icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 14
เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!
จำนวนคำ:2615    |    อัปเดตเมื่อ:14/01/2022

อีกฝ่ายตอบกลับข้อความของเขามาในทันที “เราไม่จำเป็นต้องเจอกันหรอกค่ะ คุณหลิงเฉิน ฉันยุ่งมากและไม่มีเวลาจริง ๆ อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ต้องการเงินจากคุณแม้แต่บาทเดียว เพราะงั้นเราไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันหรอกค่ะ รบกวนคุณช่วยเซ็นใบหย่าโดยเร็วที่สุดด้วยนะคะ”

หลิงเฉินหัวเราะให้กับสถานการณ์โง่ ๆ ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ ‘น่าแปลกที่ภรรยาของฉันไม่ต้องการเงินแม้แต่บาทเดียว เธอคงอยากจะหย่ากับฉันมากจริง ๆ ’ เขาคิดกับตัวเอง ถ้าเขาจำไม่ผิด ภรรยาของเขาอายุยี่สิบต้น ๆ และยังเป็นนักศึกษาอยู่ เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงวัยเดียวกับเธอมักจะสนใจของราคาแพง เช่น เสื้อผ้าและกระเป๋าของดีไซเนอร์ชั้นนำ ทั้งหมดนั้นล้วนแล้วแต่จะต้องใช้เงินไม่ใช่รึไง?

‘เหนียนเซิ่ง พ่อของเธอก็เสียชีวิตไปนานแล้ว ทำไมเธอถึงคิดจะหย่ากับฉันตอนนี้หล่ะ? เขาคิดกับตัวเอง

อายุยี่สิบต้น ๆ งั้นเหรอ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงหย่าเสวียน เด็กผู้หญิงที่จูบเขาในบาร์ตอนนั้น ข้อมูลที่เขาสั่งให้ลูกน้องสืบมา หย่าเสวียนเองก็อายุยี่สิบเอ็ดปีเช่นกัน ‘เธอยังเด็ก แต่เธอนั้นรู้จักยั่วยวนผู้ชายหลาย ๆ คนแล้ว ภรรยาของฉันเองก็อายุยี่สิบต้น ๆ เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น?’ เขาจึงตัดสินใจถามภรรยาของเขาด้วยความสงสัย

“ที่เธอจะหย่ากับฉัน เพราะว่าเธอมีคนที่ชอบแล้วใช่ไหม?” หลิงเฉินส่งข้อความถามเธอ

ถ้ามันเป็นอย่างที่ว่า เขาก็พร้อมที่จะเซ็นใบหย่าให้เธอทันที เขาไม่เคยทำอะไรผัดวันประกันพรุ่งแบบนี้มาก่อน เหตุผลเดียวที่เขายังไม่ได้เซ็นใบหย่าก็เพราะว่าเขารู้สึกผิดที่ละเลยหน้าที่และต้องการชดเชยมัน เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการทำงานตลอดสามปีที่ผ่านมาและไม่เคยแม้แต่จะเจียดเวลามาสนใจเธอเลย

การแต่งงานนี้เป็นการแต่งงานที่จัดขึ้นแค่ในนามเท่านั้น

แต่เหมือนว่าภรรยาของเขาจะไม่ต้องการตำแหน่ง คุณนายโฮว่เลยแม้แต่นิดเดียว เธอนั้นถ่อมตัวมาโดยตลอด ผ่านไปสามปีแล้วจะมีก็แต่ลูกน้องของเขาเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขา

เขารอคำตอบจากหย่าเสวียนอย่างใจจดใจจ่อ ซึ่งครั้งนี้เธอใช้เวลาประมาณสามนาทีถึงจะตอบกลับมา เมื่อได้รับข้อความ เขาก็เข้าใจว่าทำไมเธอจึงใช้เวลานานในการตอบ เพราะข้อความของเธอนั้นค่อนข้างยาว “ใช่ค่ะ แต่คุณสบายใจได้ ตลอดระยะเวลาสามปีนี้ ฉันไม่เคยทำอะไรเกินเลยแน่นอน ถึงแม้ว่าจะมีคนที่ชอบ แต่ฉันก็รักษาระยะห่างกับเขามาโดยตลอด เพราะงั้นรบกวนคุณช่วยเซ็นใบหย่าโดยเร็วที่สุดได้ไหมคะ? ถือซะว่าเป็นการเติมเต็มความปรารถนาของฉันแล้วกันค่ะ ขอบคุณค่ะ” หลิงเฉินรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าความคิดของเขาจะถูกต้อง

