เฉินเสวหัวเราะออกมา เธอมองน้องชายของเธออย่างอ่อนโยน แล้วพูดขึ้นว่า “นี่มันร้านอาหารฝรั่งเศส จะไปมีซาลาเปาได้ยังไง”

“เฮ้อ ผมไม่เข้าใจชีวิตคนรวยเลยจริง ๆ” เฉินฝานถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ

เฉินเสวเลยพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเองแหละ อ่อใช่ วันเกิดปีนี้ พี่ยังไม่ได้ให้ของขวัญนายเลย”

หลังจากพูดจบ เธอก็เปิดกระเป๋าหลุยส์รุ่นล่าสุด แล้วหยิบกล่องขนาดเท่าฝ่ามือออกมา

“นี่คือนาฬิกาสั่งทำของปาเต็ก ฟิลิปป์ ที่พี่สั่งทำให้นายโดยเฉพาะ ราคาไม่แพงหรอก ประมาณสามล้านน่ะ”

เฉินเสวยิ้ม และส่งกล่องของขวัญให้เฉินฝาน

“สามล้าน！ นี่เรียกว่าไม่แพงเหรอ？ พี่อยากให้ผมตกใจตายรึไง？”

เฉินฝานหัวใจเต้นตุบ ๆ แต่เขาพยายามเก็บอาการ เพราะไม่อยากให้พี่สาวของเขามองไม่ดี

เขาหยิบกล่องของขวัญขึ้นมา พอเปิดออกก็เห็นนาฬิกาเรือนงามอยู่ในกล่องนั้น

“ไอ้นี่เนี่ยนะสามล้าน ？” เฉินฝานรู้สึกกระอักกระอวนในใจ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เฉินฝานก็นั่งพักอยู่ที่วิลเลจประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะกลับออกไป

“ให้พี่ขับรถไปส่งไหม？” เฉินเสวเอ่ยถาม

เฉินฝานส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง พี่ไปทำธุระต่อเถอะ”

หลังจากเขาเห็นว่าคนอื่นปฏิบัติกับเขาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นเขามีเงิน เฉินฝานจึงไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนพวกนี้เป็นคนยังไงกันแน่

“บางทีอาจจะเห็นธาตุแท้ของคนพวกนั้นตอนที่ตัวเองจนล่ะมั้ง”

เฉินฝานแอบถอนหายใจออกมา เขาไม่ต้องการที่จะทำตัวสูงส่ง และทำลายชีวิตที่สงบสุขของเขา และเขาก็ไม่ต้องการให้คนอื่นมารุมล้อมเขาเพราะเขามีเงินเช่นกัน

หลังจากที่ฝานแยกย้ายกับเฉินเสว และออกมาจากวิลลาร์ด วิลล่า เขาก็มาที่ย่านการค้า

บนถนนนั้นมีแต่วัยรุ่นที่แต่งกายทันสมัยไม่ก็พวกนักธุรกิจเดินผ่านไปผ่านมา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เฉินฝานคงจะรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำกว่าใคร ๆ แต่ตอนนี้ย่านการค้านี้เป็นของเขาทั้งหมด！

“ฉันจะรู้สึกต้อยต่ำกว่าคนอื่นแบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับชีวิตคนรวยให้ได้！” เฉินฝานตัดสินใจ

และก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“เฉินฝาน มาทำอะไรที่นี่！ ？”

เฉินฝานหันกลับไปก็เห็นคนรู้จักสองสามคน

ซานซาน ยวี่ถิง กัวเถา และผู้ติดตามของเขากำลังจะเข้าไปใน ฟู่เย่ว เทนนิส คลับ

“เฉินฝาน！ ใช่นายจริง ๆ ด้วย ทำไมไม่ตอบข้อความของฉันล่ะ！ ？”

ซานซานรู้สึกโกรธเล็กน้อย เพราะเธอส่งข้อความขอโทษเฉินฝานแล้ว แต่เฉินฝานไม่ได้ตอบกลับ และมาเดินเล่นแถวนี้แทน

เฉินฝานเกาหัวอย่างประหม่า ความจริงเขาก็ไม่ได้ไม่อยากตอบ

แต่พอจะตอบ พ่อเขาก็โทรมา เขาเลยลืมตอบไปเสียสนิท

จริง ๆ แล้ว ซานซานแสร้งทำเป็นโกรธ เธอรู้ว่าเฉินฝานรู้สึกเสียใจที่โดนทุกคนสงสัยเลยพูดขึ้นว่า “เรากำลังจะไปตีเทนนิสกัน ไปด้วยกันสิ”

พอซานซานพูดจบ กัวเถาก็พูดขึ้นอย่างเหยียด ๆ “โค้ช ไอ้กระจอกแบบมัน ไม่สมควรมาเล่นกับเราหรอก”

แม้ว่ายวี่ถิงจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอนั้นก็มองเขาอย่างเหยียด ๆ เช่นกัน และเธอก็ไม่อยากให้ฝานไปกับพวกเธอด้วย

ซานซานกลอกตาเล็กน้อย “พอได้แล้ว กัวเถา พูดให้มันน้อย ๆ หน่อย”

แม้ว่าปกติแล้ว ซานซานจะเป็นคนพูดง่าย แต่ในเมื่อเธอพูดออกมาแบบนั้นแล้ว กัวเถาเลยไม่กล้าปฏิเสธ

กัวเถาเหลือบมองไปที่ประตู ก่อนจะยื่นมือออกมา และโบกมือขึ้น “หวังเฉียน ทางนี้”

ทุกคนหันหน้าไปมองคนที่เดินมา

มีผู้ชายหน้าตาดีสวมชุดสูทอาร์มานี่ พอเห็นพวกเขา เขาก็เดินยิ้มเข้ามา

พอหวังเฉียนเห็นซานซาน เขาก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เขาก้มลงอย่างสุภาพบุรุษ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โค้ชเซียว ผมจองสนามเทนนิสไว้แล้ว เข้าไปข้างในได้เลยครับ”

ซานซานยิ้มอย่างสุภาพและพยักหน้า และทุกคนก็เดินตามหวังเฉียนเข้าไปข้างใน