ยูชิงซูหยุดฝีเท้า และหันมาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นอะไรไป？ มีอะไรอยากจะพูดอีกงั้นเหรอ？”

“คุณชิงซู คุณจะไปหาคุณซือซั่วเมื่อไหร่เหรอ？ เมื่อกระบวนการฟ้องล้มละลายได้เริ่มต้นขึ้น มันอาจเป็นการยากที่จะหยุดกระบวนการนี้ได้”

“..... ทานอาหารเสร็จค่อยไป” ยูชิงซูกล่าวอย่างหมดหนทาง

ยี่เสี่ยวพยักหน้า “งั้นฉันจะไปส่งคุณเอง”

“ไม่ต้อง ฉันไปเองได้” พูดจบ ยูชิงซูก็เดินลงไปชั้นล่างกับเฉียว เพื่อไปรับประทานอาหาร

อาหารมื้อนี้ นอกจากยูชิงซูที่ทานอาหารจนหมดชามแล้ว ยี่เสี่ยวและเฉียวต่างก็รู้สึกไม่มีความอยากอาหารแม้แต่น้อย คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่า ทั้งสองคนคือ คนที่เป็นหนี้ที่แท้จริง และยูชิงซูไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเสียหน่อย

เมื่อยูชิงซูทานจนอิ่ม เธอก็วางตะเกียบลง และหันไปมองไปที่ใบหน้าที่เป็นกังวลของเฉียวและยี่เสี่ยว จากนั้น เธอก็กระแอมขึ้นมาสองครั้ง

เฉียวตกใจกับเสียงกระแอมของยูชิงซู เธอรีบวางตะเกียบลง แล้วลุกขึ้นยืนทันที “คุณหนู ฉันไปตักซุปมาให้คุณอีกชามดีกว่า”

ในขณะที่พูด เธอก็เอื้อมมือไปหยิบชามซุปของยูชิงซู แต่ยูชิงซูขวางมือของเธอไว้ และพูดว่า “ไม่ต้อง ฉันอิ่มแล้ว”

“อ่อ โอเคค่ะ” ได้ยินดังนั้น เฉียวก็ดึงมือของเธอกลับ เธอก้มศีรษะลง และเริ่มที่จะรู้สึกหดหู่อีกครั้ง