ความจริงแล้วเธอกำลังโกหก จริงอยู่ที่เธอเคยชอบคน ๆ หนึ่ง แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว

ที่เธอพูดกับสามีของเธออย่างนี้ก็เพราะต้องการให้เขาเซ็นใบหย่าโดยเร็วที่สุด เธอไม่คิดว่าผู้ชายที่ประสบความสำเร็จอย่างเขาจะยอมให้ภรรยาของตัวเองไปรักคนอื่นหรอก

หลังจากที่ตอบสามีของเธอไปสองสามข้อความ เธอก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ทำไมหลิงเฉินถึงได้ลีลาอย่างนี้นะ? ‘ก็แค่หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเซ็นใบหย่าแค่นี้เอง มันยากตรงไหนกัน’ เธอคิด ‘ทำเป็นเหมือนมีใจให้ฉันไปได้ น่าขำสิ้นดี!’

เธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนมีเหตุผลและค่อนข้างจะเห็นอกเห็นใจคนอื่น เธอเคยเห็นสามีของเธอกับนักแสดงคนหนึ่งมาแล้ว ไหนจะไปช้อปปิ้งกับเซเลบนั่นอีก ถ้าเธอมีความรู้สึกอะไรกับเขาจริง ๆ หัวใจของเธอคงแตกสลายเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเฉย ๆ

เธอแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมหลิงเฉินถึงไม่ยอมเซ็นใบหย่า

พอคิดได้อย่างนี้แล้ว หย่าเสวียนก็เข้าใจว่าทำไมหลิงเฉินถึงได้ตอบช้านัก “ได้ แต่คุณต้องคุยกับคุณปู่ของผมก่อน ถ้าท่านตกลง ผมจะเซ็นใบหย่าให้ทันที”

‘คุณปู่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ ผมหย่ากับเธอไม่ได้ถ้าไม่ได้รับการยินยอมจากท่าน’

เมื่อหย่าเสวียนได้รับข้อความดังกล่าว ก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ‘คุณปู่ของเขางั้นเหรอ? คุณปู่ของเขาคือใคร?’ เธอสงสัย ‘ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณปู่ของเขาเป็นใคร ฉันจะบอกเรื่องนี้กับเขาได้ยังไงกันหล่ะ?’ หย่าเสวียนเกาหัวอย่างหงุดหงิด ตอนที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างให้และเป็นคนนำทะเบียนสมรสมาให้เธอเซ็นและพูดว่า “ลูกจะไม่เสียใจที่แต่งงานกับเขา” เธอเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกับหลิงเฉิน และเธอเองก็ไม่เคยรู้ว่ามาก่อนว่าคุณปู่ของเขาเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ฉันจะไปหาเขาได้ที่ไหนหล่ะ?

“ท่านเป็นปู่ของคุณ คุณก็ควรจะเป็นคนไปคุยกับท่านสิ!

ทำไมต้องโยนมาให้ฉันด้วย? คุณปู่ของคุณคงจะเป็นคนแก่ที่ไม่ยอมฟังใคร และคุณต้องการให้ฉันเป็นที่รองรับความโกรธของท่านว่างั้น? คุณจะเลวไปไหมละ!”

