และตอนที่เขากำลังจะหยิบขวดน้ำหอมออกมานั้น ก็บังเอิญไปเห็นของคุ้นเคยที่อยู่ข้าง ๆ ขวดน้ำหอมเลยรีบหยิบขึ้นมาดู

พอหยิบขึ้นมาดูเขาก็ตกใจจนมือสั่น

เขาจำได้ว่านี่คือตราประจำตระกูลของตระกูลเฉิน เป็นลายดอกโบฮีเนีย สีทองเข้ม ไม่มีทางจำผิดแน่นอน

ตระกูลเฉินเป็นตระกูลเก่าแก่ยุคกลาง ค่อนข้างลึกลับ แต่ความร่ำรวยและอำนาจของตระกูลนี้เกินกว่าจะจินตนาการได้ ซานเดอร์สัน โพรฟูเมอเรีย มีมูลค่ากว่าห้าแสนล้าน ถือเป็นตระกูลที่ร่ำรวยในเมืองเจียง แต่ธุรกิจเหล่านี้นั้นเป็นแค่ธุรกิจเล็ก ๆ ของตระกูลเท่านั้น

หรือว่า... คน ๆ นี้จะเป็นคนของตระกูลเฉิน？

สายตาที่ผู้จัดการถังมองเฉินฝานนั้นเปลี่ยนไปทันที

ฝานมีแซ่เฉิน และเขาก็มีตราประจำตระกูล เพราะงั้นไม่ผิดแน่！

ทุกคนที่มีตราประจำตระกูลนั้นถือเป็นบุคคลสำคัญในตระกูลเฉิน แค่คำ ๆ เดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองได้

แถมร้านนี้ก็เป็นของตระกูลเฉิน เฉินฝานมาเอาของที่ร้านของตัวเอง แบบนี้เขาไม่เรียกว่าขโมย เขาเรียกว่าหยิบต่างหาก！

เหวินเซิงนั้นรอดูอย่างใจจดใจจ่อ แต่พอเขาเห็นสีหน้าของผู้จัดการถังเปลี่ยนไป เขาก็คิดว่าเขาคงจะเจอน้ำหอมในกระเป๋าเป้ของเขาแล้วเลยพูดออกมาอย่างได้ใจว่า “ผู้จัดการถัง เจอแล้วใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าเขาเป็นขโมย...”

“ขโมยบ้าอะไรล่ะ แกกล้าดียังไงมาใส่ร้ายคุณเฉิน ยาม จับไอ้นี่โยนออกไปซะ！”

ผู้จัดการถังตบหน้าเหวินเซิงอย่างแรง

ทำให้แก้มของเหวินเซิงมีรอยฝ่ามือแดง ๆ ปรากฏขึ้นมา

“ยาม！ โยนไอ้นี่ออกไป และอย่าให้มันเข้ามาในร้านเราอีกเป็นอันขาด！”

ผู้จัดการถังตะโกนด้วยความโกรธ

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับอึ้ง เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทีแรกพวกเขาคิดว่าฝานคงจะโดนจัดการแล้วแน่ ๆ คิดไม่ถึงว่าคนที่โดนตบนั้นจะเป็นเหวินเซิง

“ผู้จัดการถัง ตบผมได้ยังไง？”

เหวินเซิงอึ้งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เหวินเซิงยังไม่ทันรู้เรื่อง ก็โดนยามโยนออกไปนอกประตูแล้ว

หยิงหยิงเมื่อเห็นเขาโดนโยนออกไป เธอก็ไม่กล้าอยู่ต่อ เธอรีบวิ่งหนีไปทันที

“คุณเฉิน ผมขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”

ผู้จัดการถังเก็บของของเฉินฝานกลับเข้าไปทีละชิ้นอย่างเกรงใจ

พนักงานขายที่ยืนอยู่รอบ ๆ ต่างก็พากันงง ผู้จัดการที่ปกติจะเป็นคนหยิ่ง ๆ นั้น วันนี้ดูเกรงใจแปลก ๆ หรือว่าเขากินยาผิดไป？

ผู้จัดการถังรูดซิปกระเป๋าหลังจากที่จัดของเสร็จแล้ว แต่เขาออกแรงมากไปทำให้ซิปพัง เลยรู้สึกกลัว

“คุณเฉิน ผมขอโทษจริง ๆ ผมทำกระเป๋าเป้แบรนด์เนมของคุณพัง ผมจะชดใช้ให้คุณ！”

ผู้จัดการถังทำหน้าเศร้า และเอาเงินสดหนึ่งหมื่นบาทยื่นให้เฉินฝาน

เฉินฝานรู้สึกอายที่จะรับเงินจากเขาเลยพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่กระเป๋าธรรมดา ๆ ราคาไม่กี่บาทหรอก”

“รับไว้เถอะครับ ผมผิดเอง ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”

ผู้จัดการถังยัดเงินให้เฉินฝาน และแทบจะคุกเข่าเพื่อให้เขารับเงินไว้

เฉินฝานถึงกับงง เดี๋ยวนี้เขามีอำนาจถึงกับทำให้คนคุกเข่า เพื่อขอให้คนรับเงินแล้วเหรอ？

พอเห็นผู้จัดการถังอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเลยรับเงินหนึ่งหมื่นบาทมาอย่างไม่เต็มใจนัก

พอเขาเดินออกมาจากร้านหรู โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เป็นสายจากซานซาน โค้ชทีมบาสเกตบอล

“ฮัลโหล เฉินฝาน งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มแล้วนะ เหลือแค่นายคนเดียว จะมาถึงกี่โมง？”

“เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ พอดีผมมาซื้อของขวัญเลยช้าไปหน่อยครับ”

เฉินฝานวางสายไป ปกติแล้วเขาไม่ค่อยไปร่วมงานแบบนี้เพราะเขาไม่มีเงินซื้อของขวัญให้คนอื่น และเขาก็ไม่อยากเสียเวลาไปกับงานพวกนี้ เขาคิดแค่อยากจะหาเงินค่าเทอมเท่านั้น

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขามีเงินแล้ว

พอลูบกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงาม ฝานก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ของขวัญราคาแพงเช่นนี้

‘ไม่รู้ว่าโค้ชเซียวจะชอบของขวัญชิ้นนี้รึเปล่านะ？’