หยุนซีมีโรคประจำตัวคือ โรคชอบง่วงนอน

หยุนหลงซานไม่รู้เรื่องนี้ และหยุนซีก็ไม่ได้พูดอะไร

โรคที่เป็นอยู่นี่ ทำเอาเธอนอนเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงได้สบาย ๆ

สิ่งที่ร้ายแรงของอาการง่วงนอนก็คือ หยุนซีอาจจะผล็อยหลับไปตอนไหน เวลาไหน หรือที่ไหนก็ได้ ทั้งยังอาจมีอาการหยุดหายใจชั่วขณะในเวลานอนก็ได้

ซึ่งทั้งสองนี้ก็อันตรายถึงแก่ชีวิตได้ทั้งนั้น

ตอนแรกที่หยุนซีมานอนในบ้านตระกูลหยุน อาการของเธอก็กำเริบขึ้นอีกครั้ง

ตื่นอีกทีเวลาก็ล่วงเลยไปเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

ไม่มีใครมาปลุกเธอ หยุนซีจึงอดทั้งข้าวเช้าและข้าวเที่ยง

“คุณน้าหลี่ มีอะไรให้หนูกินไหมคะ？ หนูหิว”

หยุนซีเดินไปถามแม่บ้านห้องข้าง ๆ

“หืม？ ตื่นได้แล้วเหรอ？”

หน้าของคุณน้าหลี่ไม่รับแขกเลยสักนิด

“นายท่านพาคุณหนูไปดูคอนเสิร์ต ฉันเองก็มีงานอย่างอื่นให้ไปทำ ไม่มีเวลามาทำอาหารให้เธอกินหรอก มีบะหมี่ ผัก กับเนื้อสัตว์อยู่ในตู้เย็น เธอเองก็มาจากบ้านนอกคอกนา คงทำบะหมี่กินบ่อย ๆ อยู่แล้ว”

สาวบ้านนอกไม่เคยเห็นโลกกว้าง แต่อย่างน้อยก็คงทำครัวเป็น

นั่นเป็นสิ่งที่คุณน้าหลี่คิด

ว่าแต่ น้าแกยุ่งจริง ๆ เหรอ？

ก็ตอนที่หยุนซีมาหา คุณน้าหลี่ก็นั่งแทะเมล็ดแตงโมอยู่ในห้องนั่งเล่นเฉย ๆ นี่

ดูจากเปลือกของเมล็ดแตงโมกองโตที่สุมอยู่บนโต๊ะกาแฟแล้ว หยุนซีต้องตาบอดเท่านั้นแหละ ถึงจะเชื่อคำพูดนั่นได้

“เข้าใจแล้วค่ะ”

หยุนซีหันหลังกลับแล้วเดินเข้าห้องครัว

ขณะมองเธอที่กำลังเดินจากไป ในหน้าของคุณน้าหลี่ก็เผยให้เห็นรอยยิ้มย่อง

คุณหนูปลอม ๆ ที่นายท่านพามาจากบ้านนอกก็ยังคิดจะเรียกใช้เธอเหรอ？？

“ถ้าไม่เล่ห์เหลี่ยม คนธรรมดา ๆ คงจะเป็นแม่บ้านให้คนรวยไม่ได้หรอก”

จากนั้นก็มีเสียงดังมาจากห้องครัว

น้าหลี่เงี่ยหูฟังเสียงมีดที่สับรัว ดูเหมือนว่าหยุนซีจะชำนาญเรื่องการใช้มีดมากกว่าเธออีกเสียด้วยซ้ำ

“หา？ เป็นไปได้ยังไง？”

ไม่กี่นาที กลิ่นหอมก็โชยออกมาจากห้องครัว

คุณน้าหลี่ที่ได้สูดกลิ่นหอม ๆ นั่นเข้าไป ถึงกับต้องแอบกลืนน้ำลายเลยทีเดียว

แม่นั่นทำอะไรอยู่ในครัวกันแน่？

นี่แค่กลิ่นบะหมี่จริง ๆ น่ะหรือ？

จู่ ๆ คุณน้าหลี่ก็คิดขึ้นมาว่า หรือหยุนซีจะมีฝีมือรังสรรค์กลิ่นหอม ๆ นี่ติดมาจากบ้านนอก？ บางทีถ้าได้ไปเรียนทำด้วยแล้ว คุณท่าน คุณนายและคุณหนูคงจะพอใจจนยอมขึ้นเงินเดือนให้ก็ได้？

