Warning! เตือนแล้วนะ

M T

าวิทยาลัยนี้มีร

นกำมือได้เป็นอย่างดี หลังจากที่เมื่อวานโดนอาฟเตอร์ช็อคไป ฉันก็เป็นล

แต่มีรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ หลังจากฉันโดนเขายิ้มใส่พร้อมกับประโยค ‘เหยียบตีน

แทบหลอมละลายใครหลายคนให้ตกหลุมรัก แต่สำหรับฉันมันดูเหมือน

๋อ.

อนจะจดจ่ออยู่กับเรื่องเล่าของเพื่อ

ะหมา รังแกแมว พี่แกทำมาหมด จนรุ่นพี่ปีสองปีสามปีสี่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วย คือมีคนบอกว่าพี่คนเนี้ยโค

เพื่อนอีกคนใจร้อนไม่ต่างกับ

พี่เขาโคตรข

้ห

กใจตรงไหนกั

วะพาร์ท” เพื่อนในกลุ่มอีกคนท

ัน ไอ้ ‘ขี้หวง’ เนี่ย มันสำคัญยังไ

ี้หวงนี่แหละที่ทำใครต่อใ

ี่ฉันสงสัยจึงเอ่ยถาม

งงอ่ะดิ” เพื่อนคนเดิมยิ้มแกมหัวเราะพร้อมกับชี้นิ้วใส่ฉัน “ก็ไอ้ที่บอกว่ามีทุกอย่างประจำอ

ะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ” เพื

ะ มันกลายเป็นธรรมเน

เนีย

วประจำ โต๊ะเรียนประจำ ที่เล่นกีฬาประจำ นี่มันยุคไหนกันแล้ว ยังมีอะไรแบบนี้อยู่ในมหาวิทยาลัยขอ

ศึกษ

รียนที่จับกลุ่มกันคุยเม้าท์มอยหอยสังข์ต่างพากันแตกฮื

ยาลัยนี้ เพราะฉะนั้นพึงสำนึกเอาไว้ด้วยว่าพวกเธอมีหน้าที่มาเรียน ไม่

เตียนที่ถึงพร

ป๊ะเลย แต่แตกต่างกันตรงที่ตอนนี้อาจารย์ที่ว่าไม่ถือไม้เรี

ะ” เพื่อนที่นั่

ประจำมหาวิทยาลัยชื่อ ‘พาร์ท’ ส่วนคนที่สองคือเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมฟังเรื่องเล่ากับฉัน

อกมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างลำตัวพร้อมกับป

กินข้าวกัน” พาร์ทที่นั่

ับฉัน แต่เราอยู่คนละเขต มหาวิทยาลัยที่เรามาเรียนคือมหาวิทยาลั

์ท แล้วฉันอ่ะ” แก้วที

ใจร้อนจัง” พาร์ทยิ

ยักพเยิดหน้าไปทางปิ่นที่นั่งอยู่ด้าน

าให้ฉันสองทีก่อนจะหันไปจ

สองในรั้วมหาวิทย

ยเห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน แต่จากนี้ก็ไม่ค่อยได้เห็นแล้ว เคยกินข้าวร่ว

็เป็นเหมือนบทบาทของลูกอย่างฉัน เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งถอนหา

้างหลังก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอ

T Ta

แสยะยิ้มให้มัน ไอ้ ‘คินทร์’ เป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายกับผมมาตั้งแต่สมัยมัธยม ด้วยนิสัยปา

ิงที่เรียนอนุบาลก็ยังตกหลุมรักมันได้ง่ายๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ที่เด่นชัดสะดุด

ต่พวกนักศึกษาผู้หญิงคนนั้นกลับชะงักและไม่กล้าเดินเข้ามาเพียงเ

็นเรื่องของผมที่ว่า ‘

ระชิบ

นะมึง” มาถึงปุ๊บก็ปล่

้กู ทำไมพวกผู้หญิ

ะไรมันนะ ก็แค่อยากคลายข

กคน แต่กูปากหมากับแค

มพยักหน

าแม้แต่จะเดินผ่านผม สาเหตุมันมาจากการที่ผมปากหมาใส่เขางั

ิม?” ผมปรายตามองหน้าไอ้คินทร์เมื่อ

องทั้งหมดที่มี ผ

ินเข้ามากอดคอผมก่อนจ

สัยอยากจะถามอีกเรื่อง “ผู้หญิงคนนั้น

าไม่รู้ไม่ชี้ แต่สา

าชู้มันทำอะไรผู้หญิงคนนั้นไปบ้าง ถ้าไม่แอบหอมแก้มก็น่าจะลูบน

รเขา บอกก

้วตามด้วยประโยคที่มันเปล่งเสียงออกมาชัดถ้อยชัดคำราวกับได้เกรดสี่วิ

” ผมถามทิ้งท้ายไว้ก่

นเกาหัวพลางทำหน้างงเป็นหมาเหงาเนื่องจากแปลความหมายจากค

ูกสร้างขึ้นมาเป็นเวลานาน และมีขั้นบันไดขึ้นโรงอาหารถึงหนึ่งร้อยขั้น (ทำไว้หอกไรตั้งหนึ่งร้อยขั้น =_=) ตอนเดินขึ้นโรงอาหา

