icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 17
นาฬิกาปาเต็กฟิลิปป์
จำนวนคำ:968    |    อัปเดตเมื่อ:30/08/2022

เฉินเสวหัวเราะออกมา เธอมองน้องชายของเธออย่างอ่อนโยน แล้วพูดขึ้นว่า “นี่มันร้านอาหารฝรั่งเศส จะไปมีซาลาเปาได้ยังไง”

“เฮ้อ ผมไม่เข้าใจชีวิตคนรวยเลยจริง ๆ” เฉินฝานถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ

เฉินเสวเลยพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเองแหละ อ่อใช่ วันเกิดปีนี้ พี่ยังไม่ได้ให้ของขวัญนายเลย”

หลังจากพูดจบ เธอก็เปิดกระเป๋าหลุยส์รุ่นล่าสุด แล้วหยิบกล่องขนาดเท่าฝ่ามือออกมา

“นี่คือนาฬิกาสั่งทำของปาเต็ก ฟิลิปป์ ที่พี่สั่งทำให้นายโดยเฉพาะ ราคาไม่แพงหรอก ประมาณสามล้านน่ะ”

เฉินเสวยิ้ม และส่งกล่องของขวัญให้เฉินฝาน

“สามล้าน! นี่เรียกว่าไม่แพงเหรอ? พี่อยากให้ผมตกใจตายรึไง?”

เฉินฝานหัวใจเต้นตุบ ๆ แต่เขาพยายามเก็บอาการ เพราะไม่อยากให้พี่สาวของเขามองไม่ดี

เขาหยิบกล่องของขวัญขึ้นมา พอเปิดออกก็เห็นนาฬิกาเรือนงามอยู่ในกล่องนั้น

“ไอ้นี่เนี่ยนะสามล้าน ?” เฉินฝานรู้สึกกระอักกระอวนในใจ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เฉินฝานก็นั่งพักอยู่ที่วิลเลจประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะกลับออกไป

“ให้พี่ขับรถไปส่งไหม?” เฉินเสวเอ่ยถาม

เฉินฝานส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง พี่ไปทำธุระต่อเถอะ”

หลังจากเขาเห็นว่าคนอื่นปฏิบัติกับเขาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเขามีเงิน เฉินฝานจึงไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนพวกนี้เป็นคนยังไงกันแน่

“บางทีอาจจะเห็นธาตุแท้ของคนพวกนั้นตอนที่ตัวเองจนล่ะมั้ง”

เฉินฝานแอบถอนหายใจออกมา เขาไม่ต้องการที่จะทำตัวสูงส่ง และทำลายชีวิตที่สงบสุขของเขา และเขาก็ไม่ต้องการให้คนอื่นมารุมล้อมเขาเพราะเขามีเงินเช่นกัน

หลังจากที่ฝานแยกย้ายกับเฉินเสว และออกมาจากวิลลาร์ด วิลล่า เขาก็มาที่ย่านการค้า

บนถนนนั้นมีแต่วัยรุ่นที่แต่งกายทันสมัยไม่ก็พวกนักธุรกิจเดินผ่านไปผ่านมา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เฉินฝานคงจะรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำกว่าใคร ๆ แต่ตอนนี้ย่านการค้านี้เป็นของเขาทั้งหมด!

“ฉันจะรู้สึกต้อยต่ำกว่าคนอื่นแบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับชีวิตคนรวยให้ได้!” เฉินฝานตัดสินใจ

และก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“เฉินฝาน มาทำอะไรที่นี่! ?”

เฉินฝานหันกลับไปก็เห็นคนรู้จักสองสามคน

ซานซาน ยวี่ถิง กัวเถา และผู้ติดตามของเขากำลังจะเข้าไปใน ฟู่เย่ว เทนนิส คลับ

“เฉินฝาน! ใช่นายจริง ๆ ด้วย ทำไมไม่ตอบข้อความของฉันล่ะ! ?”

ซานซานรู้สึกโกรธเล็กน้อย เพราะเธอส่งข้อความขอโทษเฉินฝานแล้ว แต่เฉินฝานไม่ได้ตอบกลับ และมาเดินเล่นแถวนี้แทน

เฉินฝานเกาหัวอย่างประหม่า ความจริงเขาก็ไม่ได้ไม่อยากตอบ

แต่พอจะตอบ พ่อเขาก็โทรมา เขาเลยลืมตอบไปเสียสนิท

จริง ๆ แล้ว ซานซานแสร้งทำเป็นโกรธ เธอรู้ว่าเฉินฝานรู้สึกเสียใจที่โดนทุกคนสงสัยเลยพูดขึ้นว่า “เรากำลังจะไปตีเทนนิสกัน ไปด้วยกันสิ”

พอซานซานพูดจบ กัวเถาก็พูดขึ้นอย่างเหยียด ๆ “โค้ช ไอ้กระจอกแบบมัน ไม่สมควรมาเล่นกับเราหรอก”

แม้ว่ายวี่ถิงจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอนั้นก็มองเขาอย่างเหยียด ๆ เช่นกัน และเธอก็ไม่อยากให้ฝานไปกับพวกเธอด้วย

ซานซานกลอกตาเล็กน้อย “พอได้แล้ว กัวเถา พูดให้มันน้อย ๆ หน่อย”

แม้ว่าปกติแล้ว ซานซานจะเป็นคนพูดง่าย แต่ในเมื่อเธอพูดออกมาแบบนั้นแล้ว กัวเถาเลยไม่กล้าปฏิเสธ

กัวเถาเหลือบมองไปที่ประตู ก่อนจะยื่นมือออกมา และโบกมือขึ้น “หวังเฉียน ทางนี้”

ทุกคนหันหน้าไปมองคนที่เดินมา

มีผู้ชายหน้าตาดีสวมชุดสูทอาร์มานี่ พอเห็นพวกเขา เขาก็เดินยิ้มเข้ามา

พอหวังเฉียนเห็นซานซาน เขาก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เขาก้มลงอย่างสุภาพบุรุษ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โค้ชเซียว ผมจองสนามเทนนิสไว้แล้ว เข้าไปข้างในได้เลยครับ”

ซานซานยิ้มอย่างสุภาพและพยักหน้า และทุกคนก็เดินตามหวังเฉียนเข้าไปข้างใน

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 เสียงครางจากในห้อง2 บทที่ 2 คนจนสมควรโดนรังแกงั้นเหรอ3 บทที่ 3 ฉันเป็นทายาทมหาเศรษฐี4 บทที่ 4 ลูกต้องชินกับความรวยให้ได้5 บทที่ 5 น้ำหอมราคาสามแสน6 บทที่ 6 ฉันเอาน้ำหอมขวดนี้7 บทที่ 7 ใส่ร้ายฉันงั้นเหรอ8 บทที่ 8 ตราประจำตระกูล9 บทที่ 9 ฉันเป็นคนรักสะอาด10 บทที่ 10 ของขวัญสุดวิเศษ11 บทที่ 11 น้ำหอมนี้เป็นของปลอม!12 บทที่ 12 พี่สาวเป็นคนรวยติดอันดับต้น ๆ ของเมืองเจียง13 บทที่ 13 กล้าแตะต้องน้องชายฉันก็ลองดู14 บทที่ 14 ไม่มีที่ยืนสำหรับคนจน15 บทที่ 15 คุณเฉิน16 บทที่ 16 ร้านอาหารฝรั่งเศส17 บทที่ 17 นาฬิกาปาเต็กฟิลิปป์18 บทที่ 18 สารรูปจน ๆ อย่างนายเนี่ยนะ19 บทที่ 19 เป็นแคดดี้20 บทที่ 20 โดนนาฬิกาโรเล็กซ์21 บทที่ 21 เห็นแก่พ่อฉันเถอะ22 บทที่ 22 พ่อแกเป็นใคร23 บทที่ 23 แกแน่งั้นเหรอ24 บทที่ 24 คุกเข่าแล้วเอาหัวคำนับ25 บทที่ 25 ใครคือเพื่อนของนาย26 บทที่ 26 สวัสดีค่ะ บอส27 บทที่ 27 ไม่มีข้อมูลสมาชิก28 บทที่ 28 ฉันจะฆ่าตัวตายให้นายดู29 บทที่ 29 เราเลิกกันไปแล้ว30 บทที่ 30 มันจบแล้ว31 บทที่ 31 เธอบอกว่าไม่รักเงินไม่ใช่เหรอ32 บทที่ 32 กล่องใส่น้ำหอม33 บทที่ 33 เป็นเศรษฐีงั้นเหรอ34 บทที่ 34 เรื่องอื้อฉาวของเฉินฝาน35 บทที่ 35 โต้กลับ36 บทที่ 36 เฮียเถา ฉันเชื่อเฮีย37 บทที่ 37 เศรษฐีลึกลับจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน38 บทที่ 38 ฉันจะรอคุณในป่า39 บทที่ 39 ไปป่าจริง ๆ เหรอ40 บทที่ 40 ดับฝันความรวย41 บทที่ 41 กลั่นแกล้ง42 บทที่ 42 อุบัติเหตุ43 บทที่ 43 ทำกระโปรงของเธอเลอะ44 บทที่ 44 สถานการณ์ที่เปลี่ยนไป45 บทที่ 45 งานเลี้ยงของชมรม46 บทที่ 46 เพื่อนเก่า47 บทที่ 47 ใส่ร้าย48 บทที่ 48 ใครจะจ่าย49 บทที่ 49 ไม่จ่าย50 บทที่ 50 วิลลาร์ด วิลล่า อันหรูหรา51 บทที่ 51 ไล่มันออกไป52 บทที่ 52 เปลี่ยนกฎ53 บทที่ 53 ไม่ซื้อตั๋วห้ามเข้า54 บทที่ 54 ทำเหล้าชื่อดังแตก55 บทที่ 55 หรือจะเป็นลูกไฮโซที่ไม่เปิดเผยตัวตน56 บทที่ 56 ต้องเป็นคนรวยที่ปิดบังตัวเองแน่ ๆ57 บทที่ 57 เงินสดเต็มโต๊ะ58 บทที่ 58 มีอะไรแปลก ๆ59 บทที่ 59 จัดงานเลี้ยง60 บทที่ 60 ฉันจะหารครึ่งกับนาย61 บทที่ 61 สร้างรายได้ให้ตัวเอง62 บทที่ 62 สั่งไวน์มาอีกห้าขวด63 บทที่ 63 ไม่มีเงินจ่าย64 บทที่ 64 ชักดาบ65 บทที่ 65 ทวงหนี้66 บทที่ 66 เอาเงินมาจากไหน67 บทที่ 67 คุณชายเฉิน68 บทที่ 68 คุณชายเฉินมีแฟนไหม?69 บทที่ 69 คุณชายเฉินล่ะครับ?70 บทที่ 70 เรื่องร้ายกลายเป็นดี71 บทที่ 71 การลงโทษที่แสนงดงาม72 บทที่ 72 รถก็สวยคนก็สวย73 บทที่ 73 เกาะผู้หญิงรวย74 บทที่ 74 คนจนและคนรวย75 บทที่ 75 เชิญไปงานเลี้ยงวันเกิด76 บทที่ 76 เหตุผลในการเชิญ77 บทที่ 77 คุณชายลึกลับ78 บทที่ 78 แม้แต่คนโง่ยังรู้79 บทที่ 79 คู่รักที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก80 บทที่ 80 เหลือที่ว่างแค่ที่เดียว81 บทที่ 81 ให้แกเป็นพนักงานชั่วคราว82 บทที่ 82 ทักผิดคน83 บทที่ 83 คุณชายเฉินไฮโซหนุ่ม84 บทที่ 84 แฟน85 บทที่ 85 คำอวยพรวันเกิดที่แตกต่างออกไป86 บทที่ 86 ตามใจยวี่ถิง87 บทที่ 87 ทำเป็นฮีโร่เข้าไปช่วยผู้หญิง88 บทที่ 88 ผู้ชายคนนี้ดูคุ้น ๆ นะ89 บทที่ 89 รับช่วงร้านอาหารใหม่90 บทที่ 90 ถ้าไม่มีปัญญาซื้อรถก็อย่าเรียนขับรถเลย91 บทที่ 91 ช่วยเก็บอาการด้วย92 บทที่ 92 คนรู้จัก93 บทที่ 93 น้ำเปล่าราคาเก้าร้อยเก้าสิบเก้า94 บทที่ 94 โรแมนติก95 บทที่ 95 หญิงสาวผู้มีน้ำใจ96 บทที่ 96 การปฏิบัติที่ไม่เหมือนกัน97 บทที่ 97 อาหารราคาแพง98 บทที่ 98 คนหน้าด้าน99 บทที่ 99 มีรถหรูรับส่ง100 บทที่ 100 ไม่มีปัญญาซื้อก็อย่ามาแตะ