อนุชายาบรรณาการ(Boy Love)

บทที่ 4

“ฟูเหรินเจ้าขา” เสี่ยวหงทำเสียงออดอ้อน “ถึงจะไม่หิว ก็ควรจะกินสักเล็กน้อยนะเจ้าคะ มิเช่นนั้นแล้ว พ่อครัวที่ทำอาหารมาจะเสียใจได้”

คุณชายมองอาหารโต๊ะนั้น มันอุดมสมบูรณ์มากราวกับจะให้คนกินเก่งๆ ช่วยกันกินซักสิบคนเห็นจะได้

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ อย่างไรก็ช่วยชิมสักหน่อยนะเจ้าคะ” เสี่ยวชุ่ยอ้อนวอนอีกแรง

“นี่มันมากเกินไป” คุณชายนั่งลงเพราะขัดต่อเสียงเกลี้ยกล่อมของสองสาวไม่ได้ ตะเกียบหยกขาวถูกส่งถึงมือ

“ฟูเหรินก็กินของที่ถูกปากก็พอเจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยยิ้มแป้นเมื่อเห็นคุณชายเริ่มกินอาหาร

แต่คุณชายก็กินได้ไม่มากนัก กินข้าวได้ไม่ถึงครึ่งชาม กินกับไปเพียงเล็กน้อยก็อิ่ม เขามองอาหารที่เหลืออย่างนึกเสียดายของดีๆ “ที่เหลือนี่...”

“ทางห้องครัวต้องเททิ้งเจ้าค่ะ” เสี่ยวหงรินน้ำชาส่งให้คุณชายดื่ม

“แจกจ่ายให้บ่าวไพร่ได้หรือไม่?” คุณชายถาม

“ถ้าเป็นความประสงค์ของฟูเหรินย่อมได้เจ้าค่ะ” เสี่ยวหงเอ่ยพลางแย้มยิ้ม

คุณชายจึงยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างยินดี “เช่นนั้นก็แจกจ่ายอาหารที่เหลือนี่ให้บ่าวไพร่ไปกินกันเถิด ข้าเสียดายของดีๆ ทั้งนั้น”

“เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ” สองสาวรับคำพร้อมเพรียง

*

*

ช่วงบ่าย...จางจงเข้ามารายงานว่า “คุณชาย...พระชายามารอท่านอยู่ที่ห้องรับรองขอรับ” แล้วนำทางคุณชายไปยังห้องรับรอง

ในห้องรับรองของตำหนักใหญ่...พระชายานั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาด้วยทีท่าหยิ่งผยอง มีสาวใช้คอยรินน้ำชาให้ด้วยกิริยานอบน้อม นางแสร้งทำเป็นไม่เห็นคุณชายที่เดินเข้ามา คุณชายจึงต้องเดินไปยังเบื้องหน้าของนางในระยะห่างพอสมควร แล้วน้อมคารวะ

“คารวะพระชายาขอรับ”

นางค่อยๆ วางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะ เหลือบตามองคุณชายอยู่ครู่หนึ่งด้วยทีท่าข่ม จนคุณชายรู้สึกอึดอัด นางจึงโบกมือขึ้นเบาๆ “ไม่ต้องมากพิธี”

คุณชายค่อยเหยียดกายยืนตรง

“ได้ข่าวว่าเจ้าล้มป่วย?”

“ขอรับ”

“ทำไมไม่กลับไปพักรักษาตัวที่เรือนของเจ้าเสียล่ะ?”

“ข้าน้อยรอพบท่านอ๋องเย็นนี้เพื่อขออนุญาตกลับเรือนขอรับ” คุณชายบอกจุดประสงค์ตามตรง

“ข้าไม่อนุญาต”

เสียงชินอ๋องดังแทรกขึ้น แล้วเจ้าของเสียงก็ก้าวยาวๆ เข้ามาในห้อง ติดตามด้วยองครักษ์คนสนิททั้งสองและขันทีอีกหนึ่ง

“ท่านอ๋อง...” พระชายาเรียกขานพลางลุกขึ้นยืน ก่อนจะยอบกายอย่างแช่มช้อย “คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ”

คุณชายก็น้อมกาย “คารวะท่านอ๋องขอรับ”

ชินอ๋องเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตำแหน่งประธาน แล้วเอ่ยว่า “ทั้งสองนั่งลง”

พระชายานั่งลงที่ตำแหน่งเดิมด้วยกิริยาสง่านุ่มนวล

แต่คุณชายยังยืนลังเล...หากนั่งลงอีกฝั่งของโต๊ะน้ำชา ก็เท่ากับนั่งเสมอพระชายา เขาเกรงว่าพระชายาจะไม่พอใจ