าห้านาที ไม่ตายก็เหมือนมีชีวิตอยู่เหมือนคนพิการ ขาชาไปหลายวัน กว่าจะหายดีก็แดกพาราแ

งการของพี่เขาโดยการต่อยด้วย สรุปใครแพ้ ก็พวกพี่เขาที่มาหาเรื่องผม

วบริเวณ รุ่นเดียวกันหรือรุ่นน้องปีสองปีสาม พอเห็นผมทุ

!” ผมตะโกนลั่

อย่างไม่พอใจ จะกลัวกันหัวหดไปถึงไหน นี่ผมก็อยู่ปีสี

ู้ตัว โต๊ะกินข้าวที่ไม่มีใครกล้านั่งมาตลอดสามปีที่ผมอยู่ที่นี่ แต่บัด

ึ

นึ่งทีจนผมหันไปมอง เป็นไอ้คินทร์

ามพร้อมกับเสี

ำของกู” ผมพยักพเยิดหน้า

กลับมามองที่ผม พร้อมกับสายตาแล

ามจำเสื่อม โทษฐานโ

รอ” ผมถามมันพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตัวผู้

” ไอ้คินทร์ยกมือ

เผลอๆ ควายยังฉ

ำของกูกับมึง ไม่เคยมีใครกล้านั่งมาก่อน”

าพับแขนเสื้อขึ้น ใบหน้าฉายแววหื่นกาม

ยวกูไล่เอง” ผมรั้งแขนม

ำลังจะเดินไปหาเรื่อง เธอยังคงนั่งนิ

รับ” ผ

จะมองอย่างสงสัย เพียงเสี้ยววินาทีบนใบหน้า

ธอที่กำลังใช้มือเอาผมทัดห

ด้แล้วเหรอครับ” ผมถามพร้อมกับปรายตามองไ

หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะ” เธอทำเห

้ามาใหม่หรือไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่น้องควรจะสังเกตบ้างว่

่าทางเหมือนจะเรียนวิศวะด้วยนะ แต่ไม่ได้มีความเข้มแข็งบึกบึนอะไรเลย โดนว่านิดว่าหน่อย

นะคะ” เธอเริ่มลนลานเ

่าไรล่ะครับ! ไปนั่งที่อื่น

สนใจมากขึ้น สายตาหลายคู่มองมา

้เฟียต” ไอ้คินทร์ปรามผ

หรอก” ผมกระซิบบอ

ดิ หน้าน้องเขาซีดเป็นไก่อบแห้งแล้วเนี่ย”

กุมของมัน ก่อนจะมองเด็ก

นรู้เรื่องป่ะวะ

M T

ตกใจแตกตื่นของพาร์ททำให้ฉัน

ตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ฉันก็เบิกตากว้างพร้อมก

” เราสองคนหันห

คือแก้วนั่งทำท่าเหมือนจะร้องไห้ โดยที่มีผู้ชายสองคนใส่เสื้อช็อปยืนเท้าเอวข

าไปหาแก้วพร้อมกับโพล่งคำถามใส่โ

ี่เขาอ่ะฟิล์ม” แก้วตอบเสียงส

ากถูกเม้มแน่นก่อนจะหันข

ันชะงักกึก คำด่าที่ตระเตรียมไว้ห้าวินาทีก่อนหน้านี้พลันมลายหายไปจนหมด เหลื

หมือนน้ำท่วม

…

่นับได้ว่าเป็นการเคลื่อนไหวอย่างเดียวที่มีของเขา ฉันหยิกแขนตัวเ

กพี่เหรอคะ” พอตั้

ที่เห็นหน้าเขา อาการประหม่าก็เล่นงานฉันจนบังคับตัวเองไม่อยู่ ฉัน

วกพี่มาสามปีแล้ว” คนต

หรี่ตามองหน้าเขา พร้อมกับเสีย

ตัก

รงเมื่อเขายกริมฝีปากขึ้นนิ

ด้โปรดอย่

ห็นโต๊ะมันว่างอย

ไม่ให้คนอื่นนั่งเนี่ย บอกตรงๆ ว่ารู้สึกไม่โอเคมากๆ ถ้าอยากมีโต๊ะเป็นข

เงียบไม่โต้ตอ

่จะใช้ ถ้าพี่อยากใช้คนเดียวก็ออกเงินซื้อแล้วสลักเ

รี่ลงของเขาทำให้ความมั่นใจที่ฉันพยายามสะสมไว้

่อรอดูว่าเขาจะพ

ไว้อยู่แล้ว ไม่เชื่อก

ับไปมองโต๊ะเจ้าปัญหา สายตาส

พลภัทร

กิตติวงศ์’

ี่เขาว่าจริงๆ นี่มั