เนื้อคู่ที่เขาไม่ต้องการ เวทมนตร์ต้องห้ามของเธอ

วิตของอัลฟ่า แต่ภาคิน สามีของฉัน กลับม

บางของเราได้พังทลายลง เมื่อโคมไฟระย้าคริสตัลขนาดมห

สะพรึงกลัวนั้น ภาคิ

นให้เข้าไปอยู่ในเส้นทางของเศษซากที่กำลังแตกกระจาย เขายอมใช้ร่างกาย

เมื่อเขามาเยี่ยมในที่สุด มันไม่ใช่ความรู้สึกผิด เขายืนค้ำหัวฉันอยู่ข้างเตียงและประกอบพิธีกรรมที่ทรยศหักหลั

ับจิตวิญญาณนั้นรุนแรงมากจ

วดพราดเข้ามา ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความสยดสยองขณะมองสล

านต่อเทพีแห่งดวงจันทร์เถอะ เธอคนน

ที

างเบาและหนาวเหน็บ ทุกอณูของกลิ่นหอมถูกความเงียบงันของการรอคอยกลืนกินไปจนหมดสิ้น ฉันลูบชายชุดผ้าลินินเรียบๆ ของตัวเองเป็นครั้งที่สิบ เนื้อผ้านุ่มนวลแต่คุ้นเคยเสียดสีกับผิวของฉัน ช่า

ิษฐานที่สิ้นหวังและคุ้นเคย *เขาจะเห็

่งปีที่ผ่านมากลับรู้ดีกว่า มันเป็นความหวังลมๆ

ริบหรี่ลง ทอดเงายาวเต้นระริกราวกับภูตผีแห่งความเหงาของฉันเอง หมาป่าในตัวฉัน ซึ่งปกติจะเป็นเพื่อนที่คอยปลอบโยนอยู่เสมอ กลับกระ

ียดแก้วหู เป็นการบุกรุกความเงียบสงบที่ฉันเฝ้ารอมาตลอด และคว

็ตหนังราคาแพง และกรามของเขาก็บดกันแน่นเป็นเส้นแข็งกร้าว แต่สิ่งที่จู่โจมฉันเป็นอย่างแรกคือกลิ่น กลิ่นที่เหมือนหมัดหนักๆ ชกเข้าที่

อรั้น บีบตัวแน่นในอก *อย่าเป็นแบบน

บไม่ได้ยิน เป็นเพียงเสียงกระซิบที่สวนทาง

้อง และดอกกุหลาบแห่งความหวังเพียงดอกเดียว ไม่มีความอบอุ่น ไม่มีการขอโทษ มีเพียงความเหน

อก โยนมันไปบนเก้าอี้อย่างไม่ใส่ใจซึ่งบ่งบอกอะไรได้มากมาย กลิ่นขอ

ครั้ง พลางผายมือไปยังอาหารค่ำที่น่าเ

สดงความหงุดหงิดอย่างชัดเจน “ความอ่อนไหวของเธอมันเป็นภาระท

ยชั่วโมง ความทรงจำที่ฉันทะนุถนอมมาทั้งวัน มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการเรียกร้องเวลาของเขา เป็นเรื่องน่ารำคาญในชีวิตอันยิ่งใหญ่ของเขาในฐานะอัลฟ่า หมาป่าในตัว

ะทบกัน เขากลับมาพร้อมกับเบียร์ในมือ บิดฝาออกด้วยการสะบัดข้อมือ เขาดื่มอึกใหญ่ ลูกกระเดือกขยับข

ที่ขอไปทีและกลวงโบ๋ ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่

่ได้ ฉันมันขี้ขลาด กลัวที่จะได้ยินคำพูดที่จะทำให้ฝันร้ายนี้กลายเป็นความจริง ฉันจึงได้แต่ยืนอยู่ตร

ษาภาพลักษณ์ ห้องโถงใหญ่ของบ้านพักประจำฝูงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นไวน์และเนื้อย่าง เสียงช้อนส้อมกระทบจานกระเบื้องดั

็มไปด้วยความเห็นใจที่ฉันทนไม่ได้ “

ยงหัวเราะของเธอดังกังวานสดใสจนขัดหูฉัน เธองดงาม ฉันปฏิเสธไม่ได้ ผมสีดำขลับเป็นประกาย ดวงตาเป็นประกา

แผลที่ไม่เคยหายสนิท จะกำเริบขึ้นเมื่อมีความเครียดหรืออากาศเย็น คืนนี้มันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ฉันสูดหายใจเข้าลึก มือรีบกดลงไปที่จุดนั้น ขยุ้มหมัดกดลงไปในค

ียงของฉันเป็นเสียงกระซิบที่เคร

ไอริณ ซึ่งเพิ่งจะเล่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในสังคมอย่าง δραμαティック ริม

ับฉันแบบนั้น” ไอริณประกาศ เสียง

าอ่อนลงด้วยความห่วงใยที่ฉันไม่ได้เห็นมานานหลายปี เสียงของเขาต่ำและนุ่มนวล

าธารณชน เป็นการจัดลำดับความสำคัญที่ชัดเจนและโหดร้าย ฉันเป็นรอง ฉันไม่มีตัวตน ความเจ็บปวดที่หลังเป็นเพียงไฟที่ลุกไหม้รุมๆ แต่ความเจ็บปวดในใจคือไฟนรกที่โห

ก้าอี้กลับด้วยเสียงครืดคราดเบาๆ ที่คู่ของฉันไม่ได้สังเกตเห็น ฉันยืนขึ้นด้วยขาที่สั่นเทา ฉันเดินออกจากห้อง

มุนไพรแห้ง โอโซน และกระดาษเก่า ที่นี่ฉันเป็นมากกว่าคู่ชีวิตที่ถูกทอดทิ้งของภาคิน ที่นี่ฉันเป็นตัวของตัวเอง ขวดโหลที่บรรจุผงระ

่งพากำลังดุร้ายและการเมืองในฝูง ฉันกลับมีความสามารถพิเศษเกี่ยวกับธาตุ เป็นเว

ตื้นๆ ฉันหลับตาลง ปิดกั้นภาพของภาคินที่กำลังปลอบโยนไอริณ ฉันจดจ่ออยู่กับพื้นที่ว่างเปล่าและหนา

จากความเจ็บปวดของฉัน เกล็ดหิมะที่สมบูรณ์แบบหนึ่งเกล็ดก่อตัวขึ้นในอากาศเหนือฝ่ามือของฉัน หมุนวนเบาๆ ก่อนจะละลายหายไป

ต๊ะทำงานของฉัน ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับการสื่อสารทางไกลที่ปลอดภัย ฉันไม่ค่

งเป็นองค์กรกลางอันทรงเกียรติที่ดูแลศาสตร์เวทมนตร์ทุกแ

สว่างชัดและไม่น่าเชื่อใน

แห่งฝูงหมา

้เข้าร่วมการแข่งขันในที่ประชุมเทวะสวรรค์ ซึ่งจะจัดขึ้นในคืนวันเพ็ญในอีกหนึ่งเดือนนับจาก

เวทมนตร์ที่ทรงพลังที่สุดจากทุกดินแดน มันเป็นตำนาน เป็นความฝัน เป็นสถานที่ท

เป็นมากกว่าคำเชิญ มันคือทางรอด คือโอกาส คือชีวิตที่เป็นของฉันทั้งหมด ห่าง

ฏขึ้นบนริมฝีปากของฉัน มันเป็นสิ่งที่เล็กน้อยและเปราะบาง แต่