อนุชายาบรรณาการ(Boy Love)

### 3.2

พอดีเหล่าคนรับใช้พากันเดินเข้ามาในห้อง จางจงถืออ่างน้ำอุ่นมาจะช่วยล้างหน้า ชินอ๋องก็เป็นคนชิงบิดผ้าหมาดๆ มาเช็ดหน้าให้คุณชายเสียเอง เสี่ยวหงถือโถน้ำสำหรับแปรงฟันบ้วนปากเข้ามาปรนนิบัติเป็นรายที่สอง ตามด้วยเสี่ยวชุ่ยที่ถือถาดวางชามรังนกตุ๋นโสมเข้ามาให้คุณชายกินบนเตียงนอน ชินอ๋องก็ถือชามรังนกตุ๋นโสมมาจากถาดแล้วใช้ช้อนตักรังนกตุ๋นโสมเป่าให้คลายความร้อนก่อนจะจ่อมาถึงปากคุณชาย

คุณชายรีบดึงช้อนกับชามรังนกตุ๋นโสมจากมือชินอ๋องไป “ข้าน้อยกินเองได้ขอรับ” แล้วค่อยๆ ตักรังนกตุ๋นโสมกินช้าๆ

ชินอ๋องก็ไม่คัดค้าน เพียงใช้ผ้าเช็ดปากนุ่มๆ ค่อยซับปากให้

ทำให้เหล่าบ่าวและสาวใช้ในห้องพากันก้มหน้ายิ้มขวยเขิน

แต่คุณชายรู้สึกแปลกใจ...ท่าทางเอาใจใส่เช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?

มันไม่น่าจะเป็นการชดเชยที่เขาถูกใส่ร้าย

มันเหมือนสามีปฏิบัติต่อภรรยาอันเป็นที่รัก

ม่ายยยย...มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น!

คิดถึงตรงนี้คุณชายพลันมืออ่อนหมดแรงทำช้อนตกลงไปในชามรังนกตุ๋นโสม

ชินอ๋องตาไวมือไวเพราะเป็นผู้มีวรยุทธ จึงรับชามรังนกตุ๋นโสมที่หล่นจากมือคุณชายไว้ได้ทันท่วงที

“ข้านึกแล้วเชียวว่าฟูเหรินยังไม่แข็งแรงพอ มาเถิดข้าป้อนให้ดีกว่า”

ว่าแล้วชินอ๋องก็ทำการป้อนรังนกตุ๋นโสมต่อจริงๆ

คราวนี้คุณชายไม่สามารถเอ่ยคัดค้านอะไรได้อีก ได้แต่อ้าปากรับการป้อนอย่างเงียบๆ

พอกินเสร็จและบ้วนปากเรียบร้อยแล้ว

ชินอ๋องก็ว่า “กินอิ่มแล้วอย่าเพิ่งลงนอน เดี๋ยวจะไม่สบายท้อง”

“ขอรับ” คุณชายพึมพำรับคำเบาๆ

“ฟูเหริน เจ้าจำอะไรได้บ้าง?”

ชินอ๋องถามอย่างจริงจังในขณะที่เสี่ยวหงยื่นผ้าเช็ดมือให้ พอท่านอ๋องเช็ดมือเสร็จ ก็เอื้อมมือมากุมมือคุณชายไว้

ทำเอาคุณชายตัวแข็งทื่อ จะดึงมือออกก็ไม่กล้า

“ไม่เลยขอรับ ข้าน้อยจำอะไรไม่ได้เลย ในหัวของข้าน้อยมีแต่ความว่างเปล่า”

“ช่างเถอะ...เรื่องเก่าๆ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพียงแค่เจ้าจำเอาไว้ว่า นับแต่นี้ข้าจะดีต่อเจ้าให้มาก!” ชินอ๋องเอ่ยเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไร ให้บอกข้า ข้าจะหามาให้เจ้าทุกอย่าง”

“ท่านอ๋อง...แม้ข้าน้อยจะจำความหลังไม่ได้ แต่ก็พอจะรู้ว่าข้าน้อยเป็นคนแคว้นเป่ย และยามนี้แคว้นเป่ยก็ได้ล่มสลายไปแล้ว...ท่านอ๋องโปรดปล่อยข้าน้อยไปจะได้หรือไม่?”

“ไม่ได้”

ชินอ๋องตอบเสียงเฉียบขาดทันควัน มือที่กุมมือคุณชายบีบแน่น

“เจ้าอยากได้เงิน ก็จะได้เงิน เจ้าอยากได้ทอง ก็จะได้ทอง...เจ้าจะได้ทุกอย่างที่ปรารถนา ยกเว้นแต่อิสรภาพเท่านั้น”

จ้าวชิงเฟิงออกแรงดึงมือออกจากอุ้งมือใหญ่แล้วลอบกำมือแน่น

ชินอ๋องหันไปจ้องมองจางจงแล้วกล่าวว่า “จางจง เจ้าคือขันทีที่ติดตามฟูเหรินมาแต่แคว้นเป่ย เจ้าคงรู้ว่าฟูเหรินถูกส่งมาแคว้นหนานเพื่อการใด และรู้วิธีที่ฟูเหรินสมควรจะปรนนิบัติสามีอย่างไรหรือไม่?”

