พนักงานต้องรับก็มองไปรอบ ๆ อยู่ห้านาทีแต่ก็หาไม่เจอเช่นกัน

‘คนจนนี่มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ？ แม้แต่ที่ยืนยังไม่มี’

เฉินฝานคิดในใจ พอเขาเห็นว่าทุกคนมองเขาเป็นอากาศ เขาก็ถอนหายใจออกมา

เขาไม่สนใจสายตาแปลก ๆ ของคนรอบข้าง ก่อนจะตรงเข้าไปหาเฉินเสวแล้วพูดว่า “พี่ พ่อบอกให้ผมมาหาพี่เพื่อเซ็นสัญญา”

ทันทีที่พูดจบ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็เงียบกริบ และพากันจ้องไปที่เฉินฝาน

“ไอ้คนจนนี่ประสาทรึป่าว มาหาญาติอะไรที่นี่”

“ใช่ นักศึกษาจน ๆ ที่สวมเสื้อผ้าราคาไม่ถึงร้อยจะเป็นน้องชายของคุณเฉินได้ยังไงกัน”

ทุกคนต่างพาบ่นพึมพำ และมองเฉินฝานด้วยสายตาที่ดูถูก

แต่ที่นี่ก็มีแค่เฉินฝานที่เป็นคนนอกไม่ใช่รึไง？

พอคิดอย่างงั้น ทุกคนก็กลั้นหายใจและเงี่ยหูรอฟังคำตอบ

“ฝาน มาแล้วทำไมไม่โทรหาพี่ล่ะ？”

สีหน้าเย็นชาของเฉินเสวนั้นยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

มันทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกเย็น ๆ แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่หนาววาบไปทั้งตัว สีหน้าของเขาดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“นี่... จะเป็นไปได้ยังไงกัน？” อ้าวเสวียนถึงกับอึ้ง

เฉินฝานไม่ได้หันไปมองอ้าวเสวียน เขาหันไปถามพี่สาวของเขาว่า “พี่ นี่คือคนที่จะมาจีบพี่เหรอ？ ตะกี้เขาจะลงไม้ลงมือกับผม ผมไม่ชอบเขา”

“คุณเฉิน ผม...” พออ้าวเสวียนได้ยินแบบนั้น เขาก็รีบอธิบายทันที

เฉินเสวพูดอย่างเย็นชา “พอได้แล้ว！ คุณหลิน ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผล ถ้าอยากจะร่วมมือกันต่อก็พอจะได้ แต่ต้องทำให้ฉันพอใจก่อน！”

“คุณเฉิน สั่งมาได้เลยครับ” อ้าวเสวียนพูดพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เฉินเสวยิ้มที่มุมปาก ออร่าราชินีพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

เธอชี้ไปที่รถเทสล่าซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล แล้วพูดเบา ๆ ว่า “รถของนายจอดอยู่ที่ประตู เมื่อกี้มันขวางทางที่ฉันจะมาหาน้องชายฉัน”

สีหน้าของอ้าวเสวียนเปลี่ยนไป หลังจากลังเลอยู่นาน เขาก็กัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณเฉินไม่ชอบ งั้นผมจะทุบมันทิ้งซะ！”

เขาเดินไปที่รถของเขา ก่อนจะหยิบไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างทางมา

แล้วฟาดลงไปที่กระจกรถจนแตก

แล้วอ้าวเสวียนก็หันกลับมามอง และเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้มีท่าทีจะห้ามเขาเลย

เขาเลยเหวี่ยงแรง ๆ อีกครั้ง！

สิบห้านาทีต่อมา รถยนต์เทสล่าที่หรูหรา และล้ำสมัยนั้นถูกทุบจนไม่เหลือชิ้นดี

อ้าวเสวียนที่เหงื่อโชกไปทั้งตัวเดินกลับไปที่ห้องโถงพลางพูดกับเสวว่า “คุณเฉิน คุณพอใจรึยังครับ？”

“ไม่พอ！ เมื่อกี้ขาขวาของนายเกือบจะเตะน้องชายฉัน” สีหน้าของเฉินเสวยังคงนิ่ง น้ำเสียงของเธอนั้นยังคงเย็นชาเช่นเดิม

“ผม... เข้าใจแล้วครับ”

อ้าวเสวียนหน้าซีด และหลับตาลง

ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

พลางเหวี่ยงไม้ในมือไปที่ขาขวาของตัวเองอย่างแรง！

และก็มีเสียงร้องดังลั่น！

ทุกอย่างเงียบกริบ！

ทุกคนที่เห็นภาพนี้ต่างพากันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“พอไหมครับ？” อ้าวเสวียนเหงื่อออกเพราะความเจ็บปวด และพูดด้วยเสียงสั่น ๆ

เฉินเสวไม่ตอบ แต่มองไปที่เฉินฝานและถามว่า “ว่าไงน้องชาย พอใจยัง？”

เฉินฝานกลืนน้ำลายลงคอ และตกใจกับท่าทางของพี่สาว

พี่สาวที่ปกติแล้วมักจะเป็นคนเงียบ ๆ ที่แท้ก็โหดใช่เล่น

เฉินฝานรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “พอแล้วล่ะ”

พอได้ยินอย่างนั้น เฉินเสวก็ยิ้มพลางหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าใบนึง

“นี่คือเช็คสิบล้าน เป็นค่าเปลี่ยนรถใหม่ให้คุณ”

พอพูดจบ เธอก็หันกลับมา และพูดกับยามว่า “ให้คนพาคุณหลินไปส่งที่บ้านที ส่วนเรื่องความร่วมมือนั้น รอให้ขาของคุณหลินหายดีก่อนแล้วค่อยมาคุยกับน้องชายฉัน！”