“เฉินฝานฉันรู้จักนายดี ของที่นี่แม้แต่ชุดชั้นในก็เป็นสินค้าระดับไฮเอนด์ กระเป๋าแอร์เมสใบนี้ราคากว่าสองแสน เสื้อสเวตเตอร์ตัวนี้ราคาแสนห้า ของแทบทุกอย่างที่นี่ ต่อให้นายซักเสื้อผ้าของทีมทั้งปีก็ไม่มีปัญญาซื้อหรอก！”

เหวินเซิงชี้ไปที่สินค้า และบอกราคาออกมา เขาพูดเพื่อที่จะดูถูกเฉินฝานเท่านั้น เพราะของบางอย่างนั้นมีราคาแพงมาก แม้แต่เขาก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเลย นับประสาอะไรกับเด็กจน ๆ ที่ต้องทำงานเพื่อหาเงินค่าเทอมไปวัน ๆ อย่างเฉินฝาน

พอได้ยินแบบนั้น เฉินฝานก็หน้าแดงขึ้นมาทันที แต่เขาไม่ได้โต้กลับแต่อย่างใด

ตอนนี้เขาคิดว่า ‘ใช่ ฉันเคยเป็นคนจนที่แม้แต่จะใช้เงินร้อยนึงยังลังเลแล้วลังเลอีก แต่ตอนนี้ในบัตรของฉันมีเงินอยู่ร้อยล้าน ถ้าฉันกดเงินออกมา คงจะทับเหวินเซิงตายได้เลย และคนที่เป็นไอ้กระจอกก็คือเขา’

พอคิดอย่างนั้น เฉินฝานก็ทำเสียฮึดฮัด สายตาของเขามองของแบรนด์เนมที่อยู่รอบ ๆ ตัว และจ้องไปที่น้ำหอมหรูขวดนึง

แล้วเฉินฝานก็พูดออกมาว่า “นายบอกว่าฉันไม่มีเงินงั้นสินะ？ ได้ เดี๋ยวนายก็รู้ว่าใครกันแน่ที่ไม่มีเงิน！

พนักงานฉันจะเอาน้ำหอมขวดนี้！”

“นี่คุณยังจะเล่นอีกอยู่เหรอ คุณเล่นเกมเศรษฐีมากเกินไปรึเปล่า สภาพจน ๆ อย่างคุณมาทำตัวเป็นเศรษฐีอะไรที่นี่ คนจน ๆ แบบคุณฉันเจอมาเยอะ

น้ำหอมขวดนี้เป็นน้ำหอมแอร์เมส รุ่นหายาก ราคาสามล้าน！ ต่อให้คุณขายอวัยวะทั้งตัวยังซื้อไม่ได้เลยนะ！”

พนักงานขายพูดออกมาอย่างเยียด ๆ เธอไม่เห็นเฉินฝานเป็นลูกค้าเสียด้วยซ้ำ แต่คิดว่าเขาเป็นแค่ขอทานที่มาขอข้าวกินมากกว่า

พอได้ยินราคาสามล้าน เฉินฝานก็หยิบบัตรธนาคารออกมาด้วยมือที่สั่นเทา

‘สามล้านซื้อซาลาเปาได้กี่อันเนี่ย？’

แต่ความโกรธที่อยู่ภายในใจ มันมากเกินกว่าจะถอย

“เอาไปรูด！” เฉินฝานหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วยื่นให้พนักงานขาย

พนักงานขายลังเลก่อนจะรับบัตรของเฉินฝาน แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์

“เฉินฝาน คนเก็บขยะอย่างนายไม่รู้จักกาลเทศะก็ไม่แปลกอะไร แต่แกเล่นใหญ่ไปมั้ง ยาม ไอ้นี่มันมาป่วน ถ้ามันรูดบัตรไม่ผ่านก็ซัดมันให้น่วมแล้วโยนมันออกไป...”

สายตาของเหวินเซิงนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจและหงุดหงิด เด็กเก็บขยะอย่างเฉินฝานกล้าโต้เขากลับหลายต่อหลายครั้ง

“ก็นั้นน่ะสิ เป็นแค่เด็กเก็บขยะมาทำตัวเป็นเศรษฐีในร้านแบรนด์เนมแบบนี้ทำไม ทางที่ดีซัดมันให้น่วมแล้วเอามันไปส่งตำรวจเลย ให้มันได้กินข้าวฟรีในคุกซักสองสามมื้อ ข้าวมื้อนึงคงทำให้มันไม่ต้องเก็บขยะไปหลายวัน”

หยิงหยิงพูดอย่างเยียด ๆ ‘โชคดีที่ฉันไม่ได้เลือกแก ไม่งั้นคนที่ต้องขายหน้าตอนนี้คงจะเป็นฉันแน่ ๆ’

พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทุกคนในร้าน ไม่ว่าจะเป็นพนักงานขายหรือลูกค้า ต่างก็หันไปมองกันหมด

ยามถือไม้ตะบองยืนอยู่ข้างหลังเฉินฝาน พร้อมจะทุบเขาทุกเมื่อ

แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุม ทุกคนรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

รูดบัตร กดรหัสผ่าน

ขั้นตอนต่าง ๆ นั้นมันช้า แต่ทุกคนนั้นลุ้นมาก

“ติ้ง ชำระเงินเรียบร้อย สามล้านบาท！”

เสียงดังออกมาจากลำโพงในร้าน

พนักงานขายถือบัตรไว้ ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

มัน... มันรูดได้จริง ๆ งั้นเหรอ！？

จู่ ๆ เฉินฝานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน ทุกคนต่างหันมาสนใจเขา เพราะอยากรู้ว่าใครกันที่เป็นคนรูดบัตรราคาสามล้าน

ตอนนั้นพนักงานขายแพคน้ำหอมแล้วส่งให้เฉินฝานอย่างกระตือรือร้น พลางยื่นหน้าอกขาว ๆ ที่เผยให้เห็นร่องอกไปที่หน้าของเฉินฝาน จนเฉินฝานหน้าแดงไปหมด

เฉินฝานรับบัตรธนาคารที่พนักงานขายคืนให้ แล้วรับเอาน้ำหอมก่อนจะเตรียมเดินออกไป

ท่าทางของพนักงานขายตอนแรกกับตอนนี้ทำให้เฉินฝานรู้สึกได้ถึงอำนาจของเงิน แต่ในใจของเขานั้นกลับรู้สึกรังเกียจ

เหวินเซิงกับหยิงหยิงต่างพากันตกใจ พวกเขารู้ดีว่าเฉินฝานเป็นคนแบบไหน ปกติแล้วเขาต้องทำงานเพื่อหาค่าเทอมไปวัน ๆ จู่ ๆ จะมีเงินสามล้านได้ยังไงกัน？