Deva Or Devil เทวามาร

ี่กำลังมุ่งหน้ากลับไปยังหอนอนหลังอาบน้ำเสร็จ เขาค่อย ๆ เดินเป็นจังหวะไม่ช้าและไม่เร็วนัก จนเมื่อก่อนถึงหอนอนเพียงไม่กี่ก้าว ฉับพลั

ะตูเปิดออก ย่างเท้าเข้าไปในห้องวางตะเกียงลงบนโต๊ะแล้วเดินกลับไปปิดประตูลงกลอนก่อนจะเดินกลับมาเพื่อดับต

่อนจะหย่อนเท้าข้างหนึ่งแกว่งไปมาล้อเล่นกับสายลมหนาวที่พัดเอื่อยในยามดึกของค่ำคืนที่แสงจันทร์ไม่ค่อยสว่างนัก จวบจนกระทั่งเวลาล่วงเข้ายามดึกสงัด เขาจึงกระโดดล

ข้ามาในห้อง เหลือบตาขึ้นมองร่างบนเตียงด้วยความระแวง และเมื่อยังคงเห็นว่าไม

บหนึ่งเมื่อตอนหัวค่ำ ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงไม่ต้องเสียเวลาในการรื้อค้น เพราะเมื่อครู่ที่โรงอาบน้ำนอกจากจะเห็นสิ่ง

่างกายกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามขนาดนั้น ว่าแล้วก็รู้สึกคัน ๆ ร้อน ๆ ที่ข้างแก้มเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่อยู่ต่ำลงไป แต่ก่อนที่ภาพเหล่านั้นจะฉายชัดในความคิด เรือน

้ปลายเท้าจรดลงพื้นอย่างแผ่วเบาพาตัวเองเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยควา

บ เขาละล้าละลังกับการลดมือลงแต่เมื่อใกล้ถึงผืนผ้าห่มเขาก็ชักมือกลับ การกระทำนั

สะดุ้ง ถึงแม้ตอนนี้อากาศจะหนาวเย็นแต่ทั

วามละมุนเอ่ยขึ้นที่ข้างหู นัยน์ตาสีด

ียกชื่อทันที พร้อมกับกระถดหนีร่างที่ซ้อนอยู่

ก่อนจะก้มใบหน้าลงข้างแก้มเพื

นไม่เปลี่

ื่อเผชิญหน้า แต่ไม่สำเร็จ

งดิ้นก็ดูเหมือนว่าหลังของเขาจะยิ่งแนบเข้ากับแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย ดังนั้นเขาจึงหยุ

้ยังไงว่าเ

งของคนตัวเล็กกว่าให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ซาเรย์ที่ไม่ทันได้

ัวสูง เงยหน้าช้อนนัยน์ตาสีนิลขึ้นมองเพื่

ดกลิ่นหอมนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจำกลิ่นนี

งอีกฝ่ายใกล้ขนาดนี้ ลมหายใจที่กำลังเป่ารดข้าง

คนตัวใหญ่กว่าออกห่าง การกระทำนั้นทำให้อีกคนชะงักเล็กน้อย นัย

ะกดกลั้นอารมณ์ ก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวบางแ

ากระทำ เขาสะบัดหน้าสองสามทีแล้วหันกลับไปเหลือ

เจน ถึงแม้จะมืดแต่ก็ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ฉะนั้นไม่มีทางที่เขาจะดูผิดแน่ ถึงแม้การกระทำจะค่อนข้างแปลก แต่ย

มหงุดหงิดไม่เข้าใจ ก่อนจะส่งสายตาขุ่น

ล้ขอบเตียงมากขึ้น น้ำเสียงเอ่ยถามฟังดูหงุดหงิด

ำถาม เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโ

ารมณ์ของคนตรงหน้าสักครั้ง บทอยากจะพูดก็พูด บทอยากจะเงียบก็เงียบ และเพราะเป็นแบบนี้ คิเฮย์ถึงได้ต่างกับเขาชนิด

ลงบนขอบเตียง ชะโงกหน้ามองคนที่หันหลังให้

บรับและไม่มีปฏิกิริยาใด จ

ตะแคงหันหลังอยู่ก็ผุดลุกขึ้นนั่งทำเอาซาเรย์ผงะเ

งวางหน้าเรียบเฉย ปรายตามองบุรุ

เฮย์เอ่ยเสียงเย็น ร

ั้นสวนกลับทันควัน พร้อ

ัวจะตาย" ซาเรย์บุ้ยใบ้ไปยังหน้าต่างแล้วเอ่ยต่อ "

ด็กอายุสิบสาม และข้าก็ไม่ได้อายุสิบเจ็ด" น้ำเสียงของเขากดต่ำลง พยายาม

ารมณ์คนอื่นเขานี่ถนัดนัก อีกอย่างในเมื่อยังไม่ได้ในสิ

ต้องต่อกรกับความเป็น ‘เด็ก’ ของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ คนเดิมก็ยังคงดื้อเหมือนเคย และส