คิดได้ดังนั้น แม่บ้านอย่างเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

เธอแอบรอด้วยความหวังล้นปรี่ พอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกมาจากห้องครัวแล้ว เธอถึงกับแอบยิ้ม

“ทำอะไรอร่อย ๆ กินเหรอ？ เอามาให้ดูหน่อยได้ไหม？”

คุณน้าหลี่พยายามใช้น้ำเสียงเป็นมิตร แต่หยุนซีกลับเดินออกมามือเปล่า

“ต้มบะหมี่ค่ะ” หยุนซีกล่าวเสียงเบา

“ไหนล่ะบะหมี่？ ！” คุณน้าหลี่ถามอย่างปะหลาดใจ

“กินหมดแล้วค่ะ” หยุนซีตอบ แล้วก้าวไปทางประตู “หนูจะไปเดินย่อยหน่อย”

คุณน้าหลี่มัวแต่อึ้งจนไม่รู้ตัวว่าเธอเดินออกไปแล้ว

เธอหน้าไม่หนาพอจะเอ่ยปากถามหยุนซี ว่าทำยังไงให้ต้มบะหมี่ได้หอมขนาดนั้น จึงรีบวิ่งเข้าไปดูสิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้องครัว

แต่แล้วก็ต้องใจแป้วเมื่อเห็นห้องครัวอยู่ในสภาพเดิม เพราะกินเสร็จหยุนซีก็ล้างหม้อ ชาม กระทะ จนสะอาดเอี่ยมอ่องหมดแล้ว

“ฮึ！ ถ้ามีรอบหน้าอีกต้องถามให้รู้เรื่อง ดูสิจะกล้าปิดปากไม่พูดอีกหรือเปล่า！” คุณน้าหลี่รู้สึกไม่ชอบใจอยู่นิด ๆ

กลิ่นบะหมี่ที่หยุนซีทำยังคงลอยอบอวลอยู่ในคฤหาสน์

ไม่นานประตูก็เปิดออกอีกครั้ง ปรากฎเป็นหยุนเวยเวยที่ก้าวเท้าเข้ามา

“กลิ่นอะไร？ หอมมาก！ ”

เธอมองไปทางพี่เลี้ยงด้วยแววตาประหลาดใจ

“คุณน้าหลี่ ทำอะไรทานเหรอคะ？ เอามาให้ฉันชิมบ้างสิ！”

คุณน้าหลี่รู้สึกชาไปทั้งหน้า ถ้าหยุนเวยเวยรู้ว่าหยุนซีเป็นคนต้มบะหมี่นั่น แม่บ้านอย่างเธอเธอคงได้ขายหน้าแน่ ๆ

“ดิฉัน… หิวน่ะค่ะ เลยต้มบะหมี่กิน แต่กินหมดแล้ว” เธอพูดอย่างกระอักกระอ่วน

“งั้นก็ไปทำให้ฉันอีกชาม！” หยุนเวยเวยออกคำสั่ง

คุณน้าหลี่รู้สึกร้อนรนขึ้นมาทันใด

นี่เธอเผลอขุดหลุมฝังตัวเองหรือเปล่าเนี่ย？

เธอรู้วิธีต้มบะหมี่ แต่จะทำยังไงให้มันส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายได้แบบนี้กันล่ะ？

โชคดีที่คุณผู้หญิงผู้สง่างาม อารมณ์เย็นเยียบ แบบมาดผู้ดี เดินตามเข้ามา และแตะไหล่หยุนเวยเวยเบา ๆ

“ห้ามกินอาหารรอบดึกนะ”

ได้ยินดังนั้น หยุนเวยเวยก็พูดออกมาอย่างขัดใจ “ค่ะ คุณแม่”