ทัณฑ์เสน่หาอสูร

าวคนหนึ่งเอ่ยว่า “ยายปินคณางค์คนนั้นเส้นสายจา

ัน” ได้ยินเสีย

ลย อมอะไรไว้ในปากป่าวนะเธอ” มีหลาย

จ อดโทษตนเองไม่ได้ที่อยู่กับเรื่องเศร้าของตนเองจนกลายเป็นคนในแบบที่ไม่เคย

มมันยากเย็นยุ่งยากแบบนี้นะ ไม่ชอบแบบนี้เลย อยากอยู่แบบสบายใจก็ลำบากจะได้อย่างที่หวัง...เพราะตอนนี้เ

สุข หญิงสาวจะต้องรับใช้เขาให้สมกับที่ความแค้นในใจที่ยังไม่ได้ทุเลาลงเลย สั่งการเรียบร้อยป

งจะตามมา...ได้แต่งงง

ไป” ได้รับฟังเสียงขรึมๆ ก่อนค

ลูคัสก็รับคำ

นคนเดียวก็บ่นว่าพูดมากน่าเบื่อหน่ายเป็นที่สุด ครั้งหนึ่งลูคัสจำได้เจ้านายเคยพูดแบบนั้นเพราะตนเองล้อหน้าตายว่าสาวๆ ที่เจ้านายควงทุกคนต้องการให้เจ้านายควรให้ความสำคัญด้

จะยิ้มให้ได้เห็นสักเพียงครั้งเดียวตั้งแต่เจอหน้ากัน เสียงพูด ‘ค่ะ ขา’ ก็ไม่เคยได้ยิน แต่ถึงไม่ยิ้มตัวเขาก็ยอมรับว่า หญิงสาวก็มีดี

อบจะโทรให้เจ้าหล่อนเตรียมตัวเดินทางมามิลานพร้อมกันเสียเลย แต่หญิงสาวไม่ได้มีความสำคัญขนา

งเก้าอี้ริมสระ คิดถึงวันนั้น วันที่ตนเองได้เจอเชลยสาว ผู้หญิ

นทรได้รู้บิดามีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเงาตามตัว ข้อมูลคร่าวๆ ที่ได้รู้ อดคิดไม่ได้ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีนักหนา ทำ

ริงใจ คงเพราะเงินล่ะสิ แต่ก็ไม่กังวลมากมายคิดว่าเพี

้ตัวต่างหากเล่า ชายหนุ่มอย่างปรินทรนั้นไม่ใช่ลูกแหง่ที่ติดพ่อหวงพ่อจนไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้ดั่งน้องชายตัวดีเคยว่าสักหน่อย อายุของบิดาและโรคประจำตัวอย่างโรคหัวใจนั้นใครก็ทราบมันเลี่ยงเกินไปหากจะต้องหักโหมเรื่องการมีเพศสัมพันธ์ ชายหนุ่มห่วงใยเรื่องนั้นมากกว่า แต่จนแล้วจนรอดบิดาก็พาผู้หญิงคนนั้นเข้าสู่อัครพิภพ ปรินทรทิ้งเรื่องที่คิดว่าท่านไม่จริงจังหายไป เจอหน้าผู้หญิงของพ่อ ปรินท

็ทำได้ไม่เต็มที่เพราะมัวพะวงกับการต้องเจอหน้าคนที่อยากหลบหน้า หลายวันเป็นแรมเดือนที่อยู่ใกล้ชิด หญิงสาวก็ไม่คุ้นชินสักที สายตาเหยียดหยามของปรินทรคือส่วนหนึ่งที่ทำให้เธออึดอัดเสมอ พนักงานมารยาทงามดูอ่อนน้อมเป็นพิเศษเมื่อเห็นลูคัสเดินมารับเธอหลังจากเข้ามา ลิฟต์นำพาร่างบางขึ้นสู่ห้องที่เจ้าของโรงแรมคอยอยู่ เลขาปรินทรดูเงียบขรึมเช่นเคยแม้ต้อนรับกัน ใบหน้านิ่งๆ นั้นทำให้ปิ่นคณางค์รู้สึกเกรงใจจึงไม่ได้เอ่ยเรื่องที่