ฉันนี่แหละเศรษฐี
ผู้เขียน:Abelard Evans
หมวดหมู่สมัยใหม่
ฉันนี่แหละเศรษฐี
เฉินเสวหัวเราะออกมา เธอมองน้องชายของเธออย่างอ่อนโยน แล้วพูดขึ้นว่า “นี่มันร้านอาหารฝรั่งเศส จะไปมีซาลาเปาได้ยังไง”
“เฮ้อ ผมไม่เข้าใจชีวิตคนรวยเลยจริง ๆ” เฉินฝานถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ
เฉินเสวเลยพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเองแหละ อ่อใช่ วันเกิดปีนี้ พี่ยังไม่ได้ให้ของขวัญนายเลย”
หลังจากพูดจบ เธอก็เปิดกระเป๋าหลุยส์รุ่นล่าสุด แล้วหยิบกล่องขนาดเท่าฝ่ามือออกมา
“นี่คือนาฬิกาสั่งทำของปาเต็ก ฟิลิปป์ ที่พี่สั่งทำให้นายโดยเฉพาะ ราคาไม่แพงหรอก ประมาณสามล้านน่ะ”
เฉินเสวยิ้ม และส่งกล่องของขวัญให้เฉินฝาน
“สามล้าน! นี่เรียกว่าไม่แพงเหรอ? พี่อยากให้ผมตกใจตายรึไง?”
เฉินฝานหัวใจเต้นตุบ ๆ แต่เขาพยายามเก็บอาการ เพราะไม่อยากให้พี่สาวของเขามองไม่ดี
เขาหยิบกล่องของขวัญขึ้นมา พอเปิดออกก็เห็นนาฬิกาเรือนงามอยู่ในกล่องนั้น
“ไอ้นี่เนี่ยนะสามล้าน ?” เฉินฝานรู้สึกกระอักกระอวนในใจ
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เฉินฝานก็นั่งพักอยู่ที่วิลเลจประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะกลับออกไป
“ให้พี่ขับรถไปส่งไหม?” เฉินเสวเอ่ยถาม
เฉินฝานส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง พี่ไปทำธุระต่อเถอะ”
หลังจากเขาเห็นว่าคนอื่นปฏิบัติกับเขาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเขามีเงิน เฉินฝานจึงไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนพวกนี้เป็นคนยังไงกันแน่
“บางทีอาจจะเห็นธาตุแท้ของคนพวกนั้นตอนที่ตัวเองจนล่ะมั้ง”
เฉินฝานแอบถอนหายใจออกมา เขาไม่ต้องการที่จะทำตัวสูงส่ง และทำลายชีวิตที่สงบสุขของเขา และเขาก็ไม่ต้องการให้คนอื่นมารุมล้อมเขาเพราะเขามีเงินเช่นกัน
หลังจากที่ฝานแยกย้ายกับเฉินเสว และออกมาจากวิลลาร์ด วิลล่า เขาก็มาที่ย่านการค้า
บนถนนนั้นมีแต่วัยรุ่นที่แต่งกายทันสมัยไม่ก็พวกนักธุรกิจเดินผ่านไปผ่านมา
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เฉินฝานคงจะรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำกว่าใคร ๆ แต่ตอนนี้ย่านการค้านี้เป็นของเขาทั้งหมด!
“ฉันจะรู้สึกต้อยต่ำกว่าคนอื่นแบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับชีวิตคนรวยให้ได้!” เฉินฝานตัดสินใจ
และก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“เฉินฝาน มาทำอะไรที่นี่! ?”
เฉินฝานหันกลับไปก็เห็นคนรู้จักสองสามคน
ซานซาน ยวี่ถิง กัวเถา และผู้ติดตามของเขากำลังจะเข้าไปใน ฟู่เย่ว เทนนิส คลับ
“เฉินฝาน! ใช่นายจริง ๆ ด้วย ทำไมไม่ตอบข้อความของฉันล่ะ! ?”
ซานซานรู้สึกโกรธเล็กน้อย เพราะเธอส่งข้อความขอโทษเฉินฝานแล้ว แต่เฉินฝานไม่ได้ตอบกลับ และมาเดินเล่นแถวนี้แทน
เฉินฝานเกาหัวอย่างประหม่า ความจริงเขาก็ไม่ได้ไม่อยากตอบ
แต่พอจะตอบ พ่อเขาก็โทรมา เขาเลยลืมตอบไปเสียสนิท
จริง ๆ แล้ว ซานซานแสร้งทำเป็นโกรธ เธอรู้ว่าเฉินฝานรู้สึกเสียใจที่โดนทุกคนสงสัยเลยพูดขึ้นว่า “เรากำลังจะไปตีเทนนิสกัน ไปด้วยกันสิ”
พอซานซานพูดจบ กัวเถาก็พูดขึ้นอย่างเหยียด ๆ “โค้ช ไอ้กระจอกแบบมัน ไม่สมควรมาเล่นกับเราหรอก”
แม้ว่ายวี่ถิงจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอนั้นก็มองเขาอย่างเหยียด ๆ เช่นกัน และเธอก็ไม่อยากให้ฝานไปกับพวกเธอด้วย
ซานซานกลอกตาเล็กน้อย “พอได้แล้ว กัวเถา พูดให้มันน้อย ๆ หน่อย”
แม้ว่าปกติแล้ว ซานซานจะเป็นคนพูดง่าย แต่ในเมื่อเธอพูดออกมาแบบนั้นแล้ว กัวเถาเลยไม่กล้าปฏิเสธ
กัวเถาเหลือบมองไปที่ประตู ก่อนจะยื่นมือออกมา และโบกมือขึ้น “หวังเฉียน ทางนี้”
ทุกคนหันหน้าไปมองคนที่เดินมา
มีผู้ชายหน้าตาดีสวมชุดสูทอาร์มานี่ พอเห็นพวกเขา เขาก็เดินยิ้มเข้ามา
พอหวังเฉียนเห็นซานซาน เขาก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
เขาก้มลงอย่างสุภาพบุรุษ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โค้ชเซียว ผมจองสนามเทนนิสไว้แล้ว เข้าไปข้างในได้เลยครับ”
ซานซานยิ้มอย่างสุภาพและพยักหน้า และทุกคนก็เดินตามหวังเฉียนเข้าไปข้างใน