icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon

ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว

บทที่ 9 พานพบสตรีที่นำความยุ่งยากมาให้

จำนวนคำ:1662    |    อัปเดตเมื่อ:24/05/2022

ดงามหลากสีในอุทยานหลวงบานสะพรั่ง แต่ยังคงเห็

วนขุนนางคนใดมีบุตรสาวโฉมงามแรกรุ่น ก็ล้วนพากันมาแสดงความสามารถต่อหน้าพระพักตร์ด้วยหวังว่าพวกนางจะถูกตาต้องใจฮ่องเต้ แล้วได้รับโอกาสแต่งตั้งเ

จากจะไม่รับพระสนมเพิ่มแล้วกลับพระราชทานสมรสให้หนุ่มสาวไปหลายคู่

ยรตินี้สองปีซ้อนคงไม่พ้นฉินอ๋

มพระคลัง ลู่เหมยหลงและลู่เหมย

ะโฉมงามทั้งสามเป็นที่หมายปองของบุรุษในเมืองหลวง เมื่อพวกเขานึกภาพ

บรรดาโต๊ะพนันถึงกับเอาเรื่องนี้มาเป็นหัวข้อในการเสี่ยงโชค และหัวข้ออันได้รั

งเงินพนันสู

าข้างหนึ่ง หลับตาข้างหนึ่ง มิฉะนั้นแล้วคนเ

ทยา

ายเสื้อกับแขนเสื้อด้วยแถบผ้าฉลุลายสีฟ้า คาดเข็มขัด และห้อยหยกประดับล้ำค่า ทั้งยังสวมทับด้วยชุดคลุมชินอ๋องสีดำแข

ูงส่งและไอเย่อหยิ่งจนยากจะเข้าใกล้ และด้วยเบื่อหน่ายจะเสวนากับบรรดาขุนนางที่หวังเ

ี่สุดก็หยุดยืนใต้ต้นหลิวใหญ่ริมสระน้ำอันเงียบสงบ

ชายาให้ท่านเ

่งฉินหวางเฟยของข้าสุดท้ายก็ต

๋องหนุ่มไม่ได้เงี

้ข่าวที่ให้คนไปสืบมาจะยังไม่พบเรื่องในแง่ลบก็ตามที แต่เมืองหานจี

กอย่างเพื่อฮ่องเต้ แต่อีกใจหนึ่งก็หวั

แค่เพียงในโคลงกลอน

ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึ

งรักจะมีอยู่จริง สตรีที่รายล้อมขณะนี้ล้วนต้องการเพียงผลประโยชน์

เต้นจะแย่

นางหนึ่งดั

่งแลดูคล้ายบัณฑิตก็ตาม แต่แท้จริงเขาค

ดนั้นร่างหยุดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน บุรุษผู้สูงศักดิ์ยืนนิ่งเ

วแสดงให้เห็นสัดส่วนสวยงาม นางเยื้องกรายมาทางที่เขายืนอยู่อย

ตา ร่างสูงระหง เอวองค์เต็มทุกสัดส่วน สตรีผู้นี้ช่างงดงามหมดจดร

น้าไม่ใช่สตรีในตระกูล

ิญญาณบุรุษนั้น...จะมี

ลี่ยงหรงรู้สึกว่าหัวใจยิ่งเต้นระรั

เต้น…ตื่นเต้นเพร

ๆ ว่านางช่างแต

ินใจก้าวถอยหลังกลับไปหลบใต้ต้นหลิว กระทั่งสตรีผู้นั

ำต้นของไม้ใหญ่บดบังอีก

านเถิดเจ้าค่ะ” สาว

อย ข้าต้องทำการแสดงต่

ี่สุด ฮ่องเต้จะต้องท

้องการเช่นน

มเล่า

างเถิด ขอเพียงไม่ทำให้

รไม่สบายใจหรือ บอก

ฉีอ่อนเสียงลงด้วยคิดถึงคำที่พี่ชายคนรองบอกกล่าว นางจะได้

ะรักนางห

กลัวเหลือเกิน กลัวว่าอาจต้องแต่งงานกับชายแก่ สุดท้าย

มคิ้วกระตุก หรือบิดาของนางห

นักไม่กลัวตา

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 บทนำ2 บทที่ 2 พระประสงค์ของฮ่องเต้3 บทที่ 3 ฉินอ๋อง4 บทที่ 4 ถางซือเซิน5 บทที่ 5 ท่านอ๋อง...ข้าจะหาพระชายาให้ท่านเอง6 บทที่ 6 เทียบเชิญที่เลี่ยงไม่ได้7 บทที่ 7 ฉีเอ๋อร์...ลำบากเจ้าแล้ว8 บทที่ 8 เก็บลูกตาของเจ้าไว้มองภรรยาในอนาคตจะดีกว่า9 บทที่ 9 พานพบสตรีที่นำความยุ่งยากมาให้10 บทที่ 10 ท่านคงไม่ใช่ฉินอ๋องกระมัง11 บทที่ 11 คุณหนูเยี่ยนเข้าใจถูกต้องแล้ว12 บทที่ 12 เริ่มต้นงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยแผนการ13 บทที่ 13 จดหมายจากชายนิรนาม14 บทที่ 14 ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ามาเอาขลุ่ยคืน15 บทที่ 15 เด็กดื้อ ถ้าเจ้าดิ้นอยู่แบบนี้เราจะสงบลงได้อย่างไร16 บทที่ 16 เจ้ารู้หรือไม่ มีสตรีมากมายเพียงใดอยากปีนขึ้นเตียงของเรา17 บทที่ 17 แต่หนึ่งในนั้นย่อมไม่ใช่หม่อมฉัน18 บทที่ 18 ถ้าไม่อยากตาย เช่นนั้นเจ้าจะชดใช้อย่างไร19 บทที่ 19 แล้วแต่ท่านอ๋องจะเมตตาเพคะ20 บทที่ 20 แยกย้าย21 บทที่ 21 พบจิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้น22 บทที่ 22 คราวหน้าข้าจะไม่ตัดแค่ผมเจ้า23 บทที่ 23 กระหม่อมคิดว่าเราควรสมัครสมานสามัคคีกันเอาไว้จะดีกว่า24 บทที่ 24 กลับเข้างานเลี้ยง25 บทที่ 25 รอยยิ้มอันน่าชัง26 บทที่ 26 ทำไมสตรีเหล่านั้นถึงเรียกขานเขาอย่างสนิทไปเสียหมด27 บทที่ 27 ท่านหญิงกุ้ยอิน28 บทที่ 28 คำสั่งของจิ้งจอกสีเงิน29 บทที่ 29 หงส์วอนหาคู่30 บทที่ 30 มีอะไรไม่ดีหรือ 31 บทที่ 31 เหลวไหลสิ้นดี ข้าไม่เชื่อเจ้า32 บทที่ 32 นี่หรือคือการได้พบเนื้อคู่33 บทที่ 33 ไหนท่านอ๋องบอกว่าไม่ต้องการหม่อมฉันยังไงเล่า34 บทที่ 34 เยี่ยนจิ้นหลิงออกมา!35 บทที่ 35 ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเอาเสียเลย36 บทที่ 36 นางฟ้าน้อยของฉินอ๋อง37 บทที่ 37 นางเด็กปีศาจ!38 บทที่ 38 เจ้าวางใจ ข้าจะหาผู้ชายดี ๆ ให้เจ้าเอง39 บทที่ 39 เทศกาลหยวนเซียว40 บทที่ 40 เทพจันทราพระทานพร41 บทที่ 41 โคมกระต่ายนี้ข้าให้เจ้า42 บทที่ 42 เสี่ยวเยว่ เราจะดีกับเจ้า คิดถึงเจ้า และชอบเจ้ามากกว่าสตรีทุกคน43 บทที่ 43 พอเถิด ท่านอ๋องไม่ต้องเสแสร้ง44 บทที่ 44 ทีนี้เจ้าคงพอรู้หัวใจของเราบ้างแล้วกระมัง45 บทที่ 45 เพราะมีท่านอ๋องอยู่ด้วยนี่ล่ะเพคะ ผู้อื่นถึงจะไม่ปลอดภัย46 บทที่ 46 จวิ้นอ๋องกับท่านหญิงตระกูลจ้าว47 บทที่ 47 ดูเหมือนเจ้ากำลังหึงข้าอยู่48 บทที่ 48 ทำแบบนี้จะดีหรือพี่รอง49 บทที่ 49 ฉินอ๋อง เจ้ามองมาสิ จงมองภาพนี้ให้เต็มตา50 บทที่ 50 บุรุษหน้าตายผู้นั้นมันเป็นใคร51 บทที่ 51 ให้ตายเถอะ! เยี่ยนจิ้นหลิงไยไม่บอกไม่กล่าวกันบ้าง52 บทที่ 52 เปิ่นหวางว่า ทางที่ดีเจ้าสงบปากสงบคำเอาไว้ดีกว่า53 บทที่ 53 ดูเหมือนท่านอ๋องกำลังหึงหม่อมฉันอยู่54 บทที่ 54 เป็นผู้อื่นต่างหากที่สมควรพูดว่าปวดใจ55 บทที่ 55 เจ้าน่ะหรือมีใจเดียว ซ้ำยังกำลังปวดใจเพราะข้า 56 บทที่ 56 การลงทัณฑ์ของท่านอ๋อง57 บทที่ 57 ท่านอ๋องเอาแต่ใจยิ่งนัก แต่กลับไม่มีความยุติธรรม58 บทที่ 58 ลองว่ามา อย่างไรจึงเรียกว่ายุติธรรม59 บทที่ 59 โรคประหลาดของเยี่ยนจิ้นหลิง60 บทที่ 60 เปิ่นหวางกับคู่หมั้นต้องการความเป็นส่วนตัว61 บทที่ 61 เจ้าช่างโง่งมนัก62 บทที่ 62 เมื่อครู่ ชายผู้นั้นแตะต้องมือข้างนี้ของเจ้าใช่หรือไม่