ยาโอเมก้าที่อัลฟ่าไม่ต้องการ
/0/29247/coverbig.jpg?v=27fe565d5594e70ce337a4ea5524d847&imageMogr2/format/webp)
รักษาเดียวสำหรับคำสาปพิษเงินที่กัดกินร่างกายเขาให้ทุกข์ทรมาน เขาสัญญาว
หญิงคนอื่นกลับมาบ้าน เขาขอคืนกุญแจเพนท์เฮาส์ข
ริการของเธอ” เ
เกือบจะจับแม่ที่ป่วยของฉันกดน้ำในบึงโคลนเพื่อบีบให้ฉันสารภาพ เมื่อเธอใส่ร้ายฉัน
มาเป็นคนที่ทรมานฉันได้เจ็บปวดที่สุดได้อย่
ายามจะจับเขาตอนที่ลิตาเดินเข้ามาพอดี วันนั้น ฉันตัดสายสัมพันธ์ของเราและจากไปยังฝูงคู่แข่ง
ที
งของศ
ู่บนผ้าปูที่นอนผ้าไหมของเตียงคิงไซส์ ผิวของฉันยังคงรู้สึกซาบซ่านในจุดที่มือของเขาสัมผัส กลิ่นที่คุ้นเคยของเขา—กลิ่นสนหลังพายุฝน กล
มปีที่ฉันเป็นความลับของเขา เป็นยารักษาเดียวสำหรับคำสาปพิษเงินที่ทำให้ร่างกายของเขาต้องทนทุกข์ทรมานเป็นระยะๆ สัมผัสของฉันคือ
ียบเฉย ปราศจากความเร่าร้อนที่เพิ่
งผ้าห่มขึ้นมาปิดห
งฟ้าตอนมีพายุ ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนเศษน้ำแข็ง
กของฉัน หนักอึ้งยิ่งกว่าสายฝนที่สาดกระหน่ำอย
” เขาตัดบทอย่างห้วนๆ “สา
์ขึ้นมา การเคลื่อนไหวของเขาแม่นยำและเฉยเมย
่องการควบรวมกิจการ “ฉันจะประกาศให้เธอเป็นคู่ของฉัน
เพิ่งจะสิบเก้า ด้วยดวงตาที่กลมโตดูไร้เดียงสา ซึ่งตอนนี้ฉ
ารให้ลิตาเจอของของเธอที่นี่ มันจะทำให้เธอไม่พอใจ” เขาหยิบบัตรสีดำเงาออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนมันลง
ง เป็นยา เป็นความลับที่ปลอบประโลม
ๆ สักคนแต่งงานด้วยซะ มีลูกเยอะๆ นั่นแหละคือหน้าที่ของโอเมก้าอย่างเธอ” เขาชี้ไปที่แจกันเล็กๆ บนโต๊ะข้างเตียงของฉัน ที่มีดอกจันทรามาลีอันบ
เขต และในความมึนงงจากความเจ็บปวด เขาพบว่าสัมผัสของฉันเป็นสิ่งเดียวที่สามารถบรรเทาคำสาปได้ เขาสัญญากับฉันในตอนนั้น
ให้เรา แต่ฉันมารู้ความจริงทีหลังว่า ฉันเป็นแค่เครื่องมือ
ึง เขาหลงใหลเธอ เขาเริ่มผลักไสฉัน ยอมทนทุกข์ทรมานจากคำสาปขณะที่ก
นโยน เป็นแม่ของฉันเอง จิตสื่อสาร วิธีการพูดคุยจากใจถึงใจ จ
ไหม ยาหยีของแม่?
ตรงข้ามกับความเย็นเยี
นส่งกระแสจิตกลับไป พย
เขาฟื้นแล้ว! หลังจากหกปีเต็ม จั
ในอาการโคม่าจากมนตร์ดำหลังจากต่อสู้กับพวกหมาป่าไร้ฝูงเพื่อปกป้องดินแดนของเ
สัญญาณ
รื่องของเราแล้ว เขาเลือกคนอื่นแล้ว หนูจะกลับบ้าน เราจะไปจากที่นี่ ทันทีที่หน
่กี่ชิ้นลงในกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ฉันทิ้งบัตรสีดำไว้บนผ้าปูที่นอนส
ล่างสุด หัวใจของฉันก็หยุดเต้น คีรินทร์กำลังเดินผ่านล็อบบี้ แขนของเขา
เธอเป็นแค่คนรับใช้โอเมก้าคนหนึ่ง” เขาพูดกับลิต
“โอ๊ย น่าสงสารจังเลยนะ” เธอพูดเสียงหวานปานน้ำผึ้ง แต่แฝงไปด้วยความสมเพชจอมปล
ะติมากรรมคริสตัลที่ชื่อว่า ‘หยาดน้ำตาแห่งจันทราเทวี’—รางวัลจากการ
ัดมันและแตกกระจายเป็
-