STARCIN

นที่ 2 กลิ่นที

อ? ซึฮากิพยายามขยับข้อมื

กินสองชั่วโมง ความเป็นไปได้ของระยะทางที่ถูกเคลื่อนย้าย ประมาณ 200 กิโลเมตร เสียงใบไม้มีจำนวนมากแสดงว่าต้องเป็นในป่าเพราะฉะนั้นไม่น่าใช่ในตัวเมือง หรืออาจจะเป็นพวกสวนหรืออุทยา

สียงการพูดคุยของคนหลายคนไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวซึฮากิ ถึงแม้ซึฮาก

ึฮากิไว้ถูกดึงออก เมื่อซึฮากิเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชาย

ับซึฮากิ แต่ก็มีเฉพาะคนที่ตื่นแล้วที่จะไม่มีผ้าปิดตา พวกเราที่พูดไม่ได้ก็ได้แต่รอเวลาไปก

กเขามีเวลามากกว่าหกชั่วโมงในการพาพวกเราไปที่ไกล ๆ พอ ที่จะไม่มีคนตามหาได

ดปากไว้จนครบทุกคน นักเรียนส่วนใหญ่ก็เริ่มที่จะโวยวายด้วยความขาดสติ ต

กนขึ้นมาจากทหารที่อยู่ตรงหน้าทำเ

ฟังเอง” ทหารคนเมื่อกี้พูดขึ้นมา มือ

งโลกให้พร้อมสำหรับสงครามที่จะเกิดขึ้นในอีก 4 ปี ข้างหน้านี้” เขายังคงเอามือไขว้ห

หลายคนก็เริ่มมึนงงและสงสัยมากขึ้น

อบ้านใหม่ของพวกนายแล้ว เตรียมตัวเตรียมใจรับการฝึกไว้ให้ดี ๆ ล่ะ ที่สำคัญทางเราจะไม่รับผิดชอบอะไรท

ริ่มแสดงออกมา บางคนก็ยิ้มและคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อผมมองไปที่พวกทหารทุกคน สีหน้าพวกเขาทุกคนดูจริงจังและเริ่มไม่พอใจ อี

สียงที่ตะคอกใส่ ทำให้ทุ

จากนี้เราจะแก้มัดให้ทุกคนแต่ใครก็ตามที่คิดหนีหรือขัดค

ือกที่มัดมือและขาออกทั้งหมดทุกคน รอยเชือกที่รัดจนแน่นทำใ

หม” เขายืนกอดอกไว้ในขณะที่พูดออกมาด้วยเสี

็นวงกลมขนาดใหญ่ พื้นสีขาวน่าจะเป็นปูนหยาบ ๆ มีเสาหินสีขาวรูปทรงสามเ

ที่ไหนกันแน่?” เสียงของซากิถามทหารคนนั้นและชี

าณาจักรเซีย ถ้าจะให้ละเอียดก็ในป่าทางตะวันตกเฉียงใต้ของอาณาจักร”

อะไรครับ?” ซากิถามต่อทันท

นเอาไว้ใช้เรียกพวกนายมายั

ิคอปเตอร์ลง อะไรประมาณนั้นหรือเปล่านะ? สีห

าเล่นหรือทำตามคำสั่งของพวกแกหรอก” นัตโตะตะโ

ัตโตะก็ถูกต่อยเข้ามาที่ท้องโดยทหารคนหนึ่

นี่ ตอนนี้พวกนายเป็นแค่ทหารฝึกหัด ต้องทำตามคำสั่งพวกเรา

ก็หลบตา สุดท้ายทหารคนนั้นก็ลุกขึ้นและเดินกลับมาที่เดิม สายตาพวกนักเรีย

งเพื่อข้าว” เสียงพวกนักเรียนเ

ทางที่เรากำหนดไปให้ถึงถนน ซึ่งที่นั่นจะมีรถม้ารออยู่ ส

โดยทางที่ต้องวิ่งไปนั้นเป็นป่า ทางเดินจึงมีความยากลำบากอยู่พอสมควรแต่ก็ไม่ยากเกิ

นเลยที่จะต้องรีบแค่รักษาความเร็วไว้ก็พอ ซึฮากิได้วิ่งไปอย่างช้า

วแต่ก็ยังไม่เห็นทางออกสักที ถึงแม้ตอนแรกจะมีคนวิ่งอยู่ใกล้ ๆ กัน แต่ตอนนี้กลับไม่มี ความเร็วของคนส่วนใหญ่ตกลงเพราะความเหนื่อยล้

