ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว

้ว่าพวกเขาเคยพูดเรื่องรับภรรยาในอนาคต ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กจึงรับปากด้วยค

ด่าบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของสหายอย่างเจ็บแค้น เขารู้ดีว่าตกหลุม

้ากล่าวต่ออีกประโยคด้วยใบหน้าฉายแววยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ “ผู้เป

ก็คงไม่ได้การ ด้วยตำแหน่งพระชายาเอกไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาล้อเล่นได้

่ยวพันถึงอนาคตของข้าเชียวนะ มีเรื่องเจ้าควรรู้เอาไว้ หลายปีที่ผ่านไม่

ดว่ามู่เลี่ยงหรงไร้น้ำยา เขาจะต้อ

ง “ข้าต้องรู้ก่อนว่านางเป็นใครกันแน่ หากสตรีผู้นี้ไม่คู่ควร ข้าย่อมปฏิเสธคนที่เจ้าเลือกได้ แต่ไม่ใช่จะไม่รักษาคำพูด

่เลี่ยงหรงไม่ใช่หมูให้เขากลืนง่าย ๆ แต่บุตรสาวท่

หากยังไม่สำเร็จค่อยไปวางแ

านครคนใหม่ มีเสียงเล่าลือกล่าวขานว่านางงดงามราวเทพ

มู่เลี่ยงหรงหรี่ตา ดวงตาเหยี่ยวจดจ้องใบหน้าสหายปร

ย ข้าก็รู้ใจ

เหมาะสมอยู่ผู้หนึ่ง” อัครเสนาบดียิ้มเย็นแล้วเอ่ย

คน” มู่เลี่ยงหรงคิ้วกระตุก นี่สหายล้อเขาเล่นใช่หรือไม่ ใครจะอยากแต่งงานกับผ

ือเซินขอกล่า

อยากหาผู้อื่นมาเดินหมากเป็นเพื่อนแทนเจ้า” ฉินอ๋อง

ลท่านก็ปฏิเสธอยู่ดี หรือจะค้านสิ่งที่ซือเซินพูด” อัครเสนาบ

ไรให้ข้าตื่นเต้นกัน คนลือว่างดงามแล้วอย่างไร

สียหาย กระหม่อมจะไปคัดสรรสาวงามมาให้ใหม่” อัครเสนาบดีกล่าวเสียงเรียบ “แต่ถ้

ี่ยงหรงจ้องหน้าสหาย ดูเหมือนว่าอัค

ันนี้ทำไมเจ้าไม่เถียง

สียงเบา แล้วก้มลงมองกระ

หน้านางก่อนเวลาสักหน่อย หากบุตรสาวท่านแม่ทัพใหญ่งดงามต้องตา

” ถางซือเซินรั

รงเห็นถางซือเซินทำท่าเหมือนแง่งอน จึงอดคิดถึงถางซือ

พียงขยับนิ้ววางตัวหมากลงบนกระดานที่ตนบอกว่ายอมแพ้ไปแล้วหนึ่งตั

ุกฆ

นช่าง…น่

ยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้

คงติดใจอยู่ หากไม่มีสายสนกลในสหายคงไม่ออกปากเป็

ชายงาม หรือข้าต้องแต

อ่ยปาก ฮ่องเต้ก็มิอาจพระราชทานสมรสได้ ด้วยเหตุนี

ร่ตรอง พลางเคาะนิ้ว

จกว่าที่เขาคิด เป็นเขยท่านแม่ทัพใหญ่รักษานครอีกสักตำแหน่งคงไม

แล้วเป็นแน่ ชายผู้นี้หากบังคับโดยตรงย่อมไม่มีทางยินดี เช่นนี้มีแต่ต้องใช้เล่ห์กล ซึ่งเรื่องนี้ได้เตร

วันใกล้จะลับฟ้า อัครเสนาบดีจึงกล