บ่วงแค้นแสนหวาน
ราตรึงอยู่ในจิตใจ สลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดพ้น ตรงกันข้ามดูเหมือนมันจะฝังแน่นทั้งคำพูดแ
งกล่าวอยู่กับเธอไม่ถึงนาที ร่างของคนที่ไม่อยากเจอก็เดินเข้ามาในห้อง ดวงตาของกล้าตะวันตวัดมองนารถวลัยเพียงนิด เบนสายตามองอัลลิยาแวบเดียว ก่อนจะเดินไปทรุดกายนั่งลง
เที่ยวเมืองนอกสักระยะนะ
ล้ง
ยง ดวงตาที่เคยสงบนิ่ง เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีของเปลวไฟดูร้อนแรง จนคนที่มอง
ด้วยก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว อย่าเผยอมาเป็นแม่ผมเด็ดขาด ส่วนคุ
แตกกระจายตามแรงอารมณ์ของผู้กระทำ สามชีวิตที่นั่งร่วมโต๊ะมีแต่ความเงียบไม่มีใ
่แล้วหัดมีความคิดบ้างสิ แล้วก็ให้เกรี
วันไม่พอใจที่ตนมีภรรยา แถมยังจงเกลียดจงชังนารถวลัย แต่เขาคิดว่
ยากจะย้อนถามคุณพ่อว่า คุณพ่อมีความคิดหรือเปล่าที่มีเมียน้อยตอนที่แม่ผมป่วย ไม่เคยใส่ใจดูแลแม่ของผมเหมือนกับที่ควรจะเป็น ไม่เลย คุณพ่อไม่เคยทำหน้าที่ส
่ยอมแพ้ ตวัดสายตามองนารถวลัยเขม็ง
ะไรก็อย่าพูด” กำธรโมโหจัด กำมือแน่นพ
้น ไม่สนใจแม่ของผม ทำร้ายจิตใจคุณแม่ยังไม่พอ ยังทำร้ายจิ
ป คำพูดของลูกชายทำให้กำธรฟิวส์ขาด ลุกขึ้นยืนใช้ฝ่ามือฟาดลงบน
ตัดพ้อ วินาทีที่กำธรเห็นสายตาของกล้าตะวัน ความร
่ะก็ เชิญเลย เชิญคุณพ่ออยู่กับมันให้สบายใจแล
ึ้น เช่นเดียวกันกับความแค้นและความเกลียดชังที่มีต่อสองแม่ลูกก็เพิ่มตาม จบคำพูดของกล้าตะวัน ผู้พูดก็เดินออกไปจากห้องทานอาหารทันที ทิ้งคว
้ ให้วลัยกับยากลับไปอยู่บ้านเดิมก็ได้นะคะ
้งใจของตนเพื่อยุติปัญหาทั้งหมด นางไม่ต้องการ
พูดกับกล้าเอง” กำธรพูดอย่างรู้นิสัยลูกชาย “ผมขอโทษนะวลัยที่กล้าพูดอย
ตลอดหลายปี ปลูกฝังให้ลูกชายของตนคิดว่าอาการป่วยของมารดาเป็นเพราะเขาและนารถวลัย ทั้งๆ ที่มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิดเดียว หากแต่เขาเองไม่สามารถบอกความจริงกับ