อขึ้นกระตุกผ้าที่ใช้รัดผมของคนร่างเล็กก่อนจะรว

พยายามดิ้นไม่ให้ผ้านั้นรัดข้อมื

ือกเสร็จ กลุ่มควันขาวก็ปรากฏ

ท่าไหร่สำหรับซาเรย์ แต่อีกฝ่ายเล่นใช้มนตร์กำก

้วยกัน" เสียงนั้นฟังดูตัดพ้อ จนน

าย ใบหน้าหวานนั้นเรียกความรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ ขึ้นมาจากความทรงจำ

้าข้าก็จะไป" ซาเรย์กำลังเ

คงไปไหนไม่ได้ เพราะข้าไม่เคยค้างที่นี่ ถึ

ียนและบ้าน ดังนั้นเขาจึงไม่เคยใช้หอนอนที่นี่ และหลังเรียนจบเขาก็แทบจ

งสีหน้าใด ถึงแม้ซาเรย์จะไม่บอก เขาก็ร

้ววางลงชิดกำแพง ก่อนเอื้อมมือโอ

นนั้นเขาก็รีบหยัดกายลุกขึ้น แต่กลับชนถูกแผ่นอกหนาที่เอี้ยวท่อนบนมาคร่อมเขาไว้ ซาเ

ข้าจะปล่อยให้เ

แสร้งไม่เข้าใจในสิ่งที่คิเฮ

นี้" ซาเรย์จ้องลึกเข้

นนิ่ง ๆ ไม่ทำอะไรเจ้า" เสียงหวาน

าไม่

หน้าแรง ๆ

ใช้ริมฝีปากงับผ้าที่รัดมือเล็กเบา

ะกลืนน้ำลายคงคอ พร้อมกับจ้

แต่รู้สึกเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง เม

ึกถึงความไม่ปลอดภัย แต่ถ้าให้

ดหลุดจากริมฝีปาก สบนัยน์ตาสีนิ

ว่าข้า

กอย่างแต่โดยดี ยอมแม้กระทั่งนอนทั้ง ๆ ที่ถูกม

ันคิดว่าคิเฮย์จะเล่นแบบนี้ แต่รอ

บอดนอน ก่อนจะวางหนังสือเล่มหนาลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยต่อพลางเลื่อนมันไปข้างหน้าโดยไม่ได้รอฟังคำตอ

้องอย่างระมัดระวัง เพราะดูจากความเก่าผุของมันแล้

ายวิญญาณแก่แม่มดปีศาจแลกกับอำนาจด้านมืด เพื่อใช้ทำลายล้างพวกพ้องมนุษย์ ยึดครองแคว้นไซโดเวีย

้วยมนตราสองสายของตร

ข้าไปฟังเอง ถามเองให้สิ้นเรื่อง ไม่รู้ว่าตอนเด็กถูกเลี้ยงด้วยอะไรถึงได้เป็นผู้ดีจนแทบแยกไม่ออกไหน

ดูอิดโรยไม่ต่างกัน "เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับเมืองวาดัว ตอนที่เปลี่ยนผู้นำคนใหม่ หมายถึงเปลี่ยนตระกูลผู้นำเมือง" ประโยคท้ายโอจุนอธิบายเพิ่มเติมเพื่อให้ค

" คิเฮย์เลิกคิ้ว

ลูบคาง เพื่อนึกถึ

ด้ยินพ่อข้าพูดถึงอยู่บ้าง แต่รายละเอียดไม่ได้มากนัก หากเจ้า

ุขวิค

แน่ใจว่าการศึกษาทางด้านภาษาสื่อสารของคิเฮย์จบมาได้ด้วยขั้นไหน

ูลวิคเซส ก่อนที่พวกวิคเซสจะถูกแต่งตั้งก้าวขึ้นเป็นผู้นำหัวเมืองใหญ่

ตายให้ฟื้นคืนได้ แต่นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องเล่าที่ไม่ได้แน่ชัดนัก เ

่าวคำพูดใด เพราะหากว่าท่านโอจุนยอดนักปราชญ์ห

วัยหยุดคิดชั่วครู่ แววตานั้นแสดงความกัง

ซสจองจำเอาไว้ในสถานที่ที่หนึ่งที่มีเพียงผู้นำตระกูลใหญ่ทั้งห้าตระกูลกุมความลับเอาไว้ แ

นนั้

ไปกว่าผู้ที่หลอมรวมมันขึ้น มายาวีเซอร์ซีล แม่มดปีศาจมน

ี่มองมาด้วยความหนักใจ หากไม่มีทางเลือกอื่นใดเ

ร์ดำ ผู้ถูกกักขังมา