“ผมว่าแล้วว่าผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณเซียวคงไม่มีทางชอบคนอย่างไอ้ฝานแน่นอน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกนายเดาสิว่ามือของไอ้ฝานมีกลิ่นตุ ๆ รึเปล่าวะ？”

“ชิ ไอ้จนเอ๊ย ไม่รู้จักเจียมตัวก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ！”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะออกมา ทำให้เฉินฝานหน้าซีดเผือด

แค่ไม่มีเงิน ก็ดูเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นเลยใช่ไหม？！

เขารู้สึกเดือดพล่านขึ้นมาทันที ถ้าวันนี้ไม่ใช่งานวันเกิดของซานซาน เขาคงออกไปนานแล้ว！

น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเฉินฝานเลย

กัวเถานั้นเห็นว่าสีหน้าของโค้ชดูไม่ค่อยดีนัก และดูเหมือนกำลังจะปรี๊ดแตก

ในฐานะเป็นคนเริ่มเรื่อง เขาเลยไม่กล้าสร้างปัญหาไปมากกว่านี้ เขาหัวเราะแล้วเปลี่ยนคำพูด “ทุกคน อย่าไปสนใจไอ้กระจอกนี่เลย วันนี้เป็นวันเกิดของโค้ชเซียว อย่าทำให้โค้ชเสียอารมณ์เลย ทุกคนให้ของขวัญกันหมดแล้ว ลองหยิบมาดูว่าอันไหนเหมาะกับโค้ชเซียวที่สุดดีไหม？”

พอดึงดูดความสนใจของทุกคนมาที่ตัวเองได้ กัวเถาก็รู้สึกดี และแกะกล่องของขวัญของเขาออกอย่างโอ้อวดทันที

ขวดน้ำหอมขวดถูกวางลงบนโต๊ะ

“ว้าวน้ำหอมขวดนี้สวยจริง ๆ ต้องแพงมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม？”

“เฮียเถาออกจะรวยขนาดนั้น ของขวัญของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน！”

ยวี่ถิงเองก็จับจ้องไปที่ของขวัญ และอุทานออกมาเช่นกัน

“นี่คือน้ำหอมรุ่นลิมิเต็ดของแอร์เมส ปกติแล้วราคาตั้งหลายแสนเลยนะ！”

ตัวเธอเองนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตารอขวดน้ำหอมนี้ แต่เนื่องจากมันแพงเกินไป เธอเลยซื้อไม่ได้ และเธอก็จำมันได้ขึ้นใจ

ว้าว！

น้ำหอมมูลค่าหลายแสน สำหรับนักศึกษานั้นถือว่าราคาสูงมากเลยนะ！

พอเห็นว่าทุกคนรู้สึกตกใจและอิจฉา แถมมีสาวสวยมาออกหน้าแทนแบบนี้ กัวเถาก็ยิ่งได้ใจ

เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉินฝาน และพูดกระแซะว่า “ฝานนายก็คงจะเตรียมของขวัญมาให้โค้ชเซียวเหมือนกันใช่ไหม ไหนเอาออกมาดูหน่อยสิ？”

“ฉันให้ของขวัญโค้ชเซียวตั้งแต่มาถึงแล้ว”

เฉินฝานเหลือบมองอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปมองซานซานอย่างอ่อนโยน “โค้ชเซียว เอาของขวัญของผมออกมาให้ทุกคนดูสิครับ”

ซานซานโบกมือและพูดว่า “ทุกคนไม่ต้องเอามาเปรียบเทียบกันหรอก ฉันก็ชอบของขวัญทุกชิ้นเหมือนกันหมดแหละ”

พอได้ยินแบบนั้น ฝานก็หรี่ตาลง เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการทำให้เขาอับอาย เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นเด็กยากจน ของขวัญที่เขาให้คงเลยไม่มีราคานัก

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาเชื่อว่าของขวัญที่เขาให้นั้นไม่มีใครเทียบได้！

“โค้ชเซียว เอาออกมาเถอะ” ฝานพูดพลางมองซานซานอย่างจริงจัง

ซานซานอึ้งไปพักนึง สีหน้าของเธอดูงง ๆ ก่อนจะหยิบกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงามออกมาจากกระเป๋าของเธอ

เป็นกล่องกำมะหยี่ขนาดเล็กที่มีแสงระยิบระยับ

ทันใดนั้นห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

“สวยจัง”

ซานซานถึงกับอึ้ง ตอนที่รับของขวัญมานั้น เธอไม่ได้สังเกตเลยไม่รู้ว่ามันงดงามขนาดนี้

กล่องของขวัญนี้มันสวยมาจริง ๆ

ท่ามกลางสายตาอึ้ง ๆ ของทุกคน กัวเถาเองก็อึ้งเช่นกัน

บรรยากาศนี้มันแปลก ๆ ！

“ฝาน แกไปเก็บกล่องนี้มาจากขยะของหมู่บ้านคนรวยที่ไหนวะ สวยจริง ๆ แกนี่เอาใจใส่ใช้ได้เลยนะ อุคส่าห์เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้โค้ชเซียวได้ด้วย”

กัวเถาที่รอหัวเราะเยาะเฉินฝานอยู่ ก็พยายามเปลี่ยนประเด็น และโน้มน้าวคนอื่น

“ของขวัญจะเป็นอะไรนั้นไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่คนให้ให้ด้วยใจ”

ซานซานคิดว่าเฉินฝานคงไม่อยากเสียหน้า เลยหากล่องของขวัญสวย ๆ แบบนี้มาให้เธอ เพราะเขาไม่มีเงินซื้อของขวัญราคาแพง เธอเลยรีบพูดแทรกขึ้น

“ในเมื่อคนให้เต็มใจ ลองเปิดดูคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง？”

ยวี่ถิงเบะปาก แล้วแย่งกล่องไปก่อนจะแกะออกดู