ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว

ชายต่างตั้งมั่นว่าจะต้องรีบส่งแม่สื่อมาสู่ขอ ไม่ต้องพูดถึงตอนนางอายุถึงวัยเข้าพิธีปักปิ่น บรรดา

ให้เยี่ยนหยางเจวี๋ยเลื่อนบรรดาศักดิ์และย้ายมาพำนักในเมืองหลวง ด้วยเหตุนี้

้อง

ชมพูระเรื่อออกจากขลุ่ยหยกอย่างแช่มช้า นางหันหลังกลับมามองพร้อมคลี

เยี่ยนเยว่ฉ

เดินเข้าไปในศาลา เขานั่งลงเคียงข้างน้องสาว “เตรียมตัวให้พร้อม เจ้

งสุดความสามารถเจ้าค่ะ ไม่มีทางทำ

์....ลำบา

ปขึ้นเขียงสักหน่อย” ดรุณีน้อยคลี่ย

รึกในแผนผังราชวงศ์ แต่พี่คงบอกเจ้าได้เพียงเท่านี้ ไม่อาจแพร่งพรายลิขิตสวรรค์ได้อีกแล้ว” เยี่ยนจิ้นหลิงตัดสินใจบอกนางให้รู้คำทำนา

งน้องสาวแล้วบีบเบา ๆ เป็นเชิงปลอบโยน ชายหน

้าค่ะ” นางตอบเสียงเรียบ พยายามข่มกลั้นความเสียใจ ใช่ว่านางเป็นสตรีในห้องหอแล้วจะไม่รู้

ดนี้กลับขมวดมุ่น สีหน้าของนางยามนี้พาให้คนปวดใจตามด้วยความสงสาร เยี่ยนจิ้นหลิงจึงดึงน้องสาวมากอดไว้แนบอก มือข้างหนึ่งลูบศีรษะนางเบา

จะถล่มลงมา ท่านพ่อ พี่ใหญ่ แล

กี่ยวพันกับปัญหาของราชวงศ์แล้ว ยังนำพาให้น้องสาวของตนพบเนื้อคู่อีกด้วย ความจริงเขาไม่ควรต้องมา

ดามัน

ตนไม่มีทางให้นางได้รับความทุกข์ใจจนเป็นไปตามโชคชะตาเ

่ยนจิ้นหลิงเห็นน้องสาวตั้งสติได้ก็เบาใจ กุนซือหนุ่มจึงกล่าวลาแล้วรี

นเยว่ฉีได้แต่นั่งเหม่อมองผิวน้ำสีเทา

นหนาละลายหายไปจนสิ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่มีปทุมมาผลิบา

วเหน็บและไร

น์ตาดอกท้อที่เคยหวานหยาดเยิ้มกลับไม่สดใสดั่งวันวาน เยี่ยนเยว่ฉีพลันคิดถึงมารดาของตนอย่างสุดหัวใจ หากยามนี้มีเยี่ยนฮูหย

ถึงแม้พี่ชายคนรองจะบอกว่าชายผู้นั้นเป็นเนื้อคู่ของนางก็ตา

ย สตรีหลายคนต้องอยู่อย่างเดียวดายอ้างว้

คนกังวลใจได้อย่างไร ถึงแม้นางจะมีรูปโฉมงดงามกว่าสตรีอื่นอยู่บ้าง แต่ความสาวย่อมโรยราไปตามกาลเ

่น รู้สึกย่ำแย่ที่ต้องเกิดเป็นสตรี ด้วยตนเองต้องยึดถือหลัก ‘สามเชื่อฟัง สี่

ุ่ยหยกเอาไว้ที่ข้างเอว จากนั้นดรุณีในชุดสีขาว

ายถึง ผู้มีดวงชะตา