กรงรักทัณฑ์เสน่หา

ู้ได้ถึงความรัก ความอบอุ่น ความเอื้ออาทรและความเมตตาปรานีลอยตลบอบอวนอยู่รอบๆ บ้านหล

วยอุบัติเหตุ แม่อ้อยของเธอมักหอบไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ยามต้อ

อยให้ลูกน้อยได้เรียนหนังสือมีของเล่นและเสื้อผ้าเหมือนคนอื่นๆ จำได้ว่าครั้งหนึ่งตอนเด็กๆ เธออยากได้ตุ๊กตาที่เพื่อนบ้านเอามาอวด แต่ด้วยความยากจน ตุ๊กตาตัวละหลายร

งทุกคน พอเธออายุได้เจ็ดขวบมารดาก็มีสามีใหม่ด้วยหวังจะได้ช่วยทำมาหากิน แต่นั่นก็แค่ในช่วงแรกๆ หลังจากนั้นพ่อเลี้ยงของเธอเริ่มออกลายเป็นผีพนันขี้เมาและมักรีดไถเงินเธอกับแม่เป็นประจำ แม่ก็ยอมบ้างไม่ยอมบ้าง ไล่ก็ไม่ไ

ะอื้นตัวโยนเมื่อนึกถึงว่าต่อไปนี้...ไม่มีแม่อีกแล้ว...ไ

น้ำหวานค

เนินชีวิตในบ้านหลังนี้และนับจากวันที่เหยียบย่างเข้ามาเธอเองก็ไม่เห็นใครอื่นนอกจากผู้เฒ่าสองคนแม้แต่คนที่มีบุญคุณกับเธอ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงรถก็มักตั้งความหวังว่า

น้อย ยังดีที่ได้มธุรสมาคอยอ่านหนังสือให้ฟัง และคอยบีบนวดชวนพูดคุยบ้างพอได้คลายเหงา แต่ก็ยังไม่วายเอ่ยถึงหลานชายบุญธรรมที่หายหน้าหายตาไปเกือบๆ อาทิตย์แล้วเห็นจะได้ วันที่มาส่งมธุรสก็ไม่ได้เข้ามา ปกติแล้วนางศรีและดวงหทัยจะคอยดูแล

ยอะไรนั่นก็ช่วยจัดไปให้ด้วยก็ดี ฝากบอกว่ามาหาตากับยายบ้าง คนแก่มันเหงา” หญิงชราพูดขึ้นบ้าง ด้วยนึกขึ้นได้ว่าดวงหทัยไม่อยู่สักคนหลานคนนี้ของเธอคงกินอยู่ลำบากไม่น้อย

นนี้ต้องไปจ่ายตลาดค่ะของหมดเกือบทุกอย่างเลยคงไปด้วยไม่ได้หรอก

วก็เลี้ยวหัวกลับบ้าน ฉันไม่ได้ให้ส่งข้าวส่งน้ำอย่างเดียวนะ ว่าจะให้แว

ให้ตาพวงไปรับ ให้น้ำหวานไปซื้อของคงไม่ได

หญิงชรากล่าวก่อนจะหันม

าอย่างไรดี จะกล้ามองหน้าเขาไหมเนี่ยยิ่งต้องไปตามลำพังด้วยแล้ว...โอย! อาย เมื่อนายพวงกับนางศรีมาส่งมธุรสที่บ้านสวนทั้งสองก็กลับไปเพื่อไปซื้อของเข้าบ้านต่อ นางศรีบอกกับเธอว่าเย็นๆ จะให้นายพวงแวะมารับอีกที มธุรสเงยหน้ามองบนตัวบ้า

ไม่นานนักเพราะไม่ได้สกปรกมากมายอะไร เพียงแต่คนอาศัยไม่ค่อยมีเวลามาสนใจเท่านั้นเอง

รเหม่อลอย ร่างบางคุกเข่าใกล้ๆ กับเตียงนอนหลังใหญ่สะอาดตาด้วยฝีมือของเธอ วงหน้ารูปไข่แนบลงไ

่นขึ้นมาจนถึงตอนนี้หัวใจมันยังสั่นไม่หายทุกครั้งที่นึกถึง ร่างน้อยค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้างก่อนจะเอนตัวลงนอนตะแคงแนบวงหน