รุ่นน้องสายดาร์ก

อบตกลง ตามธรรมดาล่ะนะ พี่เองก็อยากใช้ชีวิตอยู่กับเขาเพียงสองคน ชีวิตข้าวใหม่ปลามันในกรุงเทพฯ มันหอมหวานที่สุด เช้าก็แยกย้ายกันไปทำงาน เย็

ม่รู้ว่าเรื่องราวเหล่านั้นผมควรจะได้รับรู้หรือเปล่า แต่สุดท้ายผมก็เงียบ ปล่อยให้พี่ชมพู่พูดต่อ เพรา

งทางแยก ซึ่งเป็นเส้นทางเลาะไปตามแนวป่า และก็ทำหน้าที่เป็นผ

ฯ เพราะกลัวว่าพี่จะลำบาก เขาอยากช่วยดูแลหลาน พี่ก็ดีใจนะหนึ่งท

ิมฝีปากอีกครั้ง ก่อนจะถอ

ปเจียดมา อยากให้พี่กินแต่อาหารที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ แต่พี่ไม่อยากกินอ่ะหนึ่ง พี่แพ้ท

ดวงตาสวยเหม่อมองไปด้านนอก ดั่งกำลังไล่เรี

ไรก็ไม่ได้กิน อยากนอนอยากนั่งท่าไหนก็ไม่ก

ะเทิ้นขึ้นมาน้อยๆ ดั่งคนกลั้นก้อนสะอื้น นี่คืออีกรูปลักษณ์หนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นพี

กเล่าเรื่องราวให้ผมฟัง พ่อผู้ใหญ่จะรู้เรื่องนี้ไหม ถ้ารู้จะอยู่เฉย

ำกัน พี่อยากกินกับข้าวที่แม่เตรียมให้ อยากกินแกงเลียง กินหัวปลี แต่แม่อาร์ตบอกว่าสมัยใหม่แล้วกินครบห้าหมู่ก็พอ เน้นนมเน้นไข่ หรือไม่ก็จ้า

เพราะคนคลอดลูกหากทำไม่ถูกไปกินของขะลำหรือคำไทยเรียกว่า ‘แสลง

กล้แม่ อยากมีคนโอ๋คนเอาใจตอนที่พี่อ่อนแอที่สุด และถ้าพี

รือผ้าที่จะพอซับน้ำตาของพี่ชมพู่ได้บ้าง แต่ก็ไม่มีเลยครับ ผมปล่อยให้พี่ชมพู่พรั่งพรูสิ่งที่อัดอั้นออกม

ยังไงพ่อน้องโชกุนก็เข

ี่’ หรือเรียกผู้ชายที่เคยเหยียบย่ำหัวใจผมว่า

นครัวบ้านพี่ เขาก็แทบจะอ้วกแล้ว เขาต้องทนกินกับข้าวที่แม่พี่ทำ ต้องทนดมกลิ่นขี้วัวขี้ไก่ของบ้านพี่ เขากับแม่เขาคุยกันแล้วว่าจะไม่ยอมให้พี่กลับมาคลอดโชกุนที่นี่เด็ดขาด พี่อยากจะกรี๊ดว่ะหนึ่ง