ห้วงแค้นจอมนาง เล่ม 1

ที

สุภาพ ดุจดอกไม

ลเด็กสาวที่กำลังเคลิบเคลิ้มในห้วงนิทรากำลังดำดิ่งอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง ท้องฟ้าสีครามทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา หมู่มวลนกหน้าตาแปลกประหลาดแต่กลับงดงาม กำล

ด้านหลัง ทำให้นางต้องหันกลับไปมองทางต้นเสียงว่าเสียงนั้นเ

นางอยู่ทำให้นางรู้ในทันที่ว่าทั้งสองเป็นใคร ทั้งสองไม

ท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ท่านทิ้งไว้ให้ข้า ช่างน่าปวดหัวจนเกินกว่าที่ข้าจะรับมือไหว” ลู่จิ้นจิวไ

้ แต่สำหรับเทพเซียนอย่างพวกข้าเห็นว่ามันออกจะยุติธรรมต่อทุกคนไม่เห็นต้องโมโหขนาดนั้นเลย เจ้าไม่เห็นด้วยกับความคิดขอ

ากันหัวเราะเยาะข้า เห็นข้าเป็นตัวตลก เช่นนี้แล้วมันน่าเห็นด้วยกับท่านเช่นนั้นรึ!?” ลู่จิ้นจิวโต้แย้งชี้แจงในเหตุผลและหลักความเป็นจร

งบ้าง เปลี่ยนให้คนทั้งโลกต้องจารึกและจดจำชื่อของเจ้าไว้ตลอดกาล” คำของคู่หมั้นของเทพชะตาทำให้ลู่จิ้นจิวชะงักค้างไป ด้วยเพราะสิ่งที่นางกล่าวมาล้วนเป็นจริง

้งสองเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางแน่วแน่ขอ

ะนิ้วที่มีลวดลายงดงาม ระหว่างข้อมือมียังมีอัญมณีสีแดงสดประดับไล่ระดับจากข้อมือขึ้นลงมา มีอัญมณีสีแดงประดับอยู่สี่เม็ดไล่ลงมาสามและสุดท้ายอยู่ตรงกลางฝ่ามืออีกหนึ่งเม็ด ต่อพวง

ะตายื่นของที่อยู่ในมือมาให้

นนี้เจ้าจะสามารถเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ได้ตามที่เจ้าต้องการ หรือแม้กระทั่งพาคนเข้ามาที่นี่เจ้าก็สามารถทำได้เพียงเจ้าตั้งจิตให้มั่นเท่านั้น พูดให้เข้า

งกายได้อีกด้วย ข้าว่าสิ่งนี้คงพอที่จะชดเชยกับวีรกรรมของนางได้แล้วกระมัง” ลู่จิ้นจิวนิ่งฟังอย่างตื่นเต้นก่อนจะหยิบสร้อยข้อมือเส้น

าอัศจรร

ของตนเป็นใหญ่ โดยลืมไปว่านั้นไม่ใช่ชีวิตเทพเซียนที่มีชีวิตอยู่ได้อย่างยืนยาวนับแสนปี”

่เห็นว่านางจะทำอะไรนอกจากดีดนิ้วไปสองครั

้วข้าลืมแนะนำตัวข้าไปเลย ข้าคือ เทพคู่ครอง ที่คอยสร้างพรมลิขิตให้แก่มวลมนุษย์ นี่ถึงเวลาแล้วข้าต้องไปเสียที

ตียงนอนหลังเดิมที่ใช้มาตลอดการมาอยู่ในที่แห่งนี้จึงสรุปกับตนเองว่าเมื่อ

นะเพคะ”หัวหน้านางกำนัลที่คอยรับใช้นางมาตลอด เลิกผ้าม่านที่ปิดอยู่

รวจเมื่อรับรู้ได้ถึงบางอย่างบนข้อมือซ้ายของตน เมื่อเพ่งสายตามองก็พบว่าบนข้อมือปรากฏสร้อย

ของตนแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่รู้จะอธิบายอย่างไร “นั้นสร้อยอะไรหรือเพค

ยไม่เหมือนเครื่องประดับในเมืองหลวงสักเท่าไหร่ แล้วเจ

น้ำไว้ให้ท่านหญิงสรงก่อนนะเพคะ” นางกำ

็นมีแล้ว เจียงเฉียงนางเอา

อมฉันยังไม่ได้กล่าวอะไรเลยเพคะ” สีหน้าแปลกใจของนางกำนัลทำให้ลู่จิ้นจิวนึกสงสัย เพราะเมื่อครู่น

