กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์

ิงชาวบ้านมาอยู่ข้างกายในฐานะชายา ดูเถิดว่าฮ่องเต้ต้าหลี่พี่ชายจะทำหน้าอย่างไรหากการเจริญ

ึห

าขาวราวหยกที่แรกเห็นก็ติดตาตรึงใจ นางหลับพริ้มข้างกายของเขาราว

น่า

นหนึ่งในแผ

ด้สนใจ

้นอนสบายคืนนี้น

สงจันทรานวลที่กำลังหยอกล้อดวงดาวบนฟ้าระยิบระยังให้เห

่า

กทับลงมากลางลำตัวอย่างแรง ครั้นลืมตาเห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวยุ

็นเช่นน

าจ แม้ใช้ปลายนิ้วปัดออกแต่มันกลับไม่ยอมให้ถูกผลักไสโดยง่ายจนทนไม่ไหวเพราะ

!” หลี่หลานหมิงโพล่ง

่.

นสิ ตุ้ง

ตุ้ง

ดว่าข้าเป็นกระต่า

ให้ข้ากอดเสียดีๆ ยังอีก... เจ้านี่มั

อะ

าเจ้

ว่าพยัคฆ์เท่านั้นที

ึงทั้งโกรธทั้งอับอาย หากสองคนด้านนอกรู้เข้ามีหรือว่าเขาจะรอดปากเหยี่ย

อจับกินจริงๆ ใช

วขู่ฟ่อข้างหู ริมฝีปากคลอเคล้าไม่ห่างพวงแก้มน

ึ

าโหดร้าย

ดกระเจิงราวกับสัญชาติญาณดิบกำลังถูกปลุกเร้า มือแข็งแกร่งปะ

คา

าหนาวเหลือเกิน เหตุใดที่นี

รือ?” อ๋อ

นมีไว้เพื่อคลายหนาวก็ไม่ปาน ครานี้หลี่หลานหมิงตระหนักซึ้งแล้วว่านางผู้นี้เป็นภัยอย่างร้ายกาจต่อตัว

อีกแล้ว ฮือ ฮือ ท

ผู้ใดขั

ฮือ ฮือ ท่านแม่ช่วยซิง

าครอบงำเขาทีละน้อย เพียงเห็นหน้าแดงก่ำร่ำไห้ทั้งที่ยังหลับก็อยากปลอบ “ไม่ต้องกลัวกระต่ายน้

นางยังคงร่ำร้องสะอื้นไห้ราวกับเด็กน้อยทั้งที่โตจนป่านน

กติอะไรเ

ยซิงซิน...

งอันใดกับ

ี้ไปได้เขาจะให้คนไปสืบหาให้เจอว่าซิงซินผู้นี้เป็นบุตรสา

ตั่งเริ่มรู้สึกตัว เป็นหลี่หลานหมิงที่รู้สึกตัวและพลิกตัวจากอาการเมื่อยขบแต่

นเช่นนี้ม

ระต่ายหลงทางกอดก่ายเอาเป็น

ตัวเองเป็

โมโ

ะทั่งมีเสียงฝีเท้าดังสวบสาบจากหน้ากระโจมดังเล็ดลอดเข้ามา หลี่หลานหมิงจึงรู้สึกตัวว่าอยู่ในสภาพไม่น่ามอง รีบผุดลุกนั่งเอื้อมคว้า

ปตุ้งต

า ปล่อย!” หลี่หลานหมิงคำรามแต่ดู

่อยากตื่นเลย

. ดี