“ทราบขอรับ” จางจงคุกเข่าลงรับคำ

“เช่นนั้นก็ดี...เจ้าจงบอกกล่าวแนะนำให้เจ้านายของเจ้าเข้าใจ และเตรียมตัวเตรียมใจของเขาให้พร้อมสำหรับการนั้น เมื่อเขาหายป่วยและแข็งแรงดีขึ้น”

ประโยคหลังนี้...คุณชายรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาใส่ร่าง!

ร่างบอบบางแข็งทื่อ

ดวงหน้าเรียวงามซีดขาวราวกระดาษ

*

*

หลังจากดื่มยาที่ขมยิ่งกว่าน้ำต้มมะระเป็นพันเท่า ที่ทั้งข้นขลัก สีน้ำตาลเข้ม กลิ่นฉุนชวนอาเจียน...จ้าวชิงเฟิงพยายามรักษาสีหน้านิ่งๆไว้อย่างสุดความสามารถ จางจงก็รีบส่งพุทราเชื่อมป้อนใส่ปากของเขาอย่างรวดเร็ว

คุณชายถอนหายใจเบาๆ พึมพำว่า “ขมยิ่งนัก”

“ยาดีก็ต้องขมสิขอรับคุณชาย” จางจงเอ่ย “ยานี้ล้ำค่ามากนะขอรับ ท่านอ๋องให้องครักษ์คนสนิทไปนำมาจากวังหลวงทีเดียว”

สีหน้าคุณชายประหลาดใจ...เพื่ออนุคนหนึ่งถึงกับขอยาจากวังหลวงเชียวหรือ?

“ชามนี้เป็นชามที่สาม ดื่มชามนี้แล้วคุณชายก็ไม่ต้องดื่มยานี้อีกแล้วขอรับ”

“ชามที่สาม...เช่นนั้นข้าดื่มยานี้ไปแล้วสองชามหรือ?”

“ยังมียาขนานอื่นอีกสองชาม รวมเป็นสี่ชามขอรับ”

“ดื่มยารสขมมากมายขนาดนี้...ข้านับถือตัวเองจริงๆ”

“คิกๆๆ...” เสี่ยวชุ่ยเสี่ยวหงพากันหัวเราะคิกคักเบาๆ

“หรือไม่ใช่?” คุณชายทำหน้ามึนงง

“ท่านดื่มยาก็จริงเจ้าค่ะฟูเหริน...แต่เป็นท่านอ๋องป้อนท่าน” สองสาวแย่งกันกล่าว

คุณชายหันไปมองจางจง “ทำไมเจ้าไม่เป็นคนป้อนข้าละ?”

“เอ่อ...” จางจงพูดเสียงเบา “ท่านอ๋องอมยาป้อนท่านด้วยปากขอรับ”

แม้เสียงจางจงจะไม่ดังนัก แต่ทั้งคุณชายและสองสาวใช้ต่างได้ยินชัดเจน

สองสาวแก้มแดงปลั่งอย่างขวยเขิน

ส่วนคุณชายหน้าซีดแล้วซีดอีก

“ขะ ข้าอยากอาบน้ำ” คุณชายรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนากะทันหัน “ข้าไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว รู้สึกไม่สบายตัวอย่างยิ่ง”

“เจ้าค่ะ” สองสาวรับคำ “บ่าวจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้เดี๋ยวนี้”

อีกครู่ใหญ่ต่อมา...เสี่ยวหงก็กลับมารายงานว่า “น้ำเตรียมเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

จางจงจึงช่วยพยุงคุณชายไปยังห้องอาบน้ำ โดยมีเสี่ยวชุ่ยถือเสื้อผ้าที่จะให้คุณชายผลัดเปลี่ยนนำทางให้

ห้องอาบน้ำกว้างขวางสะดวกสบาย น้ำในอ่างอุ่นกำลังดี...จางจงช่วยคุณชายถอดเสื้อผ้าแล้วล้างเท้าให้ก่อนจะพยุงคุณชายก้าวลงไปแช่ตัวในอ่าง แล้วใช้ผ้าช่วยถูหลังให้ ในตอนแรกคุณชายพยายามจะปฏิเสธไม่ให้จางจงช่วยอาบน้ำให้เพราะความกระดาก แต่จางจงแย้งว่า

“บ่าวอาบน้ำให้คุณชายมาตั้งแต่คุณชายแรกเกิดแล้วนะขอรับ บ่าวเข้าไปเป็นบ่าวรับใช้ของสนมหูมารดาของคุณชายตั้งแต่อายุสิบสาม บ่าวรับใช้สนมหูได้เดือนหนึ่งคุณชายก็เกิดมา สนมหูสุขภาพมิใคร่ดีนัก บ่าวจึงเป็นคนดูแลคุณชายมาตั้งแต่แรกเกิด คุณชายจะอายบ่าวไปทำไมกันขอรับ”

พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เป็นผ้าไหมและผ้าเนื้อดีเสร็จ...เสี่ยวชุ่ยกับเสี่ยวหงก็ตั้งโต๊ะอาหารกลางวันรออยู่

“ข้ายังไม่หิว” คุณชายกล่าวตามตรง เพราะสามปีที่ผ่านมาเขาถูกจำกัดอาหารจนคุ้นชินกับการได้รับอาหารเพียงหนึ่งมื้อบ้างสองมื้อบ้างต่อวัน ทำให้ไม่ชินกับอาหารกลางวัน

_____________