“ใช่แล้ว”

หยุนหลงซานพยักหน้าด้วยท่าทีเคร่งขรึม

“นี่เป็นผลงานชิ้นเอกของอาจารย์เซียวเนี่ยน ถ้าหากไม่ใช่ว่าฉันบังเอิญไปประมูลได้จากงานการกุศลเมื่อครึ่งปีก่อนหน้านั้น รายได้จากการประมูลสินค้าทั้งหมดจึงถูกนำไปบริจาคให้กับเด็กยากไร้บนภูเขา ฉันคงไม่สามารถซื้อผลงานของอาจารย์เซียวเนี่ยนในราคาถูกแบบนี้ได้แน่”

เซียวเนี่ยน ปรมาจารย์ทางด้านการแกะสลักหยกที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศจีน ทั้งยังเป็นบุคคลที่มีฝีมือระดับตำนานของพระราชวัง

อาจารย์เซียวเนี่ยนไม่มีไม่มีลูกหรือลูกศิษย์ที่จะมาสืบทอด ดังนั้นผลงานชิ้นเอกของเขาทุกชิ้น ล้วนแต่เป็นผลงานชิ้นเอกที่ไม่มีผู้สืบทอดของโรงเรียนแกะสลักเซียวซื่อ！

หยกน้อยมีขนาดที่ไม่ใหญ่มากนัก มันมีขนาดเท่ากับนิ้วโป้งของหยุนเวยเวย ซึ่งมันถูกจัดแสดงภายในงานประมูลเพื่อการกุศล หยุนหลงซานถึงสามารถประมูลได้ที่ราคาหนึ่งล้านสองแสน ซึ่งเป็นราคาที่ต่ำกว่าราคามาตรฐานทั่วไป

ทว่า หยกอันล้ำค่าแบบนี้ กลับหายไปในบ้านของตัวเองได้อย่างไรกัน？

บรรยากาศภายในห้องรับแขกก็อึมครึมขึ้นมาในทันที

หยุนหลงซานรู้สึกหน้าชาขึ้นมาในทันที เขาจ่ายเงินไปถึงหนึ่งล้านสองแสน แต่มันกลับหายไปเฉย ๆ เนี่ยนะ ？

หากแต่ท่าทีของฉินลี่หลานดูใจเย็นกว่าสามีของเธอ เสมือนกับว่า ในสายตาของเธอเงินจำนวนหนึ่งล้าสองแสนไม่ได้มากมายอะไร เธอเพียงแค่ขมวดคิ้วตลอด

ทว่า การที่มีของหายในบ้าน นึกแล้วมันก็ยิ่งทำให้กลุ้มใจ

“คุณท่าน คุณหญิงค่ะ หรือว่าบ้านของเราจะมีขโมยขึ้นบ้านกันค่ะ ？”

ในเวลาเดียวกัน จู่ ๆ แม่บ้าน คุณน้าหลี่ก็เปิดปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

เมื่อเห็นว่าสายตาของทุกคนจ้องมองมาที่เธอนั้น คุณน้าหลี่ก็พูดต่อไปอีกว่า “หยกน้อยเป็นของมีค่ามาก ถึงอย่างไรก็ไม่อาจทำหายได้ ดิฉันยอมให้ทำการตรวจค้น คุณท่านกับคุณผู้นายสามารถเข้ามาค้นตัว และสามารถเข้าไปค้นภายในห้องนั้นของดิฉันได้เลยค่ะ ”

หยุนหลงซานได้ยินแบบนั้น เขาพลันโบกไม้โบกมือไปมาในทันที “ไม่ต้องหรอก เธอเป็นถึงคนที่ศูนย์แม่บ้านเมือง s แนะนำมา ทั้งยังเป็นถึงแม่บ้านมือทองระดับห้าดาวอีก ชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือย่อมต้องได้รับการรับรองมาแล้ว อีกทั้ง เธอก็ทำงานในบ้านฉันมานานหลายปี บ้านหลังนี้เคยมีของหายที่ไหนกัน？”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ จู่ ๆ หยุนหลงซานพลันเกิดอาการชะงักขึ้นมา พร้อมทั้งกล่าวออกมาด้วยท่าทางครุ่นคิดว่า “ หยุนซี... เธอล่ะ？ ”

เมื่อคุณน้าหลี่ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเธออดไม่ได้ที่จะแสดงความยินดีออกมาในทันที