หย่าเสวียนเบะปากพลางตอบข้อความของหลิงเฉิน นายแก่กว่าฉันแค่หกเจ็ดปีเองนะ ทำไมน่ารำคาญอย่างนี้นะ เหมือนยัยกว่อกว่อไม่มีผิดเลย

หลิงเฉินรู้สึกตลกกับข้อความที่ภรรยาของเขาส่งมา ‘เธอเป็นเด็กผู้หญิงอารมณ์ร้อน ความคิดความอ่านยังเด็กมากจริง ๆ ’ เขาคิด ‘พระเจ้า! ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับฉันมาก่อน’ หลิงเฉินส่ายหัว ‘ไม่สิ! มีอยู่คนนึงที่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ ซึ่งก็คือหย่าเสวียน’

และเขาก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งปลอบเด็กสาวตอนนี้ จึงส่งข้อความไปว่า

“คุณปู่ของผมอยู่ที่นิวยอร์ก คุณก็รีบไปได้แล้ว” เขาตอบอย่างหงุดหงิด

“อะไรวะเนี่ย” หย่าเสวียนอุทาน

เธอโมโหจนเกือบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง แต่ก็รู้สึกเสียดาย เลยเปลี่ยนเป็นโยนลงบนเตียงแทน

หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและตอบข้อความของเขา “คุณหลิงเฉิน ฉันจะถือว่านายแน่! ฉันจะไปนิวยอร์คพรุ่งนี้ ถ้าปู่ของคุณไม่ตอบตกลง ฉันก็จะอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ !”

“แล้วแต่เถอะ” เขารีบตอบอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็โยนโทรศัพท์ทิ้งเหมือนที่หย่าเสวียนทำ เขาสัญญากับคุณปู่แล้วว่าจะไม่หย่ากับเธอแน่นอน แต่เธอไม่ได้สัญญาด้วย และถ้าเธอต้องการจะหย่า เธอก็ควรจะเป็นคนไปคุยกับคุณปู่ของเขาเอง มันก็ถูกแล้วไม่ใช่รึไง? ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเธอจะต้องใช้อารมณ์ด้วย

‘ทำตัวเป็นเด็กไปได้! แถมยังดื้อมากอีกด้วย!’ หลิงเฉินคิด

หลังจากที่เห็นสองประโยคหลังนั้นแล้วเธอก็รู้สึกโกรธมากขึ้นกว่าเก่า เธอพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง “หย่าเสวียน ใจเย็น ๆ นั่นคือสามีของเธอนะ และก็เป็นเธอเองที่ตกลงแต่งงานกับเขาตั้งแต่ทีแรก! เย็นไว้…เย็นไว้…” เธอบอกกับตัวเอง

เธอรู้สึกหงุดหงิดมากที่การคุยเรื่องหย่าไม่เป็นผล เธอคงไม่จำเป็นต้องไปหาคุณปู่ของเขาที่นิวยอร์กจริง ๆ ใช่ไหม?

เธอถอนหายใจมาครึ่งค่อนวัน จนกระทั่งห้วยหมิงเอามือปิดหูด้วยความหงุดหงิด พลางถามว่า “เฮียเหนียน ช่วงนี้เธอเป็นอะไรรึป่าว? บอกมาสิ! หรือว่าเธอกำลังเข้าสู่วัยทอง?” หย่าเสวียนจ้องห้วยหมิงด้วยความคับแค้นใจ

“ฉันหงุดหงิด” เธอได้แต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าทำไมหลิงเฉินถึงไม่เซ็นใบหย่า

“หงุดหงิดเรื่องอะไร? ไหนว่ามาสิ เดี๋ยวพวกเราจะช่วยเธอจัดการเอง!” เมื่อห้วยหมิงพูดจบ หว่านหยิงและเสี่ยวเคอก็รีบพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที

หย่าเสวียนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น ‘จะให้ฉันบอกพวกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไงหล่ะ? บอกว่าหลิงเฉินเป็นสามีฉันและฉันต้องการจะหย่ากับเขา แต่เขาไม่ตกลงงั้นเหรอ? พวกเธอต้องคิดว่าฉันบ้าแน่ ๆ !’

