เฟินฉีคุกเข่าลงบนพื้น และนิ่งเงียบไม่กล้าที่จะเกลี้ยกล่อมเขาอีกต่อไป

เธอยังไม่อยากตาย

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของชิงซู เธอพยายามใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มีอยู่คลายมือของเขาออก และหลังจากที่รู้สึกว่า การหายใจของเธอดีขึ้นเล็กน้อย เธอก็มองไปที่ซือซั่ว ด้วยดวงตาสีแดงเข้ม

“จ่าน...จ่านซือซั่ว ถ้า... ถ้าฉันตาย ฉันก็ตายในฐานะ... นายหญิงของตระกูลจ่าน...และในอนาคต...เมื่อคุณตายไปแล้ว ฉันก็จะได้ถูกฝังไว้ข้างหลุมฝังศพของคุณ มันจะทำให้คุณ...ได้วนกลับมาเจอกับฉันทุกชาติ

เธอพยายามบีบเค้นเสียงของเธอออกมา ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และมือของเธอที่เธอกำลังดึงมือของเขาอยู่นั้นก็เริ่มอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ เธอเพียงรู้สึกว่า อากาศเริ่มจางลง และเธอก็ค่อย ๆ หมดสติลง

“ชิงซู คุณคิดว่า คุณเป็นใคร ถึงได้คู่ควรที่จะถูกฝังไว้ในสุสานของตระกูลจ่าน！” ซือซั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อคุณตายไปแล้ว ฉันจะสั่งให้คนมาเผาร่างของคุณ และโยนขี้เถ้ากระดูกทิ้งลงในถังขยะ ผู้หญิงอย่างคุณ เหมาะสมที่จะอยู่ในถังขยะ！”

ได้ยินดังนั้น จู่ ๆ ชิงซูก็ยิ้มขึ้นมา

เมื่อเห็นเธอยิ้ม ซือซั่วก็ขมวดคิ้ว และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณหัวเราะอะไร！”

“จ่าน...จ่านซือซั่ว ถึงแม้ว่า คุณจะโยนขี้เถ้ากระดูกของฉันทิ้งลงในถังขยะ แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า ฉันเป็นภรรยาของคุณ เป็นนายหญิงคุณจ่านได้หรอก！ คุณเกลียดฉันมากใช่ไหมล่ะ？ แต่น่าเสียดาย ถึงแม้ว่า ฉันตายไปแล้ว คุณก็ไม่สามารถกำจัดฉันได้อยู่ดี！ ”

ดวงตาของซือซั่วฉายแววความน่ากลัวมากขึ้น และเขาก็เพิ่มแรงที่มือของเขา มันจึงยิ่งทำให้ชิงซูรู้สึกทรมานมาก จนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และน้ำตาก็ไหลจากหางตาของเธอ

ในขณะที่เธอเริ่มเห็นภาพหลอน ทันใดนั้น จ่านซือซั่วก็ปล่อยมือจากคอของเธอ และเหวี่ยงเธอลงกับพื้นอย่างไร้ความปราณี

ชิงซูล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง มันทำให้เธอเจ็บปวดมาก ราวกับว่า กระดูกทั้งหมดในร่างกายของเธอหัก

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...” ริมฝีปากสีชมพูของเธอแยกออกจากกัน เธอหอบหายใจอย่างสิ้นหวัง ราวกับว่า มีคนขโมยออกซิเจนไปจากเธอ

เฟินฉีเหลือบมองไปที่ชิงซูเล็กน้อย แล้วก้มศีรษะลง “คุณซือซั่ว ฉันไม่สามารถพาคุณผู้หญิงให้ออกไปได้ เฟินฉียินดีรับการลงโทษ”

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้น ใบหน้าของเฉียนเฉียนก็ซีดเผือดด้วยความตกใจกลัวที่เห็นซือซั่วเกือบจะฆ่าคน เธอจึงรีบคุกเข่าลง แล้วพูดอย่างประหม่าว่า “พี่...พี่เขย ฉัน... มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ตรวจดูให้เร็วกว่านี้ เลยปล่อยให้พี่ชิงซูฉวยโอกาสพูดโกหก และใช้โอกาสนี้ถ่วงเวลา”

ชิงซูรู้สึกเจ็บหน้าอก และไอออกมาหลายครั้ง ก่อนที่จะพูดว่า

“ฉัน...ฉันไม่ได้เอาของของคุณไป แค่ก แค่ก แค่ก！” เธอพึมพำ

จ่านซือซั่วหยิบกระดาษทิชชู่เปียกที่เขาพกติดตัวออกมา และเช็ดมือของเขาที่ก่อนหน้านี้บีบเข้ากับคอของชิงซูด้วยความรังเกียจ

“ไม่ได้เอาไปงั้นเหรอ？ เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของคุณก็ล้วนแล้วแต่ถูกซื้อด้วยเงินของฉันทั้งนั้น ยูชิงซู คุณยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกเหรอ！”

ชิงซูไม่มีทางโต้แย้งได้เลย เสื้อผ้าทั้งหมดของเธอถูกเผาทิ้งไปตั้งแต่วันที่เธอต้องแต่งงานกับซือซั่ว และเฉียนเฉียนเป็นคนเผาเสื้อผ้าของเธอ โดยเธออ้างว่า “เสื้อผ้าพวกนั้นเชยเกินไป ซือซั่วไม่ชอบให้เธอสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านั้น”

“ถอดเสื้อผ้าของเธอออก แล้วโยนทิ้ง！” ซือซั่วสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา และเดินจากไปพร้อมกับเฟินฉีทันที

จนกระทั่งร่างของทั้งสองคนหายไปจากสายตา เฉียนเฉียนจึงลุกขึ้นยืน และก้าวเท้าไปข้างหน้าชิงซูด้วยรองเท้าส้นสูง

“ชิงซู ถึงเธอกับคุณซือซั่วแต่งงานกันนอนเตียงเดียวกัน แล้วยังไง？ สุดท้าย เธอก็โดนไล่ออกไปอยู่ดี！ คนอย่างเธอ อยากให้คุณซือซั่วตกหลุมรักเธอ ถ้างั้นก็ฝันไปเถอะ！ เธอคงไม่ได้คิดว่า ที่ฉันให้เธอแต่งหน้าจัด และเพิ่มน้ำหนักตัวขึ้นเพราะคุณซือซั่วชอบหรอกนะ？ ตลกสิ้นดี ผู้ชายคนไหนจะชอบผู้หญิงอ้วน และโง่กัน！ ทั้งหมดนั้น ฉันก็แค่ทำให้คุณซือซั่วเกลียดเธอมากขึ้นกว่าเดิมต่างหาก！”

ใบหน้าของชิงซูขาวซีด เมื่อฟังคำพูดที่เย่อหยิ่ง และเหน็บแนมของเฉียนเฉียน เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง และไม่แยแสกับคำพูดเหล่านั้น ราวกับว่า เธอแค่กำลังฟังเสียงสุนัขเห่า

เมื่อเห็นว่า เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ เฉียนเฉียนก็กัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “ยูชิงซู เธอมองฉันแบบนั้น มันหมายความว่ายังไง！”

“เห้อ…… เฉียนเฉียน เธอนี่น่าสงสารมากจริง ๆ เลยนะ” ชิงซูหัวเราะเย้ยเบา ๆ และพยายามอดทนกับความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอ

เธอค่อนข้างแน่ใจว่า เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสภายในร่างกายอย่างรุนแรง เพราะเพียงแค่เธอพูด มันก็เจ็บเหมือนอวัยวะภายในของเธอกำลังบิดเข้าด้วยกัน

แต่เธอต้องไม่แสดงความเจ็บปวดของเธอออกมา ไม่เช่นนั้น ด้วยคนนิสัยอย่างเฉียนเฉียน ถ้าพบว่า เธอกำลังเจ็บปวด เฉียนเฉียนก็จะยิ่งทำให้เธอทรมานขึ้นกว่าเดิม

“เธอพูดว่าอะไรนะ！” เมื่อเฉียนเฉียนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง และร้อยยิ้มเยาะเย้ยของชิงซูก็ยิ่งทำให้เฉียนเฉียนรู้สึกโกรธมากขึ้น

“ฉันบอกว่า.....” ชิงซูหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความเจ็บปวดของเธอ และพูดทีละคำอย่างช้า ๆ ชัด ๆ ว่า “เฉินเฉียนเฉียน เธอใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างน่าสังเวช และน่าขัน มันเลยทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกสงสาร เมื่อพวกเขาเห็นเธอ ลูกสาวนอกสมรส คำนี้คงทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยมากใช่ไหมล่ะ？ ดังนั้น เธอเลยพยายามที่จะขโมยของของฉันไป ตั้งแต่เด็ก เพียงเพราะ ฉันเป็นลูกสาวคนโตของตระกูล ยู อย่างถูกต้อง แต่เธอกลับเป็นแค่ลูกสาวของเมียน้อย มันเลยจึงเป็นเรื่องยากที่เธอจะสามารถเชิดหน้าชูตาได้อย่างสง่างามสินะ”

“ยูชิงซู！ หุบปากเดี๋ยวนี้นะ！ ” เฉียนเฉียนกรีดร้องใส่เธอ ราวกับว่า เธอถูกแทงเข้าจุดที่เธอกำลังเจ็บพอดี

ชิงซูยิ้มเยาะ และพูดต่อ “ในช่วงสองปีมานี้ เธอคงคิดว่า ฉันเชื่อใจเธอ และใช้ความเชื่อใจของฉัน เพื่อทำให้ซือซั่วสนใจเธอ เธอทั้งโกหกฉัน และแนะนำให้ฉันทำแต่เรื่องโง่ ๆ ต่อหน้าเขา เธอเป็นคนทำให้เขาต้องรังเกียจฉัน และมองมาที่ฉันด้วยสายตาขยะแขยงตั้งแต่แรก เธอคงจะภูมิใจกับสิ่งที่เธอทำลงไปมากใช่ไหม？ ”

เฉินเฉียนเฉียนกำมือแน่น และหันมองเธออย่างเกลียดชัง และเยาะเย้ยว่า “นั่นก็เพราะ เธอโง่เองต่างหาก！”

“ใช่ ฉันมันโง่จริง ๆ นั้นแหละ” ชิงซูยอมรับอย่างตรงไปตรงมา เมื่อเธอรู้ถึงสิ่งที่เธอทำลงไปในตลอดช่วงสองปีที่ผ่านมา เธอแทบจะอดทนไม่ไหวที่จะขุดหลุมฝังตัวเอง

ขนาดลูกสาวของเศรษฐีผู้มั่งคั่ง สุดท้ายก็ต้องใช้ชีวิตอย่างคนโง่เง่าที่ไร้ค่า ถึงแม้เธอจะถือไพ่เหนือกว่าแต่เธอก็ต้องแพ้จนมาถึงสถานการณ์แบบนี้ เธอแพ้แล้วอย่างยับเยิน

“เธอก็รู้ตัวนี่！” เฉียนเฉียหัวเราะเยาะ และเสียงหัวเราะของเธอก็เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของผู้ชนะ

“อีกนิดก็เกือบตายแล้ว จึงจำเป็นต้องรู้จักประมานตนเอง ไม่เหมือนเธอ” ชิงซูต้องการให้แน่ใจว่า กระดูกของเธอหักหรือไม่ ดังนั้น เธอจึงเอามือดันพื้น แล้วค่อย ๆ พยายามลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วความเจ็บปวดนั้นกลับรุนแรงมาก จนเธอแทบจะทนไม่ไหว และล้มลงในที่สุด

เธอกัดฟันของเธอแน่น และเหงื่อก็หยดลงมาจากหน้าผากของเธอ นิ้วของเธอจิกลงไปที่พื้น และหลังมือขาวของเธอก็โป่งขึ้นด้วยเส้นเลือดสีน้ำเงินของเธอ

เห็นดังนั้น ใบหน้าของเฉียนเฉียนก็มืดลงทันที

“ชิงซู เธอใกล้จะตายอยู่แล้ว แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้！ เธออย่าลืมสิว่า เธอไม่ใช่นายหญิงของตระกูลจ่านอีกต่อไปแล้ว！ คุณท่านจ่านก็ตายไปแล้ว ไม่มีใครปกป้องเธอได้หรอก！ ถ้าเธอรู้ตัวดี ก็คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนฉันสิ อ้อนวอนฉันขอให้พ่อยอมให้เธอกลับบ้าน！ ”

เมื่อกล่าวถึงคุณท่านจ่าน ชิงซูก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ชิงซูเป็นภรรยาของซือซั่ว ด้วยการแต่งตั้งจากคุณท่านจ่าน แต่ไม่นานหลังจากที่เธอได้แต่งงานกับซือซั่ว คุณท่านจ่านก็เสียชีวิตลงด้วยอาการป่วย ในช่วงเวลาที่เธอยังมีชีวิตอยู่ คุณท่านจ่านมักจะเป็นคนคอยปกป้องชิงซู และในช่วงนั้น ชิงซูยังคงใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลจ่านอย่างสงบสุขสบาย

“เฉียนเฉียน เธอคงไม่ได้คิดหรอกใช่ไหมว่า หลังจากที่ฉันหย่ากับซือซั่วแล้ว เธอสามารถเป็นคุณผู้หญิงของตระกูล จ่าน กรุ๊ปได้？”

เมื่อเฉียนเฉียนได้ยินดังนี้ เธอจึงยืดอก และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “เธอเป็นได้ แล้วทำไมฉันจะเป็นบ้างไม่ได้！”

“เธอเป็นไม่ได้หรอก” เสียงของชิงซูแผ่วเบา แต่กระนั้นน้ำเสียงของเธอก็มีความมุ่งมั่นมาก “เฉียนเฉียน เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่า ซือซั่วจะแต่งงานกับเธอ？ หรือเป็นเพราะ ซือซั่วเป็นลูกนอกสมรส เธอเลยคิดว่า เธอคู่ควรกับเขางั้นหรือ？ เธอมันก็เป็นแค่ลูกสาวของเมียน้อยพ่อฉัน แม่ของเธอคือ เมียน้อยที่ทำลายครอบครัวของคนอื่น！ แต่จ่านซือซั่วแตกต่างจากเธอ ถึงแม้ว่า เขาจะเป็นลูกนอกสมรส แต่เขาเกิด เมื่อตอนที่พ่อของเขายังไม่แต่งงาน และแม่ของเขาก็ไม่เคยทำลายครอบครัวของคนอื่น！ ”

“เพียงแค่นี้ เฉินเฉียนเฉียน เธอ มัน ไม่ คู่ควร” ชิงซูกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ ด้วยท่าทีใจเย็น