แท็กซี่มาจอดที่หน้า โรงแรม มาสตัน

เฉินฝานลงจากรถ พอเขาเดินเข้าไปในที่ล็อบบี้ เขาก็เห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยรูปร่างผอมเพรียวกำลังโบกมือให้เขา

ผู้หญิงคนนี้คือเซียวซานซาน เธอยืนอยู่ข้างลิฟต์และโบกมือให้เขา

วันนี้ซานซานสวมชุดสีขาว เข้ากับผิวสีขาวนวลของเธอ ท่าทางของเธอนั้นดูเหมือนเจ้าหญิงผู้สูงส่ง ทำให้ดึงดูดสายตาของผู้ชายเป็นจำนวนมาก

ตาของเฉินฝานเป็นประกายวิบวับ เขารีบเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้เธอ “โค้ชเซียว ขอโทษที่มาสายนะครับ นี่ของขวัญวันเกิดของโค้ชครับ”

ซานซานยิ้ม และรับของขวัญมาก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าสะพายทันที

พอเห็นแบบนั้น เฉินฝานก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และพูดว่า “ทำไมโค้ชถึงไม่เปิดดูก่อนล่ะครับ？”

“ฉันอยากเก็บไว้เซอร์ไพรส์ที่บ้านน่ะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะพานายไปที่ห้อง”

ซานซานยิ้มและจูงมือเฉินฝานไปในห้องที่เธอจองไว้

ทันทีที่เฉินฝานเข้าไปในห้อง เขาก็พบว่านอกจากเหวินเซิงแล้ว สมาชิกทีมบาสเกตบอลคนอื่น ๆ ก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว

“เฮ้ย เพิ่งมาเอาตอนนี้นี่ซักเสื้อผ้าของพวกเราเสร็จแล้วเหรอว่ะ！ ？

กัวเถามองมาที่ฝานและพูดเน็บเขา

คนในทีมบาสต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน

“พอได้แล้ว ต่อไปพวกนายอย่าใช้ให้เฉินฝานทำอะไรแบบนี้อีกนะ！”

ซานซานพูดพลางขมวดคิ้ว

พอได้ยินแบบนั้น คนในทีมบาสต่างก็พากันมองหน้ากัน และเงียบไปทันที

“เฉินฝาน มานั่งนี่สิ”

ซานซานยิ้มพลางตบไปที่นั่งข้างเธอ

เฉินฝานมองไปทางนั้นแล้วยืนนิ่ง ๆ

ขาเรียว ๆ ที่กำลังเขย่าเบา ๆ อยู่บนที่นั่งข้าง ๆ นั้นดึงดูดสายตาเขาได้เป็นอย่างดี เธอเป็นสาวเซ็กซี่ที่สวยพอ ๆ กับซานซานเลยทีเดียว

สาวเซ็กซี่คนนี้สวมเสื้อยืดสีขาว หน้าอกของเธอนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอสวมกางเกงขาสั้นตัวจิ๋ว

ที่นั่งห้อมล้อมไปด้วยสาวสวยสองคน มันยากที่จะไม่ให้คนคิดไปไกล

เฉินฝานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไปนั่งลงที่ ๆ ซานซานบอก

“พี่คะ นี่คือคนที่พี่อยากจะแนะนำให้ฉันรู้จักชเหรอ？”

สาวสวยเซ็กซี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้นมาพลางมองเฉินฝานหัวจรดเท้า

“อืม รู้จักกันไว้สิ เฉินฝาน ข้าง ๆ นายนั่นคือลูกพี่ลูกน้องของฉัน เรียนอยู่ปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยเราเหมือนกับนายนั่นแหละ เธอชื่อเซียวยวี่ถิง”

ซานซานยิ้มพลางอธิบาย

เธอนั้นประทับใจที่เฉินฝานทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมเอง

เขาหน้าตาดี เอาการเอางาน ถึงแม้ว่าเขาจะจน แต่เขาก็ไม่ธรรมดา เลยทำให้ซานซานชื่นชมเฉินฝานมาก

ตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องของเธอ ยวี่ถิงนั้นเพิ่งจะเลิกกับแฟน เธอเลยอยากจะแนะนำให้เฉินฝานรู้จัก

“สวัสดีครับ ผมเฉินฝาน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ยวี่ถิง”

เฉินฝานยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ

พอเห็นอย่างนั้น กัวเถาก็ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้ เขามองเฉินฝานที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างซานซานกับยวี่ถิงพลางกัดฟันอย่างอิจฉา

กัวเถาพูดแทรกขึ้นว่า “ไอ้ฝาน คนจน ๆ อย่างนาย ริอาจจะจีบสาวเหรอ？ ยวี่ถิง ไอ้นี่มันเป็นแค่สก๊วดในทีมเราน่ะ มันซักถุงเท้า และรองเท้าเหม็น ๆ เพื่อหาเงินใช้！”

“อ่อ”

พอได้ยินแบบนั้น สายตาของยวี่ถิงก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ และไม่อยากจะสนใจเฉินฝานอีก เธอเลยมองออกไปทางอื่น

“ฉันเป็นคนรักสะอาด มือคุณมีกลิ่นเหม็นรึเปล่า？”

มือที่ลอยอยู่ของเฉินฝานนั้นแข็งทันที เขารู้สึกอายมาก

เขารู้อยู่แล้วว่ามือเขานั้นไม่มีกลิ่น แต่เธอคงจะอ้างแบบนี้เพราะไม่อยากทำความรู้จักกับเขามากกว่า