พอคิดได้อย่างนี้แล้ว หย่าเสวียนก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา ทะเบียนสมรสไม่ได้อยู่กับเธอ และเธอก็ไม่มีหลักฐานว่าเธอคือ คุณนายโฮว่ ในเมื่อไม่มีหลักฐานแบบนี้ พวกเขาจะต้องส่งเธอไปเช็คที่โรงพยาบาลบ้าแน่ ๆ

เพราะอีกฝ่ายคือหลิงเฉิน ‘โถ่เว้ย!’ หย่าเสวียนคิด ‘ฉันควรจะทำยังไงต่อดี?’

“เอางี้ไหม? ฉันได้รับเชิญไปงานเลี้ยงคืนนี้ ไปด้วยกันไหม?” ห้วยหมิงเสนอ ห้วยหมิงนึกถึงเรื่องที่เขาคุยกับพ่อเมื่อเช้านี้ เขาปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาคิดว่าถ้าหย่าเสวียนอยากไปร่วมงาน เขาก็จะไปกับเธอ

เธอพยักหน้าช้า ๆ อาจจะเพราะว่าเธอไม่ได้ไปเที่ยวมานานมากแล้ว ก็เลยรู้สึกเซ็ง ๆ บางทีการไปร่วมงานเลี้ยงอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นก็เป็นได้

เสี่ยวเคอต้องไปงานวันเกิดเพื่อนเก่าของเธอ หว่านหยิงเองก็มีนัดทานอาหารเย็นกับครอบครัวของเธอ ส่วนเจ๋อหนันนั้นกำลังเตรียมตัวสอบเข้าปริญญาโท จะมีก็แต่หย่าเสวียนกับห้วยหมิงเท่านั้นที่ว่าง

ห้วยหมิงรีบพาหย่าเสวียนไปซื้อชุดราตรีสำหรับคืนนี้ทันที เขาเลือกชุดสีแดงให้เข้ากับลิปสติกสีแดงของเธอ

เมื่อหย่าเสวียนเห็นชุดเดรส ใบหน้าของเธอก็กระตุกเล็กน้อย ชุดนี้มันดูเป็นผู้ใหญ่ แถมยังเว้าหลังอีก มันไม่ใช่แบบที่เธอชอบเลยสักนิด

“ห้วยหมิง นายยังอยากเป็นเพื่อนกับฉันอยู่ไหม? นายไม่รู้เหรอว่าฉันชอบอะไร? นายแน่ใจนะ? ว่าจะให้ฉันใส่ชุดนี้? ล้อเล่นรึป่าว?” หย่าเสวียนถามห้วยหมิง เธอไม่รับชุดนี้มาจากพนักงานขายและจ้องห้วยหมิงเขม็ง

ห้วยหมิงยิ้มอย่างมีเลิศนัย “แขกรับเชิญในค่ำคืนนี้มีแต่นักธุรกิจที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น แต่งตัวสวยสักหน่อย ถ้าเกิดว่าชอบคนไหนจะได้พาเขากลับบ้านและ...” เขาพูด “โอ๊ย!” ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อหย่าเสวียนเตะขาเขาเข้าอย่างจัง

เธอหดขากลับก่อนจะหยิบชุดจากพนักงานขาย แล้วเข้าไปลองชุด

‘ได้! ฉันจะใส่ชุดนี้’ เธอคิด ‘ยังไงซะฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง’

ไม่กี่นาทีต่อมา หย่าเสวียนก็ออกมาจากห้องลองชุดพร้อมกับสวมชุดที่ห้วยหมิงเลือกให้

ห้วยหมิงถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของเขาในชุดนี้ “เฮียเหนียน… ไม่สิ…หย่าเสวียน! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงจริง ๆ !” ห้วยหมิงพูดอย่างตื่นเต้น

“นายเสียสติไปแล้วรึไง? ฉันเป็นผู้หญิง!” หย่าเสวียนตะโกนขู่เขา ชุดเดรสรัดรูปสีแดงเว้าหลังนี้เหมาะกับหุ่นของเธอมาก หุ่นของเธอไม่ผอมเกินไป ไม่อ้วนเกินไป ทุกอย่างมันดูสมบูรณ์แบบมาก ผู้ชายคนไหนได้เห็นจะต้องตกหลุกรักเธออย่างแน่นอน

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี