ฉันนี่แหละเศรษฐี
ผู้เขียน:Abelard Evans
หมวดหมู่สมัยใหม่
ฉันนี่แหละเศรษฐี
และตอนที่เขากำลังจะหยิบขวดน้ำหอมออกมานั้น ก็บังเอิญไปเห็นของคุ้นเคยที่อยู่ข้าง ๆ ขวดน้ำหอมเลยรีบหยิบขึ้นมาดู
พอหยิบขึ้นมาดูเขาก็ตกใจจนมือสั่น
เขาจำได้ว่านี่คือตราประจำตระกูลของตระกูลเฉิน เป็นลายดอกโบฮีเนีย สีทองเข้ม ไม่มีทางจำผิดแน่นอน
ตระกูลเฉินเป็นตระกูลเก่าแก่ยุคกลาง ค่อนข้างลึกลับ แต่ความร่ำรวยและอำนาจของตระกูลนี้เกินกว่าจะจินตนาการได้ ซานเดอร์สัน โพรฟูเมอเรีย มีมูลค่ากว่าห้าแสนล้าน ถือเป็นตระกูลที่ร่ำรวยในเมืองเจียง แต่ธุรกิจเหล่านี้นั้นเป็นแค่ธุรกิจเล็ก ๆ ของตระกูลเท่านั้น
หรือว่า... คน ๆ นี้จะเป็นคนของตระกูลเฉิน?
สายตาที่ผู้จัดการถังมองเฉินฝานนั้นเปลี่ยนไปทันที
ฝานมีแซ่เฉิน และเขาก็มีตราประจำตระกูล เพราะงั้นไม่ผิดแน่!
ทุกคนที่มีตราประจำตระกูลนั้นถือเป็นบุคคลสำคัญในตระกูลเฉิน แค่คำ ๆ เดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองได้
แถมร้านนี้ก็เป็นของตระกูลเฉิน เฉินฝานมาเอาของที่ร้านของตัวเอง แบบนี้เขาไม่เรียกว่าขโมย เขาเรียกว่าหยิบต่างหาก!
เหวินเซิงนั้นรอดูอย่างใจจดใจจ่อ แต่พอเขาเห็นสีหน้าของผู้จัดการถังเปลี่ยนไป เขาก็คิดว่าเขาคงจะเจอน้ำหอมในกระเป๋าเป้ของเขาแล้วเลยพูดออกมาอย่างได้ใจว่า “ผู้จัดการถัง เจอแล้วใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าเขาเป็นขโมย...”
“ขโมยบ้าอะไรล่ะ แกกล้าดียังไงมาใส่ร้ายคุณเฉิน ยาม จับไอ้นี่โยนออกไปซะ!”
ผู้จัดการถังตบหน้าเหวินเซิงอย่างแรง
ทำให้แก้มของเหวินเซิงมีรอยฝ่ามือแดง ๆ ปรากฏขึ้นมา
“ยาม! โยนไอ้นี่ออกไป และอย่าให้มันเข้ามาในร้านเราอีกเป็นอันขาด!”
ผู้จัดการถังตะโกนด้วยความโกรธ
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถึงกับอึ้ง เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทีแรกพวกเขาคิดว่าฝานคงจะโดนจัดการแล้วแน่ ๆ คิดไม่ถึงว่าคนที่โดนตบนั้นจะเป็นเหวินเซิง
“ผู้จัดการถัง ตบผมได้ยังไง?”
เหวินเซิงอึ้งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เหวินเซิงยังไม่ทันรู้เรื่อง ก็โดนยามโยนออกไปนอกประตูแล้ว
หยิงหยิงเมื่อเห็นเขาโดนโยนออกไป เธอก็ไม่กล้าอยู่ต่อ เธอรีบวิ่งหนีไปทันที
“คุณเฉิน ผมขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”
ผู้จัดการถังเก็บของของเฉินฝานกลับเข้าไปทีละชิ้นอย่างเกรงใจ
พนักงานขายที่ยืนอยู่รอบ ๆ ต่างก็พากันงง ผู้จัดการที่ปกติจะเป็นคนหยิ่ง ๆ นั้น วันนี้ดูเกรงใจแปลก ๆ หรือว่าเขากินยาผิดไป?
ผู้จัดการถังรูดซิปกระเป๋าหลังจากที่จัดของเสร็จแล้ว แต่เขาออกแรงมากไปทำให้ซิปพัง เลยรู้สึกกลัว
“คุณเฉิน ผมขอโทษจริง ๆ ผมทำกระเป๋าเป้แบรนด์เนมของคุณพัง ผมจะชดใช้ให้คุณ!”
ผู้จัดการถังทำหน้าเศร้า และเอาเงินสดหนึ่งหมื่นบาทยื่นให้เฉินฝาน
เฉินฝานรู้สึกอายที่จะรับเงินจากเขาเลยพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่กระเป๋าธรรมดา ๆ ราคาไม่กี่บาทหรอก”
“รับไว้เถอะครับ ผมผิดเอง ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”
ผู้จัดการถังยัดเงินให้เฉินฝาน และแทบจะคุกเข่าเพื่อให้เขารับเงินไว้
เฉินฝานถึงกับงง เดี๋ยวนี้เขามีอำนาจถึงกับทำให้คนคุกเข่า เพื่อขอให้คนรับเงินแล้วเหรอ?
พอเห็นผู้จัดการถังอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเลยรับเงินหนึ่งหมื่นบาทมาอย่างไม่เต็มใจนัก
พอเขาเดินออกมาจากร้านหรู โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เป็นสายจากซานซาน โค้ชทีมบาสเกตบอล
“ฮัลโหล เฉินฝาน งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มแล้วนะ เหลือแค่นายคนเดียว จะมาถึงกี่โมง?”
“เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ พอดีผมมาซื้อของขวัญเลยช้าไปหน่อยครับ”
เฉินฝานวางสายไป ปกติแล้วเขาไม่ค่อยไปร่วมงานแบบนี้เพราะเขาไม่มีเงินซื้อของขวัญให้คนอื่น และเขาก็ไม่อยากเสียเวลาไปกับงานพวกนี้ เขาคิดแค่อยากจะหาเงินค่าเทอมเท่านั้น
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขามีเงินแล้ว
พอลูบกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงาม ฝานก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ของขวัญราคาแพงเช่นนี้
‘ไม่รู้ว่าโค้ชเซียวจะชอบของขวัญชิ้นนี้รึเปล่านะ?’