ฉินลี่หลานแม่ของหยุนเวยเวย

ฉินลี่หลานแต่งกายด้วยชุดที่หรูหรางามสง่า แต่งหน้าอย่างประณีตละเอียดอ่อน เธอปรายตามองซ้ายมอง

สุดท้ายสายตาของฉินลี่หลานก็ตกลงบนเมล็ดแตงที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา เธอขมวดคิ้วขึ้น

“นี่เธอกินเหรอ？”

พอได้ยินน้ำเสียงอันไม่พอใจของคุณผู้หญิง คุณน้าหลี่ก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ค่ะ…… เป็นคุณหนูหยุนซีทานทิ้งไว้ค่ะ”

ถึงตอนนี้ น้าหลี่จึงตระหนักได้ถึงสถานะของหยุนซีว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ที่ย้ายสำมะโนครัวเข้ามายังตระกูลหยุนแล้ว

“หืม？ แล้วลูกสาวบุญธรรมนั่นล่ะ？”

ฉินลี่หลานขมวดคิ้วเป็นปม เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะคำพูดของแม่บ้าน ทำให้ความประทับใจแรกที่มีต่อลูกสาวบุญธรรมนั้นไม่ค่อยดีเท่าใดนัก

คุณน้าหลี่รีบเอ่ยขึ้น “ใช่ค่ะคุณนาย เธอทาน…… ทานเมล็ดทานตะวันห่อนี้เสร็จก็ออกไปเดินเล่นแล้วค่ะ”

ฉินลี่หลานส่ายหัว แล้วพูดกับสามีของเธอว่า “หลงซาน เด็กผู้หญิงที่จบชั้นม.ปลายก็รู้จักการออกไปเที่ยวกลางคืนแบบนี้แล้วเหรอ？ ลูกสาวบุญธรรมที่คุณหามานี่สงสัยจะเอาแต่ทำให้ตระกูลเราต้องอับอายขายขี้หน้ากระมัง”

ใบหน้าของหยุนหลงซานเคร่งขรึม เขาพยักหน้าแล้วกล่าวขึ้นว่า “นั่นน่ะสิ เดี๋ยวไว้ครั้งหน้ามีเวลาแล้วผมคงต้องกำหนดกฎเกณฑ์เธอสักหน่อยแล้วล่ะ！”

สามีภรรยาคู่นี้พูดคุยกันอีกสักครู่ ก็เดินกลับไปยังห้องนอนบนชั้นสองด้วยกัน

“คุณน้าหลี่ รอบหน้าอย่าลืมต้มบะหมี่ให้ฉันด้วยล่ะ！”

หยุนเวยเวยกล่าวเตือนแม่บ้านอย่างไม่พอใจ แล้วก็เดินกลับห้องนอนของตัวเองบนชั้นสามไป

โคมไฟที่ประดับประดาอยู่ริมแม่น้ำยามรัตติกาลนั้นส่องสว่างไสวงดงามยิ่งนัก

ยังไงเสียมันก็อยู่ในอาณาเขตวิลล่าสุดหรู ถึงแม้จะเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยสักเท่าไร แต่โดยพื้นฐานแล้วก็สามารถรับรองความปลอดภัยได้เลย

คนในตระกูลหยุนไม่รู้ว่า นอกจากคอมพิวเตอร์พกพาที่เธอประกอบขึ้นเองแล้วนั้น หยุนซียังมีโทรศัพท์มือถืออีกด้วย

โทรศัพท์มือถือสีดำ ที่มองไม่เห็นยี่ห้อเช่นเดียวกับคอมพิวเตอร์ของเธอ ดูเหมือนเป็นโทรศัพท์ไม่มียี่ห้อ

แต่ฟังก์ชั่นและการรักษาความปลอดภัยข้อมูลของโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้นั้นเหนือกว่า 99% ของโทรศัพท์มือถือตามท้องตลาดเสียอีก！

องค์กรหลิงเซียวเตี้ยนแจกจ่ายโทรศัพท์มือถือให้แฮ็กเกอร์ระดับสูงไว้ใช้โดยเฉพาะ มันสามารถค้นหาอ่านข้อมูลและประกาศอัพเดทล่าสุดจากคลังเอกสารของหลิงเซียวเตี้ยนได้

ปลายนิ้วอันเรียวยาวของหยุนซีแตะลงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เธอเปิดกลุ่มแชทภายในขององค์กรหลิงเซียวเตี้ยนขึ้น แล้วส่งข้อความไปข้อความหนึ่ง

