icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 7
ล้วนเป็นพระมหากรุณาธิคุณ
จำนวนคำ:1705    |    อัปเดตเมื่อ:18/10/2022

ขณะที่เสียงร้องปรามของขันทีดังแว่วมานั้นเอง ประตูห้องทรงอักษรก็ถูกเปิดเข้ามา เด็กหนุ่มอายุราว 17-18 แต่งกายด้วยชุดที่ตัดจากผ้าแพรต่วนสีม่วงตลอดทั้งร่าง ด้านนอกยังสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวราวกับหิมะทับด้วยอีกชั้นหนึ่ง ช่างดูราวกับหมีไร้หางที่บุกเข้ามาพร้อมกับหอบไอเย็นเข้ามาด้วย

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ ดูเสื้อขนสัตว์ที่ลูกได้มาใหม่นี่สิพะยะค่ะ งดงามมากใช่หรือไม่?”

ฮ่องเต้วัยชราเห็นเสื้อขนสัตว์ปุกปุยที่อีกฝ่ายยื่นมาตรงหน้าแล้วก็สีหน้าเครียดขรึม “เจ้าแปด เจ้าไม่เห็นหรือว่าพ่อกำลังหารือธุระกับอาเก้าของเจ้าอยู่?”

“เช่นนั้นหรือพะยะค่ะ? ลูกผิดไปแล้วพะยะค่ะ” องค์ชายแปดหัวเราะคิกคักพลางขยับเข้าไปใกล้ฮ่องเต้วัยชราแล้วเงยหน้าขึ้น “ลูกรบกวนเสด็จพ่อกับเสด็จอาเก้า เสด็จพ่อทรงตีลูกเถอะพะยะค่ะ”

“เจ้าลิงไร้ทะโมนเช่นเจ้านี่นะ นับวันยิ่งไม่รู้ความขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ ” ฮ่องเต้ถลึงตามององค์ชายแปด พระองค์ชักจะจนใจกับลูกชายที่ชอบโอ้อวดผู้นี้แล้วจริง ๆ “ยังไม่รีบออกไปอีก หากยังก่อเรื่องวุ่นวายอยู่ที่นี่อีก ดูสิว่าเราจะเรียกเสด็จแม่ของเจ้ามาลงโทษเจ้าหรือไม่”

“อย่านะพะยะค่ะเสด็จพ่อ ลูกจะไปเดี๋ยวนี้แล้วพะยะค่ะ!” องค์ชายแปดว่าพลางรีบเดินออกไป ทว่าทันใดนั้นเองเขาก็สบสายตาเข้ากับฉู่ชิงหวงที่กำลังก้มหน้าคุกเข่าอยู่กับพื้นพอดี เขาพลันยิ้มกว้างอย่างสดใสจนเผยให้เห็นฟันเขี้ยวทั้งสองข้าง ก่อนจะรีบวิ่งออกไป

“เจ้าลิงทะโมนนี่!” ฮ่องเต้วัยชรายิ้มไม่หยุด พระพักตร์พระองค์เผยให้เห็นว่าทรงรักและเอ็นดูองค์ชายแปดมากเพียงใด ทว่าพอสายพระเนตรทอดลงมามองฉู่ชิงหวงที่คุกเข่าอยู่กับพื้นไม่พูดไม่จา ก็เปลี่ยนไปเป็นล้ำลึกเกินจะคาดเดา “ฉู่ชิงหวง เจ้าโทษเราหรือไม่?”

ฉุ่ชิงหวงตอบอย่างตื่นตระหนก “ทูลฝ่าบาทเพคะ จะฝนตกฟ้าผ่าล้วนต้องขอบคุณสวรรค์ ฝ่าบาทจะลงโทษอย่างไรก็ล้วนเป็นพระมหากรุณาธิคุณ หม่อมฉันซาบซึ้งอย่าหาที่สุดมิได้เพคะ”

ฮ่องเต้หรี่พระเนตรลงมอง ”เจ้านับว่าเป็นคนที่น่าสนใจยิ่งนัก ในเมื่อเจ้าสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ตัวเองได้ ไหนจะมีอ๋องเก้ากับแม่ทัพใหญ่ช่วยขอร้องแทนเจ้าอีก เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถิด เจ้ากลับไปได้แล้ว”

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ” ฉู่ชิงหวงค้อมศีรษะขอบพระทัย ย่อกายแล้วปลีกตัวออกไป ท่าทางเช่นนั้นของนางทั้งเจียมเนื้อเจียมตัวและเคารพนบนอบ ช่างแตกต่างจากตอนอยู่ที่จวนแม่ทัพลิบลับ สตรีนางนี้ช่างแสดงละครเก่งนัก!

“เจ้าเก้า”

“พะยะค่ะ”

“เจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว ตั้งยี่สิบหกแล้ว ตอนเราอายุเท่าเจ้าก็มีองค์รัชทายาทแล้ว เห็นทีว่าเราควรพระราชทานสมรสให้เจ้าเสียแล้ว” ฮ่องเต้ชราทอดพระเนตรมองจวินโม่เฉินเงียบ ๆ “บุตรีคนเล็กของเจ้ากรมกลาโหมก็ไม่เลว เราจะเลือกวันพระราชทานสมรสให้เจ้าก็แล้วกัน เจ้าออกไปได้แล้ว”

พอออกจากวังหลวง ฉู่ชิงหวงก็ถึงได้เกิดความรู้สึกว่าตนเพิ่งเอาชีวิตจากภัยใหญ่หลวงมาได้ นางมองแสงอาทิตย์เจิดจ้าแล้วก็มักรู้สึกว่าเรื่องทุกอย่างนี้ไม่ใช่ความจริง ตั้งแต่ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้งจนถึงตอนนี้ นางต้องเผชิญกับความเป็นความตายหลายต่อหลายครั้ง นางเพิ่งจะได้หายใจหายคอเอาก็ตอนนี้เอง การมีชีวิตรอดนี่ช่างเป็นเรื่องยากเย็นยิ่งนัก

นางยืนอยู่หน้าประตูวังที่ว่างเปล่า ทันใดนั้นริมฝีปากนางก็พลันหยักยิ้มเยาะขึ้นมา คนที่จวนเสนาบดีนี่ช่างเย็นชานัก ไม่มีใครสนใจว่านางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรสักคน คนเดียวที่สนใจนางก็คือฮูหยินผู้เฒ่า ซึ่งยามนี้ก็ถูกนางยั่วโมโหจนต้องออกไปทำบุญไหว้พระไม่ยอมกลับมา

ทันใดนั้นเอง จวินโม่เฉินก็ออกมาเห็นฉู่ชิงหวงกำลังยกมือปิดหน้าเข้าพอดี จึงนึกว่านางร้องไห้อยู่ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ ๆ ถึงได้เห็นว่านางหาได้กำลังร้องไห้ แต่กำลังยกมือขึ้นบังแดดที่กำลังแยงตาต่างหาก

“คารวะท่านอ๋องเก้าเพคะ ขอบพระทัยท่านอ๋องเก้าที่ช่วยชีวิตเพคะ” ฉู่ชิงหวงเห็นจวินโม่เฉินก็คุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นเป็นการขอบคุณทันที ทว่าจวินโม่เฉินกลับไม่เหลือบมองแม้แต่หางตา ทิ้งให้ฉู่ชิงหวงคุกเข่าอยู่หน้าประตูวังราวกับคนโง่งมแล้วเดินจากไป

ฉู่ชิงหวงหมดคำพูด ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเองโดยเงียบ ๆ จากนั้นก็ปัดฝุ่นออกจากอาภรณ์ให้เรียบร้อยและยืนตัวตรง แล้วมุ่งหน้าไปยังจวนเสนาบดี แม้ทางจะไกลอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับนางแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด

ฉู่ชิงหวงคิดไม่ถึงว่า จากประตูวังเดินไปถึงจวนเสนาบดีจะใช้เวลาถึงสอชั่วยามเต็ม ๆ นางเดินจนเจ็บเท้าไปหมด แต่พอก้าวเข้าไปในจวนก็ต้องพบกับใบหน้าเขียวคล้ำถมึงทึงของเสนาบดีฉู่ กับสายตาที่สุดแสนจะมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นของนางหวังและคนอื่น ๆ

“ท่านพ่อ!”

“นังลูกทรพี!” เสนาบดีฉู่คว้าถ้วยชาที่อยู่ข้างกายเขวี้ยงใส่ฉู่ชิงหวง นางเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ถ้วยชานั้นจึงเฉียดผ่านใบหูนางไป น้ำชาร้อน ๆ นั้นหกรดลวกตัวนาง ทว่านางกลับมิได้ร้องสักแอะ เพียงจ้องเสนาบดีฉู่ตรง ๆ เท่านั้น

“นังลูกทรพีนี่ช่างบังอาจนักนะ ถึงขนาดกล้าเอาคนทั้งตระกูลเป็นเดิมพันเพื่อเอาตัวรอด เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังเผชิญหน้ากับใครอยู่? ท่านอ๋องเก้า ท่านอ๋องเก้าที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาและเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาผู้นั้น!” เสนาบดีฉู่โกรธจนตัวสั่น ผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าท่านอ๋องเก้าทั้งเย็นชาไร้หัวจิตหัวใจและป่าเถื่อนบ้าเลือดเพียงใด แต่นังลูกทรพีนี้เพียงเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด ถึงกับกล้าลากชีวิตคนทั้งตระกูลไปขอร้องท่านอ๋องเก้าด้วยกันกับนาง ช่างรนหาที่ตายนัก!

“ท่านพ่อ ลูกเพียงแต่ไม่อยากให้ชื่อเสียงของท่านพ่อต้องเสื่อมเสียเท่านั้น หากลูกต้องโทษลอบสังหารทายาทของท่านแม่ทัพแล้วล่ะก็ ท่านแม่ทัพก็ต้องพาลมาโกรธท่านพ่อ อีกทั้งฝ่าบาทก็ทรงโปรดและให้ความสำคัญกับท่านแม่ทัพใหญ่ออกปานนั้น หากลูกไม่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง ท่านแม่ทัพจะต้องพาลโกรธท่านพ่อและทำให้ท่านเดือดร้อนแน่”

