จำเลยรักลวงใจ
แต่ชาวีชอบความสงบและธรรมชาติสวยๆ ม่านมุกเองไม่เคยยอมแพ้ เธอคิดว่าความรักที่ชาวีมีให้เธอคงมากพอที่จะเปลี่ยนความคิดของเขาได้ ที่ไหนได้ เธอเข้าใจผิด ชาวีรักเธอไม่มากพอที่จะยอมตามใจเธอ
“มุกไม่เห็นมีอะไรเลยค่ะ มีแต่ต้นไม้สีเขียวเต็มไปหมด” หญิงสาวแย้งเสียงงอดแง๊ด มองไปทางไหนก็มีแต่ป่า หาความสบายตาไม่มีเลย เธออยากไปช็อปปิ้งก็ต้องนั่งรถนานเป็นชั่วโมง อยากจะเสริมสวยก็ต้องท่อสังขารเข้าไปในเมือง
“ต้นไม้พวกนั้นคืออนาคตของเราไงครับ”
ชาวีอธิบายเสียงนุ่ม เขามองภรรยาสาวตาฉ่ำ เขาหวังว่าสักวันม่านมุกจะคล้อยตาม และพร้อมที่จะสานฝันไปกับเขา
“เชิญคุณมีความสุขกับต้นไม้พวกนี้ไปเถอะค่ะ มุกเบื่อ ขอมุกเข้าไปในเมืองได้ไหมคะ”
ม่านมุกผละออกห่างอกสามี เขาควรใส่ใจเธอมากกว่านี้ แทนที่การสนใจต้นไม้พวกนั้น
“แย่จัง วันนี้ผมติดธุระด้วย ผมคงไปกับมุกไม่ได้” ชาวีบ่นอุบ วันนี้เขาติดนัดกับชาวบ้าน คงไปเป็นเพื่อนภรรยาไม่ได้
หญิงสาวไหวไหล่ “ไม่เป็นไรค่ะ มุกชินกับการเดินคนเดียวแล้วล่ะค่ะ” ม่านมุกไม่ได้ประชด ชาวีทุ่มเทให้กับชาวบ้าน มากกว่าเธอที่เป็นภรรยาหลายเท่านัก หากไม่ได้นอนเตียงเดียวกัน เธอคงไม่ได้เจอหน้าเขา เมื่อสามีของเธอในเวลาส่วนใหญ่อยู่ในกลุ่มคนจำนวนมาก เขาใส่ใจคนเหล่านั้น จนเกือบลืมหน้าที่สามีที่ดี
“มีเหตุผลหน่อยสิคะ” ชายหนุ่มพูดเสียงเหนื่อยหน่าย
ม่านมุกฝืนยิ้มทั้งที่ในใจของเธอเดือดปุดๆ “มุกเข้าใจค่ะ มุกไม่ได้ประชด มุกชินกับการเดินคนเดียวโดยไม่มีคุณจริงๆ นะคะ”
“ผมจะพยายามหาเวลาไปเป็นเพื่อนคุณนะมุก”
ชาวีพยายามประนีประนอมแม้เขาจะเริ่มระอา ภรรยาของเขาชอบเดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้า เธอแทบจะใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการช็อปปิ้ง คงเป็นเพราะช่วงนี้เขายุ่งจนไม่มีเวลาปลีกตัวไปเป็นเพื่อนม่านมุกเหมือนเก่า ชาวีเองก็รู้สึกแย่ เขาเลยเลือกที่จะซัปพอร์ตภรรยาด้วยสิ่งที่เขามี
“ผมให้นี่เพื่อชดเชยสิ่งที่ผมให้มุกไม่ได้นะครับ”
หญิงสาวยื่นมือไปรับ เธอรู้ดีว่าสิ่งที่สามีให้มาคืออะไร ม่านมุกแอบอมยิ้ม ข้อดีของชาวีคือเขาไม่เคยขี้เหนียว ชายผู้นี้กระเป๋าหนักตัวจริง แต่ละครั้งที่เธอได้ของกำนัลจากเขา มูลค่าไม่เคยต่ำกว่าหกหลักสักที
“มุกกำลังอยากได้กระเป๋าใบใหม่พอดีเลยค่ะ”
เธอเปรยลอยๆ รู้แก่ใจดี ชาวีไม่เคยปฏิเสธความต้องการของเธอ เขาไม่มีเวลา แต่เงินเขามีไม่อั้น
ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าส่งบัตรเครดิตของตนเองให้ “ใช้บัตรผมรูดก็ได้ครับ ผมหวังว่า นี่คงชดเชยให้กับมุกได้”
ม่านมุกยิ้มร่า รับบัตรเครดิตมาหย่อนใส่กระเป๋ากระโปรง เธอเขย่งปลายเท้าจูบใต้คางของชายหนุ่มแล้วก็พึมพำเสียงหวาน “มุกรักคุณค่ะชาวี”
“ผมก็รักคุณครับ ม่านมุก” มือแข็งแรงตวัดรวบภรรยาคนสวยมากอด ก่อนจะประทับจูบลงบนกลีบปากอิ่ม เขาและเธอดื่มด่ำกับความหอมหวาน กลิ่นอายความรักลอยฟุ้ง ท่ามกลางไอเย็นตามธรรมชาติ
“คุณนายนี่เกิดมาเพื่อผลาญพ่อเลี้ยง กะให้หมดเนื้อหมดตัวเลยใช่มั้ยป้า”
เวียงบ่นพึมพำ ก่อนจะกระแทกตะกร้าผักในมือลงบนแคร่ตัวใหญ่ สาวบ้านป่าเดินผ่านไปช่วงที่ชาวีกำลังพลอดรักกับภรรยาของเขาพอดี หลายครั้งที่คนในรีสอร์ตจะเห็นฉากสวีทหวานของพ่อเลี้ยงหนุ่มกับภรรยาตีทะเบียน ที่ยังไม่ได้จัดงานแต่งเป็นทางการ เพราะชาวียังหาเวลาว่างไม่ลงตัว แต่คนในระยะหนึ่งกิโลเมตรรู้กันหมด ม่านมุกคือสาวสวยที่สามารถพิชิตหัวใจพ่อเลี้ยงหนุ่มไว้ได้
มีทั้งคนชื่นชมและเห็นด้วย แต่หากถามความรู้สึกของคนเก่าคนแก่ที่เห็นชาวีมาตั้งแต่เด็กไม่มีคนในรีสอร์ตชาวีเห็นด้วยสักคน เพราะพฤติกรรมของม่านมุก ไม่ได้มาเพื่อสนับสนุนสามี หล่อนมาเพื่อกอบโกยต่างหาก
“มึงก็เพลาๆ บ้างเถอะเวียงเอ๋ย ยังไงเสียเขาก็เป็นผัวเมียกัน แค่นั้นขนหน้าแข็งพ่อเลี้ยงไม่ร่วงหรอก”
สายไหมปรามหลานสาว พร้อมกับทอดมองด้วยความเวทนา เวียงก็เหมือนกับสาวรุ่นหลายๆ คนในหมู่บ้านที่หลงรักชาวี เทิดทูนเขาประหนึ่งเทพเจ้า ครั้งที่ชายหนุ่มพาม่านมุกมาแนะนำตัว สาวๆ ครึ่งหมู่บ้านร้องไห้ประหนึ่งญาติผู้ใหญ่สิ้นใจ พอทำใจได้หลังจากนั้นไม่นาน ก็เพราะชาวีไม่เคยลดตัวลงมาเกือกกลั้วด้วย เขาเป็นเจ้านายที่ดีของทุกคน