธอก็ลุกขึ้นยืนและก้มเก็บหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาและตบหน้าเขา

จือยี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “นังนี่มันกล้าดียังไง... โอ๊ย！” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บ พอหนังสือหล่นลงไปที่พื้น เขาก็เห็นว่ามีหมัดจ่ออยู่ที่หน้าของเขา และก็ทำให้คนอ้วนถึงกับตาโต

ห้วยหมิงที่นั่งอยู่บนโต๊ะก็ชักมือออก แล้วเป่านิ้วของเขา “พวกนายโง่รึป่าว？ ไม่รู้รึไงว่าเฮียเหนียนเป็นใคร？ ชอบความเร้าใจว่างั้น？” เขาพูดพลางพับแขนเสื้อขึ้น

ทันใดนั้นเอง กระติกน้ำร้อนก็พุ่งเข้าหาเซี่ยงหยู่อย่างจัง “โอ๊ย！” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พลางจับหัวของเขาไว้

“พวกแก！ ได้เห็นดีกันแน่！” จือยี่ขู่และหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะโทรออกไปหาใครสักคน “เพื่อน ฉันกำลังถูกรังแกในห้องเรียนมัลติมีเดียบนชั้นสาม รีบ ๆ มาให้ไวเลยนะ！”

คนรวยพวกนี้ไม่สนใจกฎเกณฑ์ของมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่นิด สิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือการขกต่อย ซึ่งหย่าเสวียนเองก็ไม่ได้สนใจ

‘ช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อซะจริง แถมรบกวนการนอนของฉันอีกด้วย’ เธอคิดอย่างเบื่อหน่าย เธอกลับไปนอนต่อที่โต๊ะพลางบิดขี้เกียจ “ถ้าพวกนั้นมาแล้วก็ปลุกฉันด้วยละกัน”

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกเดือดดาลมากขึ้นเรื่อย ๆ

ห้วยหมิงสะกิดไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งนอนสิ เอาชนะสองคนนี้ก่อนค่อยนอน” พักนี้เขาอยู่กับหย่าเสวียนอยู่บ่อย ๆ ก็เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้มีเรื่องกับใครสักเท่าไหร่ กำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี แล้วสองคนนี้ก็มาหาเรื่องเอง

หย่าเสวียนถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน เธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง และเตะเก้าอี้ไปทางเท้าของจือยี่ที่อยู่ใกล้ ๆ

โอ๊ย ขณะที่เขากำลังร้องด้วยความเจ็บปวดนั้น แววตาของห้วยหมิงกลับรู้สึกสนุกขึ้นมา มันแทบไม่ต้องออกแรงอะไรมาก และดูเหมือนว่าพวกนั้นจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแล้วด้วยซ้ำ เขาก้มลงลูบขาทั้งสองข้างที่โดนเก้าอี้กระแทกด้วยความเจ็บ

เซี่ยงหยู่เดินเข้าไปหาเสี่ยวเคออย่างหาเรื่อง เพราะเธอขว้างกระติกน้ำร้อนโดนหัวเขา หว่านหยิงกับเจ๋อหนันที่เห็นดังนั้นก็รีบมายืนข้าง ๆ เสี่ยวเคอและมองไปที่เซี่ยงหยู่ทันที เขากล้ายังจะทำร้ายเสี่ยวเคอ เมื่อมันเปลี่ยนเป็นสามรุมหนึ่งงั้นเหรอ？ “ไอ้หนู มานี่มา... เดี๋ยวพี่จะสอนอะไรให้！” หว่านหยิงพูดขณะที่เธอมัดผมของเธอด้วยยางรัดผม เธอกางแขนออกก่อนเรียกเขาเข้ามา

บรรยากาศในห้องเรียนเริ่มตึงเครียด ตอนนี้กลายเป็นสองต่อห้า แถมพวกเพื่อน ๆ ของพวกนั้นก็ยังมาไม่ถึง เลยได้แต่คอหดด้วยความกลัว

แม้ว่าจะมีห้าคน แต่เจ๋อหนันนั้นเป็นเด็กเรียนและไม่ชอบใช้กำลัง เขาจึงเดินไปที่ประตูของห้องเรียนเพื่อคอยส่งข่าว

ก่อนที่พวกของทั้งสองคนนั่นจะมาถึง ทั้งสองคนก็โดนซัดจนอ่วม จือยี่ลุกขึ้นจากพื้น จับหน้าบวม ๆ ของตัวเองพลางชี้ไปที่หย่าเสวียนแล้วตะโกนว่า “ซัดนังนี่ซะ！ เธอ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากนอกห้องเรียน “ทำอะไรกันหน่ะ？” และเมื่อเสียง ๆ นี้ดังขึ้น ทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่เขา

มีคนจำนวนมากอออยู่ที่ประตูทางเข้า เจ๋อหนันที่มัวแต่สนใจอยู่กับการต่อสู้ภายในห้องเรียน จึงมองไม่เห็นชายคนดังกล่าวและไม่ได้บอกเพื่อนของเขา

ร่างผอมสูงยืนอยู่หน้าห้องเรียน ซึ่งก็คือลู่ชี่หาง ท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยของพวกเขานั่นเอง

เขาเป็นคนสุภาพ มีมารยาทและได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

แน่นอนว่าทุกอย่างจบลงที่ห้องของท่านอธิการบดี คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทุกคน แม้แต่พวกที่สองคนนั่นเรียกมาก็โดนเรียกมาที่นี่ด้วยเช่นกัน

พวกเขาทั้งหมดประมาณสิบสองคนยืนเรียงแถวพลางก้มหน้าลงต่อหน้าลู่ชี่หาง

ใคร ๆ ก็รู็จักลู่ชี่หางดี เขาเป็นลูกชายคนโตของลอฟตัส กรุ๊ป พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะหาเรื่องหรือพูดอะไรกับเขา พวกเขาถูกเรียกตัวไปที่ห้องของเขา เพราะชี่หางอยากรู้ว่าทำไมถึงมีเรื่องกัน ไม่มีใครอยากเป็นคนเริ่ม ทุกคนต่างมองไปตามที่ต่าง ๆ เว้นแต่สบตากับชี่หาง

“เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง” ชี่หางถาม คนอายุสามสิบปีนั้นก็มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็ก ๆ ที่อยู่ข้างหน้าเขามาก แม้แต่เสียงของเขาก็ยังมีเสน่ห์เลย

จือยี่ที่กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ถูกหย่าเสวียนจ้องเขม็งจนเงียบไป

เขาบ่น ‘ชกต่อยเก่งใช่ไหม？’ เขาคิดพลางขมวดคิ้ว ‘วันหลังจะหานักเทควันโดเก่ง ๆ มาจัดการเธอ！ ดูสิว่าเธอจะสู้ได้ไหม’

ชี่หางเห็นว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังจ้องตากัน สายตาของเขาจดจ้องไปที่เธออยู่พักหนึ่ง

‘หย่าเสวียน？ เธอมีนิสัยเหมือนใครกันนะ？ หรือบางทีที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะไม่มีแม่มาตั้งแต่เด็ก ๆ รึป่าวนะ’ ชี่หางคิดพลางถอนหายใจ

เขาดันแว่นขึ้น และถามชื่อทุกคนที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วพิมพ์ลงในคอมพิวเตอร์ ก่อนจะส่งอีเมลถึงคณบดี

พวกเขารู้สึกสงสัยว่าทำไมชี่หางถึงไม่ถามชื่อของหย่าเสวียน รวมทั้งตัวหย่าเสวียนเองด้วย เธอมองเขาด้วยความสงสัย หรือว่าเขาจะรู้จักเธอกันนะ？