วิวาห์พรางรัก

ตอนที่ 1

ข้อตกลงก่อนแต่งงาน

เฟื่องฟ้าวางกระดาษที่อยู่ในมือลงด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาใดๆ กับข้อความที่อยู่ในนั้น ซ้ำยังทำท่ายิ้มเยาะใส่ผู้เป็นพ่อเสียด้วย ตรงข้ามกับคุณวรวิทย์ที่ตอนนี้ดูจะเคร่งเครียดขึ้นอีก เมื่อได้อ่านเอกสารที่ส่งมาไกลจากอีกซีกโลกหนึ่ง

ข้อความในเอกสารดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ในฐานะคนเป็นพ่อที่ได้อ่านข้อตกลงการแต่งงานแสนพิสดารนี้แล้ว ทำให้รู้สึกเหมือนถูกดูถูกจากผู้ที่ส่งเอกสารมาอย่างไรอย่างนั้น และแน่นอนว่าเฟื่องฟ้าคือต้นเหตุที่ทำให้คนแก่อย่างคุณวรวิทย์ถูกว่าที่ลูกเขยอย่างตรัยถอนหงอกกลายๆ กับข้อตกลงบ้าๆ นั่น

“งามหน้าไหมล่ะ ข้อเรียกร้องที่แต่ละข้อบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขามองแกเป็นผู้หญิงแบบไหน” วรวิทย์พูดด้วยความโมโหเมื่อเห็นลูกสาวตัวดีไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนใดๆ

“ก็แค่ตรวจเลือดตรวจร่างกายก่อนแต่งงานก็เท่านั้น มันก็เป็นเรื่องปกติของคนที่จะแต่งงานไม่ใช่เหรอคะ อ้อ คิดอีกทีก็คือคนไม่เคยเห็นหน้ากันก็ต้องอยากจะตรวจว่า ผู้หญิงที่จะต้องแต่งงานด้วยไม่มีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ให้เดือดร้อนก็เท่านั้น” เฟื่องฟ้าพูดตามความจริง

“แล้วไอ้ข้อต่อรองบ้าๆ ที่ส่งมาล่ะ หมายความว่าไง หรือทางโน้นรู้ว่าแกทำตัวอย่างไรถึงต้องมีเงื่อนไขแบบนี้”

“ก็ไม่แปลก ชื่อเสียงของหนูโด่งดังจะตาย ยิ่งมีโฆษกประจำบ้านคอยประกาศแถลงข่าวให้ตลอดเวลาด้วยแล้ว คงไม่มีใครไม่รู้จักหนูหรอกค่ะ” ว่าแล้วเฟื่องฟ้าก็ปรายตาไปทางแม่เลี้ยงที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก

“อย่ามาหาเรื่องกันนะ” ระรินรีบแก้ตัวทันที

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย ถ้าไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้อนตัวสิ” เฟื่องฟ้ายิ้มเยาะอย่างไม่ใส่ใจ

“พอได้แล้ว แกอย่าหาเรื่องคุณริน ฉันไม่อยากโมโห” บิดาตัดบทด้วยความรำคาญ

“โมโห พ่อก็ตบหนูไงคะ” เฟื่องฟ้าประชด แต่คำพูดนั่นตกอยู่ในหัวใจของคนเป็นพ่อ

“เลิกนอกเรื่องได้แล้ว ฉันไม่อยากทะเลาะกับแก” วรวิทย์ตัดบทพยายามระงับอารมณ์ที่อยู่ในใจ

“ถ้าผลตรวจมีปัญหาเราจะทำอย่างไรต่อคะ” ระรินหันมาถามสามี

“ไม่เห็นต้องทำไง บางทีเขาอาจจะดีใจที่แต่งเมียแถมลูกไปให้อีกหนึ่ง ไม่ต้องเสียเวลาทำ” เฟื่องฟ้าแกล้งหัวเราะดังๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องน่าขันเสียเต็มประดา

