“ถ้าพ่อไม่กลัวว่าลูกจะรับไม่ไหวล่ะก็ พ่อคงจะโอนย่านการค้ารอบ ๆ วิลลาร์ด วิลล่า ให้เป็นชื่อลูกไปแล้ว ตอนนี้รีบไปที่วิลเลิจนะ และให้พี่สาวของลูกจัดการโอนให้ซะ”

สิ่งที่พ่อพูดต่อไปนั้นก็ทำให้ฝานถึงกับตกใจ

เขาค่อย ๆ เข้าใจเรื่องที่เขาเป็นทายาทมหาเศรษฐีแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าจะรวยถึงขนาดนี้

ย่านการค้ารอบ ๆ วิลลาร์ด วิลล่า นั้น เป็นที่ ๆ เจริญที่สุดในเมืองเจียง！

โรงแรมระดับห้าดาวและคลับต่าง ๆ ต่างก็ต้องพึ่งย่านการค้านี้ทั้งนั้น เพราะงั้นถ้าจะบอกว่าหรูหรามากก็คงจะไม่แปลก

จากที่พ่อพูดมา ทุกอย่างนี้เป็นทรัพย์สินของตระกูลเขาทั้งหมดงั้นเหรอ？

เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะกัดปลายลิ้นเพื่อให้ตัวเองสงบลง

“เดี๋ยวก่อนครับพ่อ พี่สาวของผม ไม่ได้ทำงานอยู่ที่เมืองอื่นหรอกเหรอครับ？”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กโง่ เราจะว่างใจเลี้ยงลูกโดยไม่สนใจได้ยังไง จำสาวไฮโซที่สุดในเมืองเจียงที่เป็นเจ้าของ ซานเดอร์สัน โพรฟูเมอเรีย มูลค่าห้าร้อยพันล้านได้ไหม？ เมื่อก่อนลูกมักจะเอาเธอมาล้อว่าเป็นพี่สาวของลูก เธอเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของลูก ตอนนี้พี่เขาอยู่ที่เมืองเจียง คอยดูแลลูกอยู่ห่าง ๆ ด้วยนะ

ปลายสายหัวเราะออกมา แล้วเล่าให้เขาฟัง

“ฝานลูกต้องจำไว้นะว่าการที่เลี้ยงลูกแบบจน ๆ นั้นไม่ใช่แค่ต้องการให้ลูกลำบาก แต่สิ่งสำคัญคือเราต้องการให้ลูกรู้จักตัวตนของลูกเอง เอาล่ะ รีบไปที่วิลเลจเถอะ พี่สาวของลูกรออยู่”

“ครับพ่อ”

เฉินฝานวางสาย และสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ในความคิดของเขา ไม่ว่าจะรวยหรือจน พ่อของเขานั้นก็ยังเข้มงวดไม่เคยเปลี่ยน

หลังจากรอให้อารมณ์สงบลงแล้ว เขาก็นั่งแท็กซี่ไปที่ วิลลาร์ด วิลล่า...

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสถานที่ที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองเจียง เฉินฝานรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก

พอมองไปรอบ ๆ ประตูโค้งสีขาวที่ตั้งสูงตระหง่าน มีน้ำพุกำลังพ่นออกมา ต้นไม้สีเขียวพริ้วไหวไปตามสายลม ที่นี้มีตึกหลายหลังที่ทำด้วยอิฐสีแดง และปูหลังคาด้วยกระเบื้องสีเขียวนั้นดูสวยงามมาก

ด้านนอกวิลเลจมีล็อบบี้ใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ถ้าจะเข้ามาที่วิลเลจต้องผ่านล็อบบี้ใหญ่นี้มาเท่านั้น

เฉินฝานตกตะลึงในความสวย เขาเดินตรงเข้าไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวค่ะ นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล เข้าไม่ได้นะคะ”

พนักงานต้อนรับสาวที่กำลังยืนอยู่ในชุดยูนิฟอร์ม มีท่าทางที่เย็นชา

เธอมองเฉินฝานตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างเยียด ๆ

คนที่จะเข้าไปในวิลลาร์ด วิลล่าได้นั้นจะต้องเป็นคนใหญ่คนโต ไม่เคยมีใครแต่ตัวโทรม ๆ แบบนี้มาก่อน

เธอคิดว่าคนที่ใส่ชุดโนเนมราคาไม่ถึงร้อยอย่างเฉินฝาน คงจะมาเดิน ๆ แถวหน้าวิลเลจแล้วถ่ายรูปไปโพสต์เหมือนคนอื่น ๆ เป็นแน่

ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าที่ เธอคงไม่มีทางสนใจคนอย่างเฉินฝานแน่ ๆ

“ผม… ผมจะเข้าไปหาคุณเฉินเสว”

“ขออภัยด้วยนะคะ คุณจำเป็นจะต้องนัดล่วงหน้าก่อน ถึงจะเข้าไปข้างในวิลเลจของเราได้ค่ะ！”

น้ำเสียงของพนักงานต้อนรับนั้นเย็นชามาก

ทันใดนั้น ก็มีผู้ชายคนนึงเดินลงมาจากรถเทสล่าที่จอดอยู่ใกล้ ๆ และเดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้

“เห้ย ทำไมถึงมีคนจรจัดเข้ามาแถวนี้ล่ะ ให้ฉันช่วยไล่มันออกไปให้ไหม？”

เขามองเฉินฝานอย่างเหยียด ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“คุณหลินมาแล้วเหรอคะ อย่าทำให้มือของคุณต้องสกปรกเลยค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกยามมาไล่ออกไปเองค่ะ！”

พอเห็นอ้าวเสวียนสวมชุดสูท และรองเท้าหนัง แววตาของพนักงานต้อนรับก็เป็นประกายขึ้นทันที และท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เธอทักทายเขาอย่างกระตือรือร้นจนแทบจะยื่นหน้าอกเข้าไปอยู่แล้ว

“อื้ม ที่เธอพูดก็ถูกของเธอ”

อ้าวเสวียนยิ้มออกมาอย่างได้ใจ ก่อนจะบีบก้นพนักงานต้อนรับสองสามครั้ง จนเธอร้องวี๊ดว๊าดออกมา

แล้วเขาก็หันมาเลิกคิ้วมองฝานอย่างกร่าง ๆ ราวกับว่าเขาเจ๋งมาก

จากนั้นเขาก็ถามพนักงานต้อนรับว่า “วันนี้คุณเฉินเสวอยู่ไหม？ พอดีฉันเข้ามากระทันหัน ตั้งใจจะเอากุหลาบช่อนี้มาให้เธอน่ะ”