“นั่งลงสิฟูเหริน” ท่านอ๋องเอ่ยสำทับทั้งยังผายมือมายังที่นั่งนั้น

คำเรียก ‘ฟูเหริน’ ของท่านอ๋อง ทำให้พระชายานึกขัดใจ ชายตามองคุณชายแวบหนึ่ง

คุณชายจึงจำใจต้องนั่งลงตามคำสั่ง

สาวใช้คนหนึ่งนำน้ำชามาต้อนรับชินอ๋อง ส่วนอีกคนก็นำน้ำชามาให้คุณชาย

“ข้าจะให้พระชายารองอยู่ที่ตำหนักนี้เป็นการถาวร” ชินอ๋องกล่าวแล้วยกน้ำชาขึ้นดื่มคำหนึ่ง

“ทำเช่นนี้หาได้เหมาะสมไม่นะเจ้าคะ ท่านอ๋องโปรดใคร่ครวญดูอีกทีเถิดเจ้าค่ะ” พระชายาเอ่ยแย้งทันที สีหน้าไม่เห็นด้วยอย่างเต็มที่

“เหมาะสมหรือไม่ ข้าเป็นผู้ตัดสินใจเอง”

เมื่อชินอ๋องกล่าวเช่นนี้ พระชายาก็ไม่กล้าคัดค้านอีก ส่วนคุณชายไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธอะไรได้อยู่แล้ว

“และประเพณีที่พระชายารองจะต้องไปยกน้ำชาถามไถ่พระชายาเอกทุกเช้านั้นก็ให้งดเสีย”

น้ำเสียงชินอ๋องแม้เรียบเรื่อย แต่บาดใจพระชายาตู้อย่างแรง นางกะจะใช้ช่วงเวลานั้นเยาะเย้ยถากถางอีกฝ่ายให้เจ็บช้ำน้ำใจบ้าง แม้พอจะคาดเดาได้ว่าต่อจากนี้คงใช้อำนาจทำร้ายร่างกายของเขาไม่ได้อีกแล้ว

“หากพระชายาไร้เรื่องราวใดแล้ว เชิญกลับตำหนักไปเถิด”

เมื่อถูกไล่ซึ่งๆ หน้าเช่นนี้...พระชายาก็ได้แต่ลุกขึ้นยืนแล้วยอบกายคารวะ

“ข้าน้อยขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

แล้วเดินผ่านหน้าของคุณชายที่ลุกขึ้นยืนสงบอยู่ นางปรายตามองคุณชายอย่างชิงชัง แล้วก้าวผ่านไปด้วยกิริยาสง่างามและแช่มช้อย สาวใช้ทั้งสามที่ติดตามนางมาด้วยก็ยอบกายคารวะและติดตามนางไปเงียบๆ

พอพระชายาไปแล้ว คุณชายก็น้อมคำนับชินอ๋อง “ข้าน้อยขอตัวก่อนขอรับ”

“เจ้าจะไปไหน?”

“.....” ไปไหนได้นอกจากกลับไปที่ห้องข้าง

“ไปหลบซ่อนตัวที่ห้องข้างหรือ?”

“.....” รู้แล้วยังจะถามทำไม

“อาการของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

กับคำถามนี้จะไม่ตอบก็ไม่ได้ “ดีขึ้นมากแล้วขอรับ”

“อืม...เช่นนั้นเจ้าตามข้ามา”

ชินอ๋องสั่งแล้วเดินมาใกล้ เอื้อมมือจับข้อมือคุณชาย จูงพาเดินไปยังห้องนอนใหญ่

ห้องนอนใหญ่กว้างขวางโอ่อ่า ตกแต่งเรียบหรู ข้าวของทุกชิ้นล้วนล้ำค่า

“ต่อไป เจ้าก็ย้ายมาอยู่ที่ห้องนี้”

“ฮะ...?”

“ตกใจอันใด?” คิ้วเข้มของชินอ๋องเลิกขึ้นเล็กน้อย

“คือ...ข้าว่า...ไม่ดี...เอ่อ...ข้าน้อยหมายถึงว่าอยู่ห้องข้างดังเก่าก็ดีอยู่แล้วขอรับ”

จะให้ดีกว่านั้น...ให้ข้ากลับไปอยู่เรือนเล็กท้ายจวนเหมือนเดิมเถอะนะ

“เช่นนั้นเวลาข้าต้องการจะกอดเจ้านอนเล่า ข้ามิต้องไปนอนที่ห้องข้างหรอกหรือ?”

คุณชายอ้าปากค้าง สมองไม่ทำงานไปครู่หนึ่ง

“ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องทำหน้าที่ภรรยาแล้ว”

“แต่ข้ายังไม่พร้อม”

หลุดปากไปแล้ว ใจของคุณชายก็เต้นตึกๆ จนตัวเองยังได้ยิน เพราะเกรงว่าจะไปกระตุ้นโทสะของอีกฝ่ายเข้า

แต่ชินอ๋องหัวเราะเบาๆ “หึๆๆ ...ค่อยๆ ฝึกไป”

คุณชายกลืนน้ำลายอย่างลำบากยากเย็น

“เริ่มจาก...ช่วยอาบน้ำให้ข้าก่อน”

##