จำเลยรักลวงใจ

หนุ่มชั่ว หญิงโฉดรีบทำตามแผน มิลินถูกพาไปยังที่แห่งหนึ่ง และถูกอุปโลกน์เป็นม่านมุก

“ผิวยัยนี่เนียนเป็นบ้า” ช่วงที่เปลี่ยนชุดให้มิลิน ทามไทอดไม่ได้ที่จะชื่นชม มิลินขาวเหลืองนวลเนียนชวนให้หลงใหล แถมยังรูปร่างดีไม่มีที่ติ หากเปรียบเทียบกันจริงจัง หญิงไม่มีสติตรงหน้าเหนือชั้นกว่าม่านมุกหลายขุม

“อยากตายเหรอคะ” ม่านมุกหันมาตะคอก

พบกันไม่นานท่าทางของทามไทก็เปลี่ยนไป เขาเอนเอียงไปทางหญิงแปลกหน้าจนเธอเริ่มไม่ชอบใจ

“ผมก็แค่ชม สำหรับผมแล้ว ไม่มีใครดีกว่าคุณหรอกมุก” ข้อแก้ตัวที่ผู้ชายส่วนใหญ่ใช้

ทามไทพูดได้ลื่นปาก เขาเป็นจอมตอแหลที่ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนจับได้

ม่านมุกฉลาดแค่ไหนก็ตามเขาไม่ทันหรอก จนกว่าหล่อนจะหมดประโชยน์นั่นแหละ เวลานั้นหล่อนถึงจะได้เห็นธาตุแท้ของเขา

“ดีแล้วค่ะ เพราะมุกก็ไม่อยากเสียใจ ที่ทิ้งบ่อทองมาอยู่กับคุณ”

ม่านมุกพึมพำตอบ เธอไม่แน่ใจนักว่าตนเองตัดสินใจถูก ตราบใดที่เธอยังอยู่กับชาวี ความลำบากจะไม่มีทางเฉียดเข้ามาใกล้ ผู้ชายคนนั้นไม่มีทางทำให้เธอต้องตกทุกข์ เธอเลือกทางนั้นเพราะเห็นอนาคตชัดเจน เธอไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน เธอเห็นดีเห็นงามอะไรในตัวของทามไท เขามีข้อดีข้อเดียวที่ทำให้เธอหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น เขาปรนเปรอเธอได้ถูกจุด คำพูดของเขาน่าเชื่อถือ...แต่ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง

ก้าวแรกที่เธอร่วมมือกับเขา ก็เหมือนเอาขาแหย่เข้าไปในตาราง

เธอเปลี่ยนใจตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ แผนของเธอกับทามไทเริ่มมาเกินครึ่ง

สมบัติของชาวีนอนอยู่ก้นกระเป๋าเดินทาง เธอกวาดเครื่องเพชรเก่าๆ ของมารดาสามีมาจนหมด รวมทั้งเงินสดที่เขาเก็บเอาไว้ด้วย

“เห้อ...” ม่านมุกถอนใจแรงๆ ตอนที่ตลบผ้าห่มคลุมร่างเกือบเปลือยของผู้หญิงอีกคนที่หน้าตาเหมือนตนเองทุกกระเบียดนิ้ว

“ไปกันเถอะ” ทามไทเอ่ยชวน ม่านมุกกับเขาควรออกจากพื้นที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด

หากไม่อยากเหลือแค่ร่างกายที่ไร้ลมหายใจ

“อย่าลืมส่งข่าวให้ผัวเก่าคุณรู้ล่ะ”

ทามไทเปรยลอยๆ เขาสตาร์ทเครื่องยนต์ ขับรถยนต์ออกสู่ถนนเส้นหลัก ผู้หญิงคนนั้นจะช่วยรั้งชาวีไว้พักใหญ่ กว่าที่ชายผู้นั้นจะรู้ว่าจับผิดตัว เขากับม่านมุกก็ไปไกลจากที่นี่แล้ว

ม่านมุกกดส่งข้อความที่เตรียมไว้ เธอโยนโทรศัพท์ออกนอกหน้าต่าง ทิ้งอดีตและความเลวที่ตัวเองก่อไว้เบื้องหลัง พยายามคิดในแง่ดี แม้จะรู้สึกหน่วงๆ ในอก

เพล้ง!!

