วิวาห์พาฬนิล

องค์ก่อนไว้ ก่อนนั้นเฮยอวิ้นไม่เคยคิดเข้าไปเหยียบในเมือง แต่เพื่อจิ่นกุ้ย และเพื่

องใบไม้หลากสีผลิผลัดใบหล่นจากต้น ในแต่ละวันเขาไม่เคยอ้อยอิ่งกับการเดินในป่าเช่นนี้ แต่

้ำมีหมาป่าตัวผู้ชุมนุมกันอยู่หลายตัว พวกมันล้อ

เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี

าเป็นเฮยอวิ้น นางก็บอกหน้านิ

วกมันคิดจะกิ

ใจแล่นเข้ามาในอก ซึ่งความรู้สึกเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน ต่อให

าวฉับๆ เข้าไปกลางวง เห็นจิ่นกุ้ยพับเพียบนั่งบนพื้น ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ชุดคลุมสีแดงของนางเปื้อนดินแ

วโทสะจนนางเผลอผงะถอย หากทว่า เขาโอบเอวนางไว้แน่น ไม่

ิงมนุษย์ หมาป่าตัวผู้ทุกตัวที่เมื่อค

ล้ว” ไป๋เ

ดกลับ “แล้วเ

์ได้อย่างไร ข้าก็บอกอีกว่า เฮยอวิ้นมีเจ้าสาวเป็นมนุษย์ได้สิ เพราะเฮยอวิ้นเป็นเสือดำที่บำเพ็ญ

ำกลับมาดำขลับดังเดิม บอกไป๋เลี่

ริงนางพูดให้น้ำหยุดไหล ไฟดับได้ได้ชนิดน้ำหยุดไหลไฟดับเลยทีเดียว แต่สิ่งที่นางพูดทุกอย่างล้วนเป

ตาไร้แววทุกตัว ในป่าเฮยหู่ เขาเป็นราชาของสัตว์ทั้งมวล หากลองว

น้างึกๆ หงึกๆ แล้ว

... นางช่างหอมหวานจริงๆ คิดแล้วน้ำลายเขาเกือบสอ แต่พอเห็นว่าจิ่นกุ้ยย

่าพวกนั้นจึงเลือกผละออกจากอ้อมอกของเขา

วามคิดความรู้สึกของมนุษย์เป็นเช่นไรเขาไม่รู้ รู้เพียงว่าเขายังมีเวลาอยู่กับนางอีกมาก ค่อยๆ เรียนรู้สิ่

่ยังคงก้มหน้า แก้มทั้งสองข้างสองแก้มขึ้นสีแดงจาง “ข้ามาถามไป๋เลี่ยง

่งปลั่งของนาง แต่เขาก็ยิ้มบอก “ข้าจะชวนเ

้าเม

ุ้ยและไป๋เลี่ย

น ข้าคิดว่าในถ้ำของเราควรมีของที่เจ้าใช้ได้บ้าง อะไรก็ได้ท

รือ” นางทวนคำของเขาด้วยสายตาสุดจะเชื่อได้ เรื่

พูดจริงไม่ได้โกหก ซ้ำยังรอคอยให้นางตอบรั

ป๋เลี่ยงก็เพราะหลังจากนี้ข้าจะมาขออยู่

ยงที่หัวเราะเบาๆ ทำ

อยู่กับนางตามลำพัง นางฝึกบำเพ็ญเพียงห้าร้อยปีเท่านั้น สัญชาตญาณจิ้งจอกของนางมีมากกว่า

ันที “ท่านบำเพ็ญตบะกี่ร้อยปีกัน ส

่นกุ้ยยังคงมีสีหน้าสงสัย เขาจึงอธิบายเพิ่ม “ข้ามีความเป็นมนุษย์มากกว่าไป๋เลี่ยง และใช้ร่างมนุษย์ได้นานกว่า

กุ้ยที่เข้าใจอะไรง่ายจะเลิกล้มความ

บอกเขาว่า “เฮยอวิ้น ถึงข้าอยากเข้าเมืองไปกั

ศษดินเศษหญ้าจากที่ถูกหมาป่าพวกนั้นรุมรังแก คิดถึงเรื่องนี้ ในอกก็เต้

ไปสวม ไม่เพียงแค่เรื่องนี้ที่ทำให้เขารู้สึกว่าจิ่นกุ้ยทำความเข้าใจกับอะไรได้ง่าย อย่างตอนที่นางรู้ว่าเขาเป็นเสือดำเฮยอว

้ได้แล้ว” เขาบอกพร้อมเลื่อนสายตามองหน้าจิ่นกุ้ย ผิวแก

ย?” เขาเร

่า “แต่ว่า... ข้ายังเข้าเมืองไม่ได้ ก่อนนั

ลี่ยงช่วยเจ้าได้” พูดจบ เฮยอวิ้นหันมองไป๋เลี่ยงเพื่อให้ฝ่ายน

พูดถึงนางจริงๆ นางจะนิ่งเงียบ คล้ายปิดกั้นผู้คนในช่วงเวลานั้นทันที ต่อให้ยืนอยู่ใกล้ๆ นางก็ไม่คิดจะแอบฟัง ดังนั

ู่ เมื่อทบทวนความคิดและรู้ว่าเฮยอวิ้นกำลังถามนางเรื่องวิชาเปลี่

ั้น เฮยอวิ้นก็ยิ้มกว้าง หา

่ท่า

นางวิตกไปมากกว่านี้ พูดแล้วเขาก็จับมือจูงนางนางจ