เธอชี้ไปที่ข้างนอกหน้าต่าง “วันนี้คุณหยุนซีตื่นเร็วกว่าฉันค่ะ ตอนนี้เธอกำลังรำไทเก็กอยู่ในสนาม”

แม้ว่าคำพูดของคุณน้าหลี่จะดูไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ แต่มันกลับเต็มไปด้วยคำบอกใบ้ออกมาอย่างแนบเนียน ！

ในหัวของคนในตระกูลหยุนนพลันพบกับเบาะแสสำคัญได้ในทันที หยุนซีตื่นเช้ากว่าแม่บ้าน！

ดังนั้น ในยามที่ผู้คนภายในตระกูลกำลังหลับใหลอยู่ หยุนซีตื่นมาทำอะไรแต่เช้ากันนะ？

“เธอ！ ต้องเป็นเธอที่ขโมยมันไปแน่ ๆ ！ ในบ้านของพวกเรา มีแค่เธอที่เป็นคนนอก！ ”

หยุนเวยเวยรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

เธอพลันชี้ออกไปนอกหน้าต่าง พลางร้องตะโกนเรียกหยุนซีที่กำลังยืนหันหลังให้เธอ

ทว่า หน้าต่างของวิลล่านั้นเก็บเสียงได้ดีมาก หยุนซีที่อยู่ภายในสวนนั้นไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงรำไทเก็กต่อไป ด้วยท่าทีไม่รีบไม่ร้อนอะไร

“การรำไทเก็กของเธอนั้น ถือว่าตรงตามมาตรฐานเลยทีเดียว” ฉินลี่หลานจ้องมองไปที่แผ่นหลังของหยุนซีอยู่ครู่หนึ่ง พลางแสดงความคิดเห็นออกมา “ มันไหลลื่นคล้ายกับเมฆและสายน้ำ ความผ่อนคลายภายในจิตใจของเธอนั้น ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนที่มีจิตใจละโมบโลภมาก”

เมื่อหยุนหลงซานได้ยินคำพูดนั้น เขาก็พูดสมทบออกมาด้วยท่าทีเห็นด้วยว่า “หยุนเวยเวย แม่ของลูกพูดถูกนะ ถ้าหากว่าหยุนซีเป็นขโมยขึ้นมาจริง ๆ ก็ต้องกลัวคนอื่นจับได้ และเธอก็คงต้องหนีออกไปจากบ้านตั้งนานแล้ว”

หยุนเวยเวยได้แต่กัดฟันพูดออกมาว่า “พ่อ แม่！ บางทีเธออาจจะแสร้งทำเป็นสงบ เพื่อปกปิดความผิดของเธอก็ได้ บางที... บางทีเธออาจจะทำจนเป็นนิสัยแล้วก็ได้！ ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดออกมานั้น หยุนหลงซานก็เปลี่ยนท่าทีที่แสดงออกมา “ถ้าขโมยของเป็นนิสัยจริง ๆ ทักษะการเสแสร้งและการปกปิดความรู้สึกภายในใจของเธอก็คงยอดเยี่ยมมากเลย”

หยุนซีถูกเรียกตัวให้เข้าไปในห้องนั่งเล่น

แม้ว่าในตอนนี้ หยุนซีจะมีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย ปอยผมพลันตกลงมาประปรายอยู่บนหน้าผากและแก้มของเธอ ทว่า กลับไม่ทำให้ผู้คนรู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน มันกลับทำให้ใบหน้าของเธอมีสีเลือดฝาดและยิ่งทำให้เธอดูสวยงามมากขึ้นไปอีก

“หยุนซี ฉันมีเรื่องจะถามเธอหน่อย”

หยุนหลงซานพลันแสร้งตีสีหน้าที่เคร่งขรึมออกมา เพื่อต้องการที่จะขู่หยุนซี

ทันใดนั้น หยุนหลงซานพลันเบิกตากว้าง พร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปที่คอของหยุนซี

จี้หยกที่ห้อยอยู่บนคอของเธอนั้น มีเชือกสีดำผูกมัดเอาไว้อย่างประณีต ด้วยทั้งขนาดและตัวหยกเหมือนกับหยกที่หยุนเวยเวยทำหายทุกประการ

“หยกน้อยของฉัน！”

เมื่อหยุนเวยเวยเห็นจี้หยกของหยุนซีนั้น พลันร้องตะโกนเสียงสูงออกมาในทันที

“เธอเป็นขโมยจริง ๆ ด้วย！”