ผู้ถูกทอดทิ้ง, ผู้ไม่อาจหยุดยั้ง

หยหวน ทรุดตัวลงพิงผู้พันอาทิตย์อย่าง

แล้วก็สะดุด กุมหน้าอก “หัว

ี่ท่านใช้ทุกครั้งที่

ียดชังอย่างที่สุด “ดูสิว่าแกทำอ

อแล้ว ฉันแค่จ้องมอ

้างๆ ท่าน “แม่คะ! แม่ เป็นอะไรไ

ย่างไร เมื่อเห็นสีหน้าไร้ความรู้สึกของฉัน ท่านก็ทิ

ขึ้นมา” ท่านหอบ

สียงไร้อารมณ์ ฉันหันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้อง ดึง

ม้เล็กๆ ที่ฉันเก็บของที่ระลึกไม่กี่ชิ้นจากช่วงเวลาที่อยู่ใน

ิงบันได เป็นภาพนิ่งข

พวกเขา “หนูจะกลับมาเอาเงินที่พวก

่มเดิน

เป็นของใหม่เอี่ยม มีตัวอักษรสีทองปั๊มว่า “งานหมั้นคริส & เจสัน”

ะไร ฉันหยิ

ทำอะไรอยู่?” ผ

ับเจสัน ยิ้มอย่างสดใส มันต้องถ่ายไว้หลายสัป

“เธอรู้มาหลายสัปดาห์แล้ว แ

ม่ยอม

ก็ดังขึ้น ผู้พันอา

! ครับ เป็นค่ำคืนที่วิเศษมาก... ค

๋อ เปล่าครับ เธอเป็นลูกคนเดียวของเรา เ

่ายดาย ราวกับว่าฉันไม่มีตัวตน รา

ะคมกริบหลุดออกมาจากปากฉ

วยความโกรธขณะที่เขาวางสาย “เห็นไหม?

หนูไม่ใช่คนที่โกหกพ่อแม่สามีในอนาคต หนูไม่ใ

๋า” ฉันพูดเสียงเ

มเดินไป

ามาหาฉัน เธอคว้าแขนฉัน เล็บจิกลงไ

น คริส”

“ถ้าแกอยู่ ฉันจะเป็นคนไปเอง! แกเอาบ้านไปเลย

วามพยายามครั้งสุดท้ายที่สิ้

แสดงที่น่าสมเพชของเธอ “เธอคือลูกรักคนโปรด ท

ออกแล้วหั

อย่างเธอตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้อยู่แล้ว แต่สักวันหนึ่ง

่ประตูหน้าแ

รอเด

ัวบันได ใบหน้าของเธอเป็นหน้ากาก

่งร้ายและคำนวณมาอย่างด

อพุ่งตัวไปในอากาศ บิดตัวเพื่อให้ตกลง

หลมขณะที่ร่างกระแท

ากรีดร้อง รีบวิ

ิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างที่ฉ

ของเขาคว้าคอเสื้อฉัน แล

ียงดังก้องในโถงทางเข้า “แ

ฉัน เขาไม่หยุด เขาฉุดฉันขึ้นมาแล้วเหวี่ยงอี

นล่างสุด ความเจ็บปวดที่ร้อนจ้าแล

ซึ่งตอนนี้กำลังสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของท่

เดินทางของฉันแล้วโยนออกไ

ว “ออกไปจากบ้านฉัน แล้วอย่ากลับมาอีก! อยากได้เงินเ

เจ็บปวดที่ข้างลำ

มฉัน ลากฉันให้ลุกขึ้

ลูกสาวฉัน

ะฉันอย่างแร

ล้มลงจากบันไดหน้าบ้าน กระแ

าปิดกระแ

กเขากำลังรุมล้อมคริสด้

ึ้น “ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมค

ันตะโกนตอบกลับ เสียงสงบและเป็นมิตรในทันที “ขอโทษสำหรับ

องอยู่บนพื้น “นั่น... เฟย์ร

สียงคุณอลิสาลอยออกมาจากประตูที่ป

ขาผสมผสานระหว่างความสงสารและก

้เข้ามาเรื่อยๆ ค

้ง ผู้พันอาทิตย์ก้าวออกมา มองลงม

ยน้องสาวแกแล้วก็ล้มลงบันไดตอนพยายามจะหนี เราจะแ

ามเจ็บปวดมันมากเกินไป ฉันทรุ

นออกไป แต่ยังตีตราฉันว่าเป็นอาชญากร เพื่อทำลายชื่อเสี

ละน้ำเงินกระพริบวาบสาดส่องมา

ยอมถูกลบ