ชายาข้าเป็นหมอนิติเวช

ว 17-18 แต่งกายด้วยชุดที่ตัดจากผ้าแพรต่วนสีม่วงตลอดทั้งร่าง ด้านนอกยังสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีข

นสัตว์ที่ลูกได้มาใหม่นี่สิพ

มาตรงหน้าแล้วก็สีหน้าเครียดขรึม “เจ้าแปด เจ้าไม่เ

ราะคิกคักพลางขยับเข้าไปใกล้ฮ่องเต้วัยชราแล้วเงยหน้าขึ้น “

ององค์ชายแปด พระองค์ชักจะจนใจกับลูกชายที่ชอบโอ้อวดผู้นี้แล้วจริง ๆ “ยังไม่รีบออกไปอีก

ไป ทว่าทันใดนั้นเองเขาก็สบสายตาเข้ากับฉู่ชิงหวงที่กำลังก้มหน้าคุกเข่าอยู่กับพื้น

ละเอ็นดูองค์ชายแปดมากเพียงใด ทว่าพอสายพระเนตรทอดลงมามองฉู่ชิงหวงที่คุกเข่าอยู่กั

่าล้วนต้องขอบคุณสวรรค์ ฝ่าบาทจะลงโทษอย่างไรก็ล้วนเป็น

้าสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ตัวเองได้ ไหนจะมีอ๋องเก้ากับแม่ทัพใหญ

กตัวออกไป ท่าทางเช่นนั้นของนางทั้งเจียมเนื้อเจียมตัวและเคารพนบนอบ ช่

้าเ

ยะค

ว่าเราควรพระราชทานสมรสให้เจ้าเสียแล้ว” ฮ่องเต้ชราทอดพระเนตรมองจวินโม่เฉินเงียบ ๆ “บุตรีค

แล้วก็มักรู้สึกว่าเรื่องทุกอย่างนี้ไม่ใช่ความจริง ตั้งแต่ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้งจนถึงตอนนี้ นางต้องเผชิญกับความ

จวนเสนาบดีนี่ช่างเย็นชานัก ไม่มีใครสนใจว่านางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรสักคน คนเดียวที่สน

าพอดี จึงนึกว่านางร้องไห้อยู่ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ ๆ ถึงได้เห็นว่

โม่เฉินก็คุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นเป็นการขอบคุณทันที ทว่าจวินโม่เฉินกลับไม่เหลือบม

ฝุ่นออกจากอาภรณ์ให้เรียบร้อยและยืนตัวตรง แล้วมุ่งหน้าไปยังจวนเสน

นางเดินจนเจ็บเท้าไปหมด แต่พอก้าวเข้าไปในจวนก็ต้องพบกับใบหน้าเขียวคล้ำถมึงทึงของเ

านพ

เบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ถ้วยชานั้นจึงเฉียดผ่านใบหูนางไป น้ำชาร้อน ๆ นั้นหก

องเก้าที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาและเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาผู้นั้น！” เสนาบดีฉู่โกรธจนตัวสั่น ผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าท่านอ๋องเก้าทั้งเย็นชาไร้หัวจิตหัวใจและป่าเถ

านแม่ทัพแล้วล่ะก็ ท่านแม่ทัพก็ต้องพาลมาโกรธท่านพ่อ อีกทั้งฝ่าบาทก็ทรงโปรดและให้ความสำคัญกับท่านแม่ทัพใหญ

่ยงซางหวู่จัดการไปแล้ว เจี่ยงซางหวู่จะยังกล่าวโทษเขาอีกได้อย่างไร “ข้ารู้ว่าเจ้ามันกำเริบเสิบสารมาตลอด แต่นึกไม่ถึงว่