ซีรี่ส์ชุดคนหลงเมีย คุณสามีขา...มาขึ้นเตียงกันเถอะ!

า แม้ว่าเมื่อคืนจะมัวแต่เถียงกันจนดึกและผล็อยหลับไปกันไปโดยไม่รู้ตัวก็

วไปที่เบ้าตาเขียวของชายหนุ่ม เขายกมือข

ถีบค

้ง นนท์นธีมองหน้าเธออย่างคาดโทษก่อนจะ

ับไปตอ

ั่

อ๊

กิดอะไรขึ้น ก็พบกับขาเรียวสวยของคนนอนข้างๆ ข้ามมาที่เขตเขา โดยที่เท้าของเธอแหมะอยู่บนหมอนตรงจุดที่เ

ไปบนอากาศทุกครั้งที่พลิกตัวจนเกือบจะฟาดหน้าเขาอยู่หลายรอบ รออยู่นานแต่เธอก็ยังไม่หยุดนอนดิ้นเสียที แล้วใ

วลงนอนบนพื้น จะดึงผ้าห่มออกมาหวานเย็นก็นอนกางแขนกางขาทับเอาไว้ สกิลการนอนดิ้

นที่แข็งและเย็นเฉียบด้วยค

ากลัวสุดๆ” ขณะทานมื้อเช้าร่วมกัน นนท์นธีก็เริ่มฟ้องคุณย่าเรื่องการนอนขอ

ตาผมเขียวข

ไมพี่นนท์

ฉันมาก่อนสิ จะได้หลบทัน ไม

สักหน่อย เมื่อเช

วมันหายเจ

มัน

นะ” คุณย่ารีบห้ามทัพเมื่อเห็นว่ามื้อเช้ากำลัง

นผมคงต้องใส่หมวกก

ิ ใครห้าม

สบของเธอเหลือเกิน แต่ถ้าทำอะไรหวานเย็นไปต

ม่ของคู่บ่าวสาวควรเริ่มต

ี่ดีและวิเศษมากเลย” น

ทะเลาะกันยิ่งลูก

ูแลคุณย่าเอื้องฟ้ามาตลอดกระซิบบอกเสียงด

ภารีบส่งน้ำ

่นี้มีเด็กตัวเล็กๆ มาวิ่งเล่นคงน่าสน

รียกคุณย่าเมื่อเห็นว่

นนท์สักโหลนึงเลยค่ะ รับรองว่าทั้ง

พูดอะไรน่

ขามองหวานเย็นที่เพิ่งตกปากร

ากับย

ัญญา เนอะพ

นธีตอบอะไรไม่ได้นอกจากทำเป็นเออออไ

ย่า ผมกับหวานจ

ด้คิดจะมีลูกตั้งโหลนึงแบบ

มสุขจังเลยนะ ขอบใจมากนะจ๊ะห

มองหลานทั้งสองด้ว

กิจของวันแรก หญิงสาวหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำก่อนเป็นคนแรก เธอเ

อ่างอาบน้ำ หญิงสาวก้าวขาลงไปทีละข้างเตรียมจะทิ้งตัวลงนอนแช่ ทว่าเหตุการณ์ไม่ค

ี๊ด

กในห้องน้ำ นนท์นธีที่ถอดเสื้อผ้าแล้วและนุ่งเพียงผ้าขนหนูผื

นอะไร!” เขากว

กระฉอกออกมาเต็มพื้นด้านนอก เธอนั่งเบะปาก

ท์ ฉัน

ีที่สติหลุดไปเพราะน้ำในอ่างเหลือน้อยจนทำให้เขาเกื

เกิดอะ

นลื

ะ.

ะสิ เหมือนขาจะพลิกด้วย ฉันเจ็บขาจนลุกไม่ขึ้

กระทั่งเวลาแ

ใจสักหน่อย พี่

ะไ

ฉันลุกไม่ได้จะ

กใหญ่ อดนึกไม่ได้ว่าเธอลืมแล้วหรืออย่างไรว่าตั

านั่นแหละ ในเมื่อตอนนี้นนท์นธีเองก็เลิกกับแขไขไปแล้ว เท่ากับว่าเขาโสดสนิท เธอจึงไม่จำเป็นต้องเก็บซ่อนความรู้สึกด้วยกลัวตัวเองจะเข้าไปเป็นม

ต่งงานกับเขาเพียงสามเดือน เธอก็จะใช้โอกาสสามเดือนที่เธอได้รับนี่แหละ ขึ้นเตียงและมีลู

สิพี่

ช่างกวนใจเขา นนท์นธีเลี่ยงไม่ได้ เขาหันไปห

ขึ้นมานุ่งผ้าเช็ดตัวก

ค ได

มเจ็บที่ขามันก็เป็นเรื่องจริงอยู่ดี หญิงสาวหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ “โอ๊ะ!” ยืนขึ้นมาได้ไม่ทันถึงวินา

หัดระวัง

ัวเธอเอาไว้โดยเบนสายตามองไ

เจ้าหญิงเพื่อพาออกไปที่เตียง หวานเย็นตวัดแขนโอบรอบลำคอแกร่ง เธอเอนหน้าซบล

พอใจ พลางคิดว่าตัวเธอเบาเสียจนเหมือนเขากำลังอุ้มตุ๊กตา ไม่แน่ว่าน้ำหนักของเธออาจไปกองรว