ชาวีปาแก้วกับข้างฝา เขาวิ่งหน้าตั้งกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง พร้อมกับรีบกระชากประตูตู้เซฟเพื่อดูด้านใน เอกสารสำคัญยังคงว่างอยู่ที่เดิม ที่หายไปมีแค่เงินสด กับเครื่องเพชรเครื่องทองทั้งหมดที่มารดาสะสมไว้ เขากัดกรามกรอดๆ กำหมัดแน่น เจ็บร้าวไปทั้งช่องอกเมื่อคนที่ไว้ใจตลบหลังเสียแสบทรวง

ชายหนุ่มทรงตัวลุกขึ้นยืน เขามองไปรอบๆ ตัวด้วยแววตารวดร้าว

ชาวีไม่อยากเชื่อ เขามอบความรักทั้งหมดให้กับม่านมุก แล้วอะไรล่ะถึงทำให้หญิงผู้นั้นเปลี่ยนไป หล่อนหักหลังเขา หอบสมบัติของเขาหนีไปกับชายอื่น

โกรธจนแอบอกระเบิด ความแค้นสุมอกจนอยากจะฆ่าหล่อนให้ตายคามือ ชาวีฉวยขวดเหล้ากระดกเข้าปาก เขากรอกเหล้าขวดนั้นใส่ปากจนหมด พอดีกับที่คนงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“มีอะไร!!” ชายหนุ่มตวาด เวลานี้เขายังไม่อยากพบเจอใคร

“คุณนายฝากนี่ไว้ให้พ่อเลี้ยงครับ” คนงานสูงวัยส่งซองจดหมายให้เจ้านาย พร้อมกับรีบถอยหลังออกไป พ่อเลี้ยงชาวีไม่ใคร่มีท่าทางเกรี้ยวกราด แต่วันนี้ไม่เหมือนวันเก่า สีหน้าดำๆ ท่าทางเคร่งเครียดจนคนงานไม่กล้าสู้หน้า

ชาวีฉีกซองเปิดอ่านข้อความด้านใน เขาขยำกระดาษเป็นก้อนกลมเมื่ออ่านจนถึงย่อหน้าสุดท้าย

‘มุกรอคุณอยู่ที่รีสอร์ต...มุกมีเรื่องตกลงกับคุณ ก่อนจะไปจากที่นี่ค่ะ’

ชายหนุ่มเงยหน้าหัวเราะเสียงแหบ ไม่มีสักคำที่เอ่ยถึงความละอายใจ กับความเลวระยำที่ม่านมุกทำกับเขา ชาวีกำมือแน่น เขาหยิบขวดเหล้าอีกขวดยกขึ้นกรอกปาก แล้วก็เดินโซเซออกไปที่รถยนต์

เอี๊ยด....

เสียงห้ามล้อดังลั่น เวียงวิ่งมาแอบมอง เธอไม่กล้าแม้แต่จะห้ามเจ้านายหนุ่ม ท่าทางชาวีเหมือนคนสติหลุด สาวบ้านป่าได้แต่มองตามรถยนต์ของชายหนุ่มไปด้วยความเป็นห่วง

“อีคุณนายก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ”

สาวบ้านป่าพึมพำด่า ม่านมุกขยันก่อเรื่องให้เจ้านายหนุ่มเดือดร้อน พักหลังๆ นี่ออกเที่ยวถี่และไม่สนใจสามีสักนิด ความเกลียดที่มีเป็นทุนเดิมเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