“เจ้ามันเถียงข้าง ๆ คู ๆ ” เสนาบดีฉู่ตบโต๊ะฉาด ตอนเกิดเรื่อง เขาก็ตัดขาดกับนางไปแล้ว ทั้งยังมอบตัวนางให้แม่ทัพใหญ่เจี่ยงซางหวู่จัดการไปแล้ว เจี่ยงซางหวู่จะยังกล่าวโทษเขาอีกได้อย่างไร “ข้ารู้ว่าเจ้ามันกำเริบเสิบสารมาตลอด แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะกำเริบเสิบสานได้ถึงขนาดนี้ เจ้าถึงกับไม่สนใจชีวิตของคนทั้งตระกูล ข้าไม่มีลูกสาวที่ใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นเจ้า!”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ถูกโจมตีและย้อนเวลา2 บทที่ 2 ชีวิตบนเส้นด้าย3 บทที่ 3 พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง4 บทที่ 4 เอาชีวิตคนทั้งตระกูลมาเป็นประกัน5 บทที่ 5 บุญคุณช่วยชีวิต6 บทที่ 6 การตายของยู่ฮูหยิน7 บทที่ 7 ล้วนเป็นพระมหากรุณาธิคุณ8 บทที่ 8 ขังตัวไว้ในจวนเสนาบดี9 บทที่ 9 ถอนหมั้น10 บทที่ 10 มาขอโทษ11 บทที่ 11 โบยนางให้ตาย12 บทที่ 12 การปกป้อนจากท่านย่า13 บทที่ 13 ท่านหมอเปิดเผยความจริง14 บทที่ 14 ไปที่บ้านชานเมือง15 บทที่ 15 โชคร้ายมานานปี16 บทที่ 16 เจอหน้ากันอีกครั้ง17 บทที่ 17 ราวกับว่ามีขนนกกำลังเขี่ยหัวใจเขาเล่น18 บทที่ 18 เรียนรู้กฎเกณฑ์ในวัง19 บทที่ 19 มีแผนการอื่น20 บทที่ 20 เปลี่ยนเป็นคนละคน21 บทที่ 21 แฝงไปด้วยความไม่ประสงค์ดี22 บทที่ 22 เจตนาการของฮูหยินผู้เฒ่า23 บทที่ 23 บุกจวนเสนาบดีกลางดึก24 บทที่ 24 มือถือสาก ปากถือศีล25 บทที่ 25 อุบายของนางหวัง26 บทที่ 26 จัดงานเลี้ยงชมบุปผา27 บทที่ 27 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน28 บทที่ 28 เสียโฉม29 บทที่ 29 มีห้องครัวแยก30 บทที่ 30 หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง31 บทที่ 31 รับเจ้าเป็นอนุ32 บทที่ 32 ตบหน้าจวินจื่อหมิง33 บทที่ 33 หาเงินที่บ่อนพนัน34 บทที่ 34 บ้านข้ายากจนนัก35 บทที่ 35 เผชิญหน้ากัน36 บทที่ 36 เปิดร้านขายยา37 บทที่ 37 คดีฆาตรกรรมบังเกิด38 บทที่ 38 ชันสูตรศพ39 บทที่ 39 การขู่40 บทที่ 40 การร้องทุกข์41 บทที่ 41 แม่นมหรูถูกลงโทษ42 บทที่ 42 ไม่ต่างจากงูพิษ43 บทที่ 43 ไว้ใจใครไม่ได้44 บทที่ 44 การกลับมาของคุณหนูใหญ่45 บทที่ 45 ภาพพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว46 บทที่ 46 ท่านช่วยข้าด้วย47 บทที่ 47 ข้าไม่มีพี่สาวต่ำต้อยเช่นเจ้า48 บทที่ 48 ถ้าหากอาการยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คงจะไม่รอด49 บทที่ 49 ต้องชดใช้คืนให้50 บทที่ 50 เหตุใดไปซื้อร้าน51 บทที่ 51 ตั้งครรภ์กับซื่อจื่อ52 บทที่ 52 พี่ช่วยน้องด้วย53 บทที่ 53 กล้าทำไม่กล้ารับกันหรือ?54 บทที่ 54 ให้ออกเรือนในวันเดียวกัน55 บทที่ 55 ความร่วมมือ56 บทที่ 56 คิดร้าย57 บทที่ 57 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว58 บทที่ 58 จัดของขวัญแต่งงาน59 บทที่ 59 ขอความช่วยเหลือจากท่านย่า60 บทที่ 60 สร้างพันธมิตรสำเร็จ61 บทที่ 61 ทำไมเสียงดังจัง62 บทที่ 62 คุณหนูรองวางยาพิษ63 บทที่ 63 พระชายาโจวอ๋องรู้บุกเข้าจวน64 บทที่ 64 คุณหนูสี่ถูกทุบตี65 บทที่ 65 ยกเลิกการแต่งงาน66 บทที่ 66 ลงโทษตามกฎของตระกูล67 บทที่ 67 การแสดงที่ดี68 บทที่ 68 เจ้าจะร่วมมือกับข้าหรือไม่69 บทที่ 69 บรรลุข้อตกลงกัน70 บทที่ 70 ได้ใจจนลืมตัว71 บทที่ 71 ธาตุแท้72 บทที่ 72 ถูกวางยา73 บทที่ 73 ให้บทเรียน74 บทที่ 74 ข้าแค่ออกมาเดินเล่นเฉย ๆ75 บทที่ 75 หากเจ้ายินดีมอบตัวเจ้าให้ข้า...76 บทที่ 76 รอดูจุดจบของอีสารเลวนั่น77 บทที่ 77 ฉู่ชินหยานขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว78 บทที่ 78 เกิดเรื่องกับคุณหนูสาม79 บทที่ 79 ซื่อจื่อใจดำ80 บทที่ 80 เจ้าหาวิธีหนีออกไปเถิด81 บทที่ 81 กรรมตามสนอง82 บทที่ 82 กล่าวความจริง83 บทที่ 83 ลดชนชั้นเป็นสามัญชน84 บทที่ 84 นางหวังได้สิทธิ์ดูแลจวนอีกครั้ง85 บทที่ 85 รถม้าที่นางหวังจัดให้86 บทที่ 86 ทุกสรรพสิ่งล้วนถูกกำหนดโดยโชคชะตาไว้แล้ว87 บทที่ 87 สาวใช้ร้องไห้เป็นห่วง88 บทที่ 88 ช่วยชีวิต89 บทที่ 89 เดินหมากกัน90 บทที่ 90 จวินโม่เฉินโกรธ91 บทที่ 91 ถือว่าเจ้าชมข้า92 บทที่ 92 กลับจวน93 บทที่ 93 คุณหนูรองยอมรับความผิด94 บทที่ 94 เอาโฉนดขายตัวกลับคืน95 บทที่ 95 คนของตระกูลปู้มา96 บทที่ 96 ติดตามผลการรักษา97 บทที่ 97 คดในข้อ งอในกระดูก98 บทที่ 98 ทดแทนคุณท่านเมื่อยาก99 บทที่ 99 เรื่องเดือดร้อนของจวนน้องมีไม่น้อยอยู่แล้ว100 บทที่ 100 แต่ก็เพียงแค่นางเท่านั้น