ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ ความจริงก็คือมันได้เกิดขึ้นแล้ว

หยิงหยิงที่กำลังตกใจ ได้สติกลับคืนมา และแอบคิดในใจว่า ‘เงินตั้งสามล้าน คนจน ๆ อย่างเฉินฝานไปร่ำรวยมาจากไหนกัน ถึงได้มีเงินมากขนาดนี้ได้ มันแอบชอบฉันมานาน ยังไงก็ต้องฟังคำพูดของฉันบางล่ะ ’

เธอก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรออกมา

เฉินฝานก็เหลือบมองเธออย่างเย็นชาราวกับมองก้อนหินข้างถนน

สายตาเย็นชานั้นทำให้หยิงหยิงถึงกับยืนอึ้ง

เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอนั้นได้สูญเสียสิ่งสำคัญอะไรสักอย่างไป

เฉินฝานเดินผ่านหยิงหยิงไปอย่างไม่สนใจ

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ คนจน ๆ อย่างแกจะไปเอาเงินจากไหนมาซื้อน้ำหอมกัน？ ！”

เหวินเซิงไม่สามารถยอมรับความจริงได้

“ไม่ได้ยินที่เธอพูดงั้นเหรอ พนักงานขาย รบกวนช่วยพูดใหม่อีกรอบซิ”

เฉินฝานพูดกับพนักงานขายด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

“คุณผู้ชายคนนี้รูดบัตรไปสามล้านค่ะ ฉันไม่ได้โกหกพวกคุณ”

“ไอ้นี่มันปลอม！ เมื่อวานมันยังไปเก็บขยะอยู่ที่สนามกีฬาอยู่เลย ตอนนี้มันจะมีเงินสามล้านได้ยังไง มันต้องขโมยบัตรของคนอื่นมาแน่ ๆ！”

เหวินเซิงร้องมจมาก ต่อให้ฆ่าเขาให้ตาย เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีว่าเฉินฝานจะมีเงินมากขนาดนั้น

พอพนักงานขายได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสงสัย เพราะเสื้อผ้าที่ฝานใส่นั้นธรรมดามาก ซึ่งอยากจะเชื่อได้ ส่วนเหวินเซิงนั้นเป็นลูกค้าประจำ เพราะงั้นคำพูดของเขาก็เลยค่อนข้างน่าเชื่อถือ

“เหวินเซิง นายมีหลักฐานอะไรมาบอกว่าฉันขโมยบัตรธนาคารของคนอื่นมา？”

เฉินฝานถึงกับหมดคำจะพูด เขาต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างจน ๆ คนพวกนี้ถึงจะมีความสุขรึไงกัน？

เหวินเซิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันสงสัยว่าแกขโมยเงินมา แล้วก็เป็นพวกหัวขโมยด้วย แกต้องมาขโมยของในร้านนี้แน่ ๆ ！”

“นาย... พูดเรื่องไร้สาระอะไรน่ะ！” เฉินฝานโกรธจนหน้าแดง แล้วตะคอกออกมาเสียงดัง

“เมื่อกี้ฉันเห็นแกแอบเอาน้ำหอมขวดนึงใส่กระเป๋า” เหวินเซิงพูดพลางชี้ไปที่กระเป๋าบนเคาน์เตอร์

พนักงานขายในร้านเริ่มระแวงขึ้นมา ท่าทางเอาใจเมื่อครู่นั้นหายวับไปกับตา เธอรีบเรียกยามหลายคนมากันประตูไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เฉินฝานหลบหนี

“แบบนี้นี่มันใส่ความกันชัด ๆ ฉันเข้ามาแล้ววางกระเป๋าไว้ที่เคาน์เตอร์ หลังจากนั้นก็ไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาก็เจอกับพวกนาย จะเอาเวลาที่ไหนไปขโมยของ！”

เฉินฝานพยายามเอาเหตุผลมาสู้ แต่เมื่อก่อนเวลาคนอื่นด่าว่าเป็นคนจนเขาก็ยอมรับ แต่การขโมยของที่ผิดกฎหมายแบบนี้ เขาไม่มีทางทำแน่นอน

เสียงเอะอะทำให้ผู้จัดการถังตกใจ

ผู้จัดการเดินออกมาจากห้องทำงาน พอเห็นลูกค้าสองคนกำลังเถียงกัน เขาก็ถามขึ้นมาว่า “ทะเลาะอะไรกันเหรอครับ？”

พอเหวินเซิงเห็นผู้จัดการ เขาก็รีบเดินเข้าไปเจรจาทันที “ผู้จัดการถัง ผมเหวินเซิง คุณจำผมได้ไหม？”

ผู้จัดการถังมองเขาและพยักหน้าเล็กน้อย เหวินเซิงนั้นมักจะมาที่ร้านบ่อย ๆ ทำให้เขาจำได้

“ไอ้ฝาน เด็กจน ๆ ที่มหาวิทยาลัยนั้นมันขโมยของ มันไม่มีเงินแต่มาเข้าร้านแบบนี้ ผมว่าต้องมาขโมยของแน่ ๆ ”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ？” ผู้จัดการถังมองฝานอย่างสงสัย

“เฉินฝาน ถ้าแกอยากจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของแก ก็ให้ผู้จัดการถังค้นกระเป๋าเป้ของแกซะสิ ไม่งั้นแสดงว่าแกทำจริง！”

เหวินเซิงพูดตรง ๆ ว่าเขาต้องการค้นกระเป๋าเป้ เขาแอบยัดขวดน้ำหอมลงไปในกระเป๋าเป้ของเฉินฝาน ตอนที่คนอื่นไม่ทันสังเกตุ

“อยากค้นก็ค้นสิ” เฉินฝานโยนกระเป๋าเป้ให้ผู้จัดการถัง

ผู้จัดการถังเริ่มค้น เขาเอาของต่าง ๆ ออกมาจากกระเป๋าและวางไว้บนเคาท์เตอร์ทีละชิ้น เสื้อผ้า หนังสือ สมุด

ในไม่ช้าเขาก็พบของแวววาวอันนึงเข้า

มันคือขวดน้ำหอม！