นพรัตน์ & ณัชชา
งป้ายรถเมล์ข้า
ีตให้หลุดออกมาสู่สถานการณ์ตรงหน้า เขาเงีย
แถวนี
อื
ข้าไปจอดเลยป้ายรถประจำทางหน่อยเดียว หญิงสา
บคุณ
รจากเจ้าของรถ ณัชชาเล
ดูน่าค้นหากันแน่ นพรัตน์คิดอย่างขุ่นเคือง ริ้วโทสะ คว
ออารมณ์ชนิดนี
น คนที่เพิ่งรถ
นหูเล่นตาใส่แบบน
ล่นยัยณัชได้ยังไง อีกอย่างนะ ณั
คยเห็นคุณเอแกล้งโอบ แกล้งจับมือยัยณัชด้วยนะ ถ้าฉันเป็นณัชนะตีเข่าใส่เ
ต่งาน ชวนไปไหนเคยไปไหมล่ะ แล้วยังมาโดนให้ออกแบบไม่มีความผิดอีก แล้วเรื่องที่ว่
เกียจเม้าเรื่องคนอื่น เออนี่ อาทิตย์หน้
่อนก็กลับบ้าน นี
้นบ้านแฟน คราว
ไม่ให้
ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจิ้มๆกดๆต่อครู่เดียวค่อยเปิดประตูออกมา แ
ม่มาหรือ
า ยิ้มแค่ริมฝีปาก ตอบถน
ัว จวบจนจบการทำสวยแล้วก็ค่อยโบกมือลาพนักงานในคลินิก เตร่มายืนต่อสายห
ชจ๋า
หรือเปล่
อกกันเลยนะ แล้วนี่ณัชพั
ปนานทีเดียว กว
ีธุระอะไร
าบอกจะเลี้ยงข้าวณัชไง ณัชให้เราเ
ลายสายตอบรับมาว่า ‘ได้’ ค่อยยิ้มออกแล้วตัดสัญญาณใ
รีย์ไป กินข้าวด้วยกันให้สมความต้องการก็จะได้ไม่มีรายการตามตื๊อกันอีก ร้านอาหารไทยบนชั้นสามของ
พท์ลง ลุกออกมารับ
ถามคนในนั้น เขาบอกว่าณัชออกจากงานแล้ว...จริงหรือ” ม
อื
ือ ขอโทษนะที่ป
หรอกป
หม นี่ อย่าว่าปูนิ่มสอดเลยนะ เห็นเ
ขอบใจมาก แต่ไม่เป็นไรหรอกปูนิ่ม เรายื่นใบสมัครไว้หลาย
าทำท่าคิดคร
ม่ได้ยังไงบอกปูนิ่ม
มน้อยๆ บอ
วเลือกเดินข้ามสะพานลอยไปยังอีกฝั่งเพื่อรอรถประจำทางกลับห้องพัก อัญจารีย์มีจุดประสงค์อันใดแน่ ทำไม
ก็ขึ้นรถพาตัวเองไปยังตึกสูงไม่ไ
ิ้งท้อ
คุณปู
้ คุณนพจะไม่รับคนม
งหามค่ำ ไม่เคยลาแม้แต่วันเดียว แต่ไม่เคยเห็นความสำคัญของเรา” เลขาวัยเฉียดสี่
พี่ติ้งไม่ชินอีกหรือคะ
ลย พี่ติ้งทำดีไม่เคยได้ดี พอพี่ติ้งพลาดหน่อยเดียวบ่นจนเราทนไม่ไหวอยากจะไปเสียให้พ้นๆ นี่พี่ติ้งยังไม่ได้บอกบอสหรอกนะคะเรื่องที่พ