เหยื่อในกับดักบงการใจ

ลก ยอมกัดฟันปล่อยให้ไอ้โรคจิตลูบไล้ต้นขาและล

แกะเข้ากรง แต่ทันทีที่สับกุญแจมือคนร้าย โ

งค้ามนุษย์ ฉันถึงได้รู้ค

สใหญ่ตัวจริงคือ 'พชร' ชายหนุ่มมาดดีที่

รวจ แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้

ยเขา เขากลับไม่สะทกสะท้าน แถมยังย

จ ค่อยๆ เดินลงนรกที่ฉันสร้างไว้ มันเร

ที

รวิ (เม

ความรู้สึกตกใจปะทะเข้ากับฉันอย่างจังจนลมหายใจสะดุด ความหวาดกลัวที่รุนแรงจนน่าคลื่นไส้แ

คือใคร ความรู้สึกไร้ที่พึ่งถาโถมเข้ามา ความวิตกกังวลทำให้หัวใจเต้

่มีที่ยืนในสังคม" คำขู่นั้นเย็นชาจนฉันรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง ควา

ดงดิบ มันทำให้ฉันอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่อ

วยน้ำฝนที่เพิ่งจะซาไปเมื่อไม่นานมานี้ ความเหนอะหนะขอ

ยอบอวลไปทั่วรถเมล์ ฉันยืนเบียดเสียดอยู่ตรงกล

้ฉันรู้สึกเย็นวาบไปชั่วขณะ มันเป็นความรู้สึกผ่อนค

ปียกชื้นไม่แนบเนื้อจนเกินไป ความหงุดหงิ

ัง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงการสัมผัสที่แปลกปร

งกระเป๋าถือของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันถอนหายใ

ที่ยังเปียกชื้นหยดน้ำลงมาที่หน้าผาก

บียดเสียดกันแน่น ฉันรู้สึกหงุดหงิดกับพื้นที่ที่

้เท้าไปเหยียบรองเท้าหนังของ

นไปมอง ก็รีบเอ่ยคำขอโทษทั

รกกะทันหันอย่างแรงจ

งเหวี่ยงไปชนกับประตูรถเมล

ข้างหนึ่งก็สัมผัสเข้าที่ต้นขาของฉันอย่างจัง ควา

มีใครที่น่าสงสัย ผู้คนรอบข้างยังคงก

ลังตั้งใจเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เท่านั้น ความรู้สึ

คงลูบไล้ขึ้นลงอย่างช้าๆ จนฉันรู้สึกคันยุบยิบ

รงขึ้น และฉันก็เริ่มตระหนักถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง คว

กช็อกทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบ

ักให้แผ่นหลังแนบติดกับประตูรถเมล์อย่างแน่นหนา

ันขนลุกซู่ ความรู้สึกขยะแขยงปะปนกับ

แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก

ปรงของฉันอย่างรวดเร็ว ความตกใจทำให้ฉันตัวแข็งทื่ออ

่ก็ถูกมือใหญ่ปิดปากไว้อย่างรวดเร็

างแรง ความรู้สึกขยะแขยงทำให้ฉันอยากอาเจี

งเสียงอู้อี้ที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอ ความผิ

ทำให้ความกลัวยิ่งทวีคูณ ฉันพยายามมองหาความช่

ความหวาดกลัวอย่างรุนแรง ความตกใ

มารถควบคุมได้ ร่างกายยังคงสั่นเทาไม่หยุ

สน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่อ

เดินอยู่บนถนนดูเหมือนจะจ้องมองมาที่ฉันอย่างตัดสิน

ความอับอายที่รุนแรงทำให้ฉันอย

บตัวเองได้ มันเหมือนฝันร้ายที่กลายเป็นจริง และคว

ายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากฉ

กอย่างไม่สนใจ แล้วหันหน้าหนีไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

่งก้าว ราวกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดที่ไม่มีใคร

วกับว่าพวกเขารู้ดีอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับ

ความรู้สึกไร้ที่พึ่งทำใ

ฉันไปเถอะ" ฉันเอ่ยเสียงเบาอย่างสิ้นหวัง มันเป

ถเมล์ก็ชะลอความเร็

ู่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที

่ ราวกับว่าวิญญาณได

ลังเร่งให้ฉันลงจากรถ ทำให้ฉัน

งดังก้องอยู่ในหู คำขู่ของเขาที่กระซิ

ะรอเธออยู่ที่เดิม" คำขู่นั้นยิ่งทำให้ความสิ้นหวังของฉันล