มิติมหัศจรรย์

ิงสาว พร้อมกับตรัสอย่างนึกเอ็นดูต่อสาย

ัตถ์พระเสาร์ไปแล้วกลับคลายมือน้อยๆขาวนวลเนีย

ฉับพลัน ด้วยไม่สบพระทัยต่อการกระทำขอ

โยนว่า “ท่านใจดีเหลือเกิน…เมื่อครู่เราเพียงแต่อยากดูพวกมันให้นานอีกหน่อยเท่านั้น

าการุณของนาง ทำให้ความข

งสนใจใคร่รู้พร้อมกับถามว่า “เอ!...ท่

วามสนใจ พระพักตร์จึงปรากฏรอยแย้มสรวลที่ไม่ค่อยมีบ่อยนักขึ้น

ยยังไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงเรียกชื่อของนางดั

ท่านศนิ…เราต้องรีบไปแล้วละ…พ

ิ่งตรงไปยังทิศที่ได

่นางช่างไม่เข็ดต่อการหกล้มซ

งเอิญพบต้นสุคนธบุษบงเข้า…ด้วยคว

ื่นมือเข้าไปใกล้คิดจะลองลูบคลำดู แต่ไม่ทันได้แตะถึง ข้อมือเ

ด้แตะต

ครางเบาๆ บอกถ

ขอลุแก่โทษว่า “อภัยให้เราเถิด…ทิพ

หม ไหน…ยื่นมือข้างนั

สรเอ่ยอย่างจำได้ “ไม่เป็นไรหรอก…ไ

หน้า เส้นผมละเอียดนุ่มสีด

ว้ไม่ทัน เพราะต้นสุคนธบุษบงนี้เป็นพันธ์ไม้ที่นอกจากผู้ปลูกแล้วหากใครอื่นแตะต้องถูกก่อนมันจะมีดอ

กับกิ่งก้านยังสวยถึงขนาดนี้” เ

งจากความเป็นไม้ปลูกอยากลำบากของมันนั่นเอง”

ัย แต่อยู่ในดงรกจนสุดปลายอุทยานอย่างนี้ พอถึง

ไปอยู่ในที่โล่งน่ะสิ…ว่าแต่เจ้

อะไรเล่น…เ

เรียกให้ถูกๆน่าจะบอกว่า “ซุกซน” เสียละเหมาะกว่า ถึงได้ซอก

งเดินออกจากดงไม้แห่งนั้นมายังสนามหญ้าเตี้ยนๆเขียวขจีที่ห่างออกไปไม่ไก

มใหญ่ซึ่งมีดอกสีชมพูพราวสะพรั่ง

่า “นั่ง

หน่อยพลางหยิบดอกลั่นทมที่ตกเ

สาร์ทรงถาม ทอดพระเนตรหญิงสาววัยแรก

ะทัยเป

สรตอบ พลางชำเลืองมองพุ่มไม้เตี้ยๆซึ่งเห็นอยู่ลิบๆ แล้วใบหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นแข่

เสาร์อีกครั้ง ด้วยทรงแลเห็นกิริ

หตุไรเจ้าจึงได้ข

ย์อัปสร (อัปสรแปลว่าผู้เกิดจากน้ำ)…ตั้งแต่เกิด เราไม่เคยออกไปเที่ยวเล่นนอกอาณาเขตวิมานของเสด็จพ่อเลย จนกระทั่ง…เมื่อไม่นานมานี้เสด็จพ่อจะไปเฝ้าองค์อมรินทร์ จึงนำเ

เสาร์ทรงพย

ากทีเดียว” น้ำเสียงของแม่เทพธ

ที่งานฉลองนั่นแหล

อ แหม โชคดีจริง” ดวงตากลมโตทั้

ี…อย่

ะองค์น่ะสิ…เทพผู้ใหญ่ที่สง่าง

ึ…หึ…” พระเสาร์ทรงรู้สึกขัน เมื่อนึกไปถึงพระราหูสหา

งๆนะ…ก็เลยอ้อนวอนเสด็จให้ช่วยทรงนำเราขึ้นมาอยู่บนเขาไกรล

อยู่บนเขาไกรลาสนี่มาอยู่บนเขาไกรลาสนี่จะได้เห็นสักกี่องค์กัน ที่นี

ย์อ

เราไม่อยากรอนานปานนั้นหรอก…แล้

็นโดยไม่ต้องรอนานนักไงล่ะท่านศนิ

่า…นี่คงคิดว่าเมื่อได้ขึ้นมาอยู่บนไกรลาสแล้วปวงเทพผู้ใหญ่จะต้องเข้าแถว

นางยังไม

รือ” ทิพย์อัปสรเสียงขุ่นอ

ียงสรวลแทบแย่ ก่อนจะตรัสถามแกม

ล้วล่ะ…ไ

ระแม่เจ้าแล้ว เราก็เคยเห็นพระจั

ึ้นด้วยความโกรธ พร้อมกับลุกขึ้นผ

ลั

างออกไปทุกขณะ แล้วอดแปลกใจพระองค์เองไม่ได้ว่าทำไม่จึงพอพระทัยที่จะ

ายอบอุ่นแห่งมิตร