เป็นวลีง่าย ๆ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หยุดกิจการชั่วคราว”

“อ๊า ๆ ๆ ！ เทพหยุนไม่รับงานแล้วเหรอ？ ฉันเพิ่งได้รับภารกิจใหญ่มา เป็นงานปรับปรุงอินทราเน็ตในองค์กรชั้นนำติดอันดับ 500 บริษัทแรกที่ทำรายได้สูงที่สุด ข้อกำหนดความต้องการทางธุรกิจนั้นสูงมาก คนอื่นรับไม่ไหวหรอกนะ！”

“เมื่อไรเทพหยุนจะกลับมาเหรอ？ ลูกค้าของฉันทางนี้ที่ต้องการจ้างคุณ เยอะจนสามารถอัดแน่นเต็มตู้รถไฟได้ทั้งขบวนแล้วล่ะมั้ง”

“ถ้าให้เดาอย่างอาจหาญ ที่เทพหยุนพักงานคงจะเป็นเพราะเรื่องความรักแน่เลย ไม่รู้ว่าพี่ชายตระกูลไหนกันนะที่โชคดีเช่นนี้！”

ข้อมูลเดียวที่หยุนซีเปิดเผยในองค์กรหลิงเซียวเตี้ยนคือ เธอมีเพศเป็นหญิง

“เปล่านะ ฉันจบมัธยมปลายมา หลังจากนี้คงไม่ต้องเรียนหนังสืออีกต่อไปแล้ว เลยย้ายบ้านมาอยู่ที่เมือง s และกำลังปรับตัวให้เข้าสังคมที่นี่น่ะ”

หยุนซีไม่ชอบการโกหก เธอขี้เกียจจะมาโกหกตลอดเวลา

แต่น่าเสียดาย คำพูดเรื่องจริงของเธอนั้นมักจะไม่ค่อยมีคนยอมเชื่อเลย

“อ๊า ๆ ๆ หยุนเสินพูดเวอร์เกินไปแล้ว คุณจะบอกว่าคุณเพิ่งจบมัธยมปลายเองเหรอ？ เด็กอายุ 17-18 ที่เพิ่งเรียนจบชั้นม.ปลาย เมื่อสามปีที่แล้วเอาชนะฉันซึ่งจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชั้นนำในการแข่งขันทางด้านเทคโนโลยีที่องค์กรหลิงเซียวเตี้ยนได้เนี่ยนะ？”

“ครั้งที่แล้วที่เทพเย่พักงานไป ร้ายดียังไงเขาก็บอกว่าเป็นเพราะตัวเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ต้องเข้ารับการรักษา”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ หลังจากที่เทพเย่พูดเสร้จ วันรุ่งขึ้นแฮ็กเกอร์จากเมืองนอกก็เข้ามาโจมตีพวกเรา สุดท้ายโดนเทพเย่เล่นงานกลับซะน่วมจนต้องกลับบ้านเก่าไปเลยล่ะ ขอบคุณแฮ็กเกอร์จากเมืองนอก ที่ทำให้พวกเราได้เห็นหน้ากากจอมปลอมของเทพเย่”

“บอสใหญ่พูดโกหกโดยไม่คิดก่อนพูด！”

“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ เทพหยุนอายุ 18 ตลอดไปนี่เอง！”

หยุนซีอ่านข้อความเย้าแหย่ตัวเธอในประวัติการแชท แม้ว่าทุกคนจะมาจากทั่วทุกสารทิศ ในชีวิตจริงจะไม่ได้สนิทกันอะไร แต่กลับสร้างความอบอุ่นให้กับใจเธอได้อย่างบอกไม่ถูก

“ยินดีต้อนรับสู่เมือง s”

หยุนซีได้รับข้อความในแชทส่วนตัว

ID ของอีกฝ่ายคือเย่

หนึ่งในเทพฝีมือดีที่สุดขององค์กรหลิงเซียวเตี้ยน “เย่” หรือรู้จักกันในนาม “เทพเย่”

“อืม” หยุนซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวเสริมขึ้นอีกว่า “ทุกคนไม่เชื่อฉันเลย แล้วคุณเชื่อฉันเหรอ？”

ณ เมือง s ตระกูลกู้

ชายคนหนึ่งนั่งบนรถเข็น เขาใช้โทรศัพท์มือถือรุ่นเดียวกับหยุนซีส่งข้อความไปข้อความหนึ่ง

“ที่คุณพูดมาทั้งหมด ผมเชื่อครับ”