เจ้าไปทำหน้า

ห้หมดสิ้นก่อนที่นางจะลงแช่ในอ่างน้ำ เมื่อปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายจนหมดนางก็ค่อยๆ หย่อนกายลงไปในอ่างอย่างผ่อนคลาย ภายในอ่างเหล่านางกำนัลได้นำกลีบดอกกุหลาบและบรรดาดอกไม้ทั้งมีกลิ่นหอมมาโรยไว้จนเต

ของท่านหญิงด้วยเพคะ” หัวหน้านางกำนัลที่ได้ยินจึงรีบเข้าม

วหน้านางกำนัลเอ่ยขึ้นเมื

” หัวหน้านางกำนัลใช้ผ้าผืนบางเช็ดย้ำไปมาบนผิวเนื้อขอ

ลู่จิ้นจิวเพ่งมองปานรูปดอกเหมยสีแดงบนหัวไหล่ซ้ายของตนและหวนนึกขึ

็ไม่ได้น่าเกลียดอันใดจะว่าไปก็สวยดีเหมือนกันร

นเฟินทันที นางทั้งสองเดินทางโดยรถม้าที่เช่ามาจากข้างนอก ด้วยไม่อยากให้เป็นที่สะดุดตามากนักจึงเลือกใช้รถม้าจากข้างนอกแทน รถม้าแล่นมาถึงโ

มีมากอยู่พอสมควร ผู้คนจากทั่วสารทิศต่างมาพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ที่มีราคาไม่แพงนักเพราะดูจ

งรออยู่ด้านใน แต่ละคนดูแข็งแรงบึกบึนหน้าตาคมคายจัดว่าหล่อเหล่ากันทุกคน เมื่อสังเกตดูทั้งสี่น่าจะมีอายุไล่เลี่ยงกันน่าจะรุ่

ี่” ทั้งสี่แม้จะยังคงมีท่าทีแข็งกร้าวแต่ก็ยังคงประ

็นคนที่หม่อมฉันรู้จักตอนอยู่หัวเมือง พวกเขาล้วนมีฝีมือ ต่างผาดโผนไปทั่วยุทธภพแต่ไม่สังกัดสำนักใด พวกเขาเพียงอยากหาความสนุกและประสบการณ์ใส่ตัว ข้าเองนับถือพวกเขามากเมื่อท่านหญิงต้องการคนมาช่วยหม่อมฉันจึงนึกถึงพวกเขา

หยางสือที่กล่าวถามออกมาด้วยแววตาแน่วแน่ ดว

พวกท่านมาช่วยงานข้า” ทั้งสี่ต่างมองหน้ากันไปม

ยังไม่ยอมรับ แล้วท่านจะเอาอะไรมาโน้มน้าวให้พวกเราช่วยงานท่านได้” ลู่

นี้ได้ พวกท่านจะยอมช่วยข้าหรือไม่” ทั้งส

” ลู่จิ้นจิวเองก็เผยรอยยิ้มขึ้นอีกครั้งด้วยความมั่นใจเพราะก่อนมาที่นี่ลู่จิ้นจิวค้นพบว่า

เป็นใหญ่ร่วมกัน ข้าพูดถูกหรือไม่” ทั้งสี่ต่างต้องตกใจไปตามๆ กัน ท่านหญิงซูมี่ผู้นี้ล่วงรู้ความลับที่พวกเขารู้กันเพียงสี่คนเท่านั้น ค

่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะถ้ามีใคร

อก” เมื่อทั้งสี่กระชับกระบี่ที่อยู่ด้านข้างด้วยใบหน

น นางเองก็ไม่คิดว่านางจะเป็นผู้นำพาท่านหญิงมาสู่อันตรายเช

วยใบหน้าราบเรียบ ย่างเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เจียงเฉียงมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ดี

องกลัวอะไรอีก เมื่อมองดูเจียงเฉียงอยู่สักพักลู่จิ้นจิวก็หันไปมองบุรุษเบื้องหน้าทั้งสี่ด้วยแววตาแน่วแน่ ก่อนจะหลับตาลงนึกถึงดินแด