นางรอง The Shadows

นแต่ก็ยังไม่ร้อนมากนัก น้ำค้างที่พร่างพรมลงมาทั้งคืนยังเกาะพราวอยู่โดยทั่วยังไม่แห้งเหือดระ

นเดียวให้เสร็จก่อนเที่ยงวัน เพราะต้องนำส่งในตลาดตามออเดอร์ของพวกแม่ค้าให้ทันเวลา เนื้อทองรู้ดีว่าแทนแกล้งหล่อน เขา

ะให้ฝึกงานในไร่ เพื่อจะได้ใช้เวลาว่างให้เกิดประโย

ดปาก หล่อนสวมเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวและสวมหมวกชาวสวนพะรุงพะรังไปทั้งตัว เด็กหญิงร

องเท้าบูตก็ถอดทิ้งเสียด้วย เด็กหญิงมองแตงกวาในตะกร้าที่เต็มแล้วยังไม่ถึงสิบตะกร้าเลย หล่อนต้องเร่งม

งใจตัวเองแล้วมุ่งมั่นลากตะกร้าเดินเก็บผลแตงกวาต่อไปเร

วยความเป็นเด็กหล่อนก็อดที่อยากไขว้เขวไม่ได้ “มาเร็วๆ วันนี้เราไปเล่นตรงที่เขาขุดดินใหม่กันดีกว่าไปช่วยกันสร้างปราสาทนะสายๆ ค่อยกลับไปกินข้าวกัน” เส

จะเป็นช่วงเย็นๆ ถึงจะยกพวกมารวมตัวเล่นกันสนุกสนาน มีบ้างที่เกิดการทะเลาะเบาะแว้งกระทบกร

้ามาวิ่งเล่นกัน เพราะเขาเชื่อว่าการได้คลุกคลีกับธรรมชาติคือการเรียนรู้โ

.สถานที่บางแห่งก็ไม่อนุ

นแตงกวาแว่วเข้าหู เนื้อทองถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ด้วยความเสียดายที่ไม่ได้ออกไปเล่นกับเพื่อน หล่อนออกจากร่องแ

ล่อยเชือกที่ผูกกับตะกร้าเพื่อใช้ลากโดยไม่รู้ตัว

ต้น!หยุดเด

ขณะที่พวกเขาเดินมาหยุดอยู่ที่นัดหมายพอดี บริเวณนี้เป็นที่ดินซึ่งกำลังขุดไถปรับสภาพ เด็

ไงรู้ไหมนายหวงมาก” หล่อนต่อขานปนหอบแล้วชี้นิ้

ย! พ่อข้าซื้อมาให้” เด็

มาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เด็กหญิงยืดตัวขึ้นสองมือเท้าสะเ

้ใครก็มีได้ไม่จำเป็นต้องขโมย

ันอยู่ในห้องของนาย แกไปเอามาได้ยังไง” เนื้อทองไม่ยอม หล่อนจำได้แม่นยำเพราะหมวกใบนั้

า...มันเป็นหมวกคาวบอยที่หายา

อยากได้หน้าถึงขนาดใส่

ันไอ้เด็กโกหก ขี้ขโมย ถ้

ทองแม้แต่น้อย กลับจับหมวกใบนั้นคว้างทิ้งไปด้านหลังของตัวเอง หมวกปลิวตามแรง

้ต้น

ฮ้ย

ี่เป็นดินโคลนแฉะชื้น เสื้อและกางเกงเปื้อนสกปรกเกือบตั้งตัว เ

บเดียว” เด็กคนอื่นๆ ในกลุ่มพากันแสดงความเห็น ซึ

ไว้ใจของแทน สนิทกันเหมือนพี่น้อง ถึงแม้ว่าหล่อนจะถูกแทนลงโทษตักเตือนอยู่บ่อยๆ แต่นั่นก็เ

ึงจะเล่นด้วยกัน กินเที่ยวด้วยกันอยู่ทุกวันแต่เมื่อมีปมขัดแย้

าก แล้วไอ้ต้นมันก็ไม่ยอมรั

นนายใส่เลย หรือมีแต่แกที่เป็นคนพิ

็กกำพร้าแม่” ต้นลุกขึ้นมาตรงเข

เป้าของอีกฝ่าย “โอ๊ย!! ไอ้เนื้อทอง!” ต้นร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ล้มงอตัวกลิ้งเกลือกลงบนพื้น เด็กชายสองคนพยายามจับตัวเนื้อทองให้หยุดเมื่อเห็นหล่อนกระโดดเข้าไปจะทำร้ายซ้ำ “ไอ้ภา

าก็คือน

้ข้าจะสั่งสอนให้มันรู

ู้หญิงสองสามคนที่ไม่กล้าทำอะไรได้แต่ยืนมองด้วยความตระหนก ต้นยืนขึ้นสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น

ต่

น้าโดยไม่ได้ตั้งตัว เศษดินเศษทรายเข้าตาเด็กชายจนร้องครวญไปตามๆ กัน สองคนที่เหลือรวมถึ

องซ้อนกันอยู่บนดิน ส่วนอีกคนก็ยังเดินวนปากร้องไปพลางสองมือปิดหน้าด้วยความเจ็บปว

รงทั้งโกรธทั้งเหนื่อย แล้วก็หันหลังเดินไปเก็บหมวกของนายแทนที่

่ยังจำความไม่ได้อย่างหล่อน เข้าใจดีว่าหากของต่างหน้าพ่อแม่ถูกทำลายมันเจ็บปวดแค่ไหน สิ่งของไม่ได้สำคัญ แต่ความรู้สึกต่างหากที่ยิ่งใ