ๆ เหงื่อที่ชุ่มไปทั่วทั้งตัวและเมื่อมาใกล้พอจนได้ยินเสียงลมหายใจของเธอทั้งแรงและไม่คงที่ เหมือน

กือบกระแทกกับพื้น ซึฮากิหยุดวิ่

ี่ล้มอยู่ เธอมองมาที่ซึฮากิการหายใจเ

ว…” เธอเงยหน้า

ได้นะ” เธอหลบสายตาไป

หาซึฮากิเขา ถ้าบอกไปฉันคงไม่มีหน้าไปมองซึฮากิอีกแน่ สะบ

กิดึงตัวเธอขึ

ิต้องการให้เธอขี่หลังของเขาเพื่อไปต่อ

งจะดูลังเลแต

่นหลังที่อบอุ่นและชุ่มไปด้วยเหงื่อของซึฮากิ จนเสื้อด้านหน้าของพีชที่เปียกเหงื่ออยู่แล้วกับเปียกหนักกว่าเดิม

สบาย ๆ เลยล่ะ วิ่งต่อไปและมองทางพร้อมสังเกตสิ่งรอบตั

ำหน้าไปแล้วหลายคน จนกระทั่ง พวกเขาทั้งสองคนเริ่มเห็นแสงสว่างข้างห

งแม้เธอจะพูดกับผมแต่ผมก็ไม่ได้ฟังเ

รือนก ซึฮากิยังคงเดินไปไม่หยุดเพื

่าผมก็มองเห็นพวกทหารและ

หยุดเดินต่อ และเอาพีชลงจากหลัง

เดี๋ยวฉันจะไปดูอะไรสักหน่อย”

้วแต่ตอนนี้กลับเห็นมันอย่างชัดเจนเลยล่ะ ปล่อยให้เธอเดินไปส

้ซึฮากิจะวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจที่เธอพูด เธอจึงพย

หนอีกเหรอ? รีบไปซะ” คำพูดเหล่านั้นทำให้พีชถึงกับตกใจเล็กน้อยถ

ำลังใส่เสื้อของซึฮากิอยู่ พึ่งถอดออกมาแบบสด ๆ เลยด้วยสิ อ๊า

กพักก็ไม่เจออยู่ดี สุดท้ายผมก็ล้มเลิกความคิดนี้และเดินไปรวมกลุ่มที่จุดหมาย พอไปถึงทห

้ล่ะ?” ทหารที่อยู่ใกล้ ๆ ถามมา แ

็มาถึง เป็นผู้หญิงผมสั้นรู

ิบคนสุดท้ายที่มาถึง” ทหารคนนั้นคนเดิมกับที่พูดตอนแรกเขาเดินมาที่รถ

นายทุกคน ดังนั้นพวกสิบคนสุ

ยู่ตรงระหว่างรถม้าสองคันนั้นก็คืออยู่ตรงกลางขบวนเพื่อกันเราหนี รถม้ามีเพียงสามคันเ

งมาหลายชั่วโมงแล้วเหมือนกันแต่ยังต้องมาเดินอีก ทำให้มีคนหลายคนเริ่มป็นลมหมดสติไป ถึงเป็น

าด้วยคนหนึ่ง จนกระทั่งพวกเรามาถึงที่หมายปลายทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกฟราน ซากิ ซันนี่

คนอื่นมาด้วย ขนาดเราที่ร่างกายค่อนข้างแข็งแรงยังเหนื่อยขนาดนี

พวกเราไปรวมที่หน้าอาคารหนึ่งซึ่งก

ะ” พีชที่ยื่นเสื้อคืนให้กับ

หนึ่งก่อนเพื่อให้เป็นหัวหน้าทีม และจะให้หัวหน้าทีม

ากิอยู่ด้วย ส่วนอีกสามคนนั้นผมไม่รู้จักน่าจะย้ายมาจากห้องอื่นหรือไม่ก็พึ่

่อน ระหว่างที่เราเ

ไม่รู้จักเลยสักคนคงเพราะพึ่งเปิดเรียนได้ไม่

เพราะฉันน่ะมัน so hot so cool สุด ๆ ไปเลย” ท่ามกล

ลยทีเดียว ถ้าให้พูดน่าจะหล่อกว่าซากิอีกนะเนี่ย

ไปแต่ก็มีความน่าหมั่นไส้อยู่ด้วย ความรู้สึกที่เป็นกันเองและสบาย

เปล่า? ตอนเรียนก็คิด ๆ อยู่ทำไมหน้าคุ้น ๆ” ถึงตอนแรกฟรานจะด

นพลุแตกเลยล่ะ” เซนก็ตอบกลับทันทีพร้อมด้วยท่าทีที่ทั้งอวดทั้งอวย แต่ผู้หญิงอีก

ๆ เขาแสดงได้แย่มาก ๆ เลยนะ สิ่งเดียวที่เขามีก็คือหน้าตาเท่านั้นนอกจากนั้นก็ไม่ได้เ

่มขึ้นเสียงและตะคอ

วกเขาก็แทบจะไม่รู้จักฉันกันเลย…ขอบคุณมากจริง ๆ” น้ำเสียงที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็วดังฟ้าแลบ จากโกรธสู่ความรู้สึกขอ

วนี้เลยนะ” เซนถูกย

งงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคงค

นชื่อ ฟราน เลสเทีย ชื่อออกจะแปลก ๆ หน่อยนะ แต่เดี๋ยว

สาวมาดสุดเท่ที่พึ่งจะหัวเราะเยาะ

คร หรือแม้แต่จะมองตา เธอเอาแต่หลบสายตาไปมาตลอดเวลา ขณะที่นาริถามชื่อ เธ

กะ” สงสัยเธอจะเป็นค

ตย์ ชื่อเล่น ชื่อ แซม เป็นนักเรียนที่พึ่งจะย้าย

งเหมือนพวกเด็กเรียนเข้าสังคมไม่เป็นอะไรประมาณนั้นเลยล่ะ ลักษณะการพูดวิธ

้จักหน่อยสิ” เธอหันหน้ามามองที่ผมด้วยรอยยิ้มที่คุ

นจบ คนอื่น ๆ พอได้ยินผมที่พูดเหมือนไม่สนใจพวกเขา เลยมันทำให้พวกเ

อรับอาหารไปกิน แต่!! อย่าลืมพวกสิบคนให้แยกตัวไปที่เดิมที่เร

ไม่เท่าไหร่ แต่คนอื่น ๆ นี่สิ จะไ

ใช้ทำอะไร กับชื่อย่อซึ่งจะเป็นอักษรตัวเดียวโดด ๆ และชื่อนี้จะไว้ใช้เรียกทีมขอ

สำคัญมีห้องน้ำในตัวด้วย ก่อนหน้าที่เราจะแยก

มเดินเข้ามาถามในขณะที่กำลังจะเดิน

ม่มีชื่อเรียกที่มันสั้นกว่านี้เห

ื่องชื่อนี่เอง

ุดตรงหน้าขวางทางเข้าและเอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ทั้งสอ

กนายว่ากิจังได้ใช่ไหม?” แซมจ้อง

แล้วแต

ไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก สีหน้า

ื่อมาทั้งวันแล้ว พวกทหารได้เตรียมสิ่งของจำเป็นไว้พร

ันหรอก ดูสิซิกซ์แพ็กอันสวยงามที่ฉันปั้นมากับมือเลยนะ”

นยามราตรีที่ทุกคนต้องพักผ่อน มันทำให้ผมได้คิดอะไรหลาย

ซึฮากิก็ตื่นขึ้นมากะทันหันกลางดึกทำให้นอนไม่หลับ เขาเลยตัดสินใ

ยู่ตรงหน้าต่างและกำลังมองไปข้างนอกแต่

ันเย็นชาที่ตอบกลับไป แต่เซนก็

เลยล่ะ” ถึงแม้เขายิ้มอยู่ตลอดเวลาที่คุยด้วยแต่คราวนี้รอยยิ้มนั

ละผมก็กลับไปนอนเช่นกัน คำพูด

นเหรอ? แล้วแค่ตอนนี้ยังไม่แย่พออ