ก่อนหน้านี้ หลิงเซียวเตี้ยนเคยมีสายลับลอบเข้ามา ดังนั้นเหล่าแฮกเกอร์จึงระมัดระวังอย่างยิ่งในการคบหาเพื่อนในเครือข่ายสังคม

และหยุนซีก็ไม่มีเพื่อนเลยสักคน

นอกจากคนรู้จักที่เคยติดต่อกันเรื่องงานสองสามคน หยุนซีก็เคยคุยกับเย่แค่เพียงไม่กี่คำในบางครั้งเท่านั้น

เนื้อหาของเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันนั้น โดยทั่วไปคือหัวข้อทางเทคนิค อาจจะมีหัวข้ออื่นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวบ้างแต่ก็พูดคุยกันแค่พอเป็นพิธี

“ที่จริงฉันก็อาศัยอยู่ที่เมือง s เหมือนกัน คุณเชื่อไหม？”

หยุนซีเห็นเย่ส่งข้อความมาหาเธออีก เธอก็ยิ้มออกมา

“บังเอิญขนาดนั้น？ ฉันเชื่อ”

หยุนซีมักจะรู้สึกว่า ตัวของเธอและเทพเย่มีอะไรบางอย่างคล้าย ๆ กัน สไตล์การพูดคุยก็เหมือนกันมาก

“ราตรีสวัสดิ์”

หยุนซีดูเวลา ใกล้จะถึงเวลาที่ควรกลับบ้านแล้ว

ตอนที่จ้องมองไปที่คำว่า ‘ราตรีสวัสดิ์’ บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ณ เมือง sบ้านตระกูลกู้ ชายหนุ่มรูปงามหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรที่นั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์ยิ้มออกมาขณะลบข้อความที่แก้ไขไปแล้วครึ่งหนึ่ง

“บังเอิญขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นวันหลังมานัดเวลา....”

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ หยุนซีที่มองเห็นรถบีเอ็มดับเบิลยูคันนั้นจอดอยู่ก็รู้ว่าครอบครัวของหยุนหลงซานกลับมาแล้ว

“นี่เราออกไปข้างนอกนานขนาดนี้เลยหรอ？”

คุณน้าหลี่ยืนขวางอยู่ที่ประตู เมื่อมองเห็นหยุนซีก็ทำหน้าบึ้งทันที

“คุณท่าน คุณนาย และคุณหนูกลับมาจากคอนเสิร์ตกันหมดแล้ว คุณกลับออกไปทำตัวเหลวไหลอยู่ข้างนอกคนเดียว？ ตระกูลหวินมีกฎระเบียบ คราวหน้าคุณต้องปฏิบัติตามและระวังด้วย！”

เมื่อกี้นี้แค่ถามเรื่องบะหมี่ไม่สำเร็จ แม่บ้านหลี่ ถึงกับต้องโมโหขนาดนี้เลย

ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้แข็ง เธอเห็นหยุนซีเป็นแค่เด็กสาววัยรุ่น ขู่นิดขู่หน่อยบางทีอาจจะยอมบอกสูตรลับของตัวเองก็ได้

หยุนซีกลับยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง แม้จะต้องเผชิญหน้ากับเสียงดังเต็มไปด้วยอำนาจของแม่บ้าน ก็ไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลย

“ที่แท้การเดินเล่นในหมู่บ้านก็ถือว่าเป็นการทำตัวเหลวไหล ถ้าเป็นการค้างคืนจะเรียกว่าอะไร？”

คำพูดเบา ๆ ของหยุนซีทำเอาคุณน้าหลี่พูดไม่ออก

แม่สาวน้อยคนนี้.... ช่างต่อปากต่อคำเก่งจริง ๆ ！

หยุนซีเห็นแม่บ้านไม่พอใจถึงกับพูดอะไรไม่ออก เธอจึงก็เตรียมกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

