จำเลยรักลวงใจ

แต่แล้วเขาก็ต้องอึ้ง ผู้หญิงตรงหน้าเหมือนม่านมุกทุกกระเบียดนิ้ว แต่เมื่อพิจารณาซ้ำ ข้อแตกต่างเห็นได้ชัดนั่นคือแววตา หญิงตรงหน้าแววตาสดใส เหมือนคนที่โตมาในครอบครัวอบอุ่น แววตาของหล่อนแจ่มกระจ่างไร้มารยาหรือเล่ห์กล ผิดกับม่านมุก ผู้หญิงคนนั้นกร้านโลก หล่อนคงผ่านความลำบากมาไม่น้อย

ทามไทค้อมศีรษะลง “ผมขอโทษครับ ผมน่าจะเข้าใจผิด มีใครเคยบอกคุณไหมครับ ว่าคุณเหมือนใครอีกคนหนึ่งอย่างกับแกะ”

มิลินไหวไหล่ “ก็มีบ้างค่ะ แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจผิดร้ายแรงแบบคุณสักคน”

“ผมอยากให้คุณเจอกับมุกนะครับ น่าเสียดาย เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันแล้ว” ทามไทบ่น เขานึกบางอย่างออก หากชาวีหลงกลเขา กว่าจะเฉลียวใจได้ เขากับม่านมุกคงไปไกลจากที่นี่แล้ว ทามไทโบกมือลา เขาเดินเร็วๆ จากไป พร้อมกับที่กิ่งเกศเดินเข้ามาหามิลินในเวลาเดียวกัน

“ใครอะแก?”

“ไม่รู้สิ เกศ...ฉันคิดว่า ผู้หญิงคนที่หน้าเหมือนฉันเขาน่าจะอาศัยอยู่แถวนี้แหละ”

มิลินเปรยลอยๆ เธอกวาดตามองหา บางทีเธออาจโชคดี ได้เจอผู้หญิงคนนั้นสักครั้ง...

ไกลออกไปไม่ไกลมากนัก ม่านมุกเองก็เห็นเหตุการณ์นั่น เธอเกือบตะโกนเรียกทามไท แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่กับชายหนุ่ม ม่านมุกเขม้นมอง เธอแทบไม่อยากเชื่อตา ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนเธอ แตกต่างแค่การแต่งตัว หญิงสาวเม้มปากหรี่เปลือกตาลง ความคิดร้ายๆ ผุดขึ้นในสมอง เธอมีเวลายื้อชาวีแล้วล่ะ

และเมื่อเอ่ยปากกับทามไท ชายหนุ่มก็เข้าใจสิ่งที่เธอบอก

“ไม่น่าเชื่อนะว่าสวรรค์จะเข้าข้างเรา” ชายหนุ่มเปรยลอยๆ ตอนที่ขับรถยนต์กลับไปที่โรงแรม เขาร่างแผนในใจคร่าวๆ และพร้อมที่จะลงมือ

เขากล่าวขอโทษผู้หญิงคนนั้นในใจ

มันเป็นคราวเคราะห์ของหล่อน ที่โผล่มาในจังหวะที่เขากำลังเข้าตาจนพอดิบพอดี

มิลินและกิ่งเกศเข้าพักที่รีสอร์ตแห่งหนึ่ง เพราะเป็นคนขับรถยนต์มาตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯ มิลินเลยยังเพลียอยู่ เธอเลยขอตัวเมื่อกิ่งเกศชวนออกไปเดินเที่ยว

“แกไปเถอะ ขอฉันพักสักงีบก่อน” เธอบอกเสียงงึมงำ ก่อนจะจมสู่ห้วงนิทรา

กิ่งเกศฉวยกล้องถ่ายรูปและกุญแจรถจักรยานยนต์ที่ทางรีสอร์ตมีไว้บริการ เธอเก็บภาพบรรยากาศจนพอใจ และเถลไปเที่ยวตามสวนข้างทาง ปล่อยให้มิลินหลับสนิทอยู่คนเดียวที่ห้องพัก

ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังเบาๆ มิลินผวาตื่น เธอบิดตัวไปมาเพื่อคลายความปวดเมื่อย

ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด หญิงสาวกระเด้งตัวลุกจากเตียง ยกมือปิดปาก ตอนที่ดันประตูให้เปิดออก

“ผมมาส่งเครื่องดื่มครับ” ทามไทสวมหมวกปิดหน้า เขาก้มหน้าลงต่ำเพื่อไม่ให้หญิงสาวตรงหน้าเห็นตัวเองชัดนัก

“ฉันไม่ได้สั่งนะคะ”

มิลินปฏิเสธ “ผมมีหน้าที่ส่งครับ ตามออเดอร์คือห้องของคุณ” ทามไทชี้แจงเสียงเรีบ

หญิงสาวขมวดคิ้ว มองเครื่องดื่มในถาด ก่อนจะยื่นมือออกมารับ กิ่งเกศคงสั่งไว้ให้เธอ เพราะไม่เช่นนั้นพนักงานคนนี้คงไม่มาส่งที่นี่

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวพึมพำตอบ ยกหลอดจ่อปากและดื่มกาแฟเย็นเฉียบทันที

ทามไทยิ้มกริ่ม เขาเดินกลับไปทางเดิม แล้วก็ซุ่มรอไม่ไกล ม่านมุกเดินเข้ามาสมทบ เธอมาพร้อมกับรถเข็นคันเล็กที่เตรียมไว้สำหรับเคลื่อนย้ายใครบางคน

มิลินเตรียมตัวจะอาบน้ำ เธอดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ นั่นจนหมดแก้ว ร่างกายเธอกระปี้กระเป่าขึ้น แต่แล้ว...เธอก็รู้สึกแปลกๆ ปลายนิ้วเธอชา...ขาอ่อนแรง เธอเดินเซไปเกาะขอบโต๊ะ เกือบจะวูบลง พอดีกับที่...ประตูหน้าก็ถูกเปิดเข้ามา...

ท่ามกลางความพร่ามัว...รูม่านตาเธอค่อยๆ ปิด

มิลินแน่ใจ...คนที่เข้ามานั้นคือผู้หญิง แต่ไม่ใช่กิ่งเกศ

ช่วงจังหวะที่หญิงผู้นั้นก้มลงมาจ้องหน้าเธอ ลิมินผงะ นี่ไงผู้หญิงที่คนหลายคนทักผิด คิดว่าเธอกับหล่อนคือคนเดียวกัน ปาก แก้ม คิ้ว คางของหล่อนเหมือนตัวเองเหมือนกำลังนั่งอยู่หน้ากระจก...และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่มิลินจำได้ ก่อนที่เธอจะวูบหลับไป...

“เร็วเข้าเถอะค่ะไท หากเพื่อนแม่นี่กลับมา จะยุ่งเสียเปล่าๆ”

มานมุกร้องเร่งทามไท เธอกับเขาช่วยกันเคลื่อนย้ายมิลินออกไปจากตรงนั้นเงียบๆ