แกร๊ก！

ถ้าทุกคนอึ้งที่ได้เห็นของขวัญของกัวเถา ตอนนี้ทุกคนคงต้องทึ่งจนแทบจะหยุดหายใจ

มันเป็นน้ำหอมเหมือนกัน

ตัวขวดของน้ำหอมนี้โปร่งใสราวกับอเมทิสต์ เหมือนดวงดาวที่สว่างไสวที่ทำให้เกิดกาแล็กซีนับพัน！

ถ้าเทียบกับน้ำหอมที่กัวเถาให้นั้น มันเหมืนกับขวดโค้กถูก ๆ ยังไงอย่างงั้น

สาวผมสั้นคนหนึ่งถ่ายรูป แล้วเซิร์ดหาในอินเตอร์เน็ต ทีละคำ ๆ

“น้ำหอมแอร์เมส เพรสทิจ มีเพียงสองร้อยขวดบนโลกเท่านั้น เป็นน้ำหอมที่คิดค้นโดยโรเบิร์ต ปรมาจารย์ด้านน้ำหอมที่ขึ้นชื่อเสียง... น้ำหอมขวดนี้ราคาสามล้าน！” สาวผมสั้นคนนั้นถึงกับกรี๊ดออกมาทันที

สามล้าน จะเป็นไปได้ยังไง！？

ทุกคนถึงกับตกตะลึง ถ้าพวกเขาสามารถให้น้ำหอมแบบนี้กับผู้หญิงได้ พวกเขาคงจะมีค่ำคืนที่แสนวิเศษเป็นแน่

กัวเถานั้นทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น นี่เขากำลังฉีกหน้าตัวเองชัด ๆ ？

“ไม่มีทาง！”

จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองอย่างแรงแล้วยิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้นมาอีกครั้ง “น้ำหอมนี่ต้องเป็นของปลอมแน่ ๆ ！ ขวดสวย ๆ นั้น ไอ้ฝานมันคงจะไปเจอมาจากกองขยะ ข้างในขวดนั้นต้องเป็นน้ำหอมถูก ๆ ที่มีกลิ่นฉุน ๆ แน่ ๆ

พี่สาวของฉันเป็นผู้จัดการร้านน้ำหอม เจอเรื่องแบบนี้ออกจะบ่อย！”

ทุกคนนั้นรู้ดีว่าเฉินฝานมีฐานะยังไง เลยรีบพูดออกมาทันที “ใช่ ๆ เฉินฝานจะมีปัญญาซื้อของขวัญแพง ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน ต้องเป็นของปลอมแน่ ๆ ！”

“ฉันก็ว่างั้นแหละ ปกติแล้วเขาก็มักจะหารายได้พิเศษจากพวกเรา เงินแค่บาทเดียวยังประหยัดซะขนาดนั้น จะกล้าทุ่มเงินเยอะแยะมาซื้อของแบบนี้ได้ยังไงกัน！”

“ใช่ ๆ ฉันว่าราคาน้ำหอมคงแค่ร้อยสองร้อยล่ะมั้ง”

คำพูดพวกนั้นไม่ได้มีผลอะไรกับซานซานเลย เธอไม่ได้สนใจ และเก็บน้ำหอมเข้าไปในกล่องอย่างเก่า

ซานซานหัวเราะเบา ๆ “พอได้แล้วน่า ต่อให้ราคายี่สิบสามสิบบาท ฉันก็มีความสุขมากแล้ว อย่างน้อยขวดน้ำหอมนี้ก็สวยมาก ขอบใจสำหรับของขวัญนะ ฝาน”

“เหอะ ก็แค่ของปลอม ทำมาเป็นซื้อของแพง สุดท้ายก็โดนคนจับได้อยู่ดี”

ตอนแรกยวี่ถิงรู้สึกเสียใจ แต่พอได้ยินกัวเถาพูดแบบนั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจเฉินฝานมากขึ้น

พอสมาชิกในทีมหลายคนเห็นมีคนนำก็เริ่มพูดตาม ๆ กัน คงจะพูดให้สนุกปาก เพราะชดเชยกับที่ตกใจเมื่อกี่

เฉินฝานขมวดคิ้ว และมองคนที่หัวเราะเยาะตัวเองไปรอบ ๆ ห้องอย่างไม่พอใจ

ไม่ว่าของขวัญที่เขาให้นั้นจะล้ำค่าเพียงใด แต่ในสายตาของคนพวกนี้แล้ว มันก็เป็นได้แค่ของปลอมเท่านั้น

“โค้ชเซียว ผมมาที่นี่เพื่ออวยพรวันเกิดให้โค้ช ผมยังมีธุระที่บ้านต่อ ขอตัวก่อนนะครับ”

พอรู้สึกเบื่อ เฉินฝานก็ลุกขึ้นและจากไป...

หลังจากออกมาจากโรงแรมได้ไม่นาน เฉินฝานก็ได้รับข้อความขอโทษจากซานซาน

เขารีบพิมพ์ข้อความกลับไปเพื่ออธิบายว่าเขามีธุระด่วนเลยต้องรีบกลับไปก่อน

ขณะที่เฉินฝานกำลังจะส่งข้อกลับไป โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา ก็เห็นว่าเป็นสายจากพ่อของเขา

“ครับพ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ？”

“ฝานวันเกิดปีนี้ของลูก พ่อไม่ได้ให้ของขวัญอะไรกับลูก พ่อเลยจะยก วิลลาร์ด วิลล่า มูลค่ากว่าสามหมื่นล้านให้กับลูกแทนละกัน”

พอได้ยินคำพูดของพ่อ ฝานก็อึ้งไปพักนึง

เขาอาศัยอยู่ที่เมืองเจียงมาหลายปีแล้ว เพราะงั้นเขาจะไม่รู้จักชื่อวิลเลิจที่ขึ้นชื่ออย่าง วิลลาร์ด วิลล่า ได้ยังไงกัน！

มีคนดัง นักธุรกิจที่ร่ำรวยมากมายที่เข้าไปอยู่ในวิลเลิจแห่งนั้น ซึ่งวิลล่าแต่ละหลังมีราคาสูงมาก！

เด็กจน ๆ อย่างเขาก็ทำได้แค่ฟังคนอื่นเล่ามาเท่านั้น

“ของขวัญชิ้นนี้แพงเกินไปรึเปล่าครับพ่อ？” เฉินฝานรีบพูดขึ้น

ตอนนี้เขาชักจะรับไม่ไหวแล้ว เขากลัวว่าเขาจะหัวใจวายไปซะก่อน