คุณน้าหลี่รีบขยับตัวเพื่อขวางทางหยุนซีอีกครั้ง รอยยิ้มฝืน ๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า

“หยุนซี... คุณหนูคะ ที่จริงแล้วฉันอยากถามคุณว่า บะหมี่ที่คุณทำก่อนหน้านี้มีวิธีทำยังไง？ ตัวน้าค่อนข้างชอบทำอาหาร คุณบอกวิธีทำให้น้าได้ไหมคะ ต่อไปถ้าอยากกินบะหมี่จะได้ไม่ต้องเข้าครัวทำเอง น้าจะช่วยทำให้？”

เธอลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองเอาแต่แทะเมล็ดทานตะวัน จงใจปล่อยให้หยุนซีหิวอย่างโหดร้าย

“ไม่จำเป็นค่ะ”

หยุนซีปฏิเสธอย่างไม่ลังเล เดินอ้อมคุณน้าหลี่แล้วกลับไปที่ห้องตัวเอง

แม่บ้านคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกเธอปฏิเสธต่อหน้าต่อตา แล้วใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวขึ้นมาด้วยความโกรธจัด！

แค่สาวบ้านนอกคนหนึ่ง นึกว่าตัวเองจะกลายเป็นคุณหนูได้จริง ๆ น่ะเหรอ？

คุณน้าหลี่ผู้ซึ่งเป็นแม่บ้านในบ้านคนรวยมานานหลายปีคนนี้ตัดสินใจแล้วว่าจะสั่งสอนหยุนซีสักยก ให้เธอรู้ว่าแบบไหนที่เขาเรียกว่าผู้ดี

วันรุ่งขึ้น

“อ้า！！！ ！”

“หยกน้อยของฉันหายไปแล้ว！”

ณ เวลาอาหารเช้า จู่ ๆ หยุนเวยเวยก็ตะโกนเสียงดังอยู่ในห้องรับแขกที่ชั้นหนึ่ง

เธอถือกระเป๋าหลุยส์วิตตองใบใหม่อยู่ในมือ แต่ซิปกระเป๋ากลับเปิดอยู่ เธอเทสิ่งของที่อยู่ภายในกระเป๋าทั้งหมดออกมา เครื่องสำอาง โทรศัพท์มือถือ กระดาษทิชชู่ และหูฟัง กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะกาแฟ

หยุนหลงซานและฉินลี่หลานสองสามีภรรยาต่างตกใจ รีบวิ่งไปดูทันที

“เกิดอะไรขึ้น？” หยุนหลงซานถามด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

คุณน้าหลี่ แม่บ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นด้วยเสียงเบา ๆ “คุณท่านคะ เหมือนว่าหยกขาวเหอเถียนที่คุณหนูชอบที่สุดจะหายไปค่ะ”

“เห็น ๆ กันอยู่หยกน้อยของฉันอยู่ในกระเป๋า！” หยุนเวยเวยทั้งร้อนรนทั้งโมโห

เธอมีหยกแสนล้ำค่าหนึ่งชิ้น ทุกวันต้องหยิบขึ้นมาถือเล่นทุกวัน เพราะว่าชอบมาก ถึงกับตั้งชื่อให้มันว่า ‘หยกน้อย’

หยุนเวยเวยจำได้อย่างแม่นยำว่าเมื่อคืนนี้เธอเก็บหยกน้อยลงในกระเป๋าหลุยส์วิตตองเองกับมือ และกระเป๋าก็ถูกวางไว้บนโซฟาในห้องรับแขก

ฉินลี่หลานผู้สง่างามและหยิ่งทะนง ในตอนนี้ถึงกับขมวดคิ้ว

“หลงซาน หยกเหอเทียนอันนี้ ใช่อันที่เมื่อครึ่งปีก่อนคุณประมูลมาด้วยเงินหนึ่งล้านสองแสนจากงานประมูลเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้เวยเวยหรือเปล่า？”