รอยบาปสวาท

องหาทางรอด มือเล็กๆ ควานหาอ

ว้ามาได้ เธอหลับหูหลับตาฟาด

ุ่มสบถ เขาผงะถอยหลังมา รู

โจนพรวด!! วิ่งทะยานไปข้างหน้า ไม่ได้สนใจ

ัดง้างคำสั่งของบิดาครั้งนี้ได้ ธรรวานั่งจมอยู่กับความขุ่นใจ เขาใช้เวลาไม่น้อยกับการทอดถอนใจ เม

มันคงขัดนัยน์ตาพ่อ...ผมก็จะไป แต่จำ

้อย เขาไม่มีความสำคัญเท

ลาก่อนเ

วให้มายืนตั้งแถว...รอส่งบุตรชายเจ้าของบ้าน เป็นเพราะเทียมเปลี่ยนวันเวลา... เขาเลื่อนวันที่

ะเข้าใจในส

เป็นทางออกที่ดีที่สุด..

าสักคำ เขายืนก้มหน้านิ่

ไม่ดีใจเหรอคะ รัณอย

อบจะได้ลิ้มรสความกำยำของลูกเลี้ยงหนุ่มละอ่อนอยู่แท้ๆ แต่ก็ดันมีมารมา

ังด้านหลังดารัณด้วย ธรรวาหรี่ตาลง เขาเห็นดลยายืนแอบอยู่ด้านหลังคนงาน

เงยหน้ายิ้มให้บิดา แต่ม

าเดี๋ยวนี้เลยนะ... ท

มกลางคนงานในบ้าน ธรรวา

มพูดแบบนี้เพราะอะไร..

น้าตรงไปยังรถยนต์ที่มีสารถีเปิดประตูรอ

ล่าวตามหลังบุตรชายไป

ข้าไปนั่งตอนหลังรถยนต์ คอแข็งตั้ง ไม่ชำเลืองแลไปด้

ารคำครหา คือการกันธรรวาออกไปห่างๆ ดารัณ เขารู้ดีว่าภรรยากระ

ัณถลาเข้ามาเกาะแ

นฮึดฮัดอยู่ตรงนั้น และเมื่อไม่มีใครสนใจ เพราะคนงานพากันหลบหน้า เมื่อพอจะเดาท่าทีของเจ้านายไ

พอจะรองมือรองเท้าดารัณได้

ัวลีบมาหยุดอย

วไปไหนหะ ทำไมไม่

ันออกมา ดลยาคือคนดูต้นทาง...เพื

ะแวดระวังอยู่ห่างๆ โดยไม่รู้ว่าคุณน้าเข้าไปทำอะไรในโรงเก็บของเก่าๆ นั่น และเพราะเธออยู่แถวนั้น ความซวย