สาวใช้ส่วนตัว

9 ถูกขั

ผ่อน แน่นอนว่าอิ๋นจื่อถูกสั่งให้มาดูแลซ่งเว่ยเหลียง นางเลยปรนนิบัติเขาอาบน้ำและจัดที่นอนให้ เมื่อเขาล้มตัวลงนอน หญิงสาวเดินไปดับตะเกียงและเดินไปที่ตั่งน

น้าที่ของตัวเอง

งคงอยู่ในท่าทางที่น่าอาย ก็คือนางคลานสี่ขา ซ้ำเขายังไม่ยอมให้นางขยับนอนลงดีๆ ก็ถล

ส

สียงครางด้วยความเจ็บปวดเบาๆ สองมือกำผ้าห่มใต้ร่

แม้อาซิ่วจะไม่ได้ตามหลี่ซื่อมาเยี่ยเฉิงด้วยเพราะอีกฝ่ายออกอุบายแกล้งป่วยเพื่ออยู่รับใช้อารมณ์ใคร่ให้เขา ทว่าต

จ แต่อาซิ่วกลับไม่ได้ทอดกายให้ซ่งเว่ยเหลียงเพียงคนเดียว เขารู้มาตลอดแต่ไม่คิดว่าอาซิ่วจะหน้าไม่อายและไม่เลือกส

ังไม่ต้องการแตกหักกับหลี่ซื่อ ด้วยเพราะเขามีเหตุผลและมีคนร้องขอไว้อย่างหน้าไม่

น่อยเจ้าค่ะ ข

เสียงนั้นดังอยู่ด

ร่งด้านหลังกระแทกรุนแรง เสียงดังตับๆ เป็นจังหวะเร่งเร้

พราะความเสียวกระสัน ผนังภายในที่ถูกท่อนลำอวบใหญ่ครูดเนื้ออ่อนไหวบีบรั

หยียบขอบตั่ง เท้าอีกข้างยังยืนอยู่ที่พื้น ท่าทางเช่นนี้ทำให้เขาเข้าไปสู่ร่องหลืบได้ลึกขึ้น ทั้งยังถนัดมากขึ้น สะโพกนุ่มหยุ่นเด้งเหม

บีบรัดแน่นขึ้นและเริ่มกระตุกตอด “คุณชาย ข้า อ่าส์ เร็วๆ ข้า เร็ว อือ อ๊ะๆ” แผ่นหลังบางโก่งขึ้นค

ยขึ้นทั้งที่กลางกายยังสอดแน่นติดกัน นางรีบหันมาคว้าต้นคอเขากอดไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง จังหวะเ

นมาพาดบ่าขยับกายกระแทกทะลวงรัวเร็ว ในจังหวะที

ฟี

าต่างเข้ามา ซ่งเว่ยเหลียงเบี่ยงศีรษะหล

ต

ขาพร้อมกับเสียงครางแหบแห้งของอิ๋นจื่อดังประสานกันกลบเสียง

ทกสะโพกรัวเร็ว เน้นย้ำสะโพกสองสามครั้งและปลดปล่

ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็ถูกเขากระชากให้ลุกขึ้น ความเหนียวเหนอะหนะไหลจากต้นขาลงไปถึงเข่าแต่นางไม่มีเวลามาคิดอะ

ะบี่กระชากออกจากฝักด้วยความรวดเร็ว เขาหันมองอิ๋นจื่อ เห็นนางก็กำลังด

คร

กอิ๋นจื่อเข้าไปใต้เตียง ตัวเขาพุ่งเข้าหาเงาดำแต่งชุดรัดกุมเหล่านั้น

าจไม่เบา คนพวกนั้นเองก็เหมือนว่าจะคิดไม่ถึงเช่นกัน ต่างขยับล้อมซ่งเว่ยเหลียงและเข้าโจมตีพร้อมกั

ม่คิดจริงๆ ว่าซ่งเว่ยเหลียงจะมีฝีมือร้ายกาจเช่นนี้ เดิมทีก็รู้อยู่แล้วว่าเขาชำนาญศาสตร์ทั้งหก แต่คิดว่าเขาพอจะขี่ม

างออกไปก็เป็นเสียงเสี่ยวเส้าเหมือนจะรับมืออยู่หน้าห้องนี่เอง สองคนนี้ล้วนมีวรย

ยขึ้นขณะก้าวข้ามคนร้ายที่นอนสิ้นชีพอยู่กลับไป

็บที่แขน นอกนั้นไม่เป็นอะไร ท

ทั้งเตะเข้าที่ร่างคนร้ายคนหนึ่งเ

ลว! ขัดจ

ยอีกสองคนรวมทั้งแขกอีกสามคน สีหน้าพวกเขาตื่นกล

ยเหลียงหยิบป้ายประจำตัวยื่นไปตรงหน้าเถ้าแก่โรงเตี๊ยม โยน

ยมทุกอย่างให้ ตอนที่มาส่งของยังมือส

กมาจากอกเสื้อ ประทับลงไปในกระดาษแผ่นนั้น รอหมึกแห้งและส่งให้เถ้าแก่โร

ยฉบับนี้ไปให้ทางการ พวกเขาจะจัดการทุกอย่างเอง” เสี่ยวเส้าเห็นพวกเถ้าแก่หวาดกลัวก็เอ่ยออกมาพร้อมทั้งยื่นตั

ืนรอเสี่ยวเส้าไปจูงม้ามาให้ “รู้หรือไม่ว่าคนของใคร” เ

นรูปหัวนกอินทรี สำนั