จำเลยรักลวงใจ

เรื่องแสดงละคร เรื่องการตบตา ทามไทชินชาและชินเหมือนกับหน้ากากนั่น เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตตัวเอง เขารู้ดีว่าหญิงตรงหน้าต้องการอะไร ดังนั้นสิ่งที่ทามไทแสดงออก จึงถูกใจม่านมุก เธอลืมสนิทไปเลยว่าตนเองนั้นมีสามีแล้ว

ม่านมุกสนุกกับมายาลวงตาทั้งวัน

จนกระทั่งถึงเวลากลับ หญิงสาวถึงกับแอบถอนใจ เธออยากให้เวลาทอดยาวไปอีก เธอไม่เคยมีความสุขเต็มที่แบบนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ

“เอ่อ...” ก่อนที่ม่านมุกจะบอกลา

“คุณมุกครับคือ...” ทามไทปั้นหน้าร้อนรน ท่าทางของเขาประหม่าและขัดเขินสมจริง จนแม้แต่ผู้หญิงเจ้ามารยาอย่างม่านมุกยังหลงกล

“มีอะไรให้มุกช่วยไหมคะ” หญิงสาวถามเสียงแผ่ว

ทามไทก้มหน้าลงซ่อนแววตาวาววับไว้ เขาตอบหญิงสาวเสียงแผ่วพร่า “คือบัตรผมมีปัญหาใช่ไม่ได้ ผมกำลังหาวิธีแก้ไขอยู่ แต่เวลามันสั้นเกินไป คุณมุกพอมีให้ผมยืมก่อนไหมครับ”

ท่าทางน่าสงสาร แววตาหมดทางจริงๆ ม่านมุกเอะใจหน่อยๆ แต่ “นาฬิกาเรือนนี้พี่ชายผมซื้อให้ ผมฝากคุณมุกไว้เพื่อความสบายใจก่อนก็ได้นะครับ” ทามไทรูดนาฬิกาข้อมือส่งให้หญิงสาว ม่านมุกคุ้นกับของมีราคา แต่เธอลืมไปว่าตนเองห่างเหินกับโลกมานานแล้ว และสมัยนี้ของเลียนแบบก็เหมือนจริงจนแทบจับพิรุธไม่ได้

“ก็ได้ค่ะ” ทามไทเกือบกระโดด เขามีแหล่งเงินใหม่ให้ถลุงแล้วล่ะ

ท่าทางของหล่อนไม่ใช้ขี้ไก่เลย ราศีคนมั่งมีจับทุกพื้นผิว

ก่อนจากกันวันนั้น ม่านมุกเลยต้องควักสตางค์ให้ผู้ชายแปลกหน้าไปไม่น้อย หลังจากทามไทมา ม่านมุกมัวแต่ชื่นชมกับสมบัติชิ้นใหม่ที่มีราคาสูง แถมยังได้รู้จักผู้ชายรสนิยมดี โดยไม่รู้ว่าตนเองกำลังเดินเข้าไปสู่ประตูนรก หายนะกำลังกวักมือเรียกคนโง่เข้าไปหา...

บทที่3.

ลางมรณะ

“ฮ่าๆ” ทามไทหัวเราะร่า เขาทิ้งตัวนอนบนที่นอนแรงๆ กางแขนกางขาและกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยท่าทางมีความสุข จากที่คิดไว้ จากนี้ไปคือวันสิ้นโลกของเขาแล้ว ชายหนุ่มมองไม่เห็นทางแก้ปัญหาหนักอึ้งที่แบกไว้ได้ แต่วันนี้กลับพบทางรอด หากเขาทำสำเร็จ อนาคตเขาคงกลับมาฟุ้งเฟ้อได้เหมือนเก่า

ตืดดดดดดดดด...

เสียงโทรศัพท์ดังเตือน ทุกครั้งทามไทแทบผวา แต่ครั้งนี้ไม่แล้ว เขาทรงตัวลุกขึ้นนั่งและกดรับสายด้วยท่าทางสบายใจขึ้น

“ไอ้หอกหัก กว่าจะรับได้กูกดโทรหามือแทบหงิก”

เสียงสบถดังแทรกสายโทรศัพท์มา ทามไทเบนโทรศัพท์ออกห่าง เขาเบ้ปากและเหยียดยิ้ม

“แหม...โทรจิกเหมือนกับเป็นเมียผม ผมก็ต้องรำคาญบ้างสิครับ” ทามไทตอบ

“เล่นลิ้นได้แบบนี้ คงมีเงินใช้หนี้กูแล้วสินะ” ห้าวตะคอกเสียงแข็ง ลูกหนี้คนนี้กะล่อนและฉลาดที่จะเลี่ยง เขาเสียเวลาเพราะไอ้หนุ่มคนนี้ไปไม่น้อยแล้ว

“พี่ห้าวว่างหรือเปล่าล่ะครับ ผมจะได้เอาเงินไปใช้หนี้ได้”

“กูว่างตลอดนั่นแหละ ไม่ต้องให้คนไปรับใช่ไหม” ห้าวลดเสียงลง เขาถอนใจเบาๆ

“เจอกันที่บ่อนได้เลยครับ คืนนี้ผมมีทุนแล้ว ผมจะไปถอนทุนคืนจากพี่บ้าง”

ทามไทกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน คืนนี้เขาจะขอทุนจากห้าวคืนบ้าง หลังจากถมเท่าไหร่ก็ไม่เคยได้คืน เขาเสียไปกับบ่อนของห้าวหลายแสนแล้ว

อบายมุขทุกอย่าง ทามไทรู้จักและคุ้นเคยตั้งแต่จำความได้ เขาโตมากับแหล่งอบายมุข มารดาเป็นกะหรี่ขายตัวอยู่ในซ่อง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบิดาเป็นใคร โชคดีที่หน้าตาของเขาหากินได้ ทามไทถีบตัวเองมาจากซ่องและแหล่งเสื่อมโทรมนั่น เขาฉาบตัวด้วยการแต่งตัว และทำมาหากินด้วยการหลอกผู้หญิง

แต่...เพราะสันดานเดิม

เขาเลยมีความสุขได้ไม่เต็มร้อย ทุกครั้งที่มีเงินติดกระเป๋าทามไทอดไม่ได้เลยที่จะแวะเวียนไปในแหล่งอบายมุข โชคดีบ้าง โชคร้ายบ้าง หนีหัวซุกหัวซุนนับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ยังรอด มีชีวิตอยู่ได้ในทุกวันนี้

เขาเลิกใส่ใจกับคำว่าศีลธรรมนานแล้ว ขอแค่ตัวเองมีกิน มีที่ซุกหัวนอน ใครจะเดือดร้อนยังไง เขาก็ไม่สนใจ

ชายหนุ่มสอดมือล้วงกระเป๋า เดินผ่านประตูที่มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดไปแบบสบายๆ คงเพราะคนเหล่านั้นคุ้นหน้าเขาดี คืนนั้นคงเป็นคืนแห่งโชคลาภ...ทามไทใช้หนี้ห้าวจนหมด แถมมีเงินติดกระเป๋ากลับบ้านอีกก้อนใหญ่