“หยุดได้แล้วยายเฟื่อง แกจะพูดให้ตัวเองดูแย่ทำไม” วรวิทย์ตวาดเมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวแสบยังคงปากดี

“หนูทำตัวเองให้ดูแย่ มันไม่เท่ากับที่พ่อคิดว่าหนูเป็นอย่างที่คนอื่นวิจารณ์หรอกค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงหนูยินดีที่จะตรวจ” หญิงสาวเอ่ยอย่างชัดเจน

“แล้วถ้าเกิดว่าแก เอ่อ” ชายวัยกลางคนอ้ำอึ้งเล็กน้อย

“ท้องก็ท้องค่ะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย คนอย่างหนูไม่ท้องสิคะ แปลก” เฟื่องฟ้ายักไหล่เบาๆ ท่าทางไม่สนใจอะไรในโลกใบนี้ทั้งสิ้น

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ถ้าเป็นจริงขึ้นมาคุณพี่ต้องขายหน้าแค่ไหน แล้วมันจะพานมาถึงฉันด้วย” ระรินเอ่ยเสียงดัง

“แล้วไง ทำไมต้องแคร์” เจ้าของเรื่องยักไหล่ซ้ำ ตั้งใจจะยั่วให้แม่เลี้ยงอกแตกตายไปตรงหน้า

“ใจคอไม่คิดว่าจะเดือดร้อนกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรือไง”

“ทำไมต้องเดือดร้อนด้วย ก็แค่ท้อง” เฟื่องฟ้าเน้นคำหลังอีก ตั้งใจจะยั่วให้คนตรงหน้าสติแตก

“คุณคะ ดูสิคะ” ระรินหันไปหาตัวช่วย

“ฉันจะบอกเขาไปว่าไม่จำเป็นต้องตรวจอะไรบ้าๆพวกนี้” วรวิทย์เอ่ยเสียงเข้ม

“หนูจะตรวจค่ะพ่อ แต่ทางโน้นก็ต้องตรวจเหมือนกัน เพราะหนูก็ไม่ไว้ใจเขา ที่ยอมตกลงแต่งงานง่ายๆ เขาอาจจะมีอะไรผิดปกติสักอย่าง อาจจะเป็นโรคร้ายหรือมีปัญหาทางเพศ พ่อบอกเขาไปเลยค่ะว่าเราจะต้องตรวจกันทั้งคู่” พูดจบเฟื่องฟ้าก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไปจากห้องจนคุณวรวิทย์เรียกไว้

“จะไปไหน”

“ไปข้างนอกค่ะ”

“นี่แกยังจะคิดออกไปข้างนอกอีกหรือ สิ่งที่แกควรทำคือเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่บ้าน ฝึกหัดการเป็นภรรยาที่ดีกับคุณ ระรินซะ

“หนูว่ามันไม่จำเป็นหรอกค่ะ อีกอย่างคนที่พ่อจะให้สอนหนูก็ไม่มีคุณสมบัติที่พ่อพูดเลย แล้วจะเอาอะไรมาสอนหนูคะ” เฟื่องฟ้าจ้องตาแม่เลี้ยงอย่างไม่ลดราวาศอก ระรินได้แต่โมโหพูดอะไรไม่ออก แม้แต่คุณวรวิทย์เองก็อึ้งกับคำพูดแสบสันของบุตรสาว

“ไปนะคะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้อย่างยียวนกวนประสาทแล้วเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์ ทิ้งให้บิดามองตามหลังด้วยความกลัดกลุ้ม อยากจะบ้าตายกับเฟื่องฟ้าเหลือเกิน

“แล้วแกจะทำอย่างไรต่อไป เฟื่อง นี่มันเรื่องสำคัญมากของชีวิตเลยนะ” คุณหมอรินรณีหนึ่งในเพื่อนสนิทของเฟื่องฟ้าถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากที่ฟังเรื่องราวของเพื่อนสาวจบลง

“ก็คงต้องทำตามที่พูด ทำไงได้ล่ะ” เฟื่องฟ้าถอนหายใจดังๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียดในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

“แกตอบตกลงเพราะประชดที่ถูกพ่อตบเนี่ยนะ ฉันจะบ้าตาย ทำไมไม่ปรึกษาพวกฉันก่อน” พันภพ สจ๊วตหนุ่มเพื่อนรักอีกคนเอ่ย

“ก็ตอนนั้นฉันโมโห และในเมื่อพ่ออยากให้ฉันไปให้พ้นหูพ้นตานัก ฉันก็ทำอย่างที่พ่อต้องการไง”

พูดถึงตรงนี้แล้วเฟื่องฟ้าก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ เหตุผลที่บังคับให้แต่งงานเพราะรักษาชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด พ่อไม่ถามสักคำว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร ข่าวลือบ้าๆ พวกนั้นจะมาจากไหนได้ถ้าไม่ใช่คุณแม่เลี้ยงที่ทำตัวดีต่อหน้า แต่ลับหลังเกลียดเธออย่างกับอะไรดี

“แต่การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กนะแล้วคนที่จะแต่งด้วยคือคนที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน นี่มันชีวิตจริงนะไม่ใช่นิทานกาลครั้งหนึ่งที่เจ้าหญิงเจ้าชายพบหน้ากัน รักกันแล้วจะมีความสุขไปชั่วนิรันดร์” ปริญเพื่อนอีกคนเสริม

“ฉันตัดสินใจแล้วยังไงก็จะแต่ง พ่อกลัวว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ฉันจะท้องไม่มีพ่อเพราะมั่วไม่เลิก แล้วชื่อเสียงของตระกูลก็จะเสียหาย คนอื่นจะหัวเราะเยาะเอาได้” หญิงสาวสะอื้นเบาๆ

“ทำไมแกไม่บอกพ่อว่าไปบาร์เกย์” พันภพเอ่ย

“ใช่ แกไม่ได้มั่วอย่างที่ใครเข้าใจ แค่เที่ยวกลางคืนกับพวกฉันแล้วที่แกไปมันก็คือบาร์เกย์ของฉัน ไอ้คนพูดนี่มันรู้จริงหรือว่าหลับตาพูดกันแน่” ปริญพูดด้วยความโมโห

“บอกไปก็คงจะเชื่อหรอก แกก็รู้พ่อเชื่อที่แม่เลี้ยงฉันพูดทุกคำ”

“ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ ว่าแต่จะให้ตรวจอะไร” คุณหมอรินรณีถอนหายใจดังๆ อีกคน

“ตรวจทุกอย่าง อ้อ ตรวจด้วยนะว่าฉันท้องหรือเปล่า” เฟื่องฟ้าประชดในที

“แกนี่มันบ้าจริงๆ ไอ้เฟื่อง รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ว่าแต่แกไปทำอีท่าไหนทำไมคนอื่นถึงสงสัยว่าแกท้อง” พันภพอยากรู้สาเหตุ

“พักนี้ฉันก็เจริญอาหารกินเก่งน้ำหนักก็ต้องขึ้นเป็นธรรมดา แล้วช่วงนี้ฉันออกไปกับพวกแกบ่อยก็เลยนอนดึกตื่นสาย บางวันก็ปวดหัวเวียนหัวเพราะแฮงค์ แต่วันที่พ่อเห็นและตัดสินว่าฉันท้อง ก็คือวันที่ฉันดื่มแก้วที่นังปริญสั่งมาให้ พอตื่นขึ้นมาก็วิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำก็เท่านั้น”

“ไอ้เรื่องนี้ฉันเข้าใจ แล้วทำไมแกไม่บอกพ่อล่ะว่าไม่ได้ท้องแค่แฮงค์ เพราะดื่มสูตรพิเศษเท่านั้น”

“บอกไปก็เท่านั้น พ่อจะเชื่อไหมล่ะ เอาน่า ฉันตัดสินใจไปแล้วต้องเดินหน้าต่อ”

“แล้วธุรกิจจัดเลี้ยงของแกล่ะ” ปริญเอ่ย

“ฉันตั้งใจจะปิดบริษัทอยู่แล้ว ขี้เกียจแข่งขัน คู่แข่งที่มันมีปัญหากับฉันมันก็ตามจองล้างจองผลาญไม่เลิก เรื่องนี้ฉันบอกพนักงานในบริษัทไว้แล้ว คงไม่มีอะไรต้องห่วงอีก”

“ตกลงเอาจริงใช่ไหม” ปริญถามย้ำอีกครา

“จริง” เจ้าของเรื่องยืนยันหนักแน่นว่าไม่เปลี่ยนใจ

“แกจะไม่ลองคิดดูใหม่ก่อนหรือ ถ้าเกิดว่าที่สามีของแกเป็นพวกนิยมความรุนแรงล่ะ” พันภพเป็นห่วงเพื่อน

“บางทีเขาอาจจะเป็นหมัน ให้ความสุขแกได้ไม่เต็มที่”

“หรือบางทีอาจจะเป็นคนเสเพล เจ้าชู้ไปเรื่อย แกจะรับไหวเหรอ” บรรดาเพื่อนๆ ทั้งสามพยายามโน้มน้าวอีกครั้ง

“แกประชดพ่อวิธีอื่นดีไหม จะเที่ยวหัวราน้ำทุกคืนพวกฉันก็จะไปเป็นเพื่อนแกเอง แต่อยากให้แกคิดเรื่องแต่งงานใหม่ เรื่องนี้มันสำคัญสำหรับชีวิตแกมากนะ ถ้าเข้ากันไม่ได้อยู่ไม่ไหวแล้วต้องเลิกรากัน แกจะทำอย่างไร” ปริญเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันไม่เปลี่ยนใจแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรฉันก็พร้อมรับมือ หรือถ้าไม่ไหวเกินจะทนก็แค่เลิก ในเมื่อพ่อยังไม่สนเลยว่าฉันจะเป็นอย่างไรหลังแต่งงาน” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย ความน้อยใจเสียใจที่อยู่ในอารมณ์ของเฟื่องฟ้าเป็นแรงผลักดันให้เธอไม่ยอมถอย แม้ว่าใครจะเตือนใดๆ ก็ตาม

“เฟื่อง แกอย่ามาทำตัวเป็นพวกกร้านโลกหน่อยเลย คนอื่นอาจจะดูว่าแกแรงแกแรด แต่พวกเรารู้ว่าแกไม่ใช่” พันภพพูดเพราะรู้จักเพื่อนดี เฟื่องฟ้าในสายตาคนอื่นอาจจะแรงและร้าย ทว่าในความจริงแล้วเฟื่องฟ้าก็เป็นแค่ผู้หญิงขี้ประชดประชันคนหนึ่งเท่านั้น

“ใช่ แกน่าจะคิดทบทวนอีกที” หมอรินรณีพูดบ้าง เฟื่องฟ้ามองหน้าเพื่อนทั้งสามด้วยความตื้นตันเมื่อเห็นว่าทุกคนเป็นห่วง

“ฉันตัดสินใจแล้ว เอาเถอะไม่เป็นไรหรอก ฉันดูแลตัวเองได้” เฟื่องฟ้าฝืนยิ้มเล็กน้อยให้เพื่อนสบายใจ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ คนอย่างเฟื่องฟ้าจะเดินหน้าไม่มีวันถอยเด็ดขาด

“โอเค ถ้างั้นฉันจะตรวจร่างกายแก” หมอรินรณีเอ่ย

“ตามนั้น ช่วยตรวจอย่างที่ตรวจนังภพและนังปริญนะ ตรวจหาโรคเผื่อจะมี” เฟื่องฟ้าหัวเราะเบาๆ อย่างสบายใจ ในขณะที่ปริญและพันภพค้อนขวับด้วยความหมั่นไส้

“ฉันสองคนอาจจะเสน่ห์แรงไปนิดแต่ไม่ได้มั่วย่ะ แกอย่ามาหาเรื่องหลอกด่าเลยนังเฟื่อง” พันภพพูดสวนออกมาทันที สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้เป็นอย่างดี

“จะเอาเครื่องเพชรไปหมดไม่ได้นะ” ระรินโวยวายเสียงดั่งลั่น เมื่อรู้ว่าลูกเลี้ยงเอ่ยปากบอกสามีว่าต้องการเครื่องเพชรทั้งหมดของมารดาติดตัวไปด้วย ซึ่งระรินต้องการเป็นผู้ครอบครองเครื่องเพชรเหล่านั้นเสียเอง

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นของแม่ฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์” เฟื่องฟ้าย้อนเสียงแข็ง

“รับรองเลยว่าถ้าเธอเอาไป คงได้ขายกินหมดแน่” ระรินเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ของแม่ก็คือของฉัน ถ้าฉันจะขายกินมันก็ไม่ผิด แต่ฉันไม่ยอมให้ของแม่ตกไปอยู่ในมือคนที่คิดจะชุบมือเปิบแน่” เฟื่องฟ้าตาวาวแล้วหันมาพูดกับบิดาว่า

“หนูต้องการเอาเครื่องเพชรของแม่ไปด้วยทุกชุด หนูไม่ยอมให้คนอื่นโมเมเป็นเจ้าของเด็ดขาด ถ้าพ่อตกลงหนูจะเอาบางชิ้นไปฝากธนาคารในชื่อหนู และจะเอาบางชิ้นติดตัวไปแค่นั้น”

“ไม่ได้นะคะ ฉันเป็นภรรยาของคุณ ฉันมีสิทธิ์ที่ควรจะได้” ระรินหันมาหาสามี งานนี้คุณวรวิทย์เครียดเพิ่มขึ้น เพราะรู้ว่าเฟื่องฟ้าเอาจริงและสิ่งที่ลูกสาวพูดก็ถูกต้อง

“ในเมื่อหนูยอมทำตามที่พ่อต้องการแล้ว พ่อก็ควรจะทำในสิ่งที่หนูต้องการบ้าง ไม่ใช่หรือคะพ่อ” เฟื่องฟ้าสบตาผู้เป็นพ่อ

“แกจะได้ตามที่ขอ เครื่องเพชรทั้งหมดแปดชุดเป็นของแก” ในที่สุดคุณวรวิทย์ก็ตัดสินใจยกเครื่องเพชรทั้งหมดให้เฟื่องฟ้า เพื่อเป็นการตัดสินปัญหาทั้งหมดที่จะเกิดขึ้น เขารู้ดีว่าบุตรสาวหวงแหนข้าวของมารดาที่จากไปทุกชิ้น และแน่นอนว่าระรินไม่มีสิทธิ์แตะต้องหากว่าเฟื่องฟ้ายังอยู่

“ส่วนของคุณ ผมจะซื้อมาให้ใหม่ เครื่องเพชรที่เป็นของแม่ยายเฟื่อง ก็ให้ยายเฟื่องไปซะ ตกลงตามนี้นะ” ชายวัยกลางคนหันมาบอกภรรยา

ระรินทำได้แค่เงียบพูดอะไรไม่ออก แม้จะเจ็บใจจนอยากจะเล่นงานลูกเลี้ยง อีกทั้งเสียดายเครื่องเพชรเหล่านั้นซึ่งน้ำงามและมีราคา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่สามีบอก

เฟื่องฟ้านั่งอ่านหนังสือที่สวนหลังบ้านอย่างสบายใจ ผลร่างกายทุกอย่างออกมาปกติ ก็แน่ล่ะในเมื่อเธอไม่ได้เป็นอย่างที่ใครกล่าวหา ตอนนี้มีเวลาอีกหลายเดือนก่อนที่จะต้องเดินทางไปพบเจ้าบ่าว เพราะทางโน้นแจ้งว่าจะทยอยส่งเอกสารสำคัญต่างๆ ตามมา

“ได้ข่าวว่าตัวจะไปอยู่สกอตแลนด์หรือ”

“ใช่” เฟื่องฟ้าเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองหาคนที่เอ่ยถามเมื่อครู่ ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นน้องสาวต่างมารดาที่อายุห่างกันหนึ่งรอบนั่นเอง

“ทำตัวเหลวแหลกจนพ่อต้องหาเรื่องส่งไปที่อื่นเลยหรือ” ฟาริดาถามด้วยน้ำเสียงที่ดูแคลน เพราะรู้เรื่องทุกอย่างจากคำบอกเล่าของมารดา

เฟื่องฟ้าถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินคำถามที่แสนจะไร้สาระนั้น เธอกับน้องสาวไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก เพราะพูดกันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที หลายครั้งที่ต้องถูกทำโทษ เพราะถูกแม่เลี้ยงกล่าวหาว่าแกล้งน้อง

“ถ้าหาคำถามที่สร้างสรรค์กว่านี้ไม่ได้ ก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเถอะ ได้ข่าวว่าใกล้จะสอบปลายภาคแล้วใช่ไหม”

“ไม่ต้องมาสอนเราหรอก เราไม่เชื่อตัว” ฟาริดาย้อนพร้อมทั้งมองพี่สาวต่างมารดาด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก

เธออิจฉาที่เฟื่องฟ้ามีทุกอย่างที่ตนไม่มี ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาที่งดงามราวนางฟ้า ความเก่งและความฉลาด โดยเฉพาะยามที่ถูกมารดา เปรียบเทียบด้วยแล้ว ยิ่งทวีความริษยาในใจให้เพิ่มมากขึ้น

“นี่จะมาหาเรื่องใช่ไหม” เฟื่องฟ้าถามตรงๆ

“เปล่า แค่จะมาแสดงความยินดี” ฟาริดายักไหล่เบาๆ

“ยินดี” เฟื่องฟ้าทวนคำอย่างประหลาดใจ

“ใช่ ยินดีที่ตัวจะออกไปจากบ้านเสียที เราจะได้ไม่ต้องมานั่ง รำคาญเวลาที่แม่เปรียบเทียบเรากับตัว” เด็กสาวพูดตามที่ใจคิด

“ถูกเปรียบเทียบก็ทำให้เห็นสิว่าตัวดีกว่าเรา ไม่ใช่มานั่งหาเรื่อง” เฟื่องฟ้าเตือน

“เราไม่อยากเป็นแบบตัว ตัวแรด”

“พูดจาให้มันดีๆ หน่อย ฉันเป็นพี่ ตัวเป็นน้อง ถึงจะไม่เคารพกันก็หัดให้เกียรติคนอื่นบ้าง มารยาทรู้จักไหม หรือแม่ไม่ได้สอน” เฟื่องฟ้าย้อนถาม สายตาที่มองเอาเรื่องอย่างไม่กลัวเกรง หลายครั้งที่คิดจะรักเด็กสาวตรงหน้า แต่จนแล้วจนรอดก็รักไม่ลง

“สอน แต่เราว่าไม่จำเป็นต้องมีมารยาทหรอก ตัวไปเสียได้ก็ดีคุณพ่อจะได้ไม่ต้องมาเครียดเรื่องที่ตัวชอบทำตัวเหลวแหลก”

“ว่าฉันไว้มากระวังจะเข้าตัวนะ ถ้าทำตัวดีตั้งแต่ต้นจนจบก็ดีไป แต่ถ้าใจแตกเมื่อไหร่ มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก และขอเตือนนะถ้าพูดไม่เข้าหูอีกครั้งเดียว ฉันจะผลักให้ล้มลงไปกองที่พื้นและตบสักฉาดสองฉาด และไม่สนด้วยว่าจะถูกด่าหรือไม่” เฟื่องฟ้าขู่เสียงเรียบ

“นังแม่มด” เด็กสาวเค้นเสียงด้วยความโกรธ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไป