“พูดอะไรของคุณน่ะ？”

เฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกงงที่โดนถามเช่นนั้น

คนที่เธอรักมาตลอดที่ไหนกัน？

เฟิงเจวี๋ยจ้องเธอเขม็ง “คุณคิดว่า ผมไม่รู้เหรอว่า คุณชอบคน ๆ นึงมาตลอดน่ะ？”

เฉี่ยนเฉี่ยนตกใจและเจ็บใจมากยิ่งขึ้น “เฟิงเจวี๋ย คนที่ฉันชอบคือ...”

เธอกัดฟันแน่นและกลืนคำสารภาพรักที่มีแต่จะเป็นการดูถูกตัวเองลงไป

เธออยากจะบอกเขาว่า คนที่เธอรักมาตลอดนั้นก็คือ เฟิงเจวี๋ย

แต่เธอไม่กล้าให้ใจกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอและเหยียบย่ำความรู้สึกของเธอ เพราะเธอไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้น

พอชิงหยวนโทร. มา เฟิงเจวี๋ยก็ทิ้งเธอไว้ที่บ้านและไปหาเธอกลางดึก

เขาไม่กลับมาทั้งคืน ยังจะมีหน้ามาใส่ร้ายว่าเธอรักผู้ชายคนอื่นอีก

“ทำไมไม่พูดต่อล่ะ กลัวผมจะไปหาเรื่องเขาหรือยังไง？” เฟิงเจวี๋ยยิ้มเยาะ เสียงที่เย็นและเบาบางของเขานั้น เหมือนกับใบมีดแหลม ๆ ที่กรีดหัวใจของเฉี่ยนเฉี่ยน

เฉี่ยนเฉี่ยนพยายามเก็บอารมณ์และทำหน้าให้นิ่งที่สุด “อย่ามาพูดจาพิลึกแบบนี้นะ คุณเป็นคนอยากหย่าก่อนเอง ฉันก็แค่ทำตามที่คุณปรารถนาเท่านั้น”

พูดจบเธอก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง เพราะกลัวว่า ถ้าเดินช้าไปน้ำตาของเธอจะไหลออกมา

“เฉี่ยนเฉี่ยน”

เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลังของเธออย่างรีบร้อน

เฉี่ยนเฉี่ยนหยุดเดิน และจู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา เธอรู้สึกคลื่นไส้เเละอยากจะอาเจียน

เธอรีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำทันที

ราวกับว่าอวัยวะทั้งหมดในร่างกายนั้นพลิกกลับด้าน ความคลื่นไส้นั้นพุ่งไปที่สมองจนทำให้เฉี่ยนเฉี่ยนแทบจะเป็นลม

ผ่านไปพักใหญ่ เธอก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา

แต่นอกประตูนั้นไม่มีวี่แววของเฟิงเจวี๋ยเลย เฮอะ เฉี่ยนเฉี่ยน เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่？

ตอนที่เฟิงเจวี๋ยลงไปชั้นล่าง คนรับใช้นั้นยังคงยุ่งอยู่

“คุณนายไม่สบายเหรอ？ ดูแลเธอยังไงกัน！”

เฟิงเจวี๋ยพูดทั้ง ๆ ที่หน้าบึ้งตึงและกดดันจนทำให้คนรับใช้พูดตะกุกตะกัก

“ไม่...ไม่นี่คะ เมื่อคืนคุณนายยังสบายดีอยู่เลย”

พอเฟิงเจวี๋ยนึกถึงเสียงอาเจียนของเฉี่ยนเฉี่ยน เขาก็ขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงของเขาเย็นชาขึ้นมาทันที

“ไปต้มซุปที่บำรุงกระเพาะให้คุณนายที”

“ค่ะ”

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเฟิงเจวี๋ยก็ดังขึ้นและมีเสียงซ่งเฉิงดังออกมาจากปลายสาย

“ท่านประธานครับ โครงการมีปัญหาด่วน คงจะต้องรบกวนให้คุณช่วยมาจัดการด้วยตัวเองครับ”

พอเฟิงเจวี๋ยวางสายไป คนขับรถก็ขับรถมาจอดที่หน้าประตูแล้ว

เฉี่ยนเฉี่ยนยืนหน้าซีดอยู่ข้างหน้าต่าง พลางมองดูเขาจากไปอย่างเจ็บปวด

ตั้งแต่ที่เฟิงเจวี๋ยพูดถึงเรื่องหย่าขึ้นมาเมื่อวาน พวกเขาก็ไม่ได้คุยกันดี ๆ อีกเลย

เธอแอบอยู่ในห้อง ไม่ก็เขาออกจากบ้านไป

พวกเขาคงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วจริง ๆ สินะ

...

เวลาค่ำ

เฉี่ยนเฉี่ยนมีบทเรียนจากเมื่อวานแล้ว เธอจึงไม่รอเฟิงเจวี๋ย และรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ

ตอนที่เฟิงเจวี๋ยกลับมานั้น เฉี่ยนเฉี่ยนหลับไปแล้ว แต่ก็ยังเปิดโคมไฟหัวเตียงเอาไว้ ตามนิสัยของสามี

เขาปิดประตูห้องนอนอย่างระมัดระวังและเดินไปที่ห้องทำงาน

เฉี่ยนเฉี่ยนไม่สบาย เขาจึงไม่อยากรบกวนเธอ

เฟิงเจวี๋ยทำงานล่วงเวลาในห้องทำงานจนดึก จากนั้น เขาก็นอนบนเตียงเล็กในนั้น

แต่เขาพลิกไปมาและนอนไม่หลับ

เฟิงเจวี๋ยลุกขึ้นและมองไปที่โทรศัพท์ของเขา ก่อนจะเห็นข้อความที่เขาไม่ได้สนใจ

คนใช้เขียนว่า “คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ คุณนายกินซุปไปแล้ว และวันนี้ก็ไม่อาเจียนอีกเลย”

สีหน้าของเฟิงเจวี๋ยซีดลงเล็กน้อย

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปที่ห้องนอน

เฟิงเจวี๋ยทิ้งตัวลงนอนเงียบ ๆ บนเตียง และกอดเฉี่ยนเฉี่ยนไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน

เฉี่ยนเฉี่ยนนอนหลับสบาย ทันทีที่เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอก็หาท่านอนที่สบายที่สุด

เฟิงเจวี๋ยมองภรรยาของเขาอย่างเงียบ ๆ

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฉี่ยนเฉี่ยนนั้นเปล่งประกาย ผิวของเธอเนียนนุ่มและริมฝีปากของเธอก็มีเสน่ห์มาก

เธอเม้มปากนิด ๆ ทำให้แก้มพองขึ้นหน่อย ๆ มันทำให้เธอดูสวยมากโดยที่เธอไม่รู้ตัว

เฟิงเจวี๋ยจูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

“ราตรีสวัสดิ์นะ เฉี่ยนเฉี่ยน”

ทั้งคู่นอนกอดกัน

เขามีปัญหาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก ความมืดนั้นทำให้เขารู้สึกกลัว และนั่นก็เป็นความลับของตระกูลเฟิง

คนอื่น ๆ นั้นคิดว่า ที่บ้านของตระกูลเฟิงนั้นจะเปิดไฟสว่างอยู่ตลอดเวลา นั่นก็เป็นเพียงความสุขของคนรวยเท่านั้น

พอมองดูใบหน้าที่ขมวดคิ้วท่ามกลางแสงไฟของเฉี่ยนเฉี่ยนแล้ว เขาก็คิดว่า แสงอาจจะไปรบกวนการนอนของเธอก็ได้

พอคิดอย่างนั้น เฟิงเจวี๋ยก็ปิดไฟที่หัวเตียง

ทันทีที่แสงหายไป อันตรายที่ซ่อนอยู่ในความมืดก็เหมือนจะเข้ามากัดกินเขาทุกเมื่อ

เขายื่นเเขนออกมากอดเฉี่ยนเฉี่ยนไว้ ทำให้ความกลัวพวกนั้นหายไป

นี่เป็นเรื่องแปลก ๆ ที่เขาค้นพบมานานแล้ว

เวลาที่อยู่ข้าง ๆ เฉี่ยนเฉี่ยน เขาจะไม่กลัวความมืด เหมือนอย่างเคย...

แต่ตอนนั้